Μέτρα και πολιτική πρακτική

Του Σταύρου Λυγερού
Προϋπόθεση για την επιτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας είναι η κοινωνική ανοχή. Προϋπόθεση γι’ αυτήν είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών. Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα άντλησης εσόδων το 2011 και από τα υψηλά εισοδήματα.
Προς το παρόν, όμως, τα βάρη πέφτουν κυρίως στις πλάτες των δημοσίων υπαλλήλων. Σαν να μην έφθανε αυτό, δέχονται και προπαγανδιστική επίθεση.
Προβάλλεται το επιχείρημα ότι το κονδύλι για μισθούς είναι υψηλό. Πράγματι, αλλά οφείλεται στον μεγάλο αριθμό υπαλλήλων και όχι στο ύψος των μισθών, που είναι από τους χαμηλότερους στην Ε.Ε.
Γι’ αυτό, όμως, ευθύνεται το πολιτικό σύστημα και όχι οι υπάλληλοι. Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι στο Δημόσιο κυριαρχούν η γραφειοκρατία, ο ανορθολογισμός, η τεμπελιά, η σπατάλη και η διαφθορά. Το πολιτικό σύστημα θέτει τους κανόνες και οφείλει να επιβάλλει την τήρησή τους. Ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας προβλέπει μέχρι και απόλυση. Πολλοί θα πουν ότι δεν εφαρμόζεται λόγω συνδικαλιστικών πιέσεων. Ακόμα και όταν ασκούνται τέτοιες πιέσεις, όμως, δεν αποτελούν δικαιολογία για την κυβερνητική ολιγωρία.
Στην πραγματικότητα, για να δικαιολογήσει τις πράξεις του το πολιτικό σύστημα επικαλείται εκφυλιστικά φαινόμενα που το ίδιο εξέθρεψε. Είναι θλιβερό κυβερνητικοί να λένε κατ’ ιδίαν π.χ. ότι οι εφοριακοί δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται για την περικοπή μισθού, επειδή λόγω διαφθοράς κερδίζουν πολλαπλάσια. Μπορεί στην πλειοψηφία τους να είναι διεφθαρμένοι, αλλά η πολιτεία οφείλει να καταπολεμήσει τη διαφθορά και όχι να τη συνυπολογίζει (σιωπηλά) στην εισοδηματική πολιτική.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Παπασπύρος πρότεινε δημοσίως να νομοθετηθούν δρακόντιες διατάξεις για τη διαφθορά, τις προσλήψεις από το παράθυρο, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Αντί η κυβέρνηση να αδράξει την ευκαιρία, «κάνει την πάπια». Ο λόγος είναι απλός: Εάν τεθούν αυστηροί κανόνες ηθικής και αξιοκρατίας, το πολιτικό σύστημα δεν θα μπορεί να χρησιμοποιεί τη δημόσια διοίκηση για τα δικά του αμαρτωλά παιχνίδια.
Ενδεικτικό της υποκρισίας είναι ότι διάφοροι χρυσοπληρωμένοι κατακεραυνώνουν τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα κρατάει απαράδεκτα χαμηλά τον βασικό μισθό και τον συμπληρώνει με επιδόματα. Η πρακτική αυτή εκθέτει τους υπαλλήλους σε προπαγανδιστικές επιθέσεις και κυρίως τους καταδικάζει σε χαμηλή σύνταξη. Οι χρυσοπληρωμένοι κατακεραυνώνουν και τα «ρετιρέ». Η αλήθεια είναι ότι (με εξαίρεση ορισμένες ΔΕΚΟ) στο Δημόσιο ελάχιστες αμοιβές είναι υψηλές και όπου υπάρχουν τέτοιες δίνονται σε «κολλητούς» των υπουργών.
Γιατί, λοιπόν, τέτοια μανία για την περικοπή μισθών; Μόνο γιατί αποδίδει άμεσα ή και επειδή οι αγορές έχουν φετίχ με τα μέτρα που «στάζουν αίμα»; Αν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε τον κ. Παπακωνσταντίνου, που το επικαλέσθηκε όταν προσφάτως συνάντησε συνδικαλιστές του υπουργείου του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση