Ελληνική εξωτερική πολιτική… ρεμπέτ ασκέρ

Τα όσα συμβαίνουν επί μακρόν στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, και ιδιαίτερα τα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες, παραπέμπουν, μάλλον, σε θέατρο του παραλόγου. Ως εκ τούτου, εύλογα προκύπτουν μια σειρά ερωτημάτων:

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Τελικώς, υπάρχει ενιαία κυβερνητική εξωτερική πολιτική ή ο κάθε ένας υπουργός σηκώνει δικό του μπαϊράκι και τραβάει για όπου του καπνίσει; Υπάρχει πρωθυπουργός που κρατάει τα ηνία της κυβέρνησής και των υπουργών του ή στην εξουσία βρίσκεται ένα ρεμπέτ ασκέρ; Σε κάθε περίπτωση, είναι και πάλι επίκαιρη η περίφημη απορία του εθνάρχη: «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Ως γνωστόν, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και προκάλεσε ένα νέο ενδοκυβερνητικό κομφούζιο, με τη μαζική επίθεση των στελεχών του μεγάλου συν-εταίρου εναντίον του υπουργού Εθνικής Άμυνας, ήταν οι γνωστές δηλώσεις του τελευταίου κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Σε μια, φαίνεται, κρίση μεγαλομανίας, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, αγχωμένος κι από την βεβαιότητα της λήξης του ονείρου του στις επερχόμενες εκλογές, αφού πρότεινε ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα να μετατραπεί σε στρατιωτική βάση, κήρυξε δική του γραμμή στο σκοπιανό, διαφορετική απ’ αυτήν της κυβέρνησης και του υπουργείου Εξωτερικών.

Έως σήμερα νομίζαμε ότι τέτοια σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η παραχώρηση εθνικού εδάφους για στρατιωτικές δραστηριότητες τρίτης χώρας, έπρεπε να λαμβάνονται μετά από διαβουλεύσεις, με σαφείς και αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις. Τώρα ανακαλύπτουμε ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε υπουργός να υπόσχεται οικόπεδα στο εξωτερικό, ωσάν να τα κληρονόμησε από τον παππού του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για πρωτοφανή πράγματα.


Και η «ντρίπλα», όμως, που ο κ. Καμμένος επιχείρησε επί αμερικανικού εδάφους για το «σκοπιανό», προτείνοντας νέα αμυντικά βαλκανικά σύμφωνα, σε ένα κακό ριμέικ του 1912, δεν στέκει πουθενά. «Έχοντας τη φωλιά του λερωμένη», συναινώντας με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, για να μην χάσει την καρέκλα, ψάχνει τώρα εναγωνίως μια σανίδα σωτηρίας πριν τον πολιτικό πνιγμό.

Καμιά ηρωική έξοδος ή άλλη ευφυής σύλληψη δεν σώζουν τον μικρό συν-εταίρο. Η ευκαιρία, άλλωστε, του δόθηκε όταν η ΝΔ κατέθεσε πρόταση μομφής πριν υπογραφεί η συμφωνία στους Ψαράδες των Πρεσπών από Κοτζιά και Δημητρώφ. Τότε μετρήθηκαν όλοι για την ειλικρίνειά τους.

Το δυστύχημα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι οι καταστροφικές τους επιλογές, που για σχεδόν 4 χρόνια ταλαιπωρούν τον τόπο και δεν τον αφήνουν να πάρει τ’ απάνω του, δεν περιορίζονται στην οικονομία και στην κοινωνία.

Δεν γονάτισαν μόνο τις πιο παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, δεν ξεθεμελιώνουν μόνο την εκπαίδευση, δεν αφήνουν να αλωνίζουν οι παράνομοι και οι περιθωριακοί, ανέλαβαν ν’ αλλάξουν τα φώτα και στην εξωτερική μας πολιτική. Με παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις, προχωρούν σε συμφωνίες, όπως αυτή με τα Σκόπια, όπου παραδίδονται, ελαφρά τη καρδία, όνομα, ταυτότητα, γλώσσα, ιστορία.

Και περιμένουμε τώρα από τους Σκοπιανούς, που έχουν ποτιστεί με τον πιο χοντροκομμένο εθνικισμό, να μας επιτρέψουν κι εμάς να φορέσουμε ένα «φύλλο συκής» στην ήττα μας, αλλά ακόμη κι αυτό να μην το κάνουν.

Στην πραγματικότητα, ό,τι κι αν γίνει από εδώ και πέρα, έχουμε νέα δεδομένα, μια νέα γραμμή αφετηρίας, απ’ όπου εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να αποδεικνύουμε συνεχώς ότι «δεν είμαστε ελέφαντες», ότι όταν μιλάμε για Μακεδονία μιλάμε για την ιστορία μας, το έθνος μας, τον τόπο μας. Ενώ από απέναντι θα συνεχίζουν να διεκδικούν ό,τι αυτοί νομίζουν ότι τους ανήκει, γιατί ο αλυτρωτισμός δεν τελειώνει με τη συμφωνία αυτή, αλλά του ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο.

Ελπίζουμε, τουλάχιστον, η περιπέτεια με τα Σκόπια να κάμψει τη φόρα του κ. Κοτζιά που, ως ταύρος σε υαλοπωλείο, απειλεί ότι θα μας «λύσει» όλα τα προβλήματα δια μιας. Όπως πήγε να τα λύσει και με τη Ρωσία, με την οποία βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο των διμερών μας σχέσεών μας από το 1974.

Ακούγεται, πάντως, ότι λίαν συντόμως, θα έλθει κάποια συμφωνία με την Αλβανία, ως αποτέλεσμα πάλι κάποιων παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, κρυφών από την Βουλή και τον λαό. Οι φήμες λένε ότι σ’ αυτήν θα μπουν λεπτά ζητήματα, όπως αυτά της ιστορίας της Βορείου Ηπείρου, περιουσιών των Αλβανών στην Ελλάδα κ.ά.

Την ίδια ώρα, όμως, η ανθελληνική πολιτική των Τιράνων συνεχίζεται αδιάλειπτα, με τους Βορειοηπειρώτες να διαμαρτύρονται για τις διακρίσεις που υφίστανται λόγω της εθνικής τους ταυτότητας.

Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολή, σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον, με τη Τουρκία σε νεο-οθωμανικό παροξυσμό, με τα Βαλκάνια βουτηγμένα στον εθνικισμό, να ζητούμε το ταχύτερο εκλογές, για να γλυτώσει η χώρα τα χειρότερα από μια ασυνάρτητη κυβέρνηση.

Paidis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση