Το μακεδονικό και η “τρικυμία εν ποτηρίω” στην Αθήνα: Δεν λύνεται με εφήμερες συμφωνίες

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Η τρικυμία που έχει ξεσπάσει στην Αθήνα με αφορμή την προκαταρκτική συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για το ονοματολογικό και τα αλυτρωτικά της από βορρά γείτονος δεν είναι σοβαρή. Διότι έχει ξεσπάσει εν ποτηρίω, τουτέστιν ένας καβγάς χωρίς υγιή εγωισμό μεταξύ συμβιβασμένων και ευλύγιστων πολιτικών ηγετών.

Εν πρώτοις ήταν ξεκάθαρο από τον σχηματισμό κιόλας της σημερινής κυβέρνησης προ τριετίας, ότι της είχε λάχει ο κλήρος να επιλύσει μέσα σε όλες τις άλλες και αυτή την εκκρεμότητα. Οι διεθνείς πιέσεις ήταν πλέον ισχυρές και τα περιθώρια για τη διαφύλαξη εθνικών ιδεωδών ελάχιστα και μόνο από ισχυρές προσωπικότητες.

Οι κυριότερες από τις οχλήσεις εκπορεύονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες πίεζαν και πιέζουν να κλείσει επιτέλους η εκκρεμότητα για να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, ώστε να ενισχύσουν την παρουσία τους κάτω από την ασταθή στις σχέσεις της με τη Δύση Σερβία.

Τις πιέσεις αυτές ήταν αδύνατο να αγνοεί επί μακρόν η Ελλάδα, ως φυσικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ζητούμενο ήταν τι θα κέρδιζε στη διαμάχη με τους σλαβομακεδόνες γείτονες.

Επειδή όμως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι «κόκκινες γραμμές» όποτε και από όποιους και αν στήνονται εσχάτως ξαναβάφονται με άλλα χρώματα από τους ίδιους ή τους επόμενους κυβερνώντες, είτε αυτή είτε μια παρόμοια με τη σημερινή εξέλιξη σύντομα θα ερχόταν.

Ήρθε λοιπόν αυτή που ήρθε με τον ικανό στις υποχωρήσεις έναντι των όποιων πιέσεων δέχεται Αλέξη Τσίπρα.

Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι αξιόπιστη διαδοχική της σημερινής κυβέρνησης λύση δεν υπάρχει. Δεν έχει το αξιόμαχο και δεν μπορεί κανείς από την αντιπολίτευση να φέρει σε απελπισία κι εντέλει να ρίξει τον συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πριν οριστικοποιήσει την προσυμφωνία. Το ακόμα δυστυχέστερο είναι ότι όλοι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφωνούν ή επιφυλάσσονται απέναντι στο κείμενο που φέρνουν προς συζήτηση ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών ελπίζουν (αν είναι αλήθεια κι αυτό) στις αντιδράσεις που εξελίσσονται στο εσωτερικό της πρώην αυτής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας.

Αν είναι αποτελεσματικές και καταψηφιστεί στο δημοψήφισμα το συμφωνηθέν μεταξύ Τσίπρα και Ζάεφ σύμφωνο, θα ξιφουλκήσουν κι αυτοί κατά του σημερινού πρωθυπουργού. Αν όχι, θα αρκεστούν σε σκιαμαχίες σαν κι αυτές που συνηθίζουν χωρίς να προκαλούν το ελάχιστο ενδιαφέρον των πολιτών.

Μέχρι μάλιστα να ολοκληρωθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που θα ακολουθήσουν το δημοψήφισμα (στην περίπτωση που το αποτέλεσμά του είναι θετικό για την κυβέρνηση Ζάεφ) για τις συνταγματικές αναθεωρήσεις, θα περάσουν αρκετοί μήνες. Μέχρι τότε κυβερνητικό πρόβλημα θα είναι μεγάλη έκπληξη αν προκύψει.
Όταν προ ημερών συζητούσα με έμπειρο πολιτικό παράγοντα-από τους εμπειρότερους στην Αθήνα-με είχε προϊδεάσει για τις εξελίξεις:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος γνωρίζει την αμφισβήτηση εντός του κόμματός του για μύρια όσα ζητήματα, δεν διαθέτει ούτε στο θέμα αυτό το ειδικό βάρος για να ρίξει την κυβέρνηση στα σκοινιά. Εξάλλου δεν είναι αυτός που θα έλεγε το βροντερό «όχι» στις πιέσεις των Αμερικανών.
Η Φώφη Γεννηματά γενικώς δεν μπορεί.
Ο Πάνος Καμμένος δεν είναι αυτός που θα ρίξει την κυβέρνηση. Θα εκφράσει τη διαφωνία του, θα εκτοξεύσει τις κορόνες του, αλλά δεν θα παραιτηθεί. Θα περιμένει μέχρι το σχέδιο συμφωνίας να έρθει στη Βουλή. Τότε, μόνο τότε θα ψηφίσει αρνητικά. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία όμως για να περάσει ως νόμος θα σχηματιστεί.

Μέχρι εκείνη την ημέρα όμως θα έχουν περάσει αρκετοί χρήσιμοι για τους σημερινούς κυβερνητικούς εταίρους μήνες. Όταν έρθει η στιγμή να συγκρουστούν, θα πλησιάζει προς το τέλος της και η θητεία τους.

Ποιος ή ποιοι θα τους διαδεχτούν; Θα το δείξει το αποτέλεσμα εκείνων των εκλογών, το οποίο θα διαμορφωθεί όχι από την ικανότητα των πολιτικών αντιπάλων να τραβήξουν με το μέρος τους τα κρίσιμα μεγέθη του εκλογικού σώματος, αλλά από την αποχή. Αυτή θα διαμορφώσει τα τελικά ποσοστά και την κατανομή των δυνάμεων στην επόμενη Βουλή. Μαζί με την αποχή όμως εξίσου σημαντικό ρόλο θα παίξει η εμφάνιση στην πολιτική σκηνή ή όχι του φημολογούμενου νέου δεξιού κόμματος στα κύματα που γεννά η τρικυμία (στο ποτήρι πάντα) του σκοπιανού.

Εξάλλου το μακεδονικό ζήτημα δεν λύνεται ούτε με εφήμερες συμφωνίες, ούτε με δημοψηφίσματα και εκλογές. Ακολουθεί επί αιώνες τη χώρα και θα την ακολουθεί για μακρό χρονικό διάστημα ως παρακλάδι και συνέχεια του περίφημου σλαβικού ζητήματος, το οποίο υφίσταται από τον μεσαίωνα, όταν τα διάφορα σλαβικά φύλλα κατέβαιναν από το Βορρά πότε με ληστρικές και πότε με ειρηνικές διαθέσεις καταλαμβάνοντας μεγάλα τμήματα του ελλαδικού χώρου μέχρι και την Πελοπόννησο.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έφταναν μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες με πρωτοβουλίες αυτοκρατόρων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο), προκειμένου να καλύψουν ανάγκες στις καλλιέργειες εδαφών ή στην προάσπιση παράλιων περιοχών από τους Σαρακηνούς.
Μετακινήσεις πληθυσμών σημειώνονταν και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έτσι που στην αυγή του εικοστού αιώνα ένα μωσαϊκό εθνοτήτων (σλάβοι, Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι κ.α.) στριμωχνόταν στη Β. Ελλάδα. Το πρόβλημα επιχειρήθηκε να λυθεί μετά τους βαλκανικούς πολέμους με τις ανταλλαγές πληθυσμών, αλλά κι αυτές ή δεν έδωσαν οριστικές λύσεις ή όπου έδωσαν, γεννήθηκαν άλλα προβλήματα.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση