Ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη

Κρίνοντας από τα αποτελέσματα ορισμένων δημοσκοπήσεων, τα οποία δίνουν στην αντιπολίτευση την πρώτη θέση, με μικρή έστω διαφορά, καθώς επίσης από τις εξαγγελίες του κόμματος που την εκπροσωπεί, με βάση τις οποίες θα κερδίσει στις εκλογές, εξασφαλίζοντας τις απαιτούμενες έδρες για να κυβερνήσει, οι Έλληνες επιθυμούν μία ριζική αλλαγή της πολιτικής  – έχοντας πλέον διδαχθεί από την κρίση χρέους, γενεσιουργός αιτία της οποίας ήταν αναμφίβολα το πελατειακό κράτος (ερμηνεία στη συνέχεια) και η πολιτική διαφθορά.

Θέλουν λοιπόν μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία «σοβιετικού τύπου», με την εθνικοποίηση των τραπεζών, με την κυριαρχία των εργατικών συνδικάτων, καθώς επίσης με το λαό στην εξουσία – αφού, χωρίς τη συνδρομή του, η αντιπολίτευση «δεν πρόκειται να παραμείνει στην εξουσία πάνω από μία εβδομάδα», όπως η ίδια αναφέρει. Επομένως, οι Έλληνες επιθυμούν ακόμη περισσότερο κράτος, παρά το ότι ήταν αυτό που τους οδήγησε στο γκρεμό.

Βέβαια, δεν αναφέρθηκε πουθενά η συμμετοχή του «λαού» στην ψήφιση των βασικών νόμων, ούτε στον έλεγχο της εξουσίας – κατά τα πρότυπα της άμεσης δημοκρατίας.

Παράλληλα, δεν απαιτήθηκε από την αντιπολίτευση η έξοδος από την Ευρωζώνη ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – αλλά μόνο η διαγραφή τουλάχιστον του 50% του δημοσίου χρέους, αφού δεν είναι βιώσιμο (ενδεχομένως μονομερώς, εάν δεν υπάρξει συμφωνία!).

Εν τούτοις, δεν δόθηκε καμία σημασία στο γεγονός ότι, μετά το PSI, όπου το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μεταφέρθηκε σχεδόν στο σύνολο του από τους ιδιώτες στους εταίρους της (με αγγλικό δίκαιο, ενυπόθηκο, χωρίς καμία δυνατότητα μετατροπής του σε εθνικό νόμισμα), οι διαπραγματευτικές δυνατότητες της Ελλάδας είναι πολύ περιορισμένες.

Δεν δόθηκε σημασία ούτε στο ότι, το ύψος του συνολικού εξωτερικού χρέους της Ελλάδας (περί τα 440 δις € ή 576,6 δις $ στα τέλη του 2012), απέναντι στο οποίο υπάρχουν μόλις 5,58 δις € συναλλαγματικά διαθέσιμα (7,255 δις $ συμπεριλαμβανομένου του χρυσού), μάλλον δεν επιτρέπει μεγάλη «ελευθερία κινήσεων».

Εκτός αυτού, κανένας δεν αναρωτήθηκε τι θα συμβεί, στην περίπτωση εθνικοποίησης των τραπεζών (γιατί όχι και των υπολοίπων ιδιωτικών επιχειρήσεων) με τι καταθέσεις ή εάν θα συνέχιζε η ΕΚΤ να τις τροφοδοτεί με ρευστότητα, από το πρόγραμμα ELA.

Φυσικά η αντιπολίτευση στηρίζεται στο «γεγονός» ότι, η Ελλάδα διαθέτει πλέον πρωτογενές πλεόνασμα – οπότε δεν έχει μεν τη δυνατότητα να εξοφλεί τους τόκους και τις δόσεις των δανείων της, χωρίς την ενίσχυση της Τρόικας, αλλά μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.

Όμως, εάν η Ελλάδα πάψει να πληρώνει τα χρέη της απέναντι τους εταίρους της, γιατί αυτοί, για παράδειγμα, να συνεχίσουν να αγοράζουν τα προϊόντα της ή να την επισκέπτονται για τουρισμό; Εάν όμως περιορισθούν τόσο οι εξαγωγές, όσο και ο τουρισμός, δεν θα καταρρεύσει το ΑΕΠ, οπότε και τα έσοδα του δημοσίου; Δεν θα πάψει να υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα; Σε μία τέτοια περίπτωση, πως θα πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις;

Προφανώς οι Έλληνες, σε αντίθεση με εμάς, θα γνωρίζουν τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα – αφού φαίνεται να στηρίζουν τόσο τις αλλαγές που προτείνει η αντιπολίτευση, όσο την ίδια.

«Ο Θεός μαζί μας» λοιπόν, αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται – με κριτήριο το ότι, είναι η δεύτερη φορά που η αντιπολίτευση μοιράζει υποσχέσεις στη ΔΕΘ, σε αντίθεση με την κυβέρνηση (η πρώτη ήταν το μοιραίο «έτος της προδοσίας»). Ολοκληρώνοντας, θα υπενθυμίσουμε ένα παλαιότερο κείμενο, σε σχέση με το πελατειακό κράτος.

Το πελατειακό κράτος

Χωρίς καμία αμφιβολία, ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων είναι το πελατειακό κράτος – το οποίο, τις τελευταίες δεκαετίες, κυβερνάει απολυταρχικά την Ελλάδα, έχοντας καταστεί παντοδύναμο, σχεδόν αδύνατον να καταπολεμηθεί.

Στα πλαίσια αυτά το βασικό «αντικείμενο» εκμετάλλευσης του, κυρίως η αστική, μη δημοσιοϋπαλληλική τάξη, καθώς επίσης οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν αντιστάθηκαν ουσιαστικά στην εισβολή του ΔΝΤ – έχοντας την ελπίδα ότι, η Τρόικα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία το πελατειακό κράτος, το οποίο τους καταδυναστεύει, έχοντας μολύνει ολόκληρο την πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.

Παρά την ολοφάνερη «προδοσία» λοιπόν του Καστελόριζου, όπου παραδόθηκε άνευ όρων η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, καθώς επίσης το μεγάλο έγκλημα του PSI, όπου μετατράπηκε «ενδοτικά» ολόκληρο το δημόσιο χρέος σε «ενυπόθηκο», αγγλικού δικαίου, μη μετατρέψιμο σε δραχμές, οι Έλληνες δεν βγήκαν στους δρόμους – ενώ συνεχίζουν να παραμένουν ήσυχοι, αν και συνθλίβονται από τα πλοκάμια της ανεργίας, από τις χρεοκοπίες χιλιάδων επιχειρήσεων, καθώς επίσης από τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Περαιτέρω, αυτό που δυστυχώς συντηρεί το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα, είναι το κοινωνικό κράτος – συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων επιχειρήσεων. Εάν λοιπόν επιθυμούσε κανείς να θεραπεύσει αποτελεσματικά τη βασική ασθένεια της χώρας μας, θα έπρεπε να θυσιάσει το κοινωνικό κράτος – ιδιωτικοποιώντας σε εξευτελιστικές τιμές τις κρατικές επιχειρήσεις και εκποιώντας μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας.

Κατ’ επέκταση, ο μεγαλύτερος εχθρός του κοινωνικού κράτους είναι το πελατειακό κράτος – για την καταπολέμηση του οποίου οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και την εθνική τους κυριαρχία, όπως τεκμηριώνεται από τη μέχρι σήμερα «ουδέτερη» στάση τους απέναντι στους εισβολείς.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση, παρά το ότι εξωτερικά φαίνεται να υποστηρίζει τους εισβολείς, την κατάλυση του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης την ιδιωτικοποίηση των πάντων, στην πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να τα αποφύγει – αφού γνωρίζει πολύ καλά πως όλα αυτά είναι εντελώς αντίθετα με τα συμφέροντα του πελατειακού κράτους, στο οποίο στηρίζει την ηγεμονία της.

Από την συγκεκριμένη οπτική γωνία, τα διάφορα «σφάλματα» της κυβέρνησης, όπως η «ανοησία» της ΕΡΤ, η αποτυχία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ, τα προβλήματα με τον ΟΠΑΠ, η επιλογή απελπιστικά ακατάλληλων υπουργών κλπ., φαίνονται εντελώς διαφορετικά – «αποκτούν» ένα άλλο νόημα.

Η στάση βέβαια της αντιπολίτευσης, η οποία τάσσεται εναντίον της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων, εξυπηρετεί την κυβέρνηση σε μεγάλο βαθμό – γεγονός που φαίνεται ολοκάθαρα από τον τρόπο, με τον οποίο την αντιμετωπίζει. Άλλωστε, τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση έχουν κοινά μεταξύ τους συμφέροντα – τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση ταυτόσημα, με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Πολιτών.

Το μεγάλο δίλημμα λοιπόν των Ελλήνων, αλλά και η απάντηση ίσως στο ερώτημα γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν, όπως όλοι οι υπόλοιποι λαοί, είναι ποιο από τα δύο «δεινά» είναι προτιμότερο να επιλέξουν: το απόλυτα διεφθαρμένο και αχόρταγο πελατειακό κράτος, το οποίο για χρόνια ολόκληρα τους τυραννάει ή τους ξένους και το αιμοχαρές νεοφιλελεύθερο κτήνος, τη ηγεμονία του οποίου προσπαθούν να επιβάλλουν;

Απλούστερα, εάν βγουν μαζικά στους δρόμους και αντιδράσουν δυναμικά, τι και ποιόν θα πρέπει να υποστηρίξουν; Ποια ακριβώς θα είναι τα επακόλουθα, εάν επαναστατήσουν; Ποιος θα είναι ο ωφελημένος;

Γνωρίζοντας τώρα ότι, είναι αδύνατον να επιλέξει κανείς μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης, θεωρούμε ότι η απάντηση θα δοθεί τελικά από αυτά που θα ακολουθήσουν – ευχόμενοι η διαμάχη μεταξύ των δύο θηρίων, τα οποία απειλούν σχεδόν εξ ίσου την πατρίδα μας να τα αποδυναμώσει, επιτρέποντας στους Πολίτες μία τρίτη, εντελώς διαφορετική επιλογή.

Πηγή: Analyst

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση