Ποιος (δεν) φοβάται τα κίτρινα γιλέκα;

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Οι εικόνες από τη Γαλλία υπάρχει κίνδυνος να αποτελούν εικόνες από ένα δυσοίωνο ευρωπαϊκό μέλλον. Με έξαρση των κοινωνικών εντάσεων.

Οι οποίες αποκτούν διαστάσεις έντονης έως και τυφλής βίας καθώς παράλληλα με τις διαμαρτυρίες βρίσκουν πεδίο δράσης οι... επαγγελματίες ταραχοποιοί και οι κάθε μορφής μπαχαλάκηδες. Ας μην ξαφνιαζόμαστε όμως και ας μην προχωρούμε σε εύκολους αφορισμούς λόγω της δράσης των πιο ακραίων που πάντα καπέλωναν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις και πυροδοτούσαν το ξέσπασμα της βίας. Υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς από ό,τι φαίνεται θα υπάρχουν πολύ εντονότερα και πολύ ισχυρότεροι.

Καθώς οι κοινωνίες βράζουν και δεν είναι διόλου δύσκολο να παρασυρθούν προς τη βία ακόμα και σχετικά μετριοπαθέστεροι. Τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία όπως και οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι γέννημα των καιρών και των περιοριστικών πολιτικών, όπως ήταν τα κινήματα των πλατειών και στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Πού οδήγησαν αυτά, από ποιους παρασύρθηκαν και πώς καπελώθηκαν από τον λαϊκισμό είναι γνωστό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ουσία στις διαμαρτυρίες. Να δούμε πού θα οδηγήσουν τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία...

Σε μια Γαλλία όπου η κοινωνία δείχνει να έχει ήδη απορρίψει τον Μακρόν που, θυμίζουμε, είναι στην ουσία η τελευταία άμυνα του συστημικού φιλοευρωπαϊσμού στη χώρα. Αν η άμυνα αυτή διαρραγεί, όπως δημοσκοπικά ήδη διαφαίνεται ενόψει των Ευρωεκλογών, τότε η Γαλλία υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσει τον καταλύτη της διάλυσης όσων με θυσίες και πολλές δυσκολίες έχουν επιτευχθεί στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τη στιγμή που η Ιταλία έχει σηκώσει τη δική της παντιέρα, ενώ ο ισχυρότερος πυλώνας της Ε.Ε, η Γερμανία βυθίζεται στη δίνη της δικής της πολιτικής κρίσης που την οδηγεί σε εσωστρέφεια.


Βεβαίως για όσα γίνονται και όσα μπορεί να γίνουν ιδίως μετά τις Ευρωεκλογές αν τα αποτελέσματα επιβεβαιώσουν τις ανησυχίες, φέρει ακέραιη την ευθύνη η επιλογή μίας πολιτικής τυφλά περιοριστικής χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αντοχές και οι δυνατότητες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κυρίως γιατί δεν δόθηκε κανένα όραμα. Μόνο σκοτάδι υπήρξε στο τούνελ και χωρίς φως στον ορίζοντα.

Από την πολιτική της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας έλειψε και λείπει η αναπτυξιακή δυναμική και προοπτική. Η απουσία από την εξίσωση αποτελεί και τη μεγαλύτερη πηγή των δεινών. Ακόμα και η προσφυγική κρίση θα είχε περάσει χωρίς σοβαρές συνέπειες αν είχε ξεσπάσει σε περίοδο ακμής και όχι οικονομικού μαρασμού των περισσότερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Αν μπορούν πλέον να ανακόψουν τον επικίνδυνο χείμαρρο της αμφισβήτησης οι σημερινοί συστημικοί (αν μου επιτρέπετε...) Ευρωπαίοι ηγέτες είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε τη διεκδικούν; Άγνωστο και αμφίβολο. Όμως οφείλουν να προσπαθήσουν. Γιατί διαφορετικά από τη σύνθεση που ήταν μέχρι σήμερα το ευρωπαϊκό όραμα, θα περάσουμε σε μακρά περίοδο αποσύνθεσης. Με όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν.

Όσο για εμάς στην Ελλάδα; Ειλικρινά μοιάζουμε σαν να βρισκόμαστε πάνω σε ένα καράβι μέσα σε γυάλινο μπουκάλι που έχει ριχτεί στον ωκεανό. Εμείς τσακωνόμαστε για το αν είναι ή όχι ταραγμένο το νερό μέσα στο μπουκάλι και δεν παίρνουμε χαμπάρι ότι γύρω μας ο ωκεανός είναι φουρτουνιασμένος...

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση