Ώρα "λογαριασμού" για την Μακεδονία

Το συλλαλητήριο της Αθήνας δείχνει τη σταθερή απόφαση του λαού να μην ανεχθεί κανέναν συμβιβασμό στα εθνικά δίκαια

Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη

Tα τελευταία χρόνια, πολιτικές καριέρες χτίστηκαν στηριγμένες πάνω στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας μας. Άνθρωποι που δεν δίστασαν να καπηλευτούν την εθνική ευαισθησία των Ελλήνων και την αγωνία για το μέλλον της πατρίδας τους, αλλά και το νόημα και το πνεύμα της θυσίας των ηρώων και αγωνιστών για τη Μακεδονία, προκειμένου να αποκτήσουν βουλευτική ή υπουργική έδρα.

Αυτό δεν θα ήταν κατ’ ανάγκην μεμπτό, αν οι άνθρωποι αυτοί τη δεδομένη στιγμή έπρατταν κατά συνείδηση αυτό για το οποίο τους εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός. Δυστυχώς, όμως, στην πλειονότητά τους αποδείχθηκαν ανάξιοι αυτής της εμπιστοσύνης.

Η παρελκυστική τακτική που ακολουθήθηκε από τις ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την απόφαση της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 13 Απριλίου 1992, ήταν αναμενόμενο να οδηγήσει σε άμβλυνση της αρχικά σθεναρής αντίδρασης της πολιτικής ηγεσίας. Θυμίζουμε ότι η απόφαση της σύσκεψης έλεγε επί λέξει τα εξής: «Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη ‘‘Μακεδονία’’».


Η απόφαση αυτή ενείχε φυσικά σκοπιμότητες και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ελήφθη μετά τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια του Ελληνισμού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στη συνέχεια, δυστυχώς, φάνηκε ξεκάθαρα ότι κανείς τους δεν ήταν αποφασισμένος να μείνει πιστός σε αυτήν και στο πνεύμα της. Όλοι άρχισαν να ομιλούν και να προτείνουν σύνθετες ονομασίες, που υποτίθεται ότι καθεμία διασφάλιζε τα εθνικά μας δίκαια και υπερασπιζόταν την ιστορική αλήθεια!

Μπαίνοντας λοιπόν σε αυτή τη λογική, ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να προκύψει ο συμβιβασμός ως «αναγκαιότητα» για «την εδραίωση της ειρήνης και την επίλυση ενός προβλήματος που χρονίζει σε βάρος και των δύο λαών»! Ο ελληνικός λαός, φυσικά, δεν ρωτήθηκε.

Και δεν ρωτήθηκε, γιατί η λαϊκή βούληση δεν υπακούει σε σκοπιμότητες. Γι’ αυτό και, όταν η υποχώρηση και η ενδοτικότητα στις πιέσεις του εξωτερικού παράγοντα έφτασαν στο απροχώρητο, όταν ο κάματος των πολιτικών ηγεσιών απέναντι στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων τις οδήγησε στον βούρκο της Πρέσπας, τότε ο λαός ξεσηκώθηκε. Ξεσηκώθηκε ενάντια στο επιχειρούμενο ξεπούλημα της κυβέρνησης, ενάντια στα μισόλογα και στο κρυφτούλι της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης, ενάντια στις σκοπιμότητες της Αριστεράς, ενάντια στους δισταγμούς της εκκλησιαστικής ηγεσίας, ενάντια στην αφωνία των ανθρώπων του πνεύματος. Αντιπάλεψε όλα αυτά και έκανε το χρέος του απέναντι στην Ιστορία, διαφυλάσσοντας την εθνική αξιοπρέπειά του, σε αντίθεση με τους υποταγμένους. Και θα το ξανακάνει! Και θα το πάει μέχρι το τέλος!

Το συλλαλητήριο της Αθήνας, την ερχόμενη Κυριακή, δεν είναι η κορύφωση του αγώνα του ελληνικού λαού. Είναι η επικύρωση της απόφασής του να μην ανεχθεί οποιονδήποτε συμβιβασμό στα εθνικά μας δίκαια, οποιαδήποτε προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής αλήθειας, οποιαδήποτε υποχώρηση από αυτό που είχε κερδίσει με τη στάση του το 1992. Οι Ελληνες δεν ζητούν μια βελτίωση της Συμφωνίας των Πρεσπών - τη θεωρούν, όπως και είναι, προδοτική και ζητούν την πλήρη κατάργησή της και την πολιτική και την ποινική τιμωρία των προδοτών. Η επαναφορά στο πνεύμα της απόφασης του 1992, δηλαδή «καμία συζήτηση με τους Σκοπιανούς για όνομα που θα περιλαμβάνει το όνομα ‘‘Μακεδονία’’ ή παράγωγά του», είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεπλυθεί η ντροπή με την οποία στιγμάτισαν την Ιστορία μας ανάξιες και προδοτικές ηγεσίες. Ερχόμαστε από πολύ μακριά, κουβαλώντας στις πλάτες μας προγονικές παρακαταθήκες και επιταγές ιστορικής μνήμης που δεν εξαργυρώνονται με κανέναν άλλον τρόπο.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση