Οικουμενισμός: Η σύγχρονη μάστιγα

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Η όποια αναφορά γίνεται στον οικουμενισμό και στην παγκοσμιοποίηση, μας δημιουργεί άκρως αρνητική στάση και μάλιστα δικαιολογημένα αφού έχουμε γίνει αποδέκτες των ενεργειών και των αποτελεσμάτων τους. Θα ήθελα, να εστιάσω στο θέμα του οικουμενισμού και να παρουσιάσω κάποιες πτυχές του προβλήματος, για την πληρέστερη κατανόησή του.

Αίρεση: μία προσπάθεια διαστρέβλωσης των δεδομένων που η Εκκλησία έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν και έχει απαντήσει με την ανάλογη σοβαρότητα, κινητοποιώντας τους αμυντικούς μηχανισμούς της. Σήμερα, πρέπει να ενταχθεί σαν αίρεση και ο οικουμενισμός και μάλιστα υπό την μορφή της «παναιρέσεως», αφού στόχος είναι η ίδια η Εκκλησία και όχι κάποιο επί μέρους ζήτημα. Παρουσιάζεται κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και προβάλλει την ανάγκη προσεγγίσεως των Εκκλησιών και του διαλόγου για την επανένωση.

Το παράδοξο είναι, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την αρχή του ζητήματος τηρεί μία στάση, η οποία δεν συνάδει με τους Ιερούς Κανόνες, τους Πατέρες αλλά και την ίδια την Ορθόδοξη Πίστη, επιδιώκοντας τον διάλογο αυτό. Και για να εξηγηθεί το γεγονός, ο διάλογος δεν είναι άσχημο πράγμα, όμως οι βάσεις υπό τις οποίες θα διεξαχθεί, είναι άσχημες. Ας αναφερθεί χαρακτηριστικά, ότι εν προκειμένω και αφού η Ορθοδοξία κινείται στον δρόμο της αληθείας, δεν κάνεις διάλογο αλλά προσπάθεια νουθεσίας. Δεν κάνεις διάλογο, με κάποιον που σε διαβάλλει και κάνει προσπάθεια προσηλυτισμού εις βάρος σου. Δεν κάνεις διάλογο, αν δεν έχεις όρο την επιστροφή όλων στην Ορθοδοξία.

Η παγκοσμιοποίηση των πάντων εντάσσει στις τάξεις της και τον οικουμενισμό. Και εδώ επιδιώκεται η δημιουργία μίας νέας τάξης πραγμάτων υπό μία παγκόσμια διακυβέρνηση με την ενοποίηση σε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό επίπεδο. Η συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και η έως σήμερα στάση που εκεί έχει τηρηθεί, έχει υποβαθμίσει την ορθή πίστη μας και έχει ταυτοχρόνως φέρει σε, τουλάχιστον, ισότιμη θέση τις αιρέσεις, μέσω των λοιπών Εκκλησιών.

Το πιο περίεργο όλων είναι η στάση που τηρεί, σε συνέχεια των προηγουμένων και ο νυν Πατριάρχης. Θυμόμαστε τον Νοέμβριο του 2006 την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι, την υποδοχή του από τον Πατριάρχη, τον ασπασμό τους, την απαγγελία του «Πάτερ ημών» και την… ευλογία μας. Από ποιόν; Από τον αιρετικό! Ας θυμηθούμε και άλλη μία Πατριαρχική δήλωση, «η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν χρόνον εις αναζήτησιν ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεος … οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων». Δηλαδή όλοι οι Άγιοι είναι θύματα και όργανα του διαβόλου! Και γιατί το Πατριαρχείο τους τιμά ως Αγίους; Γιατί τους εορτάζει; Γιατί πανηγυρίζει την μνήμη τους; Κατά τον Πατριάρχη, πρέπει να κάνουμε τρισάγια και να ζητούμε να συγχωρεθούν από τον Θεό για την ζωή και την πλάνη τους.

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και θα επανέλθω επ’ αυτού, με αναφορά στην στάση και της Αρχιεπισκοπής. Είναι όμως και πολύ σοβαρό, αφού άπτεται της πίστης μας και των παραδόσεών μας. Σίγουρα, η στάση του Πατριάρχη είναι άκρως περίεργη και ο δρόμος που μας οδηγεί, με ενέργειες που δεν ενημερωνόμαστε σωστά από τα ΜΜΕ, θα μας βρει σε πολλά απέναντι.

Όλα αυτά σε συνδυασμό και πάλι, με τις δηλώσεις Ρεπούση περί θρησκευτικών, δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν περισσότερο, αφού ευλόγως διερωτάται κάποιος, αν οι "συμμετέχοντες" είναι τελικά συμπαίκτες και όχι αντίπαλοι!

Πηγή Διάλογοι

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση