Η Ευρώπη πρέπει να επιλέξει
Η Ευρώπη πρέπει να επιλέξει. Η δολοφονία 129 ανθρώπων στη διάρκεια έξι ξεχωριστών τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου, υποχρεώνει τις κυβερνήσεις ανά την Ευρώπη να σκεφτούν πώς θα αντιμετωπίσουν το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος.
Αυτό που διακυβεύεται είναι η επίτευξη μιας ισορροπίας μεταξύ της ανοιχτής κοινωνίας και της άμυνας των πολιτών. Θα απαιτήσει ψυχραιμία από όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να μην υποκύψουν στα λαϊκιστικά, ευρωσκεπτικιστικά και κατά των μουσουλμάνων κινήματα, που επιθυμούν να κλείσουν τις πόρτες. Αυτό είναι ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί του αντιδυτικού Ισλαμικού Κράτους.
Θα απαιτήσει επίσης την ουσιαστική επανεξέταση της εξάρτησης της Ευρώπης από μέσα "μαλθακής" εξουσίας, τα οποία έχουν πολύ μικρή χρήση χωρίς να συνοδεύονται από σκληρή δύναμη.
Η Γαλλία γνωρίζει τα πάντα για αυτό. Ήταν στο πλευρό των ΗΠΑ κατά τους βομβαρδισμούς περιοχών του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο Ιράκ. Το Ισλαμικό Κράτος ανταπέδωσε ξεκινώντας πόλεμο εναντίον της Δύσης στους δρόμους του Παρισιού. Ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande, ο οποίος περιέγραψε τις επιθέσεις ως "πράξη πολέμου", δεν δίστασε στις 15 Νοεμβρίου να διατάξει σοβαρές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον θέσεων του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία.
Αλλά άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως η Γερμανία, θα διστάσει να ενωθεί με τον στρατιωτικό συνασπισμό, παρόλο που περιφρονούν το Ισλαμικό Κράτος και όσα πρεσβεύει. Αυτές οι χώρες φοβούνται τις επιπτώσεις για τους πολίτες τους. Αλλά γιατί θα πρέπει να φέρει το βάρος η Γαλλία;
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν πειστεί ότι ο βομβαρδισμός είναι η λύση. Βλέπουν τι προκάλεσαν στο πέρασμά τους οι υπό αμερικανική καθοδήγηση επεμβάσεις σε Ιράν και οι αποστολές του ΝΑΤΟ σε Αφγανιστάν και Λιβύη. Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για την ημέρα μετά από τη λήξη των επιχειρήσεων, όπως ακριβώς δεν υπάρχει και σήμερα.
Η Γαλλία είχε επίσης εμπλακεί βαθιά στο Σαχέλ, σε μια προσπάθεια να σταματήσει την εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας, από το να φτάσει στις ακτές της Ευρώπης. Έχοντας συγκεντρώσει τόση λίγη –αν όχι καθόλου- στήριξη από τις άλλες χώρες της ΕΕ, το Παρίσι πληρώνει το τίμημα και για αυτή την προσπάθεια.
Και όταν η Ρωσία ξεκίνησε τη δική της κυνική στρατιωτική εκστρατεία στη Συρία για να στηρίξει τον Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad στοχοποιώντας τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και όχι κατά κύριο λόγω του Ισλαμικού Κράτους, η οργάνωση κατέρριψε ένα ρωσικό αεροσκάφος πάνω από το Σινά στις 31 Οκτωβρίου. Και οι 224 επιβαίνοντας, έχασαν τη ζωή τους.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να παραδεχθούν επίσης ότι η πολιτικής της μη εμπλοκής στη Συρία, έχει αποτύχει. Για περισσότερα από τέσσερα χρόνια, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη έχουν παρακολουθήσει την κάθοδο της Συρίας σε μια ζωντανή κόλαση καθώς οι δυνάμεις του Assad, υποστηριζόμενες από τη Ρωσία και το Ιράν, σφυροκόπησαν μια αντιπολίτευση που κατέστη κατακερματισμένη και δημιούργησαν ένα κενό αντικείμενο εκμετάλλευσης από το Ισλαμικό Κράτος.
Εάν η επέμβαση στο Ιράκ και στη Λιβύη δεν είχαν αποτέλεσμα, τότε ούτε και η μη παρέμβαση στη Συρία δεν είχε αποτέλεσμα. Και οι δύο πολιτικές είχαν την επίδραση να τροφοδοτούν τρομοκρατικές κυψέλες του Ισλαμικού Κράτους σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απειλή της Ευρώπης σήμερα: η απειλή εκ των έσω.
Αναζητούνται τώρα αποδιοπομπαίοι τράγοι για τις επιθέσεις στο Παρίσι. Οι συντηρητικοί πολιτικοί στην κυβέρνηση της Καγκελαρίου Angela Merkel, που δεν τους άρεσε ποτέ η πολιτική ανοιχτών θυρών προς τους πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους στη Συρία και στο Ιράκ, προσπαθούν να συνδέσουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι με την προσφυγική κρίση. Η Merkel είναι αμετακίνητη.
Η νέα δεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας, χρησιμοποιεί επαίσχυντα τις επιθέσεις στο Παρίσι για να κατηγορήσει εμμέσως τους πρόσφυγες για τις επιθέσεις. Η Βαρσοβία έχει τώρα βρει μια δικαιολογία να μην δέχεται πρόσφυγες.
Αλλά ίσως η Πολωνία και άλλες χώρες της ΕΕ που αντιτίθενται στην προστασία των προσφύγων, πρέπει να έχουν κατά νου ότι αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από την ίδια βία και τρόμο που βίωσαν οι Γάλλοι και άλλοι πολίτες στις 13 Νοεμβρίου. Ο Jean-Claude Juncker, ο πρόεδρος της Κομισιόν, είχε δίκιο όταν έλεγε σε αυτές τις κυβερνήσεις να μην εξισώνουν τους πρόσφυγες με δολοφόνους.
Παρόλα αυτά, τα λαϊκιστικά και αντί-μουσουλμανικά κόμματα που αντιτίθενται στη μετανάστευση, ετοιμάζονται να αξιοποιήσουν τις τραγωδίες στο Παρίσι. Η αντίδραση θα είναι να εγείρουν τείχους εντός της Ευρώπης και στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Αυτή η αντίδραση θα καταστείλει τις ελευθερίες και τις αξίες.
Ναι, είναι πρωταρχικό καθήκον των κυβερνήσεων να προστατεύουν τους πολίτες τους. Αλλά αν αυτό σημαίνει να χρησιμοποιήσουν φόβο, εκδίκηση και χαμηλότερη δημοκρατική λογοδοσία που θα οδηγούσε σε κυνήγι μαγισσών εναντίον προσφύγων και μουσουλμανικών κοινοτήτων, τότε ο αγώνας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο θέλει να καταστρέψει ό,τι πρεσβεύει η Δύση, θα χαθεί.
Πριν από 70 χρόνια, ο αυστριακό-βρετανός φιλόσοφος Karl Popper, έγραψε το μνημειώδες "The Open Society and its Enemies". Είναι μια ισχυρή ανάλυση των δυνάμεων που ευνοούν τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό. Είναι επίσης μια ισχυρή άμυνα των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών, που από την ίδια την φύση τους είναι ανοιχτές.
Αυτό είναι το σταυροδρόμι στο οποίο έχει φθάσει η Ευρώπη: Θα υποκύψει η Ευρώπη στον εχθρό εκ των έσω, αρνούμενη την ανοιχτή κοινωνία της, ή θα υπερασπιστεί όσα πρεσβεύει η Δύση – αξίες και θεσμοί που βασίζονται στην ανοχή και τις ελευθερίες που είναι απαραίτητες για να κρατήσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ανοιχτές;
Η Δύση μπορεί να επικρατήσει. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΕ μπορούν να πάρουν πολλά μέτρα για την προστασία των πολιτών, των συνόρων και των κρίσιμων υποδομών τους. Υπάρχει περιθώριο για πολύ μεγαλύτερη ανταλλαγή πληροφοριών. Αλλά επειδή αυτά τα τρομοκρατικά κύτταρα είναι ντόπια, τα μέτρα αυτά από μόνα τους δεν είναι επαρκή.
Μετά από τις επιθέσεις στο Παρίσι, η μουσουλμανική και η εβραϊκή κοινότητα στην γαλλική πρωτεύουσα, ήταν ιδιαίτερα επικριτικές για την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με την εξάλειψη αυτών των κυττάρων. Το αν αυτά τα κινήματα αποτελούνται από αλλοτριωμένα στοιχεία της μουσουλμανικής κοινότητας που βρίσκουν υποστήριξη στην αποστολή του Ισλαμικού Κράτους να καταστρέψει την Δύση, οι κυβερνήσεις πρέπει να βρουν έναν τρόπο να φθάσουν σε αυτούς.
Αυτό συνεπάγεται ότι χρειάζεται δουλειά από κάτω, και όχι αντίστροφα, σύμφωνα με τις αστικές οργανώσεις. Σημαίνει να υπάρχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσφέρει στους νέους ανθρώπους μια προοπτική. Σημαίνει να παρουσιαστεί μια πολιτική ολοκλήρωσης που να δίνει σε αυτή την δεύτερη ή τρίτη γενιά μεταναστών, μια αίσθηση ταυτότητας. Σημαίνει να τεθεί σε εφαρμογή μια βιώσιμη, συστηματική, μακροχρόνια πολιτική ένταξης –κάτι που η Merkel αντιλαμβάνεται.
Η Δύση έχει νικήσει τον ολοκληρωτισμό και πριν. Η ανοιχτή κοινωνία πρέπει ξανά να αποδείξει την ανθεκτικότητα και την ενότητά της στην διαχείριση αυτής της νέας έκδοσης του ολοκληρωτισμού. Η εναλλακτική λύση είναι πολύ σοκαριστική για να την εξετάσει.
Πηγή CarnegieEU
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...