«Ιδιωτική» επίσκεψη ειδικού σκοπού

Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να βαφτίζουμε το κρέας «ψάρι». Η επίσκεψη/περιοδεία του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στη Θράκη μόνον «ιδιωτική» δεν είναι. Ιδιωτική θα ήταν αν την πραγματοποιούσε μόνος ή με την οικογένειά του και δίχως τυμπανοκρουσίες, όχι συνοδευόμενος από ολόκληρη κουστωδία παρατρεχάμενων και δημοσιογράφων. Ακόμη και αν δεν πει τίποτα το προκλητικό –εξαιρετικά αμφίβολο–, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίσκεψη σχεδιάστηκε και εντάσσεται στη διαχρονική (επί μεταπολίτευσης κυρίως) πολιτική της Αγκυρας που στοχεύει στην ουσιαστική αναθεώρηση της Συνθήκη της Λωζάννης στο Αιγαίο και στη Θράκη. Προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη κάθε αναφορά σε «ιδιωτική» επίσκεψη Τσαβούσογλου στη Θράκη, πριν από την «επίσημη» στην Αθήνα, προκειμένου να καθησυχαστεί η ελληνική κοινή γνώμη. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθάει. Ας ανησυχούν οι Ελληνες όταν πρέπει να ανησυχούν…

Η επισήμανση δεν γίνεται ούτε με ανόητη εθνικιστική διάθεση ούτε με πρόθεση αμφισβήτησης της χρησιμότητας των διερευνητικών συνομιλιών ή της ανταλλαγής επισκέψεων σε υψηλό επίπεδο μεταξύ των δύο χωρών. Η λειτουργία καναλιών επικοινωνίας και οι διάλογοι Ελλήνων και Τούρκων αξιωματούχων χρησιμεύουν για να προλαβαίνουν τις στρατιωτικές εντάσεις και ακόμη περισσότερο για να λύνουν διπλωματικά τα προβλήματα, εφόσον υπάρχει ανάλογη βούληση. Ταυτόχρονα όμως ας είμαστε ρεαλιστές. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν κάνουν ρούπι από τις θέσεις τους, δεν υπάρχει αμφιβολία για τις επιδιώξεις της Αγκυρας, που όχι μόνο δεν τις κρύβει, αλλά τις διαλαλεί συνεχώς στη διαπασών, και με αυτή την έννοια η πραγματική ουσία της ανταποδοτικής επίσκεψης του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα δεν είναι η συνάντησή του με τον Ν. Δένδια, ούτε με τον πρωθυπουργό. Είναι η παρουσία του στη Θράκη και το μήνυμα που εκπέμπει, είτε το συνοδεύσει με προκλητική ρητορική είτε όχι.

Η Συνθήκη της Λωζάννης προβλέπει ότι οι δύο μειονότητες που εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 ονομάζονται «μουσουλμανική» και «χριστιανική», όχι «τουρκική» και «ελληνική», και είναι εγκατεστημένες αντίστοιχα στη Δυτική Θράκη, εκτός Νομού Εβρου, και στην Κωνσταντινούπολη. Η τουρκική πλευρά φρόντισε με περίσσεια ωμότητα και μεγάλη δόση μοχθηρίας να εξαφανίσει κυριολεκτικά τη χριστιανική μειονότητα με αφορμή το Κυπριακό μέσα σε 10-15 χρόνια, από το 1955 έως το 1970 περίπου. Αναθεώρησε δηλαδή κατά το ήμισυ και ετσιθελικά τα συγκεκριμένα άρθρα της Συνθήκης, δίχως ανάλογη απάντηση από την ελληνική πλευρά. Είτε γιατί η τελευταία δεν το τόλμησε, είτε γιατί δεν έδειξε ως κράτος με διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά την ίδια βαναυσότητα στα μέτρα καταπίεσης που άσκησε, είτε γιατί δεν διέθετε αποτελεσματικό παρακράτος όπως η Τουρκία. Για αυτούς και άλλους λόγους, στην Ελλάδα ζει τώρα ένας μουσουλμανικός πληθυσμός, σε συνθήκες ισότητας πλέον, που όμως η Τουρκία επιθυμεί να χαρακτηριστεί «τουρκικός», για να τον χειραγωγεί πλήρως και ανοιχτά, αλλά και για να υλοποιήσει τη στρατηγική δημιουργίας ενός μουσουλμανικού/τουρκικού τόξου σε όλα τα Βαλκάνια και ακόμη παραπέρα, στην καρδιά της Ευρώπης. Η τουρκική μειονότητα στη Βουλγαρία αποτελεί το 10%-15% του πληθυσμού της, συγκεντρωμένη στο νότιο τμήμα της κυρίως, στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας ζει αναγνωρισμένη τουρκική μειονότητα, είναι γνωστή η επιρροή της Αγκυρας στην Αλβανία, στο Κόσοβο και στη Βοσνία. Στις ευρωπαϊκές χώρες με πολλούς Τούρκους μετανάστες, τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το τουρκικό καθεστώς τούς κατευθύνει μέσω ισλαμικών δικτύων.

Είναι σαφές ότι η… μετονομασία της μουσουλμανικής μειονότητας σε «τουρκική» στην Ελλάδα θα σημάνει το ολοκληρωτικό ξήλωμα της Συνθήκης της Λωζάννης. Είναι επίσης φανερό ότι οι συνεχείς περιοδείες Τούρκων αξιωματούχων διαφόρων βαθμίδων στη Θράκη, με την ανοχή των ελληνικών Αρχών, εδραιώνει την αμφισβήτηση ελληνικού χώρου και εξουσίας, άρα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπει ένα τέλος σε αυτή την πρακτική, πριν καταστεί μη αναστρέψιμη. Το παράδειγμα το έδωσαν οι ευρωπαϊκές χώρες όταν δεν επέτρεψαν στον Ερντογάν να κάνει προεκλογικές συγκεντρώσεις Τούρκων πολιτών μάλιστα, στο έδαφός τους. Απαραίτητη βέβαια η πλήρης διακομματική –χωρίς δημοσιότητα– συναίνεση εδώ, για να μπει «κόκκινη γραμμή» στις «ιδιωτικές» επισκέψεις Τούρκων αξιωματούχων σε Ελληνες πολίτες. Που έχουν εντελώς διαφορετικά κίνητρα και χαρακτηριστικά από την επίσκεψη ενός Ελληνα υπουργού στο Πατριαρχείο!

Άγγελος Στάγκος
Καθημερινή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση