Η Ελλάδα εμφανίζει συμπτώματα Αργεντινής

• "...στον ελληνικό λαό δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς η κατάσταση και οι επιλογές που απομένουν. Σ’ αυτό φταίει η πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης να αποκρυσταλλώσει ένα πειστικό όραμα, αλλά και ο καιροσκοπικός λαϊκισμός της αντιπολίτευσης. Μείζονος και ελάσσονος. Δυστυχώς αυτά είναι συμπτώματα που θυμίζουν Αργεντινή..."

Αν μελετήσει κάποιος τις περιπτώσεις παρέμβασης του ΔΝΤ σε Αργεντινή και Τουρκία, μια από τις ουσιώδεις διαφορές που θα εντοπίσει έχει να κάνει με την αντίστοιχη πολιτική διαχείριση της κρίσης και δεκτικότητα των δυο λαών στις αναγκαίες μεταβολές.
Οι γείτονες Τούρκοι αποδείχτηκαν περισσότερο προσαρμοστικοί στις αλλαγές που επιβλήθηκαν. Το πολιτικό σκηνικό άλλαξε άρδην, προσελκύστηκαν ξένες επενδύσεις, άνοιξαν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Στην Αργεντινή αντίθετα επικράτησε η οχλοκρατία, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, ιαχές κάτω οι κλέφτες, το ίδιο πολιτικό κατεστημένο επιβίωσε. Αποτελούν όμορφες ρομαντικές ιστορίες οι αυτοδιευθυνομένες κομμούνες, σαν βιοτεχνίες που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες οι οποίοι είχαν καταφέρει να βγάλουν τα μετρητά της περιουσίας τους από νωρίς έξω. Αλλά δεν αποτελούν βιώσιμη οικονομική λύση.
Η ελληνική περίπτωση
Προς το παρόν η ελληνική περίπτωση κλονίζεται και ταλαντεύεται. Το θέμα της διαπόμπευσης των φοροφυγάδων στους σκεπτικιστές δημιουργεί την ανησυχία ότι η κυβέρνηση δεν δουλεύει στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός μηχανισμού ελέγχου και συστηματικής μείωσης της φοροδιαφυγής, αλλά στην επικοινωνιακή εκμετάλλευση τετριμμένων περιπτώσεων.
Στον τομέα της ανάπτυξης δεν υπάρχει σαφής πολιτικός προσανατολισμός σε σχέση με τις ανάγκες και τις προσδοκίες των διεθνών επιχειρηματικών κεφαλαίων που αναζητούν κίνητρα να τοποθετηθούν. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης διακατέχεται από τις ίδιες αντιλήψεις ανάπτυξης μέσω κρατικών επιδοτήσεων που ολοκλήρωσαν το τοπίο της αποβιομηχάνισης τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Οι κρατικές επιδοτήσεις ενισχύουν το ρόλο του πολιτικού που έχει λόγο στη διανομή τους και συνήθως προσελκύει ενδιαφερόμενους που είναι είτε μεταξύ των πελατών του κυβερνώντος κόμματος, είτε μεταξύ ευκαιριακών τυχοδιωκτών.
Το αποτέλεσμα είναι να καταλήγουν τα χρήματα των φορολογουμένων ή των κοινοτικών ταμείων (Γερμανών φορολογουμένων) σε ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς και στον παραγωγικό ιστό της χώρας να μένουν οι γνωστοί οικοδομικοί σκελετοί που βρίσκονται διάσπαρτοι σ’ όλες τις βιομηχανικές ζώνες της χώρας.
Η ελπίδα
Η κινητοποίηση της ροδίτικης κοινωνίας να προλάβει γεγονότα ανάλογα με αυτά του Πειραιά στην προσέγγιση των κρουαζιερόπλοιων αποτελεί ενθαρρυντικό σημάδι. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία όμως το νόμο δεν τον παίρνουν στα χέρια τους οι πολίτες. Η εφαρμογή του είναι μέλημα της κυβέρνησης.
Τα άσχημα νέα
Τα νέα από τον κυβερνητικό μηχανισμό δεν είναι ενθαρρυντικά. Μετά από 6-7 μήνες επιτέλους οι περισσότεροι του κυβερνητικού επιτελείου κατάλαβαν ότι ο κίνδυνος της χρεοκοπίας είναι μια πιθανή περίπτωση, οι κεφαλές της κυβέρνησης κατάλαβαν τι περίπου πρέπει να κάνουν.
Τώρα ξεκινούν οι πρακτικές δυσκολίες στην υλοποίηση των προθέσεων. Στην κοινωνία γίνεται λόγος για «λευκή απεργία» από εργαζόμενους του δημόσιου τομέα λόγω μείωσης των αποδοχών αλλά και τους εκπροσώπους της συντεχνίας των διεφθαρμένων που επιζητούν να συνεχιστεί το παλιό καθεστώς ή να μην τιμωρηθούν.
Χρειάζεται να γίνουν προσεκτικοί και αποφασιστικοί χειρισμοί όπως χρειάζεται και χρόνος. Φοβάμαι ότι και η παρούσα κυβέρνηση δεν στελεχώθηκε με τους αρίστους αλλά τους αρεστούς. Φοβάμαι επίσης ότι ο χρόνος δεν επαρκεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι στον ελληνικό λαό δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς η κατάσταση και οι επιλογές που απομένουν. Σ’ αυτό φταίει η πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης να αποκρυσταλλώσει ένα πειστικό όραμα, αλλά και ο καιροσκοπικός λαϊκισμός της αντιπολίτευσης. Μείζονος και ελάσσονος. Δυστυχώς αυτά είναι συμπτώματα που θυμίζουν Αργεντινή...
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση