Ελλάδα και κρίση: Πως βγάλαμε τα μάτια μας με τα χέρια μας

Η αποβιομηχάνιση της χώρας μας δεν έγινε τυχαία, ούτε τυχαία είναι η εγκατάλειψη της γεωργίας, ούτε τυχαίος είναι «ο θάνατος των εμποράκων»...

Υπάρχει μια τάση στην σύγχρονη ιστορική επιστήμη να ερευνά το "αν". Aν δεν συνέβαινε έτσι τότε, πώς θα διαμορφώνονταν οι καταστάσεις; Είναι χρήσιμο αυτό το παίγνιο, επειδή δημιουργεί μοντέλα αντιμετώπισης παρόμοιων καταστάσεων με το παρελθόν, που δεν θέλουμε να φέρουμε το ίδιο ή παρεμφερές αποτέλεσμα.

Η τάση αυτή είναι χρήσιμη στην πολιτική επιστήμη, επειδή ερευνώντας και αναλύοντας τα λάθη του παρελθόντος, αποφεύγεις να τα επαναλάβεις στο μέλλον, με δεδομένο ότι γνωρίζεις τι αποτέλεσμα θα φέρουν. Γυρίζοντας τις σκέψεις προς τα πίσω, βλέπεις τις χαμένες ευκαιρίες που ζήσαμε ως λαός. Όχι αυτές που αποτελούσαν αξεπέραστα εμπόδια, πέρα από τις δυνάμεις μας, αλλ’ εκείνες που για πολλούς λόγους θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε, αλλά δεν το πράξαμε.

Στο κοντινό παρελθόν ανήκουν οι δηλώσεις, ότι "δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης". Και τώρα υπερηφανευόμαστε που ζούμε σχεδόν μόνον από τον τουρισμό, φέροντας τον τίτλο του γκαρσονιού -που περιφρονούσαμε- υπερηφάνως. Ούτε θα επιτρέψουμε στο μεγάλο κεφάλαιο να μας εκμεταλλευθεί, διακήρυσσαν. Ήταν η κυριαρχούσα άποψη της δεκαετίας του 1980, μιας δεκαετίας που έθεσε τις βάσεις της σημερινής κατάντιας, με τις επόμενες να την μιμούνται. Και αφού δεν θα γινόμασταν γκαρσόνια της Ευρώπης, διώξαμε και επιχειρήσεις που θα είχαν συμβάλλει ουσιωδώς σε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.

Η αποβιομηχάνιση της χώρας μας δεν έγινε τυχαία. Και το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό - εξαιρουμένης της Γερμανίας. Ούτε τυχαία είναι η επιδοτούμενη εγκατάλειψη της γεωργικής ενασχόλησης. Ούτε είναι επίσης τυχαίος "ο θάνατος των εμποράκων" προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών.


Όταν η Αστυνομία βρίσκεται εμπρός σε ένα έγκλημα, ως υπόπτους για την τέλεσή του, θεωρεί αυτούς που επωφελούνται. Αν συνδυάσει κάποιος τα παραπάνω, και με δεδομένο ότι στην πολιτική τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα δεν αποτελούν συμπτώσεις, βρίσκει πίσω τους οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης των κρατών, προκειμένου να επικρατήσουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Δεν το κρύβουν άλλωστε, ότι δεν είναι τα κράτη που αποφασίζουν, αλλά η παγκόσμια οικονομία. Που βρίσκεται φυσικά στα χέρια λίγων.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα περίεργων συμπεριφορών εργατοπατέρων, που ενδιαφερόμενοι δήθεν για το συμφέρον των εργαζομένων, οδήγησαν σε κλείσιμο μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων και στην ανεργία πολλούς. Είτε συνειδητά είτε όχι, αποτελούν όργανα του παγκόσμιου συστήματος, το οποίο νομίζουν ή υποκρίνονται ότι πολεμούν. Βούτυρο στο ψωμί των ισχυρών της γης τέτοιες συμπεριφορές.

Όμως, υπάρχει και κάτι χειρότερο. Ότι ελληνικές κυβερνήσεις -κυρίως αυτές του Σημίτη- επιδοτούσαν ελληνικές επιχειρήσεις να εγκαταλείψουν τη χώρα και να εγκατασταθούν στα Βαλκάνια. Εγκαταστάθηκε και στη Θεσσαλονίκη το "Σύμφωνο Σταθερότητος", το οποίο επέβλεπε την αποβιομηχάνιση της χώρας.

Βρέθηκα στις Σέρρες, την ημέρα που η Νομαρχία και το Επαγγελματικό Επιμελητήριο της πόλης, διοργάνωναν Ημερίδα για να εξηγήσουν στους επιχειρηματίες τα… οφέλη που θα είχαν από την μετεγκατάστασή τους στις γειτονικές χώρες. Ρώτησα τοπικό βουλευτή, ποιο το νόημα αυτής της πολιτικής και μου απάντησε με τα συνήθη άνευ ουσίας ότι «η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι εξωστρεφής και…».

Η αμφισβητούμενη αυτού του είδους εξωστρέφεια έφερε χιλιάδες πολίτες στην ανεργία και μείωση στους ρυθμούς ανάπτυξης. Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να κατανοήσουμε τελικά τι συνέβη.

Προκειμένου οι ΗΠΑ και η ΕΕ να βοηθήσουν τις βαλκανικές χώρες -που μόλις είχαν βγει από τον κομμουνιστικό παράδεισο- να σταθεροποιηθούν, εφάρμοσαν κάτι σαν το "Σχέδιο Μάρσαλ" του μεταπολέμου, και το ανέθεσαν σ’ εμάς. Να επιχορηγούμε με κάποια ποσά τις γειτονικές χώρες, να στείλουμε εκεί επιχειρήσεις μας, αλλά και ταυτόχρονα να ανοίξουμε τα σύνορα και να δεχθούμε από εκεί μετανάστες, για να αποφευχθούν στις χώρες αυτές οι κοινωνικές συγκρούσεις.

Κι εμείς το δεχθήκαμε! Δεν γνωρίζω πόσο ωφελήσαμε τους γείτονες, γνωρίζω όμως πόσο ζημιώσαμε εμείς. Με πολιτικούς -ανεξαρτήτως χρώματος- που μας εμπαίζουν και μας παρουσιάζουν το μαύρο ως άσπρο, καταφέραμε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και πιο δυσάρεστο: Δεν καταλάβαμε ακόμη πού οδηγούμαστε κι εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε "σαν να μη συμβαίνει τίποτε". Και περιμένουμε να σωθούμε…

Ο Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση