Το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας...

• Ο καταμερισμός των ευθυνών της συνθηκολόγησης στους Έλληνες Πολίτες, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις κυβερνήσεις, στους κερδοσκόπους, στην ΕΕ και αλλού, καθώς επίσης μερικές δυνατότητες υπεράσπισης της Ελλάδας

Είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την κυβέρνηση μίας χώρας, η οποία αποφασίζει την προσφυγή της στο ΔΝΤ, την εθελούσια εκχώρηση δηλαδή της εξουσίας που της ανατέθηκε δημοκρατικά σε ξένους «εισβολείς», χωρίς την άδεια των Πολιτών της – μέσω δημοψηφίσματος ή, έστω, με τη σύμφωνη γνώμη του Εθνικού της Κοινοβουλίου. Εν τούτοις, η τοποθέτηση των Πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε «τετελεσμένα γεγονότα», για τα οποία ποτέ δεν ενημερώθηκαν (προεκλογικά ή μετεκλογικά), αποτελεί μία απίστευτη αυθαιρεσία, για την οποία δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν υπεύθυνοι – όπως δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, για τα όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, με τελικό αποτέλεσμα τη «συλλογική συνθηκολόγηση».
Διαπιστώνοντας, εκτός των άλλων, ακόμη ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα του «ετεροβαρούς ρίσκου», αυτού δηλαδή που άλλοι αποφασίζουν, ενώ άλλοι καλούνται να πληρώσουν για τις αποφάσεις τους, θεωρούμε ότι είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή για να αναλύσουμε/ιεραρχήσουμε τις ευθύνες όλων όσων συνέβαλλαν στην υποδούλωση της Ελλάδας, παρά τον πλούτο και τις τεράστιες δυνατότητες της.
Τέλος, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να λάβουμε (και να δρομολογήσουμε ενεργητικά) τις αποφάσεις μας έγκαιρα, ψύχραιμα και λογικά, αφού εμείς είμαστε αυτοί που τελικά θα πληρώσουν το «ρίσκο» - άσχετα από το βαθμό συμμετοχής μας στην «επιλογή» του.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Κατά την άποψη μας, είμαστε «μακράν» οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής μας κατάστασης. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τις επιλογές μας, όπως και για την αδιαφορία μας σε σχέση με την παραγωγή πλούτου στη χώρα μας – δυστυχώς, απαραίτητο «συστατικό» της παραμονής μίας κοινωνίας σε ελεύθερο καθεστώς.
Περαιτέρω, οφείλαμε να γνωρίζουμε ότι, η έννοια «Πολίτης» αποτελεί ένα αξίωμα, για το οποίο όμως πρέπει να αγωνίζεται κανείς. Η συνεχής ενημέρωση, η δια βίου μάθηση, η συμμετοχή στα κοινά και η αλληλέγγυα στάση, είναι μερικά μόνο από όλα όσα συνοδεύουν αυτό το «αξίωμα» – το υψηλότερο ίσως σε μία Πολιτεία, η οποία θέλει να «διέπεται» από δημοκρατικές διαδικασίες.
Προφανώς, κρίνοντας, ως οφείλουμε, εκ του αποτελέσματος, αμελήθηκε εντελώς η υποχρέωση μας αυτή, οδηγώντας μας μελλοντικά στην απώλεια των ελευθεριών μας, στη μείωση του βιοτικού μας επιπέδου και στην απόλυτη καταστροφή – αν θεωρήσει βέβαια κανείς ότι, η εκχώρηση της εξουσίας, του ταμείου του κράτους μας καλύτερα, σε κάποιους που δεν εκλέγουμε, είναι συνώνυμο της παραπάνω λέξης (καταστροφή).
Τέλος, χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες «τεκμηριώσεις» των ευθυνών μας (θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες κειμένου), εμείς εκθρέψαμε, καλλιεργήσαμε καλύτερα το έδαφος, επάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν εκείνα τα «ζιζάνια», τα οποία μας οδήγησαν στα δίχτυα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - με την αναμφίβολη πλέον συμμετοχή της γερμανικής ολοκληρωτικής «πτέρυγας».
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
Όπως έχουμε αναφέρει, προσπαθώντας να καταλάβουμε, ανεξάρτητα από τα άλυτα προβλήματα που διαπιστώνουμε, γιατί η χώρα μας παρέμεινε, παρά το φυσικό πλούτο και τις μεγάλες δυνατότητες της, συγκριτικά στάσιμη και φτωχή, εντελώς ανίσχυρη και μάλλον «παραμελημένη», συνειδητοποιήσαμε ότι, το σημαντικότερο εμπόδιο στην πρόοδο της ήταν (και είναι), μία παράδοξη εχθρότητα των Ελλήνων απέναντι στο κράτος τους – κατ’ επέκταση, απέναντι στον εαυτό τους, αφού το κράτος είμαστε όλοι εμείς.
Η αιτία αυτής της εχθρότητας, η «πηγή» ουσιαστικά όλων των προβλημάτων και των δυσλειτουργιών της Ελλάδας, η οποία «καταδικάζει» τους Πολίτες της να αντιστέκονται σε κάθε είδους πρωτοβουλία, με στόχο την καλυτέρευση της χώρας τους (διαρθρωτικά μέτρα κλπ), έχουμε την άποψη ότι δεν είναι άλλη από μία απίστευτη «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δηλητηριάζει κυριολεκτικά ολόκληρο τον «κοινωνικό βίο».
Αναφερόμενοι στην έννοια της «εξουσίας», δεν περιοριζόμαστε μόνο στη θεσμική της «έκφραση», στους πολιτικούς δηλαδή, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες «μορφές» της: επιχειρηματίες, βιομήχανους, managers, δημοσιογράφους, εκδότες, τραπεζίτες, ανώτερους δημοσίους λειτουργούς, αθλητές, καθηγητές, ηθοποιούς, τηλεοπτικούς «αστέρες», τραγουδιστές και γενικά σε όλα τα, κατά κάποιον τρόπο, «προβεβλημένα» άτομα – ουσιαστικά στα «πρότυπα» της κοινωνίας μας.
Όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι, χαρακτηρίζονται δυστυχώς από μία υπερβολικά μεγάλη αλαζονεία, η οποία «διεγείρει» τις αντιδράσεις του υπολοίπου πληθυσμού, δημιουργώντας συναισθήματα «συγκριτικής φτώχειας» και αδικίας. Το αποτέλεσμα είναι «ο απλός Πολίτης» να τοποθετείται απόλυτα εχθρικά, απέναντι σε όλους και σε όλα, θεωρώντας τους πάσης φύσεως «προβεβλημένους αστέρες», τους διάφορους «αλαζόνες» δηλαδή, σαν τα επί μέρους «συστατικά» του κράτους: σαν το ίδιο το «μισητό» κράτος.
Εάν δεν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, εάν δεν καταπολεμηθεί δηλαδή η «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δημιουργεί, αυτόματα, συμπλέγματα κατωτερότητας σε όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό, δύσκολα θα αλλάξει κάτι στη χώρα μας – υποθέτουμε ότι δεν θα εφαρμοστεί κανένα διαρθρωτικό μέτρο, ακόμη και αν αντιμετωπίσουμε «κατά πρόσωπο» το ΔΝΤ, τη χρεοκοπία ή εάν «διοικηθούμε» από την καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου.
ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Όπως έχουμε αναλύσει, το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας, μεταξύ των ετών 2004 και 2008 επιδεινώθηκε συνολικά κατά σχεδόν 174 δις €, ενώ το εξωτερικό χρέος ανάλογα - κατά 177 δις €. Όσον αφορά δε τις δαπάνες (σπατάλη), από 50,11 δις € το 2006, αυξήθηκαν στα 71,43 δις € το 2009 – δηλαδή κατά 21,32 δις € μέσα σε τρία μόλις χρόνια (8,75% επί του ΑΕΠ!).
Τουλάχιστον από την αύξηση των δαπανών, φαίνεται καθαρά η αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας - αφού είναι η μοναδική υπεύθυνη για την «εκτροπή» τους. Δυστυχώς, αφού οι κυβερνήσεις έχουν στη διάθεση τους ένα ορισμένο «budget», έτσι όπως εμφανίζεται στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό, δεν ξοδεύουν, όπως ο κάθε συνετός «οικογενειάρχης», το ποσόν που ευρίσκεται στα ταμεία τους, αλλά δανείζονται πολύ περισσότερα - χωρίς καθόλου να ρωτήσουν τους Πολίτες που εκπροσωπούν (κάτι που συμβαίνει συνεχώς, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια).
Όσον αφορά δε τη φοροδιαφυγή, με τη «βοήθεια» της οποίας οι κυβερνήσεις προσπαθούν δυστυχώς να «μετακυλήσουν» την ευθύνη στους Πολίτες, θεωρούμε ότι αποτελεί μία ακόμη «αυθαιρεσία». Αφενός μεν πρόκειται κυρίως για τους έμμεσους φόρους (το 30% των συνολικών), αφετέρου δε τα «διαφυγόντα» αυτά έσοδα, «όφειλαν» πρώτα να εισπραχθούν και μετά να δαπανηθούν – σε καμία περίπτωση το αντίθετο. Για παράδειγμα, η Πολιτεία θα έπρεπε να κατασκευάζει δρόμους ή άλλα έργα, μετά την είσπραξη των εσόδων από την πάταξη της φοροδιαφυγής και όχι πριν.
Η ευθύνη λοιπόν των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων μας είναι ολοφάνερη – ενώ υποθέτουμε πως κανένας δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για το έγκλημα που προκλήθηκε στη χώρα μας: δηλαδή, για την οριστική καταδίκη της Δημοκρατίας σε θάνατο.
ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ
Τα δεδομένα αυτά της Οικονομίας μας (όχι μόνο της δικής μας, αλλά και πολλών άλλων «δυτικών κρατών», τα οποία όμως δεν εξυπηρετούν (ακόμη) άλλες σκοπιμότητες στη «διεθνή σκακιέρα», ήταν προφανώς γνωστά στους «κερδοσκόπους».
Επίσης γνωστές σε όλους ήταν οι συνέπειες του καθοδικού σπειροειδή κύκλου του δανεισμού, ο οποίος οδηγεί αξιωματικά στην παγίδα ρευστότητας, από την οποία δυστυχώς δεν προβλέψαμε έγκαιρα να ξεφύγουμε, δανειζόμενοι τότε που ήταν ακόμη εφικτό – περιορίζοντας προφανώς ταυτόχρονα τις δαπάνες μας.
Συνεχίζοντας, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η προηγούμενη κυβέρνηση μας αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές δύο χρόνια σχεδόν πριν από τη λήξη της «θητείας» της – ένα ολοκάθαρο σήμα αδυναμίας για τους «κερδοσκόπους» οι οποίοι, πιθανότατα τότε, άρχισαν να τοποθετούνται «στρατηγικά» στη δική τους «σκακιέρα».
Ενδεχομένως λοιπόν, άρχισαν εκείνη την εποχή να δανείζονται επαυξημένα (οι πρώτες «τοποθετήσεις» τους ξεκίνησαν, όπως είναι ήδη γνωστό, το έτος 2007) ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, πουλώντας τα ανοιχτά (υποτιμητική κερδοσκοπία) και αγοράζοντας με τα χρήματα αυτά (χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό κεφάλαιο) ασφάλιστρα κινδύνου (CDS). Με δεδομένο δε ότι, τα ομόλογα ήταν ακριβά (χαμηλή απόδοση) και τα ασφάλιστρα φθηνά (χαμηλά spreads), οι προοπτικές «διπλής απόδοσης» ήταν καταπληκτικές.
Για παράδειγμα, δανειζόμενοι τότε ομόλογα στην τιμή των 100 €, τα πουλούσαν αμέσως, έχοντας τη βεβαιότητα πως, όταν θα έπρεπε να τα επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες τους, θα τα αγόραζαν πολύ φθηνότερα (90 €), κερδίζοντας τη διαφορά (10 €). Ταυτόχρονα, με τα έσοδα από την πώληση των δανεικών ομολόγων, αγόραζαν ασφάλιστρα κινδύνου για τα ίδια (CDS), τα οποία τότε κόστιζαν ελάχιστα, για να τα πουλήσουν αργότερα - με κέρδος τη διαφορά από την άνοδο των spreads.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως το «πλεονέκτημα» αυτού του «παιχνιδιού» είναι το ότι, μπορεί να αποφέρει πολύ υψηλές αποδόσεις στους κερδοσκόπους. Ο λόγος είναι πως αυτοί οι «οργανισμοί» μπορούν να καταλάβουν θέσεις πολύ μεγαλύτερες από το ποσόν των χρημάτων που τοποθετούν οι ιδιοκτήτες τους, εφόσον αγοράζουν τις «ανατιμητικές θέσεις» τους (αυτές δηλαδή, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην άνοδο – εν προκειμένω τα CDS), με τα χρήματα που μαζεύουν από τη δημιουργία των «υποτιμητικών/ακάλυπτων θέσεων τους (αυτές, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην πτώση - εν προκειμένω, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου).
Βέβαια αρκετοί υποθέτουν ότι, οι «κερδοσκόποι» δεν προβλέπουν μόνο τα γεγονότα, αλλά και τα προκαλούν. Σε πρώτη φάση λοιπόν, κρατούν απολύτως μυστικές τις τοποθετήσεις τους, έτσι ώστε να παραμείνουν «χαμηλές» οι τιμές αγοράς τους. Στη συνέχεια όμως, οι επιθέσεις τους γίνονται «θορυβώδεις», συνήθως με τη βοήθεια συνεντεύξεων ή άρθρων σε οικονομικά έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα (ΜΜΕ) - στα οποία «μεγιστοποιούν» και «διατυμπανίζουν» τα οικονομικά προβλήματα, τις «αδυναμίες» δηλαδή του «θηράματος» τους.
Σύμφωνα τώρα με κάποιους αναλυτές, στην «υποτιμητική» αυτή «καμπάνια» εναντίον μίας χώρας, συμμετέχουν «εναλλασσόμενες» και οι «τρείς αδελφές», οι οποίες «αξιολογούν» «μεθοδικά» αρνητικά το «θύμα» - οδηγώντας στην πτώση τα ομόλογα του, με την ταυτόχρονη «απογείωση» των ασφαλίστρων κινδύνου.
Προφανώς λοιπόν το «θήραμα» εξωθείται σε έναν ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος δυσχεραίνει συνεχώς το δανεισμό του, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια – προς όφελος όχι πια μόνο των «Hedge funds», αλλά και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία υπεισέρχονται πολλαπλά στο «παιχνίδι» (σαν πιστωτές του κράτους, σαν αγοραστές ασφαλίστρων δανειακού κινδύνου, σαν πωλητές ομολόγων κοκ).
Η ευθύνη επομένως των πάσης φύσεως κερδοσκόπων (γερμανικών, αμερικανικών, ακόμη και ελληνικών τραπεζών ή επενδυτών) είναι ολοφάνερη, ενώ η καταστροφή μίας χώρας δεν μπορεί να «επαίρεται» από την αποκόμιση κερδών – όσο και αν κάτι τέτοιο επιχειρείται να μας «επιβληθεί» στη σκέψη.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Έχουμε την άποψη ότι η εκλογή της νέας, εύλογα άπειρης κυβέρνησης, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (τέλη του έτους 2009, εν μέσω εθνικής και διεθνούς κρίσης, λίγο πριν την κατάθεση του ετησίου προϋπολογισμού κλπ), ήταν το «αποφασιστικό» σήμα για τους κερδοσκόπους. Πόσο μάλλον όταν τόσο βιαστικά, σχεδόν έξι μήνες πριν την υποχρεωτική ημερομηνία κατάθεσης των στοιχείων της εξέλιξης του προϋπολογισμού η κυβέρνηση μας, ανακοίνωσε μία τεράστια υπέρβαση του ελλείμματος - χωρίς την άμεση λήψη μέτρων, με τα οποία θα περιοριζόταν δραστικά το έλλειμμα, πριν ακόμη λήξει το οικονομικό έτος.
Το «παιχνίδι» λοιπόν είχε πλέον στηθεί, με τη χώρα μας να αποτελεί ενδεχομένως το «δούρειο ίππο» μίας «καλυμμένης» επίθεσης στην Ευρωζώνη η οποία, όχι μόνο θα ωφελούσε τους κερδοσκόπους, αλλά και τις ίδιες τις Η.Π.Α. (το κερδοσκοπικό Κεφάλαιο βέβαια που «στεγάζει» και όχι τους δημοκρατικούς Πολίτες της υπερδύναμης).
Η συνέχεια του «δράματος», όσον αφορά την κυβέρνηση μας, ήταν η προσφυγή της στο «μηχανισμό στήριξης», μέρος του οποίου είναι το ΔΝΤ – ο σύνδικος πτώχευσης (προφανώς, κανένας σύνδικος πτώχευσης δεν μπορεί ποτέ να είναι αγαπητός). Ουσιαστικά στο ΔΝΤ καταφεύγει μία χώρα όχι λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους της (στην Ιαπωνία ο δείκτης δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ πλησιάζει το 200%, χωρίς να έχει απαιτηθεί η συμμετοχή του ΔΝΤ, ενώ στη Λετονία ήταν μόλις 8,8% του ΑΕΠ το 2007, ενώ προσέφυγε στο ΔΝΤ – πηγή: iq), αλλά ένεκα της αδυναμίας εξυπηρέτησης του. Δηλαδή, όταν δεν έχει τη δυνατότητα να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της - είτε με ίδια μέσα, είτε δανειζόμενη.
Η Ελλάδα εν προκειμένω αποτελεί μία «ιδιάζουσα» περίπτωση, αφού κατέφυγε στο ΔΝΤ πριν ακόμη διαπιστώσει την αδυναμία δανεισμού της. Όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ δε, «συνθηκολόγησε» χωρίς καν να αντιμετωπίσει τον «εχθρό». Παραλληλίζοντας τώρα τον «οικονομικό» πόλεμο με το «συμβατικό», θα ήταν σαν η κυβέρνηση μας να είχε παραδώσει τη χώρα στον εχθρό, πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα της - χωρίς να δώσει δηλαδή την παραμικρή μάχη (γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, εάν όλοι εμείς οι Έλληνες γίναμε πια «δειλοί» - ένα προφανές «σύμπτωμα» μίας «χρόνιας ευμάρειας»).
Περαιτέρω το ΔΝΤ, παρά τα όσα έχουμε αναφέρει αναλύοντας πολλές από τις προηγούμενες δραστηριότητες του, δεν επέβαλλε άμεσα την προσφυγή της χώρας μας, αλλά ανταποκρίθηκε στην «πρόσκληση» της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Για όλα αυτά, αλλά και για πάρα πολλά άλλα, στα οποία δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικότερα ένα τέτοιο κείμενο, η σημερινή κυβέρνηση μας κάθε άλλο παρά άμοιρη ευθυνών μπορεί να θεωρηθεί – πόσο μάλλον όταν, στις μέχρι σήμερα κινήσεις της, αλλά και στις τελικές αποφάσεις της, οι οποίες ολοκλήρωσαν την «Ελληνική τραγωδία», διατήρησε την απόλυτη πρωτοβουλία.
ΤΟ «ΜΕΛΛΟΝ» ΥΠΟ ΤΟ ΔΝΤ - ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ «ΑΡΩΓΟ» ΤΟΥ
Πριν ακόμη αναφερθούμε στους επομένους «υπεύθυνους», θεωρούμε σκόπιμη την μερική παρουσίαση του μέλλοντος μας, υπό την «αιγίδα» του «Ταμείου». Το ΔΝΤ λοιπόν είναι ο μοναδικός «οργανισμός» παγκοσμίως, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να «διαχειρισθεί» μία χώρα - στη θέση της μέχρι τότε κυβέρνησης της. Απλούστατα δε η «τυπική» κυβέρνηση», εφόσον δεν «συμμορφώνεται» με τις εντολές του, δεν λαμβάνει τις οικονομικές ενισχύσεις, για τις οποίες και το «επέλεξε». Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο διοικεί το «Ταμείο» είναι κάθε άλλο παρά «αναπτυξιακός», τουλάχιστον με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία - ενώ βέβαια δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου. Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση.
Σε τελική ανάλυση και με δεδομένο το ότι ένα κράτος θεωρείται οικονομικά υγιές, όταν το δημόσιο χρέος του είναι κάτω από το 50% του ΑΕΠ του, το ΔΝΤ «οφείλει» να μειώσει το δημόσιο χρέος της χώρας μας κατά περίπου 200 δις € (υποθέτοντας αισιόδοξα ότι, το ΑΕΠ μας θα σταθεροποιηθεί στα 200 δις €, από τα 240 δις € σήμερα, καθώς επίσης ότι το συνολικό δημόσιο χρέος μας δεν υπερβαίνει τα 300 δις €). Φυσικά, αυτά τα 200 δις € δεν είναι δυνατόν να προέλθουν μόνο από την μείωση των δημοσίων δαπανών και από την πώληση των «παγίων» (δημοσίων επιχειρήσεων, ακίνητης περιουσίας κλπ) – πόσο μάλλον αφού η «εκποίηση», κάτω από τις σημερινές συνθήκες, πιθανότατα θα είναι της τάξης του 50%, σε σχέση με την κάποτε αξία τους.
Επομένως, είναι δεδομένη η «φοροδοτική» συμμετοχή των Πολιτών στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, παρά το ότι δεν είναι αυτοί που το δημιούργησαν, αλλά ούτε και αυτοί που διαχειρίσθηκαν καταστροφικά την κρίση - καθώς επίσης η σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου τους. Επίσης είναι δεδομένη η υποδούλωση τους, η απώλεια της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας τους δηλαδή, αφού ο σύγχρονος «κατακτητής» δεν είναι άλλος από τα δανειακά κεφάλαια, τα οποία τοποθετούν το σύνδικο πτώχευσης για να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους.
Περαιτέρω, όπως φαίνεται καθαρά από τους παραπάνω «αριθμούς», η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση «εγγύηση» του ότι θα αποφευχθεί τελικά η χρεοκοπία. Πόσο μάλλον όταν, στην περίπτωση που δεν εκπληρωθούν οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα διακοπεί η παροχή των επομένων δόσεων των συμφωνηθέντων δανείων – γεγονός που θα μας οδηγούσε στην αθέτηση (στάση) πληρωμών.
Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση» των τιμών των ελληνικών ομολόγων, παράλληλα με την εκτίναξη των ασφαλίστρων. Γνωρίζοντας τώρα ότι, οι κυριότεροι ιδιοκτήτες των ελληνικών ομολόγων είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι τεράστιες ζημίες τους θα προκαλούσαν ενδεχομένως «αλυσιδωτές» αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης, ενώ ταυτόχρονα θα καθιστούσαν πάμπλουτους τους «κερδοσκόπους» (οι οποίοι συνήθως μένουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, αφού τότε μεγιστοποιούνται τα κέρδη τους -έχοντας φυσικά την «κάλυψη» tου ΔΝΤ-).
Ενδεχομένως, τα πλέον πρόσφατα παραδείγματα αθέτησης πληρωμών, αυτά της Ρωσίας (1998) και της Αργεντινής (2001), να δίνουν μία καλύτερη εικόνα. Η απώλεια της αξίας των ομολόγων της Ρωσίας (hair cut) ήταν της τάξης του -82%, ενώ της Αργεντινής είχαν χάσει μέσα στις πρώτες 30 ημέρες μετά την αθέτηση πληρωμών το -73% της αξίας τους. Σύμφωνα δε με την Moody’s, η οποία ερεύνησε περιπτώσεις συνολικά 13 χωρών, η μέση απώλεια της αξίας των ομολόγων ήταν περίπου -50%.
Φυσικά, μία πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν θα είχε μόνο συνέπειες για την ίδια - πόσο μάλλον αφού είναι μέλος της Ευρωζώνης, ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρελθόν.
Οι κρατικές χρεοκοπίες άλλωστε θεωρούνται σαν εκρήξεις ηφαιστείων – με απρόβλεπτα επακόλουθα για ολόκληρο τον πλανήτη. Επί πλέον, το ΔΝΤ δεν εγγυάται την επιτυχή αντιμετώπιση τα κρίσης, αλλά ούτε και την εξυγίανση των χωρών, στις οποίες καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Φυσικά, το «παιχνίδι» αυτό των κερδοσκόπων θα μπορούσε να είχε «αίσιο» τέλος για τη χώρα μας, εάν είχε την εμπιστοσύνη της Ενωμένης Ευρώπης και τη βοήθεια της. Συγκεκριμένα, η ΕΕ είχε (και έχει) τη δυνατότητα να αγοράσει άμεσα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, αυξάνοντας έτσι τις τιμές τους και μειώνοντας τα ασφάλιστρα τους. Στην περίπτωση αυτή, οι κερδοσκόποι θα ήταν αναγκασμένοι να αγοράσουν τα ομόλογα που πούλησαν ανοιχτά, για να τα επιστρέψουν στους κατόχους τους – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον αυξητικά στις τιμές τους. Παράλληλα, η αύξηση των τιμών και η αλληλέγγυα στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα, θα μείωνε τις τιμές των ασφαλίστρων κινδύνου - με αποτέλεσμα να χάσουν διπλά οι κερδοσκόποι, οδηγούμενοι οι ίδιοι στη χρεοκοπία.
Η δυνατότητα αυτή δεν είναι θεωρητική, αφού έχει συμβεί στην περίπτωση της επίθεσης των «Hedge funds» στο Χονγκ Κονγκ. Οι κερδοσκόποι τότε είχαν «πουλήσει» ανοιχτά μετοχές του εκεί χρηματιστηρίου, αγοράζοντας δολάρια - με την προοπτική της αναγκαστικής υποτίμησης του νομίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία θα είχε σαν επί πλέον αποτέλεσμα την πτώση των τιμών των μετοχών. Όμως, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ επενέβη ενεργητικά, αγοράζοντας μετοχές και διατηρώντας σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος – με αποτέλεσμα να χάσουν τεράστια ποσά οι κερδοσκόποι, πολλοί από τους οποίους χρεοκόπησαν.
Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει την απειλή, εκτός βέβαια εάν απλά θυσιάζει τη χώρα μας, για να εξασφαλίσει τις υπόλοιπες από την επίθεση των κερδοσκόπων - ή για να τις «υποδουλώσει ευκολότερα στη Γερμανία, κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε με ασφάλεια.
Το ίδιο ίσχυε μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον και για την ΕΚΤ, η οποία όμως φαίνεται να έχει πλέον διαφοροποιηθεί, κρίνοντας από τις τελευταίες προσπάθειες του διοικητή της υπέρ της Ελλάδας - σε πλήρη «ασυμφωνία» με τις γερμανικές «προδιαγραφές», για μία ένωση υπό τη δική της ηγεμονία.
Η ευθύνη λοιπόν της ΕΕ, πολύ περισσότερο της Ευρωζώνης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού φαίνεται ότι μας εγκατέλειψε στην τύχη μας, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για όλους εμάς τους Έλληνες Πολίτες - οι οποίοι «ονειρευόμαστε» μία Ευρώπη των Πολιτών της. Άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους της κερδοσκοπικής επίθεσης που δεχθήκαμε, ήταν το γνωστό μας «The game is over», όπως επίσης η πρόσφατη «σπουδή» της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, υπό το γερμανό διευθυντή της, να ανακοινώσει την αυξητική «διόρθωση» του ελλείμματος μας το 2009 - ταυτόχρονα σχεδόν με τη διπλή υποτίμηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την Moody’s.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΠΕΡΟΨΙΑ
Εάν θα είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε «μεταξύ δύο κακών το καλύτερο», το ΔΝΤ δηλαδή ή τη γερμανική ηγεμονία, θα επιλέγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το ΔΝΤ. Οι ευθύνες αυτής της χώρας για τη σημερινή μας θέση, όπως και για την πιθανή κατάρρευση της Ευρωζώνης, είναι τεράστιες – ενώ επικεντρώνονται κυρίως στην απίστευτη αλαζονεία της, η οποία αποδεικνύεται σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η καγκελάριος της Γερμανίας είναι αυτή που «εμβολίζει» ολοκάθαρα τις προσπάθειες των υπολοίπων «εταίρων» μας για την παροχή του συμφωνηθέντος «πακέτου σωτηρίας», ισχυριζόμενη (κατά την πάγια τακτική του καθεστώτος της χώρας της) «απαγορεύσεις» του συντάγματος, καθώς επίσης αντιρρήσεις εκ μέρους των Γερμανών πολιτών – παρά το ότι έχει προηγηθεί από την ίδια την κυβέρνηση της μία απίστευτη, συλλογική «πλύση εγκεφάλου», με στόχο την εχθρική τοποθέτηση της γερμανικής κοινωνίας απέναντι στην Ελλάδα.
Περαιτέρω, έχουμε αναφέρει σε πολλά κείμενα μας, τα οποία έχουν επιβεβαιωθεί τόσο από Γερμανούς, όσο και από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς «ειδήμονες», την ύπουλη «εκμετάλλευση» της Ευρωζώνης, εκ μέρους της Γερμανίας, με στόχο την αποκόμιση οικονομικών πλεονεκτημάτων, χωρίς την παροχή των παραμικρών ανταλλαγμάτων.
Προφανώς λοιπόν είμαστε αντίθετοι στις προσπάθειες αυτής της χώρας να υποδουλώσει τους «εταίρους» της, δημιουργώντας μία περιοχή χωρίς σύνορα (Ευρασία), υπό τη δική της ηγεμονία – ουσιαστικά δηλαδή την εκπλήρωση του «ναζιστικού ονείρου», χωρίς τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Αν και φαίνεται λοιπόν ότι οι «βλέψεις» της αυτές έχουν γίνει πλέον κατανοητές, τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις Η.Π.Α., θεωρούμε ότι αποτελούν τεράστια απειλή για τον υπόλοιπο πλανήτη – πόσο μάλλον για τη Δημοκρατία, η οποία καλείται ουσιαστικά να αντιπαρατεθεί ακόμη μία φορά με τον Ολοκληρωτισμό.
Κατ’ επέκταση, είμαστε της άποψης ότι είναι αδύνατον να εκπληρωθεί ποτέ το Ευρωπαϊκό όνειρο, με τη σημερινή Γερμανία της Ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel εντός του. Γνωρίζοντας δε ότι η Γερμανία, πριν από την ένωση της, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή, «θλιβόμαστε» περισσότερο παρά επικρίνουμε το «κατάντημα» της.
Συμπερασματικά λοιπόν, πόσο μάλλον όταν ο «γκεμπελικός» Τύπος της χώρας προτείνει σήμερα με θράσος την «εθελουσία αποχώρηση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οι ευθύνες της Γερμανίας για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ είναι τεράστιες - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, εάν δεν «αποστασιοποιηθεί» εντελώς από τη Γερμανία. Φυσικά κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε ακόμη μία φορά στην απομόνωση, με δυσοίωνες συνέπειες τόσο για τους Πολίτες της (οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τη σημερινή τους Εξουσία), όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Με κριτήριο τα παρακάτω γεγονότα σε μερικές χώρες, στις οποίες συνέβησαν, όπως για παράδειγμα το ότι
(α) οι Ισλανδοί Πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν τα λάθη των τραπεζών τους, επιλέγοντας την «καθαίρεση» της κυβέρνησης τους και τοποθετούμενοι με 93% εναντίον της απόφασης του «διεθνούς κεφαλαίου»,
(β) οι Ιρλανδοί Πολίτες, ανέλαβαν 80 δις € τραπεζικές επισφάλειες, δυστυχώς συνθηκολογώντας
(γ) οι Γερμανοί Πολίτες, αποδέχθηκαν να πληρώσουν τα εκατοντάδες δις € που έχασαν οι τράπεζες τους στις Η.Π.Α., επίσης συνθηκολογώντας
(δ) οι Αμερικανοί Πολίτες, μάχονται απέναντι στο «κτήνος» (όπως περιγράφει ο βραβευμένος με νόμπελ οικονομολόγος κ. P. Krugman το άπατρις κερδοσκοπικό κεφάλαιο), με την κυβέρνηση τους να καταθέτει αγωγές εναντίον της Goldman Sachs και των εταιρειών αξιολόγησης
(ε) οι Πολίτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στους οποίους επιβλήθηκε το ΔΝΤ από την ΕΕ, πριν ακόμη προλάβουν να χαρούν την έξοδο τους από το προηγούμενο καθεστώς, υποφέρουν κάτω από το νέο «ζυγό»
(ζ) οι Πολίτες της Λατινικής Αμερικής, δεν έχουν συνέλθει ακόμη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων
(η) οι Έλληνες Πολίτες οδηγούνται σε μία νέα δικτατορία κλπ
θεωρούμε ότι, κυρίως ο Πολίτης είναι αυτός που έχει την ηθική υποχρέωση να αντιστέκεται στην «απειλή» υποδούλωσης του. Επομένως, δεν μπορούμε παρά να αναλύσουμε τα δικαιώματα του απέναντι στην απόφαση της κυβέρνησης που λήφθηκε «ερήμην» του - παρά το ότι δεν αμφιβάλλουμε σχεδόν καθόλου για τις έντιμες προθέσεις της.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, αναφέρουμε κάποια από τα νόμιμα «πολιτικά του δικαιώματα», τα οποία πληροφορηθήκαμε από έναν εξαιρετικό νομικό, χωρίς δυστυχώς να μπορούμε να τα κρίνουμε - ελπίζοντας όμως ότι θα βοηθήσουν στην αναζήτηση των καλυτέρων δυνατών λύσεων, για όλες τις χώρες:
“Σε όλα τα συστήματα Δικαίου αλλά και στο Ελληνικό, δεν μπορεί να ασκηθεί αγωγή κατά της κυβέρνησης, επειδή αυτή δεν είναι Νομικό πρόσωπο. Άρα, μπορεί να ασκηθεί αγωγή εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου - προσωπικά εις βάρος του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Επίσης, μπορεί να ασκηθεί μήνυση κατά του εκάστοτε Πρωθυπουργού (το Δημόσιο δεν υπέχει ποινική ευθύνη ως νομικό πρόσωπο). Η μήνυση όμως δεν θα εκδικαστεί κατά τις γενικές διατάξεις, αλλά (α) βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών και (β) με βάση τη συνταγματική αρχή περί βουλευτικής ασυλίας (όπου αυτή είναι θεσμοθετημένη).
Η αγωγή δεν εμπίπτει σε απαγορεύσεις ή περιορισμούς που αφορούν την ποινική ευθύνη του όποιου Πρωθυπουργού. Άρα, επιτρέπεται να ασκηθεί αγωγή κατά του Πρωθυπουργού. Επειδή όμως ο Πολίτης δεν έχει σύμβαση μαζί του, η μόνη νομική του βάση είναι η αδικοπραξία (ΑΚ 914 επ.), η οποία απαιτεί παραβίαση κάποιου νόμου ή παρεμφερείς αξιώσεις (για παράδειγμα, αδικαιολόγητος πλουτισμός, ΑΚ 904 επ., κακόβουλη ενέργεια ΑΚ 919 κλπ.).
Η αγωγή του Πολίτη σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, θα εκδικαστεί για πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών - έδρα του Πρωθυπουργού, βάσει του Ν. 105 του Εισαγωγικού νόμου του Αστικού Κώδικα. Η αγωγή κατά του Πρωθυπουργού, θα εκδικαστεί είτε στο Πρωτοδικείο Αθηνών, είτε στο Ειρηνοδικείο της κατοικίας του - εάν ζητηθεί αποζημίωση κάτω από 12.000 Ευρώ. Εάν ασκηθεί αγωγή και κατά των δύο, λόγω συρροής, η αγωγή ασκείται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο.
Για να γίνει δεκτή η αγωγή, πρέπει να επικαλεστεί ο Πολίτης αποδείξεις: τη ζημία που ήδη υπέστη (όχι μελλοντική), την ευθύνη του εναγομένου, τις πράξεις που την στοιχειοθετούν, την υπαιτιότητα (αμέλεια ή δόλο) εάν η βάση του είναι η αδικοπραξία ή τον πλουτισμό που σώζεται σε αυτόν από τη ζημία του και την παράνομη αιτία ή την αντίθεση στα χρηστά ήθη των πράξεων του για αξιώσεις κατά ΑΚ 919. Επίσης πρέπει να αποδειχτεί και η αιτιώδης συνάφεια – δηλαδή, με ποιο τρόπο οι πράξεις του και όχι άλλη αιτία, του προκάλεσαν τη ζημιά.
Το αίτημα μπορεί να είναι «καταψηφιστικό» ή αναγνωριστικό (δηλαδή «να μου καταβάλει» ή να «αναγνωριστεί ότι μου οφείλει») και πρέπει να είναι απαιτητό (σε χρήμα ή άλλη αντιπαροχή «αποτιμητέα» σε χρήμα. Για παράδειγμα, δωρεάν υπηρεσίες ή παράδοση της χρήσης ή της κυριότητας πράγματος. Εάν επιθυμεί ο Πολίτης αποπληρωμή σε συνάλλαγμα ή σε αξία συναλλάγματος (για παράδειγμα, ένα εκ. δολάρια με την τιμή που θα έχει το δολάριο τη μέρα αποπληρωμής) πρέπει να αποδείξει ότι η αιτία αφορά αξίωση σε συνάλλαγμα. Για παράδειγμα, «κέρδισε 200 εκ. δολάρια από τα CDS που αγόρασε και στη συνέχεια φρόντισε να πάρουν μεγάλη αξία, την οποία εξαργύρωσε με λεφτά της Ελλάδας, τα οποία η τελευταία πήρε από μένα».
Επιτρέπεται και η κατάθεση Συλλογικής Αγωγής (clash action), από περισσότερους ομόδικους που έχουν την ίδια νομική και ιστορική αιτία σε βάρος του ιδίου προσώπου.
Τέλος, επιτρέπεται η άσκηση ασφαλιστικών μέτρων σε βάρος του Δημοσίου ή του Πρωθυπουργού, προκειμένου αυτός να μην υπογράψει προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Απαιτείται η «πιθανολόγηση» άμεσου και επικείμενου προσωπικού κινδύνου (για παράδειγμα, «εάν γίνει αυτό, θα χάσω τη δουλειά μου»).
Άλλο ένδικο βοήθημα που γνωρίζει η ελληνική νομοθεσία είναι η καταγγελία στην Επιτροπή της ΕΕ η οποία, εάν γίνει δεκτή, εισάγει την υπόθεση στο Πρωτοδικείο ή στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΠΕΚ ή ΔΕΚ) - καλώντας και το Κράτος Μέλος να φέρει αιτιολογημένη γνώμη.
Εάν η Κομισιόν δεν κάνει δεκτή την καταγγελία, μπορεί να προσφύγει ο καταγγέλλων απευθείας στο ΠΕΚ ή στο ΔΕΚ, προσβάλλοντας την πράξη της Κομισιόν. Επίσης, οι κοινοτικές αρχές μπορεί να επιληφθούν, εάν ο δικαστής της Εθνικής Δίκης εισάγει προδικαστικό ερώτημα - είτε μετά από αίτηση ενός διαδίκου είτε και αυτεπαγγέλτως.
Τέλος, εάν εξαντληθούν οι βαθμοί δικαιοδοσίας στην Ελλάδα (Άρειος Πάγος ή Συμβούλιο Επικρατείας αναλόγως της περιπτώσεως), ο Πολίτης μπορεί να προσφύγει σε βάρος της Χώρας και μόνο (όχι και του Πρωθυπουργού), στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - το οποίο αποτελεί όργανο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί μπορεί να ζητήσει αποζημίωση για πράξεις της Ελλάδας σε βάρος του, είτε είναι Πολίτης της Χώρας, είτε όχι (για παράδειγμα, εάν έχει στο μεταξύ πολιτογραφηθεί σε άλλη χώρα και διαμένει μόνιμα εκεί)”.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση