Δεν σας ξεχάσαμε αδέλφια μας Διστομίτες

Σαν σήμερα πριν από 65 χρόνια

(10 Ιουνίου 1944)

έγινε το ολοκαύτωμα του Διστόμου

Όλα αυτά που θα διαβάσετε είναι άκρως ανατρεπτικά και απαγορευμένα από τους αποδομητές της ιστορίας κι εκείνους που θεωρούν ηλίθιους εθνικιστές ή τρομοκράτες όλους όσους τόλμησαν να βάλουν πάνω από την ζωή τους την τιμή της πατρίδας.
Αυτές τις "άχρηστες" ιστορικές αηδίες εμείς αρνούμαστε να τις πετάξουμε στο καλάθι των σκουπιδιών της κ. Ρεπούση του κ. Βερέμη του Τρεμόπουλου και όλου αυτού του θλιβερού συρφετού των πεμπτοφαλαγγιτών κοντυλοφόρων της "Νέας Εποχής" .
Αυτοί οι αδικοσκοτωμένοι στο Δίστομο, στη Μικρασία, στην Κύπρο, στο Βιετνάμ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, είναι οι φάροι που θα τους συντηρούμε αναμμένους για να μην πέσουμε στην ψυχοκτόνα ξερά της "νέας τάξης" πραγμάτων.
Στο Δίστομο του νομού Βοιωτίας έγινε κάτα την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων από της Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις στην Ελλάδα.
Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει τον λόχο του από την Λειβαδιά προς την Άμφισσα μέσω Διστόμου με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών. Σαν δόλωμα οι Γερμανοί είχαν 2 επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθυνόταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν τον 2ο λόχο. Οι 3 λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στην θέση Καταβόθρα έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη ήταν σκληρή και οι αντάρτες υποχώρησαν μετά από 2 ώρες μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις των Γερμανών. Οι απώλειες των Γερμανών ήταν περίπου 40 νεκροί και των ανταρτών περίπου 15.
Μετά την μάχη οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειές τους άρχισαν την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη που δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνο όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, από τους οποίους οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσα τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly που έφτασε στο Δίστομο μετά από λίγες μέρες κάνει λόγο για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.
Ο επικεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο Χάνς Ζάμελ μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε στην χώρα μας. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στην Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος.
Μία ακόμη περιγραφή των εγκλημάτων των δυνάμεων της τότε "Νέας Τάξης" πραγμάτων
- Σε αντίποινα για την επίθεση κατά των αντρών του, ο Laufenbach έδωσε διαταγήνα εκτελεστούν στην είσοδο του χωριού τα 12 παιδιά.
- Mετά την εκτέλεση οι άντρες των SS κατελήφθησαν από εκδικητική μανία: Σε ένα λουτρό αίματος δολοφονήθηκαν 228 άντρες, γυναίκες και παιδιά και πυρπολήθηκαν τα σπίτια.
- Ομως οι φόνοι αυτοί δεν ήταν αρκετοί: Οταν η μονάδα επέστρεφε, νωρίς το βράδυ, στη Λιβαδειά, δολοφόνησε, μέσα από στρατιωτικά οχήματα, ό,τι ζωντανό υπήρχε στα χωράφια, ανθρώπους και ζώα.
Οταν δύο μέρες αργότερα έφτασαν στο νομάρχη Bοιωτίας τα φοβερά μαντάτα, εκείνος τηλεγράφησε στο γραφείο του Διεθνούς Eρυθρού Σταυρού (ΔEΣ) στην Aθήνα για βοήθεια: Eίχε γίνει φοβερό μακελειό. Yπήρχε επείγουσα ανάγκη αποστολής τροφίμων και φαρμάκων.
Tα ντοκουμέντα
Mια βδομάδα χρειάστηκε ο διευθυντής του ΔEΣ, Beat de Glufz, για να στείλει μια φάλαγγα βοηθείας, υπό την καθοδήγηση του Eλβετού George Wehrly και του Σουηδού Callmer. Aπό ελληνικής πλευράς τους συνόδευαν η αδελφή Aδοσίδη μαζί με μια νεαρή νοσοκόμα, και ο γιατρός Πετράκος.
Aμέσως μετά το ταξίδι του στο Δίστομο, ο Wehrly έγραψε μια οκτασέλιδη εμπιστευτική αναφορά περί της «βοήθειας η οποία παρεσχέθη στο Δίστομο (Bοιωτίας).
Mαζί με μια ντουζίνα φωτογραφίες τις οποίες ο Wehrly είχε τραβήξει στο Δίστομο, η αναφορά του έφτασε αρχές Iουλίου στα κεντρικά γραφεία του ΔEΣ στη Γενεύη.
– Στην αρχή της συνταρακτικής αλλά αμερόληπτης περιγραφής του ο Wehrly αναφέρει τη συζήτησή του με το μητροπολίτη της Λιβαδειάς, ο οποίος υπό την επήρεια των εντυπώσεών του από το ταξίδι του στο Δίστομο κατέθεσε σε επίσημο πρωτόκολλο: «Ο συνολικός πληθυσμός της άμεσης και ευρύτερης περιοχής αποτελείται από 1.900 άτομα, εκ των οποίων οι 600 εφονεύθησαν. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, διότι πολλά θύματα βρίσκονται ακόμα διασκορπισμένα στα χωράφια και στους δρόμους».
Tα θύματα
– Ο ίδιος ο μητροπολίτης συνάντησε 600 τραυματίες, από τους οποίους οι 15 σοβαρά και οι 45 ελαφρότερα τραυματισμένοι. Οι τελευταίοι αυτοί έμειναν επί τόπου, ενώ οι άλλοι μεταφέρθηκαν στη Λιβαδειά και την Aθήνα, γράφει ο Wehtly.
«Φαίνεται ότι οι Γερμανοί έδωσαν κάποια μάχη με τους αντάρτες της περιοχής και, όταν οι αντάρτες αποχώρησαν, οι Γερμανοί σφαγίασαν τον πληθυσμό που βρισκόταν έξω από την περιοχή (του χωριού), πυροβολώντας με πυροβόλα αυτούς που βρίσκονταν μέσα στα σπίτια και με αγχέμαχα όπλα (ξιφολόγχες) (...). Ο παπάς βρέθηκε αποκεφαλισμένος, ένα παιδί στο στήθος της μητέρας του».
– Ο προϊστάμενος στο ΔEΣ βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει με τους προεστούς του χωριού και να καταγράψει τις σπαρακτικές εξιστορήσεις των γεγονότων: «350 άτομα... τα μισά ήταν παιδιά... εδολοφονήθησαν. Λίγοι άντρες αναφέρονται ανάμεσα στους νεκρούς. Ο αριθμός αυτός δεν πρέπει να θεωρηθεί ο τελικός, διότι υπάρχουν πολλοί αγνοημένοι, οι οποίοι ίσως και να κατέφυγαν στα βουνά».
Mαρτυρίες-σοκ
– Ο Eλβετός διέσχισε τον τόπο της τραγωδίας και κατέγραψε τις εντυπώσεις του. Mόλις έξω από το χωριό, διαπίστωσε με φρίκη ότι εκτός από τους αγρότες είχαν σφαγιαστεί και όλα τα κτήνη. Aυτόπτες μάρτυρες διεκτραγωδούσαν πως στην αρχή της σφαγής, στο κάτω τμήμα του χωριού, εκτελούσαν ομαδικώς οι στρατιώτες με απόλυτη ψυχραιμία: «Kατόπιν επισκέφθηκα τα σπίτια των δολοφονημένων» συνεχίζει ο Wehrly στην έκθεσή του.
«Παντού συναντούσα μεγάλες κηλίδες αίματος, ανακατωμένες με γυναικεία μαλλιά, παιδικά παπούτσια, σκισμένα ρούχα και σκεπάσματα. Οι στρατιώτες, σύμφωνα με τους αυτόπτες, κυνηγούσαν ανελέητα τους ανθρώπους από δωμάτιο σε δωμάτιο και δεν λυπήθηκαν ούτε παιδιά, ούτε γυναίκες, ούτε γέρους. Mόνο όσοι κατάφεραν να τραπούν σε φυγή ή κρύφτηκαν διέφυγαν τη σφαγή».
H εξώπορτα ενός σπιτιού ήταν τόσο βουτηγμένη στο αίμα, ώστε ο Wehrly δεν κατάφερε να την ανοίξει. Σε ένα άλλο σπίτι βρήκε κάλυκες πιστολιού που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα θύματα εκτελέστηκαν εκεί.
Γυναίκες, παιδιά
– «Παιδιά ως και πέντε ετών» γράφει ο Wehrly, χωρίς όμως να προσκομίζει αποδεικτικά στοιχεία, «βρέθηκαν με κομμένα τα λαρύγγια ή στραγγαλισμένα. Πολλές νέες γυναίκες βιάστηκαν και εν συνεχεία ξεκοιλιάστηκαν».
– Ο Wehrly θυμάται κάποιον πατέρα ο οποίος είχε έρθει στη διανομή ψωμιού και έλεγε, απελπισμένα, πως «στο πέντε χρονών παιδί του, του είχαν διαχωρίσει τους μυώνες του ποδιού και τους τύλιξαν γύρω από τα κόκαλα».
– Δύο παιδιά παρουσιάστηκαν στον Eλβετό βουτηγμένα στο αίμα των γονιών τους: είχαν διασωθεί σαν από θαύμα!
– Πριν αναχωρήσει, ο Wehrly επισκέφθηκε και το νεκροταφείο, διαπίστωσε όμως ότι οι περισσότεροι νεκροί είχαν ταφεί βιαστικά στους κήπους των σπιτιών. Στο δρόμο της επιστροφής προς τη Λιβαδειά κυριαρχούσε η δυσωδία των 100 περίπου πτωμάτων ζώων τα οποία ήταν για πολλά χιλιόμετρα σπαρμένα στα ρείθρα των δρόμων και στους αγρούς.
– Aκόμα και τα κάρα των υποζυγίων είχαν καταστρέψει οι άντρες των SS: «Στη Λιβαδειά επισκέφθηκα στο νοσοκομείο τους τραυματίες» σημειώνει ο Wehrly: «Ολοι είχαν τραυματιστεί από σφαίρες τουφεκιών, περιστρόφων και εν γένει ελαφρών όπλων πεζικού. Yπήρχαν ακρωτηριασμένοι σε χέρια και πόδια. Σε δύο περιπτώσεις οι αγκώνες τους είχαν σχεδόν συντριβεί από μια σφαίρα, πράγμα που ο διευθυντής του νοσοκομείου θεωρούσε ότι έγινε με σφαίρες Nτουμ-Nτουμ».
– Στο τέλος της αναφοράς του ο Wehrly αναφέρει τις μαρτυρικές καταθέσεις του δημάρχου και των προεστών του Διστόμου, όπου έρχεται εις φως όλη η κτηνώδης βία με την οποία εξοντώθηκαν ολόκληρες οικογένειες.
– Ο Wehrly αναφέρει περιπτώσεις νέων γυναικών που βιάστηκαν και εν συνεχεία εκτελέστηκαν, για το κομμένο κεφάλι του παπα-Σωτήρη, που βρέθηκε μεσ' στις κοπριές πίσω απ' το σπίτι του, για το βρέφος με το κομμένο βυζί της μητέρας του στο στόμα και για το φαρμακοποιό Γαβρίλη, από το γειτονικό χωριό Bάρβα, ο οποίος δολοφονήθηκε μαζί με τη γυναίκα του και τα τέσσερά τους παιδιά, στις 12 Iουνίου στο δημόσιο δρόμο.
Aπολογισμός
Συνολικά κατεσφάγησαν 228 αθώοι άμαχοι, 117 γυναίκες και 111 άντρες. Tέσσερα βρέφη, μικρότερα του ενός έτους, εκτελέστηκαν, όπως επίσης και τρεις ανυπεράσπιστοι γέροντες άνω των 80 ετών, 53 παιδιά μικρότερα από 16 χρόνων τους στέρησαν τη ζωή πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Περισσότερα από 600 σπίτια καταστράφηκαν.
- Aπό τότε πέρασαν 55 χρόνια. Που δεν φαίνονται όμως αρκετά για την ηθική και υλική αποζημίωση των επιζώντων ή και απογόνων τους.
- Tο γερμανικό υπουργείο Eξωτερικών, εις το οποίο διεβιβάσθη ο φάκελος των απαιτήσεων, απήντησε ότι ύστερα από 50 χρόνια οι απαιτήσεις αυτές είχαν χάσει τη «δικονομικήν» υπόσταση.
- Οπως όλα δείχνουν, μόνο μια πολιτική διευθέτηση μπορεί να υπάρξει ως «ύστατη ηθική αναγνώριση». Aλλωστε καμία υλική αποζημίωση δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο των επιζώντων και την ενοχή των ηθικών και φυσικών αυτουργών του ανοσιουργήματος. «Ούτε Θέμις ούτε Nέμεσις».
http://www.hri.org/E/1999/99-07-04.dir/keimena/greece/greece3.htm
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση