Ποιοί πήραν τα 317 δισ. που πληρώνουμε εμείς;

"Λάθος" χαρακτήρισε η Σλοβακία τη βοήθεια στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, με το σκεπτικό ότι έτσι στηρίζονται οι πολιτικοί που πήγαν το χρέος από το 25% του ΑΕΠ στο 150%.
Ποιός άραγε μπορεί να αρνηθεί το ακέραιο επιχείρημα των Σλοβάκων, που θέτει στο επίκεντρο τις απαράγραπτες ευθύνες της πολιτικής τάξης κυρίως μετά το 1980;

Από τα πρόσφατα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το εξάμηνο του 2010 προκύπτει ότι το Δημόσιο Χρέος ανήλθε σε 317 δισ. ευρώ, από 292,3 δισ. ευρώ, όπου βρισκόταν ένα χρόνο νωρίτερα.
Με άλλα λόγια μέσα σ’ ένα χρόνο το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 24,7 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο πρέπει να αναρωτηθούμε πού τελικά πήγε. Όπως πρέπει να αναρωτηθούμε πού τελικά κατέληξε στο σύνολό του το εμφανές χρέος των 317 δισ. ευρώ.
Προχτές ένας πολιτικός της νεοφιλελεύθερης σχολής (από τους κήρυκες δημοσίως κατά του κρατισμού, που διόριζε όμως αθρόα όταν ήταν υπουργός) ανέφερε ότι αυτά τα λεφτά έγιναν μισθοί και συντάξεις… Απλοϊκή απάντηση και εύκολη, που βέβαια δεν είναι παρά ένα κομμάτι της αλήθειας.
Γεγονός είναι ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό προσωπικό έδινε διαρκώς αυξήσεις και παροχές (σαν αντίτιμα ή εξαγορές) όπου μπορούσε, χωρίς να ενδιαφέρεται για την αύξηση της παραγωγικότητας. Η πολιτική τάξη είχε συνάψει προνομιούχες σχέσεις με συγκεκριμένα συμφέροντα, που αγκιστρώθηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στις κρίσιμες υποδομές της χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ελλάδα ακόμα και σήμερα δεν έχει ολοκληρώσει το οδικό της δίκτυο, παρά τα τέσσερα κοινοτικά πακέτα βοήθειας που της απέφεραν περισσότερα από 100 δισ. ευρώ.
Το θλιβερό στην ιστορία με τους δρόμους ήταν ότι αποτελούσαν το μοναδικό επιχειρησιακό πρόγραμμα που έτρεχε πάντα με υψηλές απορροφήσεις. Και πάντα οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ ζητούσαν πρόσθετα κονδύλια για δρόμους που συνεχίζουν να κατασκευάζονται. Κρίσιμες υποδομές ήταν επίσης και εκείνες της ενέργειας και των τηλεπικοινωνιών. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στην πιάτσα εμφανίστηκαν οι προγραμματικές συμφωνίες του κράτους. Μεγάλες προμήθειες κατευθύνθηκαν τότε με αδιαφανή κριτήρια σε φίλους και ημετέρους, υπογράφοντας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την υποδούλωση της χώρας σε μια άλλη τουρκοκρατία.
Αν σκεφτούμε μόνο τα κοινοτικά κονδύλια που ήρθαν στη χώρα μετά το 1980 (ξεπέρασαν τα 100 δισ. ευρώ), αντιλαμβανόμαστε ότι χάθηκαν ιστορικές ευκαιρίες που αν τις εκμεταλλευόμασταν θα βρισκόμασταν σε τελείως διαφορετική θέση. Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στους πολιτικούς που επέλεξαν τον εύκολο δρόμο, κυρίως την εξαγορά ψήφων και την έναντι αντιτίμου στήριξη από τους ισχυρούς.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα ζυμώθηκε με την αντίληψη αυτή επί δεκαετίες και γι’ αυτό δυσκολεύεται τώρα να αλλάξει πορεία. Είναι τραγική ειρωνεία ότι αυτές οι μεταπολιτευτικές τάξεις πολιτικών, που με τόση συνέπεια άσκησαν το έργο αποψίλωσης της χώρας, επιχειρούν σήμερα, υπό την σκέπη του μνημονίου, να αλλάξουν την πορεία της.

Πηγή