Η κρίση και η αυτοκρατορία των μετρίων…

Η κρίση και η αυτοκρατορία των μετρίων…

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

«Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα»
(Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση).

Σωκράτης

Έχει υπερτιμήσει τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει να αξίζεις πραγματικά κάτι.
Είναι μια μετριότητα όπως πολλοί από μας.
Μέτρια μόρφωση, μέτρια παιδεία, μέτρια πρώην επαγγελματική δραστηριότητα, μέτρια γνώση της πολιτικής, μέτρια πολιτικά αντανακλαστικά, μέτρια σχέση με το διεθνές περιβάλλον.
Αυτή την ΑΠΟΛΥΤΗ μετριότητα την κάναμε πρωθυπουργό.

Ας είναι καλά η κρίση.
Με την κρίση μπορεί οι περισσότεροι άνθρωποι να χάνουν τις δουλειές τους, για τους λίγους όμως επιτήδειους τότε είναι η στιγμή τους. Η ευκαιρία τους να ξεφύγουν από την ασημαντότητά τους, από την αφάνεια.
Αυτός ξέρει καλά ότι με την κρίση δεν τελειώνουν οι μεγάλες δουλειές, αλλά τότε αρχίζουν.
Την κρίση εκμεταλλεύονται όλοι αυτοί που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν ένα τίποτα και θα έμεναν για πάντα στην σκιά.
Οι "μικροί" για να γίνουν μεγάλοι, οι άγνωστοι για να γίνουν αναγνωρίσιμοι, οι ασήμαντοι για να γίνουν σημαντικοί, οι φτωχοί για να γίνουν ξαφνικά πλούσιοι.

Χωρίς την κρίση το ήξερε και ο ίδιος ότι θα ήταν για πάντα ο κύριος 4.5%.

Ακούω την αριστερή ρητορική του και μου θυμίζει ένα στίχο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Το κούφιο τίποτα, φαιδρό,  με κορδωμένο βήμα»
Έχει εκείνο το ύφος του δικαστικού επιμελητή, που σου μιλά με οίκτο, συμπόνια και κατανόηση, ενώ συγχρόνως σου κατάσχει το σπίτι με ότι υπάρχει μέσα σε αυτό. Έπιπλα, καρέκλες, κρεβάτια, προσδοκίες, αγώνες, όνειρα.

Σε περιόδους κρίσης οι αγύρτες που περιμένουν στις γωνίες σαν σκιές βγαίνουν στο φως παριστάνοντας τους σωτήρες. 
Ασήμαντα ανθρωπάκια, εξουσιολιγούρηδες που για λίγα γραμμάρια εξουσίας θα πουλούσαν ακόμα και την μάνα τους και όχι μόνο τις ανεφάρμοστες τριτοκοσμικές τους ιδέες. 

Λένε, για να κατασκευάσεις ένα ψέμα πρέπει να ξέρεις όλη την αλήθεια.

Και αυτοί την ήξεραν.
Είπαν  ψέματα ανερυθρίαστα και κατά συρροή, ακόμα και τώρα το ίδιο κάνουν, ιδιοποιήθηκαν την έννοια της αριστεράς για να βρει καρέκλα να κάτσει ο πισινός τους. 

Άνθρωποι που είναι προσηλωμένοι στο χθες, σε ένα παρωχημένο παρελθόν που δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι το μοντέλο πολιτικής που υπηρετούν έχει πεθάνει εδώ και δεκαετίες.

Ανίκανοι να ζήσουν στο σήμερα. Για το αύριο δεν το συζητάμε καν.

Κολλημένοι σε κάτι που το έχει ξεχάσει ο χρόνος. Που έχει σβήσει στις σύγχρονες κοινωνίες.
Βρήκαν και κάποιους που ήθελαν από κάποιου να πιαστούν, τους πούλησαν μια επανάσταση του κώλου και έδεσαν το γλυκό τους.

Οι οπαδοί εκτός από ευκολόπιστοι και αφελείς αρνούνται να δουν την αλήθεια, να σκεφτούν. 
Γιατί είναι σαφώς πιο δύσκολο να σκέφτεσαι από το να αναμασάς τις εύπεπτες και ανόητες θεωρίες του άλλου.
Και είναι λογικά αδύνατον τα δεκάδες φουσκωμένα λόγια και τα εκατοντάδες ψέματα να μην μας επηρεάζουν ερήμην μας. 
Παντού οι οπαδοί, σε όλα τα "σπορ" ανώριμοι και ανόητοι, επιζητούν σωτήρες να τους οδηγήσουν και φθονούν όλους εκείνους που τους ζητούν να ξυπνήσουν. 
Όποιος ξέρει να τους προκαλεί αυταπάτες γίνεται εύκολα ο κύριος τους και όποιος προσπαθεί να τους λυτρώσει από τις ψευδαισθήσεις τους, είναι πάντα ο εχθρός και συγχρόνως το θύμα τους.
Και αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τους έπεισαν, ξέρουν από την αρχή ποιος είναι ο φταίχτης 
Όχι αυτός που τους είπε ψέματα ούτε οι ίδιοι που τον πίστεψαν, αλλά όλοι οι άλλοι που τους φώναζαν για τις αυταπάτες τους. 
Στρέφουν μνησίκακα τα βέλη τους στον κυρίαρχο της γνώσης, γιατί τους στερεί τις ψευδαισθήσεις που οι αγύρτες τσαρλατάνοι τους δημιούργησαν. 
Έστω και αν δεν ήταν εκείνος που τους παρέσυρε, του χρεώνουν μετ’ επιτάσεως ότι τους στέρησε την υλοποίηση του απατηλού τους ονείρου. 

Όπως έλεγε και ο Ντενί Ντιντερό: «Καταπίνουμε με απληστία κάθε ψέμα που μας κολακεύει, αλλά την αλήθεια που μας φαίνεται πικρή την παίρνουμε με μικρές γουλιές.»

Έτσι είναι οι φανατικοί οπαδοί  αθωώνουν τις φτέρνες τους και δαιμονοποιούν τον δρόμο. Έναν δρόμο όμως που οι ίδιοι επέλεξαν να περπατήσουν, αρνούμενοι να δουν την φάκα πίσω από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ενός μέτριου δημαγωγού της δεκάρας.

Είναι και προσωπολάτρες. 
Που συγκινούνται από τον ψεύτικο επαναστατικό λόγο, τα χάρτινα συνθήματα, τους λεονταρισμούς από τα μπαλκόνια, τα διαγγέλματα με το περισπούδαστο ύφος και μαγεύονται από το θλιμμένο χαμόγελό του.
Που δεν καταλαβαίνουν από δίκαιο και ηθική, που έχουν οπαδοποιήσει την πολιτική ζωή και παίζουν το πρόστυχο παιχνίδι της.
Που βλέπουν να έρχεται ντυμένο νέο, αρκετές φορές το χθες και το καλοδέχονται σαν τέτοιο.
Που ουσιαστικά επιλέγουν τον νέο ΑΦΕΝΤΗ, όχι βάσει της δικής του αξιοπιστίας, αλλά βάσει της δικής τους μετριότητας, της δικής τους επιθυμίας και ανάγκης να είναι αληθινά όλα αυτά τα μεγαλόστομα που λέει.
Που έχουν εθιστεί στην πολιτική μπουρδολογία, έχουν αποδεχτεί να εκλέγουν το λιγότερο κακό και έχουν συμβιβαστεί με την απόλυτη μετριότητα.

Ήταν «σλόγκαν» άλλωστε στα χείλη τους: «Μήπως οι άλλοι ήταν καλύτεροι»;
Όχι δεν ήτα καλύτεροι ρε συντρόφια. Βρομούσαν και έζεχναν. Από όπου και αν τους έπιανες λερωνόσουν. Αλλά δεν τους ψηφίσατε γιατί ήταν «καλύτεροι», αλλά για τα ανεφάρμοστα ψέματα που σας έλεγαν.

Που προτιμούν όπως και ο Αλέξης Τσίπρας να πεθάνουν παρά να ομολογήσουν τα λάθη τους. Όσο και αν αυτά τα λάθη τους εκθέτουν στα μάτια των φίλων τους, αυτοί εκεί. Να υπερασπίζονται σήμερα, αυτό που με πάθος πολεμούσαν χθες. 

Έχουν αποθέσει τις ελπίδες τους στο κόμμα και αναπαράγουν το πρόστυχο παιχνίδι του, κάποιοι για ιδιοτελείς σκοπούς και κάποιοι άλλοι γιατί αρνούνται να παραδεχτούν την πλάνη τους. Ότι πιάστηκαν κορόιδα.
Και κάποιοι άλλοι που ενώ δεν τους αντέχουν άλλο πια, δεν μπορούν και να φύγουν. Δεν έχουν το κουράγιο να τους κλείσουν την πόρτα κατάμουτρα.

Και που να πάνε άλλωστε. Να γυρίσουν πίσω εκεί που ανήκουν πολιτικά; Στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ; Είναι πολύ δύσκολο τώρα πια. Είναι και εκείνος ο εγωισμός που κρατά πίσω το βήμα.

Και τι έμεινε μετά από όλα αυτά; 
Το τρίτο μνημόνιο των 14,048 δις ευρώ μέτρων.

Η αύξηση κατά 86 δις του χρέους.

Η μείωση του ΑΕΠ.

Η μόνιμη και διαρκής εποπτεία μέχρι την εξόφληση του χρέους.

Η υποθήκευση της σημερινής και μελλοντικής κινητής και ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου για 99 χρόνια.

Ένα τέταρτο μνημόνιο χωρίς χρηματοδότηση.

Η δεύτερη και η τρίτη αξιολόγηση που περιλαμβάνει κι άλλη μείωση των συντάξεων για το 2019 και του αφορολόγητου για το 2020

Και τα πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% έως το 2022 και την διατήρησή τους για την περίοδο 2023- 2060 κατά μέσο όρο στο 2,2% .

Και μετά ξυπνήσαμε.
Δύσκολο το ξύπνημα μετά τη μέθη. 
Πονοκέφαλος, ανακατεμένο στομάχι, στόμα σαν τσαρούχι και μια υπόσχεση.

Να μην ξανασυμβεί…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση