Ουδέν δέδοικα ως τους επισκόπους...

Γράφει ο Ν. Δαπέργολας

«Τίποτε (δηλαδή) δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους επισκόπους» – και πριν σπεύσει κανείς κακοήθης να μας προσάψει οιαδήποτε …εκκλησιομαχική διάθεση, να ξεκαθαρίσουμε ότι η παραπάνω φράση δεν είναι φυσικά δική μας, αλλά την ξεστόμισε πριν από περίπου 1600 χρόνια ο μέγιστος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο Χρυσόστομος! Ένας από τους κορυφαίους δηλαδή πατέρες της Ορθοδοξίας μας, που (μάλλον ακριβώς για τον λόγο αυτό) υπέστη κυριολεκτικώς τα πάνδεινα όχι μόνο από τα πολιτικά μεγαλολαμόγια της εποχής του, αλλά και από τα …εκκλησιαστικά (τους ανάξιους δηλαδή επισκόπους που δυστυχώς από τότε ταλαιπωρούν την Εκκλησία μας)!

Πώς τα θυμηθήκαμε τώρα όλα αυτά; Πολλές οι αφορμές μα ασφαλώς και ένα πρόσφατο κατόρθωμα του μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου, το οποίο ήρθε με τον πλέον άγαρμπο τρόπο να προστεθεί στα προηγούμενα. Δεν μας έφταναν λοιπόν οι προ τριετίας νεο-εποχίτικοι τραγέλαφοι με τις τελετές αφής της ολυμπιακής φλόγας από την καντήλα της Παναγίας Κοσμοσώτειρας και υπό τους ήχους απολλώνειων ύμνων (!!!), δεν μας έφταναν οι «εκσυγχρονιστικές» δηλώσεις για τα ράσα των κληρικών, δεν μας έφταναν τα «ήξεις-αφήξεις» (ουκ εν …Ελντοράντο θνήξεις) για τα χρυσωρυχεία, δεν μας έφταναν και οι επιδείξεις «δεσποτισμού» απέναντι σε ιερείς της περιοχής! Ήρθε πλέον και η ανεκδιήγητη απαγόρευση στον οικισμό της Νέας Χηλής, επειδή οι κάτοικοι «τόλμησαν» να επιμείνουν και φέτος στο παραδοσιακό τους έθιμο, του «καψίματος του Ιούδα», ανήμερα της Μεγάλης Πέμπτης. Από χρόνια υπάρχει ζήτημα με το έθιμο, που ο δέσποτας θεωρεί …ρατσιστικό και αντισημιτικό (σ.σ. ε βέβαια, μη μας κακοχαρακτηρίσουνε τώρα κι οι εντολοδόχοι του εν Φαναρίω ψευτοπατριάρχη από τη Μπίλντερμπεργκ!), οπότε φέτος ούτε μύγα σήκωσε στο σπαθί του! Απείλησε αρχικά να μην επαναληφθεί το προκλητικό έθιμο και όταν οι …άθλιοι αντισημίτες της Νέας Χηλής δεν υπάκουσαν, ήρθε και το φιρμάνι (ή μάλλον ο …φετφάς) να ΜΗΝ πραγματοποιηθεί στο χωριό η περιφορά του Επιταφίου! Όπερ βεβαίως και εγένετο (και τιμωρήθηκαν έτσι τα …φασιστοειδή για την ανυπακοή τους)! Πραγματικά απίστευτο!

Και ασφαλώς όλα αυτά τα εξωφρενικά δείχνουν να βρίσκονται δυστυχώς σε σύμπνοια με τις συμπεριφορές και του άλλου μητροπολίτη του Έβρου (του Διδυμοτείχου Δαμασκηνού), του οποίου μια …τραυματική εμπειρία τη νιώσαμε καλά και στο πετσί μας (εδώ στην Κομοτηνή) επί 4-5 μήνες (όταν μας ήρθε ως τοποτηρητής, λόγω της εκδημίας του γηραιού μητροπολίτη). Τη νιώσαμε και με τις περιπτύξεις του με τον Τούρκο πρόξενο (έως και με θέα …περιστρεφόμενους δερβίσηδες), και με τη δημοσιοσχετίστικη και δυστυχώς κενή κάθε άλλου π ν ε υ μ α τ ι κ ο ύ περιεχομένου – όλη παρουσία του, και με τις φήμες για το … φέσι που πρόφτασε να φορέσει στην τοπική Μητρόπολη, και με τη στενότατη σχέση του με τον αχαρακτήριστο λαθρεπιβάτη του οικουμενικού πατριαρχικού θρόνου, αλλά και με την μανιώδη του απόπειρα να αλλάξει εκκλησιαστικώς τα πάντα στη Ροδόπη στο ελάχιστο διάστημα που την επισκεπτόταν ως τοποτηρητής (και ενώ εκ των πραγμάτων ένας τέτοιος ρόλος είναι καθαρά διαχειριστικός και διεκπεραιωτικός). Και έτσι έρχεται βέβαια και πάλι στο προσκήνιο η προ μηνών θλιμμένη μας διαπίστωση για το έλλειμμα σε επίπεδο εκκλησιαστικής διοίκησης που παρατηρείται στην περιοχή μας. Και όσο και αν ευχόμαστε να ξεφύγει από την πεπατημένη και να αποτελέσει εξαίρεση στον θλιβερό κανόνα ο νέος μητροπολίτης Κομοτηνής Παντελεήμων (του οποίου αναμφίβολα είναι θετικά τα πρώτα δείγματα γραφής), ο κανόνας είναι δυστυχώς αυτός. Και πολύ πιο θλιβερός φαντάζει ασφαλώς ο συγκεκριμένος κανόνας, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε ειδικά για την ακριτική Θράκη των ακόμη πιο οξυμμένων πνευματικών, κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων, όπου οι ανάγκες είναι συνεπώς ακόμη πιο επιτακτικές. Αλλά βέβαια – θα αναρωτιόταν κάποιος – γιατί η Θράκη να αποτελεί εξαίρεση, από την ώρα που η πνευματική κατάσταση του (ανώτερου κυρίως) κλήρου είναι σε όλη τη χώρα τόσο τραγικά γνωστή; Και (αφού γνωρίζουμε καλά άλλωστε πως «ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες») πώς να ζητούμε πνευματικούς επισκόπους τη στιγμή που όλοι μας ως κοινωνία βρισκόμαστε στη συγκεκριμένη πνευματική κατάντια; Αφού ακόμη και σε καιρούς πιο πνευματικούς, σε καιρούς που οι άνθρωποι είχαν πραγματικά φόβο Θεού μέσα τους, υπήρχε πρόβλημα. «Ουδέν δέδοικα ως επισκόπους», έλεγε – ξαναθυμίζουμε – ο Χρυσόστομος, για να προσθέσει βεβαίως στη συνέχεια και τη φράση «πλην ενίων». Αφού λοιπόν ακόμη και στα χρόνια εκείνα οι πραγματικοί επίσκοποι ήταν «μερικοί», ήταν …είδος εν ανεπαρκεία, ήταν εξαιρέσεις, πόσω μάλλον συνεπώς τώρα, σε μια εποχή που διάγουμε ως λαός την τραγικότερη πνευματική και ηθική κατάρρευση στην ιστορία μας. Έτσι φαίνεται να είναι δυστυχώς.

Από την άλλη όμως θα ήθελες να είναι και διαφορετικά, να εμφανιστούν και πνευματικοί εκκλησιαστικοί ταγοί που δεν θα είναι απλώς πιστά γεννήματα της παρακμής μας, αλλά θα ορθώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτήν, που θα πάνε κόντρα στο ρεύμα των καιρών, που θα αναδειχτούν όχι σκανδαλοποιοί, κακόδοξοι ή έστω φοβικοί και μίζεροι δημοσιο-υπάλληλοι, αλλά μπροστάρηδες και παραδείγματα φωτεινά. Γιατί αυτό είναι βέβαια που έχει πρωτίστως ανάγκη αυτή τη στιγμή ο χειμαζόμενος λαός μας, που σε τίποτε άλλο δεν έχει πια να ελπίσει, που όλα του τα άλλα πρότυπα και σημεία αναφοράς πλέον κατέρρευσαν (ως ανθυποσκύβαλα άλλωστε που ήταν), που παλεύει καθημερινά με την απόγνωση και που μόνο η Εκκλησία τού έχει μείνει πια ως σκέπη, καταφύγιο και παραμυθία. Αντ’ αυτών όμως, εμείς δυστυχώς καθημερινά βλέπουμε μητροπολίτες να ξεβράζουν καθημερινά τα ναπολεόντεια και δεσποτικά τους (με τη χείριστη σημασία του όρου) σύνδρομα επί δικαίων και αδίκων (λες κι οι υφιστάμενοί τους – του λεγόμενου κατώτερου κλήρου – ή το λοιπό χριστεπώνυμο πλήρωμα είναι τσιφλίκι και πασαλίκι τους) ή να τα δοκιμάζουν στου … κασίδη το κεφάλι (λες κι ο χώρος της Εκκλησίας είναι πεδίο πειραματισμών και ανόητων νεωτερισμών ή τακτικισμών πολιτικάντικων κατά το δοκούν του κάθε ιεράρχη). Και εμείς βέβαια εδώ δεν θα αναρωτηθούμε τι άλλες συμπεριφορές ή τι άλλες αυθαιρεσίες μπορούν να επακολουθήσουν, γιατί ειλικρινά μάς … τρομάζει η απάντηση.

Δεν θα αναρωτηθούμε καν ποιοι επιτέλους νομίζουν πως είναι οι εκάστοτε κληρικοί και από πού αντλούν ηθικά το δικαίωμα για όλα αυτά. Το μοναδικό ερώτημα που περνά αυτήν την ώρα από το μυαλό μας είναι απλούστατα το ευαγγελικό: «Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεσθε»; Πολύ τραγικό ερώτημα και δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και πιο αδυσώπητα επίκαιρο στην καταρρέουσα πατρίδα μας…

Εφ. Αντιφωνητής 1/6/2013

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση