«Σπουδή πάνω σε μία εικόνα»
Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Διδάκτωρ Ιστορίας
Μία πραγματικά συγκλονιστική εικόνα, βαθύτατα συγκινητική μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Δεν είναι βεβαίως τωρινή, μας έρχεται από τα μεγάλα συλλαλητήρια του περασμένου χειμώνα. Την υπενθυμίζουμε όμως σήμερα, λίγο πριν την επέτειο του μεγάλου εκείνου Αγώνα, λίγο πριν τη μέρα που έκλεισε τα μάτια του ο Παύλος, ποτίζοντας με το αίμα του τη μακεδονική γη. Και την υπενθυμίζουμε και ως μέρος αναπόσπαστο πια εδώ και καιρό της σύγχρονης Ιστορίας μας, σημείο αναφοράς ζωντανό κι επίκαιρο για κάθε μέρα που ξημερώνει πάνω απ’ την πληγωμένη και καθημαγμένη πατρίδα.
Μία τρομερή εικόνα, γεμάτη συμπυκνωμένα νοήματα και - κυρίως - συναισθήματα. Και μαζί ίσως ό,τι πιο μεγαλειώδες κι εμβληματικό έχουμε δει τους τελευταίους μήνες ως φραγμό κι αντιπαράθεση στα προδοτικά έργα των αλαστόρων. Εκείνων δηλαδή που βάλθηκαν με τη σιχαμερή προπαγάνδα τους να καθυβρίσουν ως σκοταδισμό και φασισμό κάθε τι που γι’ αυτή την υπέροχη μορφή δεν ήταν ανέκαθεν παρά το προφανές και το αυτονόητο. Να εξευτελίσουν και να εκμηδενίσουν κάθε αξία και ιδανικό με το οποίο εκείνη γαλουχήθηκε, μεγάλωσε, έζησε, πόνεσε, θυσίασε, χαμογέλασε, θρήνησε οικείους νεκρούς κι ευρύτερες καταστροφές. Να εξεμέσουν όλο τον νοσηρό ζόφο της ψυχής τους πάνω σε κάθε δικό της δάκρυ, κάθε της στιγμή, κάθε ανάμνηση.
Η μπόχα τους όμως είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να την αγγίξει. Εκείνη στέκεται ήρεμα πάνω και πέρα από την αλητεία και την αθλιότητα, φέροντας πάνω της «τα της νίκης σύμβολα». Κουβαλώντας πάνω στο στήθος της και κρατώντας ταυτόχρονα στο χέρι χιλιετίες ολόκληρες ατόφιας και καθαρής Ελλάδας. Ταπεινό και λαμπερό συνάμα μονοπάτι μες στο διάβα του χρόνου, ένσαρκη γέφυρα ανάμεσα σε «όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν». Και μάς δείχνει τον δρόμο του μέλλοντός μας. Δικαιωματικά μάς τον δείχνει, γιατί σ’ αυτήν ανήκει αυτός ο τόπος, όχι στα καθάρματα. Κι όχι απλά τον δείχνει, αλλά και μας «εξαναγκάζει» αυτό τον δρόμο να τον ακολουθήσουμε, πέρα από φτηνές προφάσεις αυτοδικαίωσης και δικαιολογίες φυγομαχίας. Γιατί ποιος τολμά άραγε να ψελλίσει την παραμικρή δικαιολογία απέναντι σ’ αυτή τη μορφή; Ποιος τολμά να αποστρέψει ατάραχα το πρόσωπό του από το βλέμμα της;
Ας αποτυπώσουμε μέσα μας αυτή την εικόνα. Σήμερα, που τιμούμε πάλι τον Θάνατο του Παλικαριού και μαζί το αίμα των χιλιάδων ακόμη ηρώων - παπάδων, δασκάλων, οπλαρχηγών, χωρικών - που έπεσαν κάποτε για τη μαρτυρική γη της Μακεδονίας. Ας παραμείνει σταθερά μες στην καρδιά μας η εικόνα αυτή - θα έλεγα πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ας μείνει ως αδιάλειπτη έμπνευση, ακοίμητος φρουρός και οδηγός γι’ αυτά που έρχονται.
Για όλα όσα έχουμε χρέος και καθήκον…
Δεν υπάρχουν λόγια να μπορούν να περιγράψουν τι ένιωσα βλέποντας αυτήν την "εικόνα", πριν φθάσω στο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έφθασα και σε αυτό το υπέροχο κείμενο, επιβεβαιώθηκαν μέσα μου τα όσα ένιωσα απο την εικόνα μιας "ολόκληρης Ελλάδας" που είναι εδώ, που είναι παρούσα, που δε χάθηκε, παρ' όλο τον ανελέητο πόλεμο που δέχεται. Και που τελικά θα νικήσει...
Είναι χρέος μας να νικήσει.. ένα βαθύ χρέος που πρέπει να τυλίξει και να συνεπάρει την καρδιά και την ψυχή μας απέναντι στη Δικαιοσύνη της Πατρίδας και της Ιστορίας, απέναντι στους νεκρούς γι' αυτή τη Δικαιοσύνη, απένανττι στους ζωντανούς που στέκοναι όρθιοι για να υπερασπιστούν αυτή τη Δικαιοσύνη.
Γιαγιά μου, είσαι ολοκληρη Η Ελλάδα! Και σε ευχαριστώ που την έβαλες και πάλι, εκ νέου μέσα στην καρδιά μου, μαζί με τα λόγια του ποιητή:"κλείσε στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο"... Καθε είδους μεγαλοσύνη..., γιατί είναι Μεγάλη η Ελλάδα μας και οι ρίζες της Αθάνατες.
Ας τις κάνουμε να βλαστήσουν και πάλι. Και οδηγήτρα μας αυτή εδώ η γιαγιά!
https://kostasxan.blogspot.com/2018/10/blog-post_312.html
κλείσε στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο" καθε είδους μεγαλοσύνη... γιατί είναι Μεγάλη η Ελλάδα μας και οι ρεςτ ης αθάνατες.