Ποιοι απεργάζονται μείωση του εθνικού εναέριου χώρου;

Η Τουρκία αλλάζει τις ισορροπίες!

Τι σχέση έχει η μείωση του αριθμού των μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας με τους σχεδιασμούς κάποιων κύκλων οι οποίοι προτείνουν τη μείωση του εύρους του ελληνικού εναέριου χώρου;
Ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, σε πρόσφατο κείμενο του σε κυριακάτικη εφημερίδα («Καθημερινή»), έφερε πάλι στην επιφάνεια το ζήτημα του επανακαθορισμού της εξωτερικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά πάνω σε ρεαλιστικές Βάσεις. Φυσικά εκφράζει προσωπικές απόψεις αλλά επί της ουσίας θίγει ένα ακανθώδες θέμα, το οποίο αναδύεται ενισχυμένο περισσότερο από ποτέ.
Ο «ρεαλισμός» στα ελληνοτουρκικά έχει συνδεθεί κατ' επανάληψη με τον περιορισμό του εύρους του εθνικού εναέριου χώρου από τα δέκα στα έξι ναυτικά μίλια (τουλάχιστον σε επίπεδο «non paper» και ιδιαίτερα προσεκτικών διαβουλεύσεων με σκοπό τη σφυγμομέτρηση αντιδράσεων. Τα επιχειρήματα βασίζονται στον εξορθολογισμό(!) των ορίων και στη μείωση του όγκου των αναχαιτίσεων τις οποίες επωμίζεται από το ‘74 και μετά η Πολεμική Αεροπορία.
Εδώ θα μπορούσε να βρίσκεται πολύ έντεχνα καλυμμένος ένας σχεδιασμός ο οποίος επιδρά έμμεσα, στοχεύοντας στην επίτευξη μεσοπρόθεσμων αποτελεσμάτων. Εννοούμε τη σταδιακή μείωση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Πολεμικής Αεροπορίας μέσω της μείωσης των μαχητικών της και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Οι χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας και τα λοιπά στελέχη του κλάδου κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να επιτελέσουν στο ακέραιο την αποστολή τους, καταβάλλοντος συχνά υπεράνθρωπες προσπάθειες. Το «κλειδί» βρίσκεται αλλού.
Τα τελευταία χρόνια ο στόλος των μαχητικών παρουσιάζει προβλήματα γήρανσης και υποστήριξης (βλ. προμήθειες ανταλλακτικών, αναλωσίμων), με εξαίρεση τα εκσυγχρονισμένα αεροσκάφη δεύτερης γενιάς Ρ-4 Phantom του προγράμματος Peace Icarus 2000. Κατά τα επόμενα τέσσερα χρόνια η ΠΑ θα αποσύρει τα Α-7 και τα RF-4 και μέχρι το 2020 τα εκσυγχρονισμένα F-4.
Λαμβάνοντας υπόψη τη δυσμενή οικονομική συγκυρία, η οποία επιδρά αρνητικά στις αμυντικές δαπάνες, είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι, παρά τις συνεχείς αιτήσεις του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ) για προμήθεια νέων μαχητικών, δεν φαίνεται πιθανή κάποια άμεση (εντός του 2009) απόφαση αγοράς αεροσκαφών, η οποία θα διατηρήσει την προβλεπόμενη οροφή. Ακόμη και αν υπάρξει απόφαση για κάποια αγορά, τα μαχητικά θα χρειαστούν τέσσερα περίπου χρόνια για να ενταχθούν και δεν θα υπερβαίνουν τα 30. Σε αυτή την περίπτωση, το 2015 θα διαθέτουμε περί τα 235 σύγχρονα αεροσκάφη, πολύ λιγότερα από τον απαιτούμενο αριθμό των 300. Γι' αυτό θεωρείται πολύ πιθανό η ΠΑ να μην αποσύρει τα πεπαλαιωμένα Α-7, προσπαθώντας απεγνωσμένα να διατηρήσει ορισμένους αριθμούς.
Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε και το πρόβλημα της υποστήριξης, οδηγούμαστε -λόγω ανάγκης- σε άλλους δρόμους, διευκολύνοντας τους υποστηρικτές της «ρεαλιστικής» πολιτικής και του «εξορθολογισμού» των ορίων του εναέριου χώρου. Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, η οποία ανησυχεί την Πολεμική Αεροπορία, που καλείται σε καθημερινή βάση να αντιμετωπίζει τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.
Για πληρέστερη ενημέρωση προσθέτουμε ότι η Τουρκική Αεροπορία σχεδιάζει τα επόμενα χρόνια, βάσει των υφιστάμενων παραγγελιών, να εντάξει 130 νέα μαχητικά (F-16 και F-35). Η Άγκυρα θεωρεί ως πρωτεύοντα στόχο την απόκτηση αεροπορικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, χρησιμοποιώντας την Αεροπορία της ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και ασκώντας συνεχείς πιέσεις στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται από τη μέχρι σήμερα συμπεριφορά της. Η Τουρκική Αεροπορία, με την απόκτηση 30 αεροσκαφών F-16, ιδίων δυνατοτήτων με αυτά που παραγγέλθηκαν από τη χώρα μας το 2005, και 100 αεροσκαφών JSF, μετά το 2015, θα δημιουργήσει έναν από τους πλέον ισχυρούς στόλους μαχητικών αεροσκαφών παγκοσμίως, μεταβάλλοντας τη σημερινή αναλογία μαχητικών Ελλάδας-Τουρκίας από 6,7/10 σε 5,18/10.
Από "Αμυντική Επιθεώρηση"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση