To «δημόσιο συμφέρον» μία πρόστυχη πολιτική πρακτική και θεωρία!

• Του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου

Συχνά, πυκνά και μονότονα όλα τα χρόνια από πολιτικούς και πολιτικάντηδες κάθε λογής εκπέμπεται η πασίγνωστη φράση: Το δημόσιο συμφέρον, το οποίο, εκ της αποστολής τους, αναλαμβάνουν να υπηρετήσουν και να υπερασπίσουν οι κάθε λογής κυβερνώντες και διοικούντες. Όμως, η κοινωνική εμπειρία της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών, φιλελεύθερων και σοσιαλιστών, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο. Όσο περισσότερο οι κάθε λογής εξουσιαστές διακηρύσσουν το δημόσιο συμφέρον τόσο λιγότερο το υπηρετούν.
Πάντοτε και για όλα τα θέματα οι κυβερνώντες το επικαλούνται τόσο χυδαία και τόσο προκλητικά ώστε δεν θα διστάσουν να μας πουν ότι πουλούν την Ακρόπολη για λόγους δημόσιου συμφέροντος! Το άθλιο αυτό φαινόμενο καυτηρίασα ήδη από το 1977 αναλύοντας τη διάταξη του άρθρου 102 του Συντάγματος (παράγρ. 5) του 1975, για την επιβολή πειθαρχικών ποινών κατά των δημοτικών αρχόντων.
Πάντοτε το κράτος, προκειμένου να δικαιολογήσει τις κομματικές και πολιτικές διώξεις κατά των εκλεγμένων της αυτοδιοικήσεως κρατά τη ρομφαία του δημόσιου συμφέροντος.
Τότε, καταπολεμώντας αυτή την αντιδημοκρατική πρακτική, επικαλέ¬στηκα και τούτη τη βαρύνουσα επιστημονική άποψη του αειμνήστου καθηγητού μου Φ. Βεγλερή, ο οποίος χαρακτήριζε την έννοια του δημόσιου συμφέροντος ως «ευρύτατη, ακαθόριστη και συνεπώς πολιτική» (βλ. το έργο του: «Ο δικαστικός έλεγχος της διοικήσεως», Αθήναι, 1946, σελ. 203-204).
Από τη δική του σκοπιά, ο επίσης καθηγητής μου στην Πάντειο Σχολή Μ.Στασινόπουλος, αναφερόμενος στο σοβαρό ζήτημα της διαλύσεως των δημοτικών συμβουλίων για λόγους δημοσίου συμφέροντος, έγραφε ή μάλλον έλεγε ενώπιον του Δ΄ Συνεδρίου των Πόλεων της Ελλάδας (1951) και τα εξής: «Οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος, πρέπει να ερμη¬νεύονται στενά, η δε εκτίμηση των συγκεκριμένων περιστα¬τικών... ανήκει στο Συμβούλιο της Επικρατείας...» (βλ. τη σχετική του Εισήγηση, εκδ. από Δήμο Αθηναίων, σελ. ’79-’81 και το έργο του: «Ο έλεγχος της διακριτικής εξουσίας της διοικήσεως», Αθήναι, 1939, σελ. 126-128. Στα κείμενα αυτά παρατίθενται και οι σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας: 105/1933, 280/1934, 976/1937, 2238/1953, 1167/1954 και 670/1958).
Ο γράφων, συμπεραίνοντας, έγραφε: «Είναι φανερό ότι αντικειμενικά, σαφή και αναμφισβήτητα κριτήρια για τον καθορισμό της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος δεν υπάρχουν...» (Για το ζήτημα αυτό βλ. Π. Παπαγαρυφάλλου: «Η τοπική αυτοδιοίκηση στα πλαίσια του Συντάγματος», εκδ. ΚΕΔΚΕ, Αθήνα, 1995, σελ. 69-78).
Συνεπώς, το «δημόσιο συμφέρον», αποτελεί μία κατ’ εξοχήν πολιτική έννοια διεπομένη από άκρατο υποκειμενισμό, καθοδη¬γούμενη από το κομματικό και προσωπικό συμφέρον.
Άρα, για τον γράφοντα, όταν ακούει και διαβάζει για το γενικό, το δημόσιο συμφέρον κάνει αντίστροφη ερμηνεία και στοχάζεται μονολογώντας: Πόσα άραγε θα φάνε πάλι από τούτες ή εκείνες τις συγχωνεύσεις, τις ανταλλαγές, τις πωλήσεις, αγορές γύρω από την κρατική περιουσία.
Επιγραμματικά θα έλεγα: Το δημόσιο συμφέρον είναι το όχημα των πιο πρόστυχων και ιδιοτελών εξυπηρετήσεων της εξουσίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση