Η δράση των Μ.Κ.Ο και τα στρατηγικά παιχνίδια

H μία μετά την άλλη οι χώρες άρχισαν να ασχολούνται με το θέμα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ ή NGO), πολλές εκ των οποίων, ενώ καμώνονται πως δεν έχουν ουδεμία σχέση με κράτη, δέχονται κρατικά κονδύλια, κυρίως από ξένες χώρες (ενίοτε δε -βλ. Ελλάδα- συμμετέχουν και στην διακυβέρνηση της χώρας!!!)

• Του Μιχάλη Ιγνατίου

Είναι ένα ζήτημα που δεν αντιμετωπίστηκε μέχρι τώρα, επειδή οι ξένοι ηγέτες δεν επιθυμούσαν αντιπαράθεση με την Αμερική, η οποία αποτελεί τη βασική πηγή χρηματοδότησης των οργανώσεων. Η πρώτη χώρα που αντέδρασε ήταν η Ρωσία, στην οποία μετά την πτώση του κομουνισμού εντοπίστηκαν 277.000 ΜΚΟ. Ακολούθησε η Ινδία, στην οποία «φύτρωσαν» 3,3 εκατομμύρια, η Βενεζουέλα κι άλλες χώρες. Το βασικό επιχείρημα των κυβερνήσεων που έλαβαν τα μέτρα είναι ότι οι οργανώσεις ελέγχονται από την Ουάσιγκτον. Πρόκειται για πολύ βαριά κατηγορία –και αποκάλυψη–, καθώς πολλές ΜΚΟ ανδρώθηκαν τόσο πολύ, που κατέστησαν επικίνδυνες. Η ιστορία των ΜΚΟ ξεκινά από το 19ο αιώνα.

Με την ίδρυση του ΟΗΕ «νομιμοποιήθηκαν», αλλά άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, όταν η Αμερική του Ρόναλντ Ρέιγκαν αποφάσισε να αντιμετωπίσει τις «οργανώσεις ειρήνης», τις οποίες χρηματοδοτούσε η Μόσχα. Μέχρι τότε η πλειοψηφία των ΜΚΟ θα έλεγα πως ήταν ανεξάρτητες, αφού απέφευγαν κάθε σχέση με κράτη, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ που είχαν φροντίσει να εγκρίνουν ειδικό κονδύλι εκατομμυρίων δολαρίων για την ενίσχυσή τους. Μόλις ανέλαβε την εξουσία ο Μπιλ Κλίντον, με την ενίσχυση των ΗΠΑ, ο αριθμός των ΜΚΟ αυξήθηκε από χιλιάδες σε εκατομμύρια.

Όμως, αυτοί που πραγματικά τις χρησιμοποίησαν ως «εργαλείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής» ήταν ο Τζορτζ Μπους και ο Ντικ Τσέινι, οι οποίοι τη διετία 2002-2003 προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου εκκαθάριση των ΜΚΟ όταν ένιωσαν ότι χάνουν το παιχνίδι, επειδή, όπως δηλώθηκε στις 21 Μαΐου 2003 από τον επικεφαλής της αμαρτωλής USAID Άντριου Νάτσιο, «οι ΜΚΟ απέτυχαν να παίξουν το ρόλο που τους είχε ανατεθεί: να κάνουν (δηλαδή) δημόσιες σχέσεις για την αμερικανική κυβέρνηση». Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ είχε χαρακτηρίσει τις ΜΚΟ προέκταση της αμερικανικής πολιτικής. Έκτοτε οι περισσότερες ΜΚΟ που λαμβάνουν χρήματα από την Ουάσιγκτον έχουν αποδεχτεί τον «όρο» του Λευκού Οίκου.

Στην Ελλάδα, αλλά περισσότερο στην Κύπρο, παρατηρείται έντονη δράση των ΜΚΟ χωρίς κανείς να γνωρίζει πώς συντηρούνται και ποιανού την πολιτική ακολουθούν. Οι πιο πολλές είναι φιλοαμερικανικές. Το μείζον ερώτημα είναι εάν υπάρχουν ΜΚΟ που δεν λαμβάνουν χρήματα από κράτη. Διότι, όσες δραστηριοποιούνται με χρήματα απλών πολιτών πρέπει να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και μακάρι να βγω λανθασμένος, διότι θα πρόκειται για τραγικό κατάντημα των οργανώσεων αυτών, που στο ξεκίνημα βρέθηκαν απέναντι στο κράτος, να καταλήξουν υποχείρια ξένων κυβερνήσεων. Την εποχή του αντιδημοκρατικού και φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν, οι ΜΚΟ έπαιξαν απαίσιο παιχνίδι εναντίον της Κύπρου. Σχεδόν όλες χρηματοδοτήθηκαν από την Ουάσιγκτον, είτε απευθείας είτε μέσω της UNOPS, η οποία μέχρι σήμερα αρνείται να δώσει τα ονόματα όσων υπέγραψαν συμβόλαια στην Κύπρο, την Ελλάδα και την Τουρκία για να προωθήσουν ένα σχέδιο που καθιστούσε το νησί υποχείριο της Άγκυρας. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δεν πρέπει να έχουν σχέση με κράτη.

Το «φωνάζει», άλλωστε, ο τίτλος τους. Η Ελλάδα, και πιο πολύ η Κύπρος, έχουν υποχρέωση να ασχοληθούν με το θέμα και να απαιτήσουν από ξένες χώρες να δώσουν λογαριασμό για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν τις οργανώσεις αυτές. 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση