Ο πολιτική Πούτιν στη Συρία προσαρμόζεται απέναντι (και όχι δίπλα) στη τζιχάντ

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απολαμβάνει σαφώς τον ρόλο του ως βασικού παράγοντα στη συριακή σύγκρουση. Αλλά η Μόσχα έχει επίσης μια πολύ πραγματική ανησυχία: αν ο ισλαμικός εξτρεμισμός επικρατήσει στη Συρία, θα μπορούσαν να υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για τη Ρωσία, υποστηρίζει ο Uwe Klussmann.

Κάθε φορά που ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κάνει μια πρόταση, ο σκεπτικισμός είναι η πρώτη αντίδραση από τη Δύση. Αυτή την εβδομάδα έδωσε το πιο πρόσφατο παράδειγμα: είχε μόλις τελειώσει την πρότασή του να τεθούν υπό διεθνή έλεγχο τα συριακά χημικά όπλα και η γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit έγραψε για το «κυνικό παιχνίδι της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή», ενώ η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung αναρωτήθηκε «αν ήταν μια προσποίηση από τη Μόσχα». Σε ένα άρθρο για τους New York Times την Πέμπτη, ο Πούτιν προσπάθησε να εξηγήσει τη θέση του στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Η Ρωσία, όπως κατέστησε σαφές ο Πούτιν, ενδιαφέρεται για την εξάλειψη των αποθεμάτων χημικών όπλων της Συρίας για τρεις λόγους.
Πρώτον, η ύπαρξη τέτοιων όπλων θα μπορούσε να προκαλέσει μια ξένη επέμβαση στη Συρία, στην οποία η Μόσχα αντιτίθεται.
Δεύτερον, υπάρχει ο κίνδυνος ότι το δηλητηριώδες αέριο θα μπορούσε να πέσει στα χέρια των φονταμενταλιστών εξτρεμιστών.
Και τρίτον, οι ένοπλες αντάρτες της Συρίας θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα όπλα εναντίον του Ισραήλ.

Στο κομμάτι του στους New York Times υπενθυμίζει στους αναγνώστες τις αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις που έγιναν τα τελευταία 12 χρόνια – όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ και η Λιβύη- και επισημαίνει ότι ούτε η ειρήνη ούτε η σταθερότητα ήταν το αποτέλεσμα. Χαιρετίζει επίσης την προθυμία που επέδειξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα για να συνεχίσει το διάλογο με τη Ρωσία για τη Συρία. Το κομμάτι του Πούτιν είναι το αποτέλεσμα ενός ψυχρού υπολογισμού: η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών αντιτίθενται σε μια παρέμβαση. Παρά την ισχυρή ώθηση από τους σκληροπυρηνικούς της Αμερικανικής Ισραηλινής Επιτροπής Δημοσίων Θεμάτων, μεταξύ άλλων, να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει μια στρατιωτική επίθεση, μια τέτοια παρέμβαση έχει αναβληθεί προς το παρόν.

Πιθανή και αναγκαία
Ο Ομπάμα και ο υπουργός ΕξωτερικώνΤζον Κέρι φαίνονται ανακουφισμένοι που η πρόταση από τη Μόσχα παρέχει μια ευκαιρία για να αποφύγουν έναν πόλεμο – για τον οποίο κανένας από αυτούς δεν ήταν ιδιαίτερα πεπεισμένος. Παρόλες τις πρόσφατες απογοητεύσεις της Ουάσιγκτον, με τη ρωσική προσφορά ασύλου στον πληροφοριοδότη της NSA Έντουαρντ Σνόουντεν, η αμερικανική κυβέρνηση γνωρίζει ότι μια συνεργασία με τον Πούτιν είναι τόσο δυνατή όσο και αναγκαία.

Ένας λόγος για αυτό είναι το γεγονός ότι ο ένοπλος ισλαμικός εξτρεμισμός, ο οποίος γίνεται όλο και πιο ισχυρός από την Καμπούλ ως τη Δαμασκό, είναι περισσότερο από μια απειλή για τη Ρωσία απ’ ότι είναι για τις ΗΠΑ. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η συνεδρίαση του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας στις 9 Σεπτεμβρίου, υπό την προεδρία του Πούτιν, επικεντρώθηκε στην κατάσταση της μουσουλμανικής περιοχής του Βόρειου Καυκάσου.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Πούτιν μίλησε για τη δραματική κατάσταση στη νότια Ρωσία. «Ένα υψηλό επίπεδο διαφθοράς», η εκτεταμένη ανεργία και το υψηλό ποσοστό γεννήσεων, σημείωσε, παρέχουν ένα «γόνιμο έδαφος για τους εξτρεμιστές». Οι αξιωματούχοι ασφαλείας της Μόσχας γνωρίζουν ότι τα κέντρα του ισλαμισμού, όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ τα οποία υποστηρίζουν τους αντάρτες της Συρίας, επιδοτούν επίσης τις παράνομες στρατιωτικες οργανώσεις στον ρωσικό Καύκασο.

Οι μαχητές της τζιχάντ σε χώρες της Κεντρικής Ασίας που συμμάχησαν με τη Ρωσία – η Μόσχα διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στην Κιργιζία και το Τατζικιστάν- είναι επίσης μια απειλή. Και ο φόβος της Μόσχας για την ένοπλη τζιχάντ είναι ένας βασικός παράγοντας στην εξωτερική πολιτική της. Μια νίκη των Ισλαμιστών στη Συρία, που θα μπορούσε να παρέχει ούριο άνεμο στα πανιά της τζιχάντ σε όλο τον κόσμο, δεν είναι προς το συμφέρον ούτε της Ρωσίας ούτε της Αμερικής, για να μην αναφέρουμε του Ισραήλ.

Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη οι παγκόσμιες δυνάμεις, πάνω απ’ όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, να αναλάβουν δράση. Αν μη τι άλλο, αυτό θα δώσει στους Ρώσους το ευχάριστο συναίσθημα της διαπραγμάτευσης ίσος προς ίσο με τις ΗΠΑ. Από τότε που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, η Μόσχα ήταν κάτι λίγο περισσότερο από μια περιφερειακή δύναμη.

Ο Πούτιν λέει αυτό που σκέφτονται πολλοί
Πράγματι, η Ρωσία έχει συχνά αισθανθεί ότι τα δικά της συμφέροντα δεν εμπνέουν καμία ανησυχία για τις Ηνωμένες Πολιτείες – όπως όταν η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους προσπάθησε να προσελκύσει γρήγορα τους γείτονες της Ρωσίας Ουκρανία και Γεωργία στο ΝΑΤΟ. Τα εν λόγω σχέδια δεν έχουν επιδιωχθεί περαιτέρω υπό τον Ομπάμα.

Ωστόσο η διαφωνία παραμένει μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον, αυτή που παραθέτει ο Πούτιν στο άρθρο των New York Times. Ενώ ο Πούτιν αναφέρει «αυξανόμενη εμπιστοσύνη» ανάμεσα σε αυτόν και τον Ομπάμα, επικρίνει ευθέως την υπόθεση που έκανε ο Ομπάμα για την αμερικανική ιδιαιτερότητα στην ομιλία του προς το έθνος στις 10 Σεπτεμβρίου.

Ο Ομπάμα δήλωσε ότι η προθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να ενεργήσουν όταν οι ιδέες και οι αρχές τους αμφισβητούνται στο εξωτερικό είναι «αυτό που μας κάνει ιδιαίτερους». Ο Πούτιν, χριστιανός ορθόδοξος, θεωρεί την ιδέα αυτή «εξαιρετικά επικίνδυνη» και προειδοποιεί τους Αμερικανούς ότι «όταν ζητάμε τις ευλογίες του Κυρίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε ίσους».

Αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι ένα μικρό πείραγμα, στην πραγματικότητα αγγίζει ένα σημαντικό σημείο. Η αμερικανική ελίτ πιστεύει πεισματικά ότι η χώρα της μπορεί να χρησιμοποιήσει τον στρατό της για να ενεργεί ως διαιτητής της παγκόσμιας δημοκρατίας, ακόμη και χωρίς εντολή του ΟΗΕ. Αυτό οδηγεί τη χώρα του Θεού να κοιτάζει αφ υψηλού με κυρίαρχη περιφρόνηση την «Παλαιά Ευρώπη» και άλλα κράτη.

Αλλά αυτή η άποψη έρχεται μαζι με όλο και μεγαλύτερη αντιπολίτευση στον κόσμο. Ο Πούτιν λέει απλά ανοιχτά αυτό που πολλοί στο Βερολίνο και αλλού ψιθυρίζουν με ντροπή.

Πηγή Spiegel

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση