€υρώ: το χειρότερο πιθανό σενάριο (μέρος 1ο)

• Το επιπρόσθετο χρέος που θα προκύψει ως αποτέλεσμα εφαρμογής του σχεδίου είναι αναμφίβολα η λάθος λύση που επιβάλλεται μακρόθεν με τελικό στόχο την συνέχιση της υποδούλωσης των Ευρωπαίων στις χρηματικές αγορές και στην στυγνή δικτατορία τους.

Του Jean-Michel Vernochet*
Voltaire Network
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, που εξελίχθηκε σε κρίση του ευρώ, δεν είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυτοεπόπτευσης της αγοράς, αλλά η συνέπεια μιας εσκεμμένης επίθεσης. Σύμφωνα με τον Jean-Michel Vernochet, την κρίση προκάλεσε η οικονομική επίθεση που εξαπέλυσαν η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, η οποία βασίστηκε σε αρχές παρόμοιες με αυτές που ακολουθούνται στη διεξαγωγή μιας σύγχρονης πολεμικής σύρραξης, με την χρήση θεωριών τακτικής και στρατηγικής "εποικοδομητικού" χάους. Απώτατος στόχος τους είναι να υποχρεώσουν τους Ευρωπαίους να υπαχθούν σε ένα "υπερατλαντικό" μπλοκ, δηλαδή μια αυτοκρατορία όπου τα αγγλοαμερικανικά ελλείματα προϋπολογισμού θα διευθετούνται αυτόματα μέσω ενός "δολαριοποιημένου" ευρώ. Η συμφωνία που έκλεισαν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, αναθέτοντας στο τελευταίο την μερική εποπτεία των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ, αποτελεί το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η οικονομική επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον της Ελλάδας με αφορμή το δημόσιο χρέος της και την πιθανή της χρεωκοπία γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά επίθεση εναντίον του ίδιου του ευρώ και ότι πολύ λίγο είχε να κάνει με τις αδυναμίες και τα διαρθρωτικά ελλείματα της ελληνικής οικονομίας. Περιττό να αναφέρουμε ότι τα συγκεκριμένα "προβλήματα" της Ελλάδας είναι κοινά στις περισσότερες χώρες που βρίσκονται σε μεταβιομηχανική φάση και οι οποίες υιοθέτησαν την κακή συνήθεια να ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν και συνήθισαν στον δανεισμό, με αποτέλεσμα το ήδη μεγάλο χρέος τους να έχει εκτοξευθεί στα ύψη, σαν μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Όλα δείχνουν ότι πίσω από τη βάναυση αυτή επίθεση και την έκδηλη πρόθεση για λεηλασία κάποιων οικονομιών στην Ευρώπη κρύβονται και άλλοι στόχοι, κυρίως γεωπολιτικού χαρακτήρα, η επίτευξη των οποίων έχει σχεδιαστεί μεθοδικά. Η απληστία των ανώνυμων χρηματοπιστωτικών κερδοσκόπων, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την αμείωτη ένταση της επίθεσης αυτής, που σύντομα απειλεί να καταστρέψει την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά την εξάπλωση της αλυσιδωτών κρίσεων τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρκεί μια ανάγνωση των κινήσεων πάνω στην "Μεγάλη Ευρασιακή Σκακιέρα" για να αντιληφθεί κανείς ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα πεδίο μάχης στα πλαίσια ενός ευρύτερου γεωοικονομικού πολέμου (κυριολεκτικά), και ότι την μάχη αυτή όλα δείχνουν ότι μάλλον την έχει ήδη χάσει.

Η υιοθέτηση, μετά από επιμονή του Λευκού Οίκου, ενός ευρωπαϊκού σχεδίου διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών-μελών της ΕΕ όχι μόνο δεν αποτελεί πανάκεια, μια βιώσιμη λύση για την οικονομική κρίση που πλήττει όλα τα κράτη της Δύσης, αλλά καταδεικνύει την πρόθεση των ΗΠΑ να ενσωματώσουν κυριολεκτικά την ΕΕ, απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση ενός ενοποιημένου δυτικού μπλοκ.

Το ευρωπαϊκό αυτό σχέδιο έρχεται σε μια εποχή κρίσης εμπιστοσύνης και φερεγγυότητας -- που μοιάζει προσχεδιασμένη, αλλά που έγινε μεταδοτική και τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις -- και προτείνει την αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών, σαν να πρόκειται για μια απλή κρίση ρευστότητας. Το ευρωπαϊκό σχέδιο, ύψους 750 δις ευρώ, ξεπερνά και αυτό των 700 δις δολαρίων που πρότεινε ο πρώην αμερικανός υπουργός οικονομικών Paulson μετά το φιάσκο του Σεπτέμβρη του 2008, για τη "διάσωση" του αμερικανικού χρηματοοικονομικού συστήματος, χρησιμοποιώντας κεφάλαια του δημοσίου. Οι καταστρεπτικές επιπτώσεις της λύσης εκείνης είναι προφανείς σήμερα, μετά την τεράστια διόγκωση του δημόσιου χρέους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Έτσι, η αμερικανογενής κρίση, αφού προκάλεσε την ύφεση που απενεργοποίησε την οικονομική "αντλία", έχει γίνει αιτία να στερέψουν οι χρηματικοί πόροι όλων των χωρών και να γίνει ακόμα δυσκολότερη η αντιμετώπιση ενός ολοένα αυξανόμενου χρέους. Και τώρα η ΕΕ έχει να κάνει με μια αύξηση του ήδη υπάρχοντος χρέους της κατά 750 δις ευρώ, πράγμα που θα πλήξει ακόμα περισσότερο τα δημοσιονομικά των κρατών-μελών, με το μέσο δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη να αγγίζει τώρα το 78% του ΑΕΠ. Με όλα αυτά να εντάσσονται σε ένα απατηλό σχέδιο "αποκατάστασης εμπιστοσύνης της αγοράς".

Για το σκοπό αυτό, η ΕΕ έχει εθελοντικά θέσει τον εαυτό της κάτω από το ζυγό του ΔΝΤ, που της ενέκρινε δάνειο 250 δις ευρώ. Αυτού του ίδιου ΔΝΤ του οποίου έως τώρα αποστολή ήταν η στήριξη παραπαιουσών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου, με καταστρεπτικές συνταγές μεταμφιεσμένες σε "σχέδια διαρθρωτικής προσαρμογής". Πρόκειται λοιπόν για έναν υπερεθνικό φορέα που θα διευθύνει και θα εποπτεύει άμεσα ή έμμεσα, τη διαμόρφωση των δομών μιας οικονομικής διακυβέρνησης που η ΕΕ αναμφίβολα θα υιοθετήσει, αν προλάβει η ευρωζώνη να μη διαλυθεί νωρίτερα εις τα εξ ων συνετέθη.

Παρόμοια μέτρα υποστηρίχθηκαν με ζήλο από τον Paul Volcker, πρόεδρο της αμερικανικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Οικονομική Ανάκαμψη, ο οποίος σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο επέπληξε τους Ευρωπαίους ηγέτες και απαίτησε την ενίσχυση του ευρώ, ισχυριζόμενος ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί την έχουν ανάγκη για να εξασφαλίσουν την διάσωση των δικών τους οικονομιών.

Ας σημειωθεί εδώ ότι η Γερμανίδα καγκελάριος μάλλον απρόθυμα δέχθηκε να συμμετάσχει σε αυτό το πρωτόγνωρο σχέδιο στήριξης αδύναμων χωρών της ευρωζώνης, αφού σύμφωνα με έντονες φήμες ο Γάλλος ομόλογός της** απείλησε να επιστρέψει στο γαλλικό φράγκο αν εκείνη δεν συναινούσε. Ωστόσο, αν και ισχύει η γαλλική παροιμία που λέει ότι "το εργατικό μυρμήγκι δεν δίνει ποτέ στον γείτονά του όταν εκείνος πεινάει", η επιστροφή στο μάρκο θα ισοδυναμούσε για τη Γερμανία με την υπογραφή της θανατικής της καταδίκης, αφού ένα ισχυρό νόμισμα θα περιόριζε τις βιομηχανικές της εξαγωγές που αποτελούν τη βάση της οικονομίας της. Είτε αρέσει είτε όχι στο Βερολίνο, οι περιστάσεις το αναγκάζουν, υπο πίεση, να διαβεί τις Συμπληγάδες που σχεδίασε η κυβέρνηση Ομπάμα.

Τα φιρμάνια των Αμερικανών οδηγούν σε μια μεγάλη, απρόβλεπτη παγίδα: τα κεφάλαια που είναι δάνεια από τις αγορές ή δάνεια από το ΔΝΤ για τη "διάσωση" των ΅PIIGSΆ (Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας και Ισπανίας) και που απειλήθηκαν με διακοπή αποπληρωμής θα πρέπει να βασίζονται σε δομές που εγγυώνται την μακροπρόθεσμη φερεγγυότητα του ευρώ. Δεν θα είναι ένα νόμισμα του οποίου η ισχύς δεν εξασφαλίζεται από φορείς, την ίδρυση των οποίων υποστηρίζει ο Jacques Attali, ζητώντας, όπως δήλωσε, την "ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομίας, που θα έχει άμεση δικαιοδοσία να δανείζεται στο όνομα της ΕΕ, καθώς και ενός Ευρωπαϊκού Οικονομικού Ταμείου, στο οποίο θα έχει ανατεθεί ο έλεγχος των δαπανών όσων χωρών το χρέος υπερβαίνει το 80% του ΑΕΠ".

Αυτό σημαίνει, εν κατακλείδι, ότι οι χώρες της ΕΕ θα περιέλθουν σε οικονομική κηδεμονία με το πρόσχημα της διάσωσης του ευρώ από μια υποτιθέμενα αναπόφευκτη κατάρρευση, αφού η έξοδος από την ευρωζώνη αποτελεί το απαραβίαστο ταμπού που κανείς δεν διανοείται ούτε να φανταστεί.

Υπάρχουν και κάποιες προτάσεις ακόμα πιο προχωρημένες, που αφορούν στον απόλυτο έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών-μελών και την διαμόρφωσή τους από μια τρόικα που θα αποτελούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup (οι υπουργοί οικονομικών των κρατών-μελών). Ούτε λόγος εδώ για τη γνώμη των λαών και για τον ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο.

Kανείς δεν ενδιαφέρεται να αποκηρύξει τη σοφιστεία και την πλάνη της εξίσωσης της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών. Δύο είναι τα ερωτήματα που ανακύπτουν: πρώτον, γιατί θα πρέπει αποκλειστικά οι αγορές να επιβάλλουν τους νόμους τους; Δεύτερον, μήπως είναι καιρός να επανεξετάσουμε τον καπιταλισμό των χρηματιστηρίων, τον ανώνυμο, ευμετάβλητο και ικανό να καταστρέφει χώρες ολόκληρες κατά βούληση ή από ιδιοτέλεια;

Αυτός είναι και ο λόγος που ένα συγκεντρωτικό σύστημα οικονομικού ελέγχου από τις Βρυξέλλες δεν αποτελεί πανάκεια, όπως δεν αποτελεί λύση στην σημερινή κρίση μια γερή βροχή ρευστότητας. Το επιπρόσθετο χρέος που θα προκύψει ως αποτέλεσμα εφαρμογής του σχεδίου είναι αναμφίβολα η λάθος λύση που επιβάλλεται μακρόθεν με τελικό στόχο την συνέχιση της υποδούλωσης των Ευρωπαίων στις χρηματικές αγορές και στην στυγνή δικτατορία τους.

Η ιδέα ενός κεντρικού ελέγχου πηγάζει από την ίδια τοποθέτηση. Είναι στην ουσία ένα παράδοξο, αφού αγνοεί όλες τις κοινωνιακές διαφορές που παρατηρούνται σε όλο το φάσμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος: τύπους ή μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης, χρηματοοικονομικά και κοινωνικά συστήματα, κλπ. Είναι μια "μη ιδέα", ένα ιδεολόγημα κατά βάση αφηρημένο, ένα προπέτασμα καπνού που σκοπό έχει να κρύψει διάφορα απώτερα κίνητρα, κανένα από τα οποία δεν σχετίζεται στο ελάχιστο με την οικονομική ευημερία και την ευμάρεια των λαών της ΕΕ.

Συνεχίζεται: Μέρος Β'

* Ο Jean-Michel Vernochet υπήρξε αρθρογράφος του Figaro Magazine και καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Δημοσιογραφίας (ESJ) στο Παρίσι. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο "Ευρώπη: το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου". (Eκδόσεις Infini, 2009.)

** Διαβάστε το άρθρο "Επιχείρηση Σαρκοζί: πώς η CIA εγκατέστησε έναν πράκτορά της στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας" (στα Αγγλικά).

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση