Με λένε Μεταπολίτευση και μόλις (ξανα)τελείωσα

• Το 1985 αναγγέλλεται το τέλος της Μεταπολίτευσης και έκτοτε η αναγγελία επαναλαμβάνεται τακτικά, διαψεύδοντας όλες τις προηγούμενες. Πράγματι, η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έχει τελειώσει αρκετές φορές από τότε

Το 1985 με το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης του Σημίτη, έληξε η περίοδος των κρατικοποιήσεων και ξεκίνησε δειλά δειλά μια περίοδος φιλελευθεροποίησης της οικονομίας.
Το 1989 με την καθιέρωση της ιδιωτικής τηλεόρασης αλλάζει άρδην ο τρόπος επηρεασμού της κοινής γνώμης και διαμόρφωσης της πολιτικής ατζέντας.
Τη δεκαετία του '90 αλλάζουν τα ιδεολογικά μέτωπα στη δημόσια σφαίρα και ανασυντάσσονται γύρω από το στόχο της ΟΝΕ, του εξευρωπαϊσμού και της προσαρμογής της χώρας στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Από το 2005 και μετά αρχίζει να γίνεται ορατή η εξάντληση της μαζικής ανοδικής κοινωνικής και οικονομικής δυναμικής των μεσοστρωμάτων που ξεκίνησε τη δεκαετία του '60 και γιγαντώθηκε μεταπολιτευτικά. Πλέον, σημαντικά τμήματα του πληθυσμού με πρώτους απ' όλους τους νέους της γενιάς των 700 ευρώ βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της στασιμότητας ακόμα και της μαζικής καθόδου.
Και όμως, παρά τις όποιες θεσμικές αναδιαρθρώσεις, οικονομικές αλλαγές και ιδεολογικές αναπροσαρμογές των τελευταίων 35 χρόνων, μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, αυτό που ονομάστηκε Μεταπολιτευτικό πρότυπο, μπορεί μεν να είχε μεταλλαχθεί σε σημαντικό βαθμό, μπορεί να είχε φτάσει στα όριά του πνέοντας σχεδόν τα λοίσθια, όμως δεν είχε ουσιαστικά τελειώσει.
Σε πείσμα των όποιων εξαγγελιών περί τέλους της Μεταπολίτευσης, νέας Μεταπολίτευσης και Λευτεριάς απ' τη Μεταπολίτευση, τις οποίες ακούσαμε να διατυμπανίζουν όλο και πιο συχνά τα τελευταία δύο χρόνια ομάδες ακτιβιστών (υμών συμπεριλαμβανομένων), μικρά και μεγάλα πολιτικά κόμματα, η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού προτύπου επείλθε οριστικά λόγω της έμμεσης χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας τους τελευταίους πέντε μήνες.
Με το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης τελείωσε οριστικά ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης. Το μοντέλο του συνεχούς δανεισμού πόρων από το μέλλον, το οποίο στηρίχθηκε στην αναδιανομή των δανεικών μέσα από πελατειακές σχέσεις του κράτους με την κοινωνία και των κομμάτων με το κράτος. Ένα πρότυπο που, ντυμένο με κοινωνιστική περιβολή, χρηματοδότησε τη σπατάλη, συρρίκνωσε την παραγωγική βάση της χώρας, επέκτεινε το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος σε βάρος του αποτελεσματικού δημόσιου τομέα, οδήγησε στην κυριαρχία ενός παρεοκρατικού καπιταλισμού των καρτέλ και των ραντιέριδων καθώς και στην υποκατάσταση της επιχειρηματικότητας από την τυφλή κερδοσκοπία.
Δεν είναι ότι δεν έγινε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια ή ότι δεν περάσαμε καλά. Κάθε άλλο. Η χώρα προόδευσε, έκανε άλματα, έγινε στην κυριολεξία αγνώριστη. Η πλειονότητα των Ελλήνων ζήσαμε καλά, ειρηνικά, σε πρωτόγνωρες συνθήκες δημοκρατικής σταθερότητας και κοινωνικής συνοχής, με ένα επίπεδο ευημερίας πολύ πιο πάνω από τις πραγματικές δυνατότητές μας. Πραγματοποιήσαμε στον υπερθετικό βαθμό το σύγχρονο νεοελληνικό καταναλωτικό όνειρο. Φάγαμε, ήπιαμε, παχύναμε, αγοράσαμε σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, ηλεκτρονικές συσκευές, gadgets, υπολογιστές, ταξιδέψαμε, ζήσαμε εμπειρίες και βιώματα που ο Έλληνας της γενιάς του 114 και του Πολυτεχνείου ουδέποτε φανταζόταν στο ξεκίνημα της εργασιακής του ζωής. Αγνοώντας όμως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων μας, καταντήσαμε τη λεγόμενη και 3η ελληνική δημοκρατία μια δουλοπαροικία του χρέους.
Αναπόφευκτα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Το πάρτι τελείωσε και τώρα δεν υπάρχει σάλιο. Έντρομοι αναρωτιόμαστε "τι κάνουμε";
Ας μην ανησυχούμε. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Αλλάζουμε ριζικά την Ελλάδα. Η έμμεση οικονομική χρεοκοπία του κράτους έρχεται να απελευθερώσει τη χώρα από τα μεταπολιτευτικά της δεσμά. Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος έρχεται να ακυρώσει τις υπερβολές και τα προνόμια των σκληρών συντεχνιών και των ραντιέριδων, των κρατικοδίαιτων συνδικάτων και επιχειρηματιών, των πάσης φύσεως ευνοημένων του πελατειακού κράτους, της γενιάς που πίστεψε ότι μπορεί για πάντα να μεταθέτει τις δύσκολες οικονομικές αποφάσεις στο μέλλον.
Η Μεταπολίτευση τελείωσε λοιπόν. Οριστικά πλέον και αμετάκλητα. Η γενιά των 700 ευρώ πρέπει να νιώθει πολύ ευχαριστημένη απ' αυτή την εξέλιξη. Το παιχνίδι ανάμεσα στις γενιές σταδιακά ισορροπεί. Σίγουρα θα περάσουμε όλοι δύσκολα μέχρι να βγούμε από την κρίση, όμως στο χέρι μας είναι να γράψουμε την επόμενη σελίδα με δικούς μας όρους. Μπροστά μας ανοίγεται ένας νέος οικονομικός και πολιτικός ιστορικός κύκλος εντελώς διαφορετικός από τον προηγούμενο. Ας τον διαμορφώσουμε σύμφωνα με τις δικές μας προτεραιότητες
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση