Το πολιτικό σύστημα δεν θ’ αντέξει το ΔΝΤ

• Το ΔΝΤ, δε έρχεται για να σώσει τη χώρα. Έρχεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της και της πλουτοκρατίας

«Η Ιστορία είναι σαν την απατημένη σύζυγο», μας είπε πριν χρόνια ένα καθηγητής στο μάθημα διεθνών σχέσεων, «δεν ξεχνάει και στο τέλος σ’ εκδικείται για ό,τι έκανες!» Τον θυμήθηκα καθώς έβλεπα τον κ. Παπανδρέου, με φόντο το πανέμορφο τοπίο του Αιγαίου, να ανακοινώνει και επισήμως την υποδούλωση της χώρας μας, άγνωστο για πόσο χρόνο, στο ΔΝΤ.
Επειδή, κάποιοι κονδυλοφόροι της περίφημης «τέταρτης εξουσίας» προσπαθούν εδώ και μέρες να μας εμφανίσουν το ΔΝΤ ως πανάκεια ή τον «παιδονόμο», που θα έρθει και θα βάλει τάξη σε μια… άτακτη χώρα, δεν έχουν ιδέα τι μας περιμένει. Πιθανόν και να μη θέλουν να μάθουν γιατί δεν τους αφορά προσωπικώς, αυτή τη στιγμή! Καλά φυλασσόμενοι, από την αστυνομία (την οποία συστηματικά λοιδωρούν) στις πολυτελείς επαύλεις τους, ίσως πληρώσουν κατιτίς παραπάνω τη βενζίνη, αλλά δε νοιώθουν την ακρίβεια (ακόμα τουλάχιστον). Όμως, όταν αρχίσουν να περικόπτονται οι παχυλοί μισθοί τους (τα έσοδα στα ΜΜΕ είναι συρρικνωμένα λόγω περιορισμού των διαφημίσεων), και θα βλέπουν τα κύματα των desperados να στρέφονται και εναντίον τους, τότε θ’ ανέβουν στα κεραμίδια και θ’ αρχίσουν τις κραυγές. Τότε θα δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Θα το εξηγήσω παρακάτω.
1. Το ΔΝΤ, όπου κλήθηκε να εφαρμόσει τις πολιτικές του, επιβλήθηκε ως έσχατη λύση ανάγκης και όχι ως εναλλακτική επιλογή σωτηρίας. Και αυτό γιατί το ΔΝΤ, δεν κανένας φιλάνθρωπος μηχανισμός, αλλά το σκληρότερο πρόσωπο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καρτέλ. Ούτε ευαισθησίες έχει, ούτε σκοπιμότητες εξυπηρετεί, ούτε για την πολιτική ενδιαφέρεται.
2. Το ΔΝΤ, δε έρχεται για να σώσει τη χώρα. Έρχεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών μας. Αυτό τους ενδιαφέρει και τίποτα περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακές πομφόλυγες για να μας χρυσώσουν το χάπι
3. Το ΔΝΤ, ουδόλως ασχολείται με τους ανθρώπους και τις ανάγκες της κοινωνίας. Πρώτιστο μέλημα της συνταγής του είναι να κόψει τις δαπάνες του κράτους. Να ξεθεμελιώσει, αυτό που έχουμε μάθει να λέμε, κοινωνικό κράτος. Άρα τα μέτρα του ΔΝΤ θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις. Και είμαστε ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της Ευρώπης. Αν οι πολιτικές αυτές περάσουν στην Ελλάδα, χωρίς ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις, τότε στις άλλες χώρες μπορεί να τις επιβάλλουν αδιαμαρτύρητα!
4. Το ΔΝΤ, δεν προτείνει καμιά αναπτυξιακή πολιτική. Για αυτό το λόγο παντού οι συνταγές του οδηγούν σε δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και βαθειά ύφεση. Και επειδή στην Ελλάδα η ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν οι δημόσιες δαπάνες, η μείωση τους, θα εμβαθύνει την ύφεση. Μερικοί αναφέρουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας. Γα την ιστορία στο ΔΝΤ προσέφυγε η κυβέρνηση των Εργατικών το 1976, η οποία, όμως, έχασε τις επόμενες εκλογές και στην εξουσία ανήλθε η Θάτσερ! Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τις αντοχές να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική; Και ο Ελληνικός λαός είναι έτοιμος;
5. Η έλευση του ΔΝΤ στην πράξη σημαίνει απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Κάποιοι τρίτοι, αποφασίζουν την οικονομική πολιτική που πρέπει θα εφαρμόσει η χώρα μας. Το γεγονός για μια άλλη χώρα, που δεν περιβάλλεται από εχθρικούς γείτονες, το πολύ πολύ να επηρέαζε τον εγωϊσμό και την αξιοπρέπεια του λαού της. Δε θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο μείζονα εθνικά συμφέροντα. Η Ελλάδα, όμως, περιβάλλεται από χώρες που έχουν βλέψεις επί κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, τι δυνατότητες έχει και μέχρι που μπορεί να τραβήξει τις κόκκινες γραμμές της άμυνας της; Πόσο μπορεί να αντισταθεί σε λύσεις που θα βασίζονται στον εθνικό της ακρωτηριασμό;
6. Στη λύση του ΔΝΤ οδηγηθήκαμε, επειδή ουδείς πήρε στα σοβαρά το περίφημο ΠΣΑ που υπέβαλε η κυβέρνηση του Παπανδρέου. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικώς, περισσότερο μιλούσαν παρά κυβερνούσαν. Και όταν μιλάς πολύ κάνει και γκάφες. Και οι γκάφες αν είσαι υπουργός, πολύ δε περισσότερο πρωθυπουργός, κοστίζουν! Ο κ. Αλμούνια (τον οποίο σε σχέση με τον κ. Στρός Κάν, θα τον θυμόμαστε σαν Αη Βασίλη) είχε προειδοποιήσει όταν πρωτοσυνάντησε τον κ. Παπακωνσταντίνου, «νόμιζαν ότι θα πήγαιναν μια ευχάριστη εκδρομή». Όταν κατά τον Ιανουάριο, συνειδητοποίησαν το μέγεθος του προβλήματος τόσο πολύ πανικοβλήθηκαν, που αναζήτησαν την έξωθεν σωτηρία. Τους παρέλυσε και ο φόβος του πολιτικού κόστους. Για αυτό και επί ένα τρίμηνο μας προετοίμαζαν μεθοδικά.
7. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ποτέ δεν αναζήτησε εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι αν υπήρχε άλλη λύση; Ο κ. Πάγκαλος, καμιά φορά παρασύρεται και λέει αλήθειες. (θυμάσθε πόσο ικανό θεωρούσε τον κ. Παπανδρέου για να γίνει πρωθυπουργός; Θα διαπιστώνει με ικανοποίηση πόσο γρήγορα δικαιώθηκε!). Αναρωτήθηκε, λοιπόν, την περασμένη Κυριακή σε μια τηλεοπτική του συνέντευξή του «τι παραπάνω μέτρα θα μας προτείνει να πάρουμε το ΔΝΤ, τα οποία δεν έπρεπε να πάρουμε από μόνοι μας;» Λογικό το ερώτημα. Μα, αν τα μέτρα έπρεπε, ούτως ή άλλως να τα πάρουμε από μόνοι μας, τότε γιατί η κυβέρνηση προσέφυγε στο ΔΝΤ; Γιατί υποδούλωσε τη χώρα και εκχώρησε μέρος της κυριαρχίας της; Στο ερώτημα αυτό δεν απάντησε ο κ. αντιπρόεδρος.
8. Τέλος, στο άμεσο μέλλον θα τεθεί και ένα ακόμα καίριο ζήτημα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα, θα μπορέσει να διαχειριστεί τις πολιτικές του ΔΝΤ; Το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι καζάνι που βράζει. Ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος παραδέχεται ότι το υπάρχον πρόγραμμα είναι ανεπαρκές και ζητάει θεραπεία σόκ και νέο πενταετές πρόγραμμα. Οι πράσινοι συνδικαλιστές, αν τον στηρίξουν, ξέρουν ότι κάνουν χαρακίρι. Η Ν.Δ. είναι αντίθετη, το ίδιο και η Αριστερά. Επομένως, με ποιες κοινωνικές συμμαχίες και με ποια πολιτική στήριξη ο κ. Παπανδρέου θα πορευτεί στον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε; Με τον κ. Καρατζαφέρη;
Ξεκίνησα, λέγοντας ότι η ιστορία εκδικείται. Κατά μια τραγική ειρωνεία, ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με το «θηρίο του λαϊκισμού» που τις τελευταίες δεκαετίες εξέθρεψε και ικανοποίησε εξωπραγματικές απαιτήσεις, υπονόμευσε και τελικά εμπόδισε τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα, διαμόρφωσε και ανέχθηκε νοοτροπίες και συμπεριφορές, αντίθετες προς τη λογική. Την πολιτική αυτή ανήγαγε σε… επιστήμη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την πολιτική αυτή υιοθέτησε και ο Γιώργος Παπανδρέου μετά το 2007. Αυτή η πολιτική τον έφερε στην εξουσία και τον έκανε πρωθυπουργό.
Ο κ. Παπανδρέου καλείται τώρα να κατεδαφίσει το κράτος που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και άφησε άθικτο η Ν.Δ. Θα τα καταφέρει;
Προσωπικά δε θα στοιχημάτιζα υπέρ του.
Κώστας Ροδινός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση