Το τρίτο Ράιχ του 21ου αιώνα

Ελάχιστοι έχουν κατανοήσει πως αναβιώνουν υπό τις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, τα δύο συστήματα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την ιστορία του 20ου αιώνα: (α) ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία, στη χώρα της απάτης και της διαφθοράς που θέλει να μετατρέψει την Ευρώπη στο 4ο δικό της Ράιχ και (β) ο κομμουνισμός στην Κίνα, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας που επιτρέπει πλέον την αποτελεσματική λειτουργία μίας κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας. Ο παράγοντας βέβαια που θα καθορίσει της εξελίξεις, εκτός από τις Η.Π.Α., είναι η Ρωσία – η οποία όμως από τη μία πλευρά προσπαθεί να συνεργασθεί με τη Γερμανία, ενώ από την άλλη στηρίζει την Κίνα, μη εκτιμώντας σωστά τη δυναμική της. Μπορεί δηλαδή να υπερέχει σήμερα στο στρατιωτικό σκέλος, αλλά είναι μία πολύ μικρή οικονομία του 1,5 τρις $ ΑΕΠ (χαμηλότερο από το ιταλικό) – ενώ ο πληθυσμός της είναι μηδαμινός σε σχέση με αυτόν της Κίνας, με την οποία συνορεύει.

Ο χαρακτηρισμός της Κίνας ως το τρίτο Ράιχ του 21ου αιώνα προέρχεται από έναν αναλυτή, από τον Αμερικανό Πολίτη G. Chang που πιστεύει πως το τεράστιο δυναμικό της χώρας μπορεί να αλλάξει τη γεωπολιτική δομή του πλανήτη – ενώ συμβουλεύει τις Η.Π.Α. να αποδεσμευθούν από την Κίνα σε όλα τα μέτωπα, για να προστατευτούν από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο θεατρινίστικο κινεζικό καθεστώς, η πολιτική του οποίου είναι εντελώς ασυμβίβαστη με το δυτικό σύστημα. Υπενθυμίζουμε εδώ την εισαγωγή του άρθρου μας «Η αναβίωση του κομμουνισμού», σύμφωνα με την οποία τα εξής:

«Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι πια δυνατόν να εγκατασταθεί ένα σύστημα αυτοελέγχου, σύμφωνα με αυτό που θεωρούν αποτελεσματικότερο οι οπαδοί της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας «σοβιετικού τύπου» – οπότε προβλέπεται ένας καινούργιος ανταγωνισμός συστημάτων, η έκβαση του οποίου είναι μεν αβέβαιη, αλλά θα αναβίωνε την κομμουνιστική οικονομία που θεωρείται μετά το 1990 νεκρή, με αφετηρία την Κίνα.
Αυτό σημαίνει πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί με τη βοήθεια των νέων δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογία, ένα σύστημα που θα ανταγωνιζόταν επιτυχημένα τις δημοκρατικές, καπιταλιστικές κοινωνίες – ιδίως σε μία εποχή που ο καπιταλισμός, με τη μορφή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, με την κυριαρχία των ελίτ του 1% στο 99%, με την υποχώρηση της Δημοκρατίας που «άγεται και φέρεται» πλέον από τις αγορές κοκ.»

Περαιτέρω, ελάχιστοι έχουν κατανοήσει πως αναβιώνουν υπό τις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, τα δύο συστήματα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την ιστορία του 20ου αιώνα: (α) ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία, στη χώρα της απάτης και της διαφθοράς που θέλει να μετατρέψει την Ευρώπη στο 4ο δικό της Ράιχ (ανάλυση) και (β) ο κομμουνισμός στην Κίνα, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας που επιτρέπει πλέον την αποτελεσματική λειτουργία μίας κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας (και οι δύο χώρες έχουν υιοθετήσει ως οικονομική πολιτική το μερκαντιλισμό και χρησιμοποιούν οικονομικά όπλα πλέον για τις κατακτήσεις τους).

Ο παράγοντας βέβαια που θα καθορίσει της εξελίξεις, εκτός από τις Η.Π.Α.,  είναι η Ρωσία – η οποία όμως από τη μία πλευρά προσπαθεί να συνεργασθεί με τη Γερμανία, ενώ από την άλλη στηρίζει την Κίνα, μη εκτιμώντας σωστά τη δυναμική της. Μπορεί δηλαδή να υπερέχει σήμερα στο στρατιωτικό σκέλος, αλλά είναι μία πολύ μικρή οικονομία του 1,5 τρις $ ΑΕΠ (χαμηλότερο από το ιταλικό) – ενώ ο πληθυσμός της είναι μηδαμινός σε σχέση με αυτόν της Κίνας, με την οποία συνορεύει.

Σύμφωνα τώρα με τον Αμερικανό, οι Η.Π.Α. πρέπει να φύγουν αμέσως από την Κίνα, αποσύροντας όλες τις εταιρείες τους – επειδή είναι αδύνατη η συμβίωση τους με το μαχητικό κομμουνιστικό ΥΠΕΡΚΡΑΤΟΣ που θεωρεί πως η Κίνα είναι η μοναδική κυρίαρχη χώρα του πλανήτη και πως η υπερδύναμη πρέπει να αναγνωρίσει την κινεζική κυριαρχία, υπακούοντας στις προσταγές της.

Κατά τον ίδιο, η Κίνα κλέβει κάθε χρόνο εκατοντάδες δις $ πνευματικής ιδιοκτησίας των Η.Π.Α. και δεν θα σταματήσει να το κάνει ακόμη και αν υπογραφεί μία εμπορική συμφωνία – ενώ παράλληλα προσπαθεί να εξαλείψει κάθε φυλετική, εθνική ή θρησκευτική ομάδα από το εσωτερικό της, διενεργώντας γενοκτονίες που δεν γίνονται αντιληπτές από τη Δύση. Δεν πρόκειται δε να υποχωρήσει, απαιτώντας από τις Η.Π.Α. να μην εμπλακούν όσον αφορά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της – αλλά και στη γύρω περιοχή που ήδη κατακτάει σταδιακά, με τη χρήση οικονομικών εργαλείων, όπως είναι ο δρόμος του μεταξιού.

Εν προκειμένω, ο σημερινός νέος δρόμος του μεταξιού (ο παλαιός χρονολογείται περίπου στο 250 π.Χ.), θα συνδέει 150 χώρες σε ένα μοντέλο δήθεν συνεργασίας και οικοδόμησης πολιτισμού που έχει εγκαινιάσει η Κίνα – ενώ απαιτεί μία σταθεροποιημένη Μέση Ανατολή για να λειτουργήσει, κατά τον ιστορικό ρόλο της ως μία περιοχή διασταύρωσης πολιτισμών, καθώς επίσης γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μερικά από τα μεγαλύτερα έργα τώρα ανασυγκρότησης της περιοχής υπό την ηγεσία της Κίνας, η οποία επιτεύχθηκε μετά την επιτυχημένη εισβολή της Ρωσίας και την αντικατάσταση των Η.Π.Α., ευρίσκονται σε τέσσερις κυρίως χώρες: στο Ιράκ, στη Συρία, στην Υεμένη και στο Αφγανιστάν. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

Ιράκ (πληθυσμός 38 εκ.)   

Το Σεπτέμβρη του 2019 ο πρωθυπουργός του Ιράκ ανακοίνωσε τη συμμετοχή της χώρας του στο νέο δρόμο του μεταξιού, δίπλα στον πρόεδρο της Κίνας στο Πεκίνο – με τη σύναψη μίας στρατηγικής σχέσης, μέρος της οποίας περιλαμβάνει το πρόγραμμα πετρελαίου για την ανασυγκρότηση. Με απλά λόγια, οι κινεζικές εταιρείες θα κατασκευάζουν υποδομές έναντι πετρελαίου – περί τα 100.000 βαρέλια ημερησίως. Ήδη το Ιράκ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής πετρελαίου της Κίνας – ενώ η Κίνα ο νούμερο ένα εμπορικός εταίρος του Ιράκ.

Οι υποδομές που θα ανασυγκροτήσει η Κίνα θα είναι η κατασκευή και ο εκσυγχρονισμός των αυτοκινητοδρόμων, η αποχέτευση, η κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων, οικιστικών και βιομηχανικών πόλεων, καθώς επίσης η κατασκευή σιδηροδρόμου, λιμένων, αερολιμένων, συστημάτων επεξεργασίας νερού και μονάδων παραγωγής ενέργειας – με στόχο να μετατραπεί η οικονομία του Ιράκ από μονομερώς εξαρτημένη από το πετρέλαιο (65% του ΑΕΠ του, 100% των εξαγωγικών του εσόδων) σε μία σύνθετη οικονομία που θεωρείται ζωτικής σημασίας για την ενίσχυση της κυριαρχίας του. Εν τούτοις οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στη χώρα, με 100 νεκρούς και με χιλιάδες τραυματίες από το ξεκίνημα τους τον Ιούλιο του 2018, δεν είναι θετικές για την εκτέλεση του προγράμματος – εμποδίζοντας την πραγματοποίηση του.

Η Συρία (πληθυσμός 18 εκ.)

Η χώρα έχει υποστεί τεράστιες ζημίες από το ξεκίνημα της κρίσης το 2011 – με πάνω από 500.000 θανάτους, με 5,6 εκ. Πολίτες που την εγκατέλειψαν και με 6,1 εκ. εκτοπισθέντες στο εσωτερικό της. Η Κίνα κατέστησε όμως σαφείς τις προθέσεις της να τη συνδέσει με το δρόμο του μεταξιού (πηγή), έχοντας ήδη δεσμευθεί από το 2018 να της παρέχει βοήθεια ύψους 23 δις $ – με τα προϊόντα της να αποστέλλονται στο λιμάνι του Ιράκ, στα δύο λιμάνια της Συρίας στη Μεσόγειο, κυρίως δε στο απίστευτα σημαντικό λιμάνι της Τρίπολης του Λιβάνου (πηγή), το οποίο ονομάζεται από τους Κινέζους «μαργαριτάρι στο νέο δρόμο του μεταξιού».

Ενώ συζητείται τώρα η σύνδεση της Συρίας προς το Λίβανο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο προς την Αφρική, έχει ξεσπάσει μία θύελλα διαμαρτυριών στο Λίβανο, όπου πολλοί αναρωτιούνται εάν υπάρχει εμπλοκή της Δύσης – εάν δηλαδή είναι υποκινούμενες, ειδικά μετά την ευρεία κυκλοφορία ενός βίντεο σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, με τις δυνατότητες ανασυγκρότησης της Συρίας και με την ονομασία Project Phoenix. Ήδη από το 2004 πάντως ο πρόεδρος Assad είχε ανακοινώσει το όραμα του για τη στρατηγική των πέντε θαλασσών (γράφημα, πηγή) – η οποία θεωρείται πως τρομοκρατούσε τη Δύση. Την 1η Αυγούστου του 2009 είχε αναφέρει δε τα εξής:

«Μόλις ολοκληρωθεί ο οικονομικός χώρος μεταξύ Συρίας, Τουρκίας, Ιράκ και Ιράν, θα συνδέσουμε τη Μεσόγειο, την Κασπία, τη Μαύρη Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο…. δεν είμαστε μόνο σημαντικοί στη Μέση Ανατολή….. Μόλις συνδέσουμε αυτές τις τέσσερις θάλασσες, θα γίνει μία αναπόφευκτη «τομή» στον πλανήτη σε επενδύσεις, σε μεταφορές και σε πολλά άλλα».

Δεν είχε μείνει όμως μόνο σε λέξεις, αλλά συνέχισε με πράξεις – δρομολογώντας την υπογραφή συμφωνιών με την Τουρκία, τη Ρουμανία, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράκ, το Ιράν και το Λίβανο, για το ξεκίνημα του έργου. Όλα αυτά σε μία εποχή που ο Καντάφι στη Λιβύη σχεδίαζε να οικοδομήσει το «Μεγάλο Ποταμό» – το μεγαλύτερο έργο στην ιστορία του νερού, με έναν συνασπισμό εθνών του Σουδάν και της Αιγύπτου.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως το όνειρο του Καντάφι ήταν να παρέχει γλυκό νερό σε όλους τους Λιβύους και να καταστήσει τη Λιβύη αυτάρκη στην παραγωγή τροφίμων – ενώ το 1953, η αναζήτηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου στις ερήμους της νότιας Λιβύης, οδήγησε στην ανακάλυψη όχι μόνο σημαντικών αποθεμάτων πετρελαίου αλλά και τεράστιων ποσοτήτων γλυκού νερού παγιδευμένου στα υποκείμενα στρώματα (οι τέσσερις αρχαίοι υδροφόροι ορίζοντες που ανακαλύφθηκαν, είχαν εκτιμώμενες ικανότητες κυμαινόμενες μεταξύ 4.800 και 20.000 κυβικών χιλιομέτρων – πηγή). Ήθελε επίσης να δημιουργήσει ένα παναφρικανικό νόμισμα, συνδέοντας το με το χρυσό – ενώ σχεδίαζε να πουλάει το πετρέλαιο σε ευρώ και όχι σε δολάρια.

Λογική λοιπόν η «δολοφονία» του από τη Δύση – όπως του Σ. Χουσεΐν στο Ιράκ που ήθελε επίσης να υποκαταστήσει το δολάριο με ευρώ. Η Κίνα πάντως υποστηρίζει το εγχείρημα της με την τεχνογνωσία, την εμπειρία και την τεχνολογία που διαθέτει – έχοντας επί πλέον ένα χρηματοοικονομικό οπλοστάσιο (=συναλλαγματικά αποθέματα) αξίας 3 τρις $ (πηγή).

Η Υεμένη (πληθυσμός 28 εκ.)  

Η χώρα βιώνει έναν τετραετή στρατιωτικό πόλεμο με επιτιθέμενη τη Σαουδική Αραβία – με αποτέλεσμα να έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή της εποχής μας. Εν τούτοις κατάφερε όχι μόνο να υπερασπισθεί τα εδάφη της, αλλά να πλήξει καίρια την οικονομία της Σαουδικής Αραβίας που είχε ήδη ματώσει από το κόστος του πολέμου – με ένα στρατιωτικό χτύπημα στις εγκαταστάσεις της ARAMCO τεραστίων διαστάσεων στις 29 Σεπτεμβρίου του 2019.

Ελέγχοντας τώρα την είσοδο του κόλπου του Άντεν (χάρτης), είναι σήμερα όπως ήταν πριν από 2.000 χρόνια  – ένας ζωτικός κόμβος τόσο στο θαλάσσιο δρόμο του μεταξιού, όσο και στο χερσαίο, συνδέοντας την Ασία με την Αφρική και την Ευρώπη. Υπάρχουν δε αρκετές οργανώσεις στη χώρα που στηρίζουν το όραμα της συμμετοχής της στο δρόμο του μεταξιού (πηγή) – ενώ υπέγραψε ένα μνημόνιο για την ένταξη της στη βρετανική ένωση τον Ιούνιο του 2019.

Η Τουρκία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν

Τον Ιούλιο του 2019 ο πρόεδρος της Τουρκίας δήλωσε ότι, ο δρόμος του μεταξιού είναι το μεγαλύτερο αναπτυξιακό πρόγραμμα του 21ου αιώνα (πηγή) – αναφέροντας πως μοιράζεται το όραμα της Κίνας. Εύλογα βέβαια, αφού θεωρεί πως το μέλλον της Τουρκίας θα εξαρτηθεί από την Κίνα – οι εμπορικές σχέσεις με την οποία αυξήθηκαν από 230 εκ. $ το 1990 στα 28 δις $ το 2017!.
Την ίδια στιγμή η Κίνα ενισχύει τις σχέσεις της με το Πακιστάν και με το Αφγανιστάν  (πηγή) – σχεδιάζοντας επίσης να στηρίξει την οικονομία τους με τη συμμετοχή τους στο δρόμο του μεταξιού, ειδικά μετά την κυριαρχία της στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια της Ρωσίας. Ολόκληρος ο αραβικός κόσμος πάντως έχει στηρίξει το μέλλον του στις συνδυασμένες προσπάθειες της Ρωσίας και της Κίνας – ενώ μπορεί μεν ο πρόεδρος Trump να μην είναι αντίθετος, αλλά το αμερικανικό βαθύ κράτος είναι αδύνατον ποτέ να αποδεχθεί την ανάδειξη της Κίνας στο τρίτο Ράιχ του 21ου αιώνα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, βιώνουμε στον πλανήτη μία «αλλαγή παραδείγματος» σε όλα τα μέτωπα και ιδιαίτερα από γεωπολιτικής πλευράς, όπως είχαμε προβλέψει από το 2011 (ανάλυση) – μία διαδικασία μετάβασης δηλαδή από την παλαιά τάξη πραγμάτων στη νέα που συνοδεύεται νομοτελειακά από πολύ μεγάλες αναταράξεις, στις οποίες ανήκουν και οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Εν προκειμένω η Ελλάδα, ευρισκόμενη κυριολεκτικά στο σταυροδρόμι της Δύσης με την Ανατολή, θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο – αρκεί φυσικά να ανακτούσε την αυτοπεποίθηση και την εθνική της κυριαρχία, με κάθε κόστος.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση