Συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε ακόμη τι πραγματικά έγινε;

• Το τελευταίο διάστημα παίζεται στο προσκήνιο πλέον το θέατρο του παραλόγου που επί δεκαετίες παιζόταν στο παρασκήνιο και στις πλάτες αυτού του λαού (όπως και σχεδόν κάθε λαού παγκόσμια)

Το κράτος, σαν κραγιοναρισμένη πόρνη, βγαίνει στο παζάρι των "διεθνών αγορών", βλέπε των πιστωτικών "ιδρυμάτων", βλέπε των τραπεζών που ΠΑΡΑΓΟΥΝ και ΔΙΑΚΙΝΟΥΝ το χρήμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και επαιτεί για λίγα δανεικά τα οποία θα χρησιμοποιήσει για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες του και όχι τίποτα αναπτυξιακές δήθεν ή κοινωνικές τάχα, στα πλαίσια του κράτους πρόνοιας. Άμεσες ανάγκες ρευστότητας. Η Ελλάς, δανείζεται δις ευρώ κάθε τρεις και λίγο την στιγμή που τα δημόσια έργα πνοής για όλη την χώρα (κυρίως υποδομής) τα οποία πλέον βρίσκονται υπό αίρεση και φυσικά αφορούν άμεσα την καθημερινότητα μας, δεν ξεπερνούν τα 10 δις. Ως πότε; Για πόσο; Μόνο ο φετινός προϋπολογισμός έχει ανάγκη γύρω στα 55 δις Ευρώ για να βουλώσει την τρύπα.
Η Ελλάς πληρώνει σε τόκους 12 δις μόνο εφέτος. Και με τους όρους που δανείστηκε εσχάτως, είναι βέβαιο ότι θα πληρώσει πολύ περισσότερα. Διότι οι αξιολάτρευτοι σύμμαχοι που έσπευσαν να βοηθήσουν την κατάσταση, δεν είναι τίποτε άλλο από τα ίδια κραγιοναρισμένα κοράκια που κατατρώγουν τις σάρκες αυτού (και κάθε) έθνους, ποδηγετούμενοι από το ιδιωτικό megalo-συμφέροντα. Καλό είναι να μετράς τα δάκτυλα σου όταν τους σφίγγεις το χέρι.
Και ερωτάται: Ποιος ο λόγος ύπαρξης της δημοκρατίας όταν εν τοις πράγμασιν πολιτική χαράζουν τα ιδιωτικά (όπερ ανεξέλεγκτα) megalo-συμφέροντα; Ποιος ο λόγος ύπαρξης του κράτους, όταν ο ιδιώτης μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει; Όταν ο ιδιώτης έχει την εξουσία την οποία τάχα μόνο "ο κυρίαρχος λαός" διαθέτει σύμφωνα με τα Συντάγματα, τις Διακηρύξεις και τις Χάρτες... O ιδιώτης που βαφτίστηκε "Αγορές" και αντί ελέγχου του επετράπη η "αυτορύθμιση"; Ο ιδιώτης που υπό τον μανδύα των "πιστωτικών ιδρυμάτων/οίκων", Ουργουελικό doublespeak, τζογάρει σε αγορές που δεν υπόκεινται σε κανέναν απολύτως έλεγχο προϊόντα που ισοδυναμούν με το δεκαπλάσιο του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος.
Ζούμε σε εποχές οικονομικού φασισμού και υδροκεφαλισμού, πλήρους αποστέρησης της ιδιωτικότητας, διαφθοράς έως εκεί που δεν πάει ο νους του υγιούς ανθρώπου, έλλειψης παιδείας, έλλειψης ηγετών, έλλειψης ενημέρωσης, αμοραλισμού, τσάμπα μαγκιάς, τσάμπα αντιεξουσιαστικής μανίας, τσάμπα τσόντας και το κυριότερο: υποκρισίας. Η εποχή αυτή είναι πιο επικίνδυνη από άλλες του παρελθόντος. Τότε ο εχθρός ήταν φανερός, Τα δεινά επίσης. Ο στόχος επίσης. Σήμερα, ένας μπερδεμένος κόσμος, που δεν ξέρει τι - και το πιο σημαντικό, ποιος του φταίει, που δεν μαθαίνει σχεδόν ποτέ τα γιατί και δεν έχει καμία δυνατότητα να ψάξει ή να αναρωτηθεί, παρόλο που όλα είναι μπροστά του, όλα είναι εδώ έτοιμα να τα πιάσει, ντερλικωμένος από ό,τι πιο πρόσκαιρο μπορεί να του ικανοποιήσει τις αισθήσεις, ό,τι πιο εφήμερο και εν πλήρη αδιαφορία έως άγνοια για τις πραγματικές του ανάγκες, κοιτά (αποβλακωμένος) - βρίζει (αορίστως) - (ξε)σπάει (αποβλακωμένος και αορίστως) - και ύστερα στέκει, σαν την αγελάδα που κοιτάει το τρένο και μονολογεί "Την είδες την Τζούλια;"
Ναι, όλα είναι σκατά και πουλημένα, ναι οι πολιτικοί είναι γουρούνια αλλά στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων μας, πλέον ΜΟΝΟ τα ένστικτα μας μπορούμε να κατανοήσουμε. Είμαστε ήδη φυτά.
Αναρωτιέμαι τόσον καιρό, τι συμβαίνει και ουδείς αναρωτιέται...
Γιατί μια κυβέρνηση πχ έδωσε όσα συνεισφέρει ετησίως το κράτος, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δηλ. περίπου 300 εκατ. ευρώ, εφάπαξ, ως "αμοιβή", μαύρα, κάτω από το τραπέζι (120 δις παλιές δραχμούλες) στον παγκόσμιο νταβά που λέγεται Goldman Sachs, για να τις μαγειρέψει τα νούμερα, τα βιβλία; Δηλαδή η μεγαλύτερη Αμερικανική Τράπεζα και οι πολιτικοί άρχοντες της μικρής Ελλάδας ταυτίζονται στο εξής: είναι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ.
Πως ένα κράτος χρεοκοπημένο, λίγους μήνες προ της επίσημης χρεοκοπίας του, προσφέρει 28 δις Ευρώ (περισσότερα από όσα κόστισε η Ολυμπιάδα της Αθήνας) ως βοήθεια στα "πιστωτικά ιδρύματα" του τόπου, δηλ. τον Λάτση, τον Κωστόπουλο, τον Σάλλα, τον Αράπογλου εκ Citigroup, κλπ...
Πως ένας πρωθυπουργός μετά του υπουργού των Οικονομικών του, που επισήμως εξαπατούσαν τον λαό αυτού του τόπου επί έτη, στο πιο επίσημο ενιαύσιο κείμενο, το κατατιθέμενο στο πιο επίσημο θεσμικό όργανο, αναφέρομαι φυσικά στον Προϋπολογισμό του Κράτους και την Βουλή των Ελλήνων, πλατσουρίζουν ανέμελοι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τον δικαστικό έλεγχο, αντί να διώκονται και να καταζητούνται ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί και πολιτικοί εγκληματίες της Μεταπολίτευσης; Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Αλογοσκούφης και οι προπάτορες τους. Αντί να ξευτιλίζονται καθημερινά, όπως ξευτιλίζεται αναίτια και για το τίποτα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η αισθητική, η κουλτούρα μας και οι αξίες, στα τηλεοπτικά και έντυπα ρεντίκολα αυτής της χώρας. Σιωπή... Άκρα του τάφου... Ναι, ξαφνικά, όπως χτυπά το ξυπνητήρι, "έτυχε" να φαλιρίσουμε.
Που πήγαν 100 τρις δραχμές δημόσιου χρέους σε λιγότερα από 40 χρόνια με 2 συγκεκριμένα κόμματα να νέμονται την εξουσία σε ολόκληρη αυτήν την περίοδο; Από το μηδέν στο 100. Σε ποιες τσέπες; Σε πόσες τσέπες; Πως εμφανίζονται ως μωρές παρθένες, οι νυν κυβερνώντες; Πόσοι εξ αυτών "εκ μηδενικής βάσης" απέκτησαν περιουσίες πολιτευόμενοι; Ή μάλλον: πόσοι δεν απέκτησαν;
Η Ελλάς μετά την Δικτατορία, αποφάσισε, τους πολλούς, επί επταετία βαρβάρους, κατάπτυστους, λεχρίτες και ρουφιάνους, να τους αφήσει άθικτους εις ένδειξιν "δημοκρατικής ανωτερότητος". Στην ουσία, προκειμένου να μην θιγούν οικονομικοί παράγοντες που θυσαύρισαν κατά την επταετία και προκειμένου να μείνουν άθικτοι επίσης, κάποιο μεγαλόσχημοι βουτυρωμένοι κώλοι. Και οι εκ Δύσεως πατρόνες. Και οι εξ Ανατολής ινστρούκτορες.
Κάποιοι εξ αυτών (διότι ο χρόνος νικά τα πάντα) πρωτοστάτησαν έκτοτε, στην "οικονομική ζωή", την "πολιτική ζωή", "την δημοσιογραφία", την τέχνη, τα σώματα "ασφαλείας", κλπ.
Ως μη γεγραμμένες και μη γενόμενες οι αμαρτίες τους.
Τα οικονομικά και άλλα εγκλήματα όμως, ζητούν τιμωρία. Δεν μπορεί το έλασσον (μια υπεξαίρεση πχ κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ) να είναι κακουργηματική και να επισύει ποινές φυλάκισης ετών και οι ΜΕΓΙΣΤΟΙ εγκληματίες να σουλατσάρουν δώθε κείθε. Και να πρωταγωνιστούν στο μέλλον μας. Όχι η εθνική αλλά η ατομική μας αξιοπρέπεια ζητά απαντήσεις.
Ας γίνει αντιληπτό τούτο. Δεν είναι αποδεκτό από τον σύγχρονο άνθρωπο η κάθε μορφής βία εναντίον του.
Αυτό έγινε πάντως αντιληπτό από αυτούς που έπρεπε για τους λόγους που τους αφορούν. Έτσι, τα άρματα δεν μπορούν τόσο εύκολα να ξαναβγούν στους δρόμους όπως πριν 35 χρόνια. Ας μην ανησυχείτε. Ούτε να σε βασανίσουν μπορούν. Ούτε να σου βουλώσουν το στόμα.
Το άρμα πρέπει (έπρεπε) να μπει στην ζωή σου πλέον, αλλιώς, Από αλλού. Από το "παράθυρο" ας πούμε. Και όταν θα (που ήδη έχει) στρογγυλοκαθίσει στο σαλόνι σου, δεν μπορείς να το βγάλεις. Το χειρότερο: είναι πια μέρος του εαυτού σου, της ζωής σου, του τίποτα (μας).
Η κατάρα του μονεταρισμού και πιο πολύ απ'όλα η ΑΙΤΙΑ του προβλήματος. Η αιτία του προβλήματος είναι το παραχωρηθέν στους "τραπεζικούς κύκλους" εκδοτικό προνόμιο (ενδεικτικά: εδώ και εδώ). Ο έλεγχος του χρήματος. Ούτε η επιχειρηματικότητα είναι φαύλη αφεαυτής, ούτε η ανάπτυξη, ούτε η ελεύθερη αγορά. Φαύλη είναι η άκριτη και χωρίς όρους παραχώρηση της εξουσίας στους λίγους. Η αδιαφανής δραστηριότητα τους. Η έλλειψη ελέγχου.
Η δυνατότητα τους να είναι κράτος εν κράτει, να μπορούν εν μία νυκτί να καταρρακώσουν την αξιοπρέπεια και αυτήν καθεαυτήν την υπόσταση κρατών ολόκληρων. Μας κρατούν όλους από εκεί που δεν γράφεται. Ανά πάσα στιγμή μπορούν να σταματούν να μας δανείζουν να ορίζουν τα επιτόκια δανεισμού μας, την ροή της χρηματοδότησης μας, το μέγεθος της, τα όρια της,το πόσα θα πληρώνουμε, πόσο θα δουλεύουμε, που θα τα δίνουμε κλπ. Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτούς τους οικονομικούς τρομοκράτες. Η πολιτική είναι ένα χαριτωμένο πιόνι στα χέρια τους. Σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Η πολιτική είναι μια εφήμερη χαριτωμένη περιπέτεια, την οποία "αξίζουν" μόνο οι επίορκοι και οι μειοδότες. Αυτοί επιβιώνουν. Οι σφουγγοκωλάριοι και οι οσφυοκάμπτες. Οι τσανακογλείφτες.
Η Ελλάδα μπήκε "ξαφνικά" στο στόχαστρο. Η Ελλάδα κρίνεται ανεπαρκής και αναξιόχρεη, όταν πχ η Ιαπωνία, την ίδια στιγμή έχει Χρέος προς ΑΕΠ άνω του 200%. Όταν η Ιταλία έχει άνω του 100%. Όταν η Ιρλανδία έχει αυξήσει το χρέος της προς ΑΕΠ κατά 300% τα τελευταία 3 χρόνια. Όταν στην Ισπανία η ανεργία αυξήθηκε κατά 40% σε 3 χρόνια και το χρέος καλπάζει. Και πάει λέγοντας. Απλά αυτήν την στιγμή το "σύστημα" λέει "Ελλάδα".
Τα κερδοσκοπικά πρεζόνια που έχουν ρίξει σε 20ετή αποπληθωρισμό την Ιαπωνία, που έχουν χρεοκοπήσει την Αργεντινή, που έχουν εκτινάξει τις τιμές των τροφίμων και του πετρελαίου με πρόσχημα την "ζήτηση" -που ποτέ δεν υπήρξε- που δημιούργησαν τη νομισματική κρίση της δεκαετίας του '90 με υπερπρωταγωνιστή τον πολύ κ. Sorros, απλά αυτήν την περίοδο έριξαν το κέρμα τους καταδώ. Μπορούν να μας πάνε όπου θέλουν. Βασανιστικά ή γρήγορα, με όποιον τρόπο επιλέξουν. Όσο αντέχαμε (δανειζόμενοι) αγοράζαμε τα πανάκριβα οπλικά τους συστήματα, τους βάζαμε συνεταίρους στις ομολογιακές μας εκδόσεις, τους εκχωρούσαμε τον εθνικό μας πλούτο, μας υποδείκνυαν την "ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική", τους "κατάλληλους" πολιτικούς ηγέτες, τους "αρμόδιους συμβούλους". Μας αποκαλούν περιπαικτικά γουρούνια "PIGS" αλλά οι χοίροι γίνονται νόστιμο ζαμπόν, παρόλαυτά.
Σχεδόν όλοι οι ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι Αμερικανόφερτοι. Η χούντα ήταν Αμερικανόφερτη. Όλες οι πολιτικές καμπάνιες "σκληρού ροκ" ήταν υπό την αιγίδα αμερικάνικων "image makers'. H πόλωση ήταν το όπιο του λαού. Ποτέ ο Έλληνας δεν αναρωτήθηκε. Πως και πλούτισαν τόσοι. Πως μπούκωσαν τόσα χρήματα. Πόσο θα άντεχε το δύσμοιρο κρατικό πορτοφόλι. Και με τι ανταλλάγματα;
Όλα είναι εδώ. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ενημέρωση των προηγουμένων. Η κατάσταση είναι η ίδια και απαράλλακτη. Είναι διεθνής, δε.
Προς το παρόν μπορούμε να ακούμε τον κ.Λαζόπουλο να κηρύττει ως ένας νέος αριστερός προφήτης εκ Κολωνακίου, με ταρίφα κάποιων εκατομμυρίων Ευρώ, τον λόγο της αργυρώνητης αντίστασης. Αυτόν έχουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Τον τηλεοπτικό μας Θεό. Τον τηλεοπτικό μας Δικαστή κ. Τριανταφυλλόπουλο. Τον τηλεοπτικό μας Ιμάμη κ. Χατζηνικολάου. Τον τηλεοπτικό μας Σάτυρο κ. Αναστασιάδη. Τους τηλεοπτικούς Μαγείρους, τους τηλεοπτικούς Αρλεκίνους, κοκ Με μια σατανική ομοιότητα, άπαντες. Είναι μπουκωμένοι μέχρι σκασμού. Όχι γιατί είναι αυτό που είναι (το οποίο είναι απόλυτα θεμιτό). Αλλά για να είναι αυτοί που είναι. Σκεφτείτε το. Στο πρόσωπο τους θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Απλά έτυχε να είναι κατάλληλοι για τους ρόλους. Οι πλέον κατάλληλοι. Και ακίνδυνοι, φυσικά.
Μπορούμε να διαβάζουμε, να ακούμε, να συμβουλευόμαστε τους φιλάργυρους, που βύζαξαν μέχρι τελευταίας σταγόνας την ισχνή αγελάδα του κρατικού κορβανά - και έτσι επιβίωσαν - να οδύρονται για την κακή μας τύχη. Όταν προ καιρού πολλοί εξ αυτών μας διαβεβαίωναν ότι δεν τρέχει τίποτα. Όλα ήταν θεωρίες συνωμοσίας και καταστροφολογία. Όλα ήταν ένα ψέμα.
Ας κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη. Δεν είμαστε τόσο όμορφοι όσο νομίζουμε. Είμαστε συνυπεύθυνοι. Και όσοι ακόμα παραπληροφορούν, αγνοούν ή κόπτονται για τα αφεντικά τους είναι και κάτι ακόμα: επικίνδυνοι. Και απέναντι μας.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όσο μας αφορά εδώ, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να υψώσουμε την μαύρη σημαία της αγωνίας και του δεν πάει παραπέρα.
Δρυός πεσούσης, όμως, πας ανήρ ξυλεύεται. Δυστυχώς.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση