Υπό πίεσιν

• Kάποιες στιγμές θυμάμαι το «αφοπλιστικό» εκείνο ερώτημα που μας έθεταν επί χρόνια όλες οι εθνομειοδοτικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, όταν οι πολίτες τους ζητούσαν επιτέλους λίγη αξιοπρέπεια στους χειρισμούς των εθνικών μας θεμάτων: «μα τί θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;»!

Tου Γιάννη Κουριαννίδη
Οι εμπορικές τράπεζες, όταν δανείζουν χρήματα στους πελάτες τους, φροντίζουν να διασφαλίσουν ότι δεν θα τα χάσουν, συνήθως γράφοντας κάποια υποθήκη σε ένα ακίνητο του πελάτη τους. Με τον τρόπο αυτό, τον «δένουν», ώστε να το σκεφτεί πολύ καλά, αν θελήσει να σταματήσει να πληρώνει τις δόσεις του.
Οι τράπεζες που δάνεισαν τη χώρα μας (και φυσικά όχι μόνο τη δική μας), επειδή προφανώς δεν μπορούσαν να γράψουν υποθήκη σε κάποιο ελληνικό νησί ή σε κάποιο φιλέτο του ελληνικού δημοσίου (λ.χ. αεροδρόμιο Ελληνικού ή σε κάποιο λιμάνι μας), φρόντισαν να διασφαλίσουν τα χρήματά τους με τραπεζοασφαλιστικά προϊόντα, με τα οποία ασφάλιζαν το δάνειό τους σε περίπτωση παύσης πληρωμών από τη χώρα μας.
Στην περίπτωση, λοιπόν, αυτή, οι δανειστές μας θα πάρουν τα χρήματά τους και θα πάνε στην ευχή του... Γιαχβέ! Άπαξ και διά παντός!
Αυτό βεβαίως τους ικανοποιεί προς στιγμήν, αλλά ... χάνουν έναν πελάτη. Έναν πελάτη που τους πλήρωνε πολύ καλά μέχρι σήμερα και από τον οποίο στράγγιξαν κάθε δημόσιο αποθεματικό. Ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουν τη συνέχεια αυτής της αφαίμαξης είναι να... συνεχίσουν να του δανείζουν, να αυξάνουν συνεχώς το έλλειμμά του (τα «μέτρα» στοχεύουν απλώς στη μείωση του ρυθμού αυξήσεώς του!) μέχρι του σημείου να φτάσει στην πλήρη εξαθλίωση!
Το δανειακό «πακέτο» της τρόικας υποτίθεται ότι ήρθε ως «μάννα εξ ουρανού», προκειμένου να αποτρέψει την κερδοσκοπία όσων μας δάνειζαν μέχρι σήμερα, αλλά η διασφάλισή του δεν πραγματοποιείται πια μέσω των CDS, αλλά με το ξεπούλημα των κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού μας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην κατάχρηση αυτών των δικαιωμάτων από τους λίγους κομματικούς εγκαθέτους των δημοσίων οργανισμών, ούτε στην παρασιτογόνο δραστηριότητα και θρασύτητα της πλειονότητας των πανίσχυρων συνδικαλιστών οργανώσεων. Αυτοί απετέλεσαν το άλλοθι της επέλασης των τεχνοκρατών του ΔΝΤ και των πρόθυμων υποστηρικτών των προτάσεών τους.
Αναφέρομαι στο δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή, στο οκτάωρο, στις άδειες, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην υγεία.
Δικαιώματα που θέσπισαν ή σεβάστηκαν ακόμη και απολυταρχικές κυβερνήσεις, έρχονται σήμερα να καταστρατηγηθούν και να εξαλειφθούν από μία δημοκρατική (και μάλιστα ... «σοσιαλιστική») κυβέρνηση!
Ποιά ήταν, όμως, η συμπεριφορά των κοινοβουλευτικών κομμάτων απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές; Τα κόμματα της αριστεράς ήταν κατηγορηματικά αντίθετα στα μέτρα. Χωρίς καμμία ρεαλιστική πρόταση, μόνο με άρνηση, με το ξεσήκωμα του λαού σε απεργιακές κινητοποιήσεις, με άκρατο λαϊκισμό, ονειρεύονται προφανώς μία ανώμαλη κατάσταση, από την οποία, τουλάχιστον το ΚΚΕ, προσδοκά να βγει ωφελημένο, αφού είναι στρατιωτικά οργανωμένο όσον αφορά τις δομές του, την ιδεολογία και την πειθαρχία των μελών του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα χαίρεται!
Η ΝΔ προσπαθεί ακόμη να εξηγήσει τη στάση της στους οπαδούς της (όσοι τέλος πάντων της απέμειναν!), αλλά πρώτα θα πρέπει να εξηγήσει στον εαυτό του ο κ. Σαμαράς, το τι ακριβώς έπραξε! Όσο για την κα Μπακογιάννη, τί διαφορετικό θα περίμενε κανείς από μία γόνο ... Μητσοτάκη; Τέλος, η «υπεύθυνη στάση» του ΛΑΟΣ μάλλον θλίψη και απογοήτευση προξένησε, που ως ένα σημείο δικαιολογείται, αφού τα μέτρα είναι σαφώς επώδυνα. Στην πραγματικότητα επελέγη το ακριβώς αβτίθετο από αυτό που έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να καταψηφιστεί επί της αρχής το νομοσχέδιο και να εξεταστεί κατά περίπτωση η στάση του κόμματος κατ' άρθρον, αφού σίγουρα κάποια από αυτά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτό που ενόχλησε, όμως, περισσότερο ήταν ο υπερβάλλων ζήλος και η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε για την επιλογή αυτή. Και ενόχλησαν, διότι αποκρύφτηκε ότι τα μέτρα αυτά δεν θα συντελέσουν (αν επιτύχουν!) παρά μόνο στη μείωση του ρυθμού αυξήσεως του χρέους και όχι στη μείωση του ίδιου του χρέους, πολύ δε περισσότερο στην εξάλειψή του!
Ενόχλησαν, διότι έγινε προσπάθεια να ταυτιστεί η στήριξη στην κυβέρνηση με τη στήριξη στην πατρίδα, ενώ οι καταστροφείς της πατρίδας μας είναι αδιανόητο να πιστέψει κανείς ότι αποφάσισαν ξαφνικά να τη ... σώσουν (μόλις πριν λίγες εβδομάδες αυτή η κυβέρνηση πέρασε στην ελληνική βουλή το εθνοκτόνο νομοσχέδιο περί ιθαγένειας των μεταναστών!). Συγκίνησε σίγουρα το «μητρός τε και πατρός τιμιώτερον εστί πατρίς», αλλά ποια πατρίς; Είναι δυνατόν να καθρεφτίζεται η πατρίδα στην αθλιότητα του πολιτικού κόσμου της χώρας μας; Ενόχλησαν, τέλος, διότι, ενώ υπάρχουν αξιοπρόσεκτες προτάσεις από ανθρώπους ειδικούς (αναφέρω ενδεικτικά τον κ. Κων. Κόλμερ), που διατυπώνουν τρόπους διαφυγής από τις ολέθριες συνέπειες της κρίσης και του εκ νέου δανεισμού, μας παρουσιάστηκε ως πανάκεια το πακέτο της τρόικας, με το αμείλικτο και τρομοκρατικό ερώτημα «μα τι θέλετε, να πτωχεύσουμε;».
Μου θυμίζει το «αφοπλιστικό» εκείνο ερώτημα που μας έθεταν επί χρόνια όλες οι εθνομειοδοτικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, όταν οι πολίτες τους ζητούσαν επιτέλους λίγη αξιοπρέπεια στους χειρισμούς των εθνικών μας θεμάτων: «μα τί θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;»! Κανείς δεν μίλησε βεβαίως για πόλεμο, αλλά με τη συνεχή υποχώρηση υπό τον φόβο του, είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορείς πια να τον αποφύγεις και θα αναγκαστείς να τον αντιμετωπίσεις υπό συνθήκες απείρως δυσμενέστερες από τότε που φοβήθηκες να αντιμετωπίσεις το ενδεχόμενό του. Τότε βεβαίως θα είναι πια πολύ αργά...
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση