Δεν θα μας σώσει η Ευρώπη στο Μεταναστευτικό

Του Γιάννη Σιδέρη

«Κάλιο αργά παρά ποτέ», «γενναιότητα στην κυβέρνηση που αναγνώρισε το λάθος της», ήταν κάποιες από τις φίλιες εκφράσεις που υποδέχτηκαν την επανασύσταση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, μαζί φυσικά με την άγρια χαρά των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ στα social media και την αίσθηση δικαίωσης των στελεχών του.

Η στήλη «φάλτσα» από γεννησιμιού της, δεν αποδίδει δίκιο σε καμία εκ των δύο πλευρών, γιατί εκείνο που ηττήθηκε δεν είναι το οργανωτικό σχήμα, αφού και επί ΣΥΡΙΖΑ το υπουργείο υπήρχε μεν, αλλά ήταν ωσεί παρόν - και οιονεί απόν.

Εκείνο που ηττήθηκε είναι η «φιλελέφτ» αντίληψη που διατρέχει οριζοντίως τον ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλο τμήμα του ΚΙΝΑΛ και το φιλελεύθερο τμήμα της ΝΔ, που αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό μόνο ως ανθρωπιστικό πρόβλημα. Είναι μια «ροζ» αντίληψη καλοδιάθετου οικοδεσπότη – ώσπου το πρόβλημα να έρθει στην πόρτα των οπαδών τους.

Όποιος δεν την συμμερίζεται, όποιος θεωρεί το μεταναστευτικό οξύ πρόβλημα κοινωνικής συνοχής και εθνικής επιβίωσης, δεν μπορεί - κατά την ελαφρολαϊκιά τους αντίληψη - να είναι τίποτε άλλο από ρατσιστής και φασίστας. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δίδονται κατά καιρούς υπό το πέπλο μιας φαντασιακής «προοδευτικότητας», σε όσους αντιδρούν. Έτσι χαρακτηρίστηκαν όσοι προπηλάκισαν τον Μηταράκη στη Χίο, όσοι κάνουν παραστάσεις διαμαρτυρίας στη Λέσβο ή την Σάμο (νησιά στα οποία η ζωή των ντόπιων γίνεται πλέον αβίωτη), καθώς και σε κατοίκους στα διάφορα μέρη της χώρας, που είχαν δεχθεί παλιότερα μετανάστες, δεινοπάθησαν, και αποφάσισαν «ποτέ πια» (όπως συνέβη στα συκοφαντημένα Βρασνά που την προηγούμενη χρονιά είχαν δεχθεί 1.500 μετανάστες, ενώ εκεί κοντά φιλοξενούνται άλλοι 2.500 ).


Το θέμα τεράστιο, δεν θα ψηλαφίσουμε όλες τις πτυχές του. Το έχουμε κάνει στο παρελθόν θα υποχρεωθούμε δυστυχώς και στο άμεσο μέλλον.

Προσαρμοζόμενοι στην επικαιρότητα, δεν προεικάζουμε τις ικανότητες των δύο υπουργών. Θα τις αποδείξουν εν τη πράξει. Κατά πόσο δηλαδή ένας θεωρητικός οικονομολόγος και ένας διπλωμάτης καριέρας (επαγγέλματα «προστατευμένου χώρου»), μπορούν να ανταποκριθούν σε έναν τομέα που απαιτεί δεξιότητες στη διαχείριση τεραστίων και πολιτισμικά ανομοιογενών πληθυσμών, όσο και στη δημιουργία έργων υποδομής μεγάλης κλίμακας (κλειστές δομές) τα οποία επείγεται να επιταχυνθούν.

Οι δύοΒ κατ΄ αρχάς θα πρέπει να έρθουν σε επαφή με τους τοπικούς πληθυσμούς, προκειμένου να τους πείσουν για το αναπόφευκτο της εγκατάστασης για κάποιο χρόνο. Να τους εξηγήσουν ότι κατανοούν τους ενδοιασμούς και τις αντιδράσεις τους, αλλά και να διατυπώσουν το αναπόφευκτο της εγκατάστασης.

Θα πρέπει επίσης να ξεδοντιάσουν τις ΜΚΟ. Είναι εκ των βασικών παραγόντων της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Την ευνοούν, αν δεν την τροφοδοτούν. Η δουλειά των ΜΚΟ είναι ο επαγγελματικός ανθρωπισμός και η μετανάστευση τους δίνει λόγο ύπαρξης και καθόλου ευκαταφρόνητες χορηγίες. Ναι, υπάρχει η φτώχεια στον πλανήτη, αλλά υπήρχε πάντα και σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι τώρα καθώς ο Τρίτος Κόσμος αναπτύσσεται,Β χωρίς να σημειώνονταν όμως τέτοιες γιγάντιες μετακινήσεις λαών. Και όταν σημειώθηκαν στο απώτατο παρελθόν κάθε άλλο παρά ειρηνικές ήταν. Εκτός φυσικά από τις νέες γαίες με τις τεράστιες εκτάσεις και τους πλούσιους φυσικούς πόρους (Βόρεια Αμερική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία ), αν και εκεί οι ντόπιοι πληθυσμοί (Ινδιάνοι, Αβορίγινες, Μαορί) είτε πνίγηκαν στο αίμα, είτε έγιναν πολίτες β’ κατηγορίας.

Ήταν λάθος της προηγούμενης κυβέρνησης, και συγκεκριμένα του κ. Μουζάλα, ο οποίος δέχτηκε να λαμβάνουν οι ΜΚΟ τη μερίδα του λέοντος των ευρωπαϊκών κονδυλίων, επειδή όπως είχε παραδεχθεί «Οι Ευρωπαίοι δεν τα δίνουν σε μας γιατί δεν μας εμπιστεύονται». Ενδεχομένως να υπήρχε κάποια αιτιολόγηση σε αυτό - ακόμη π.χ. μας ψάχνει ο OLAF ( Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης) για εικοτολογούμενες διασπαθίσεις προσφυγικών κονδυλίων. Όμως με την χρηματοδότηση των ΜΚΟ, αυτές λειτούργησαν εντός ορίων του ελληνικού κράτους, ως κράτη εν κράτει!

Θα πρέπει επίσης να σκεφτούν τρόπους για να σταματήσει το εφεύρημα των προπληρωμένων καρτών για μετανάστες, που από μόνες τους αποτελούν μαγνήτη προσέλευσης. Όταν οι Αλβανοί ήρθαν στη χώρα, την άλλη μέρα έψαξαν για δουλειά χωρίς να αποτανθούν σε κάποια ΜΚΟ, και δέχτηκαν όποια δουλειά τους προσφερόταν. Από τους φρέσκους ουδείς ενδιαφέρεται, αφού τους προσφέρονται έτοιμα, τα έστω φτωχικά, «ελέη», και αφού έχουν την αίσθηση της προσωρινότητας, ότι κάποια στιγμή θα πάνε στην Ευρώπη ( που δεν θα πάνε. Οι αριθμοί δείχνουν ότι πλέον οι 2 στους 100 το καταφέρνουν! Με τα βόρεια σύνορα κλειστά εδώ θα μείνουν, και συνάμα θα έρχονται και άλλοι).

Έτερον καυτό θέμα είναι η ασφάλεια. Δεν πολυδημοσιοποιείται αλλά η χαμηλής έντασης παραβατικότητα είναι καταγεγραμμένη στα μέρη που συνωθούνται, ενώ φέρνουν μαζί τους και τις εσωτερικές τους διαμάχες που καταλήγουν σε συμπλοκές και μαχαιρώματα: Ιρακινοί κατά Αφγανών, Σύροι κατά Κούρδων, Πακιστανοί κατά Κούρδων κλπ. Θα πρέπει να αναπτυχθούν δίκτυα εσωτερικής πληροφόρησης, γιατί οι διαμάχες αυτές ενδέχεται να εξωτερικευτούν και προς τους Ελληνες σε περίπτωση κρίσιμων εθνικών στιγμών (Στη Θεσσαλονίκη Πακιστανοί έκαναν γυαλιά καρφιά μπαρ Κούρδου, τις ημέρες της επίθεσης Ερντογάν στην Βόρεια Συρία).

Αυτά τα ολίγα και σποραδικά προς το παρόν, αφού το θέμα θα επανέρχεται με ένταση. Είθε οι δύο νέοι υπουργοί να έχουν ρεαλιστική απεικόνιση του προβλήματος, όσο και την ικανότητα και τη θέληση να το αντιμετωπίσουν. Γιατί όσο δεν αντιμετωπίζεται, δεν μένει στατικό. Απλώς γιγαντώνεται… Και δεν θα μας σώσει «η μεγάλη διαπραγμάτευση στην Ευρώπη για το σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου» όπως ανήγγειλε ο κ. Κουμουτσάκος.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση