Παρίσι, το τελευταίο ταγκό;

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Η πολιτική και δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, υπό την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας, ευρίσκεται πιο κοντά από ποτέ - αρκεί να συνθηκολογήσει το τελευταίο οχυρό αντίστασης, το οποίο δεν είναι άλλο από τη Γαλλία, με τη βοήθεια της πιστωτικής παγίδας

Η κατάσταση στην Ευρώπη επιδεινώνεται ημέρα με την ημέρα - ταυτόχρονα, παραδόξως, η κρίση συνηθίζεται από τις αγορές, οι οποίες έχουν πάψει πλέον να αντιδρούν σπασμωδικά. Ο μεγάλος κερδισμένος φαίνεται να είναι προς στιγμή η Βρετανία - η οποία, αφενός μεν υποτιμήθηκε ελάχιστα («χαριστικά») από τις αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης, παρά το ότι αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα, αφετέρου δεν τοποθετήθηκε στο στόχαστρο των αγορών (ούτε το χρηματιστήριο, ούτε η στερλίνα).

Εκτός Ευρωζώνης, τα σύννεφα μάλλον πυκνώνουν τόσο στη Δανία (υπόγεια, σιωπηλή κρίση τραπεζών), όσο και στη Σουηδία. Ειδικότερα, η κεντρική τράπεζα της Σουηδίας (Riksbank- αυτοκρατορική τράπεζα) ήταν η πρώτη μεταξύ των κεντρικών τραπεζών, η οποία τον Ιούλιο του 2009 μείωσε το βασικό της επιτόκιο στο -0,25%. Αυτό σημαίνει ότι, οι καταθέσεις των εμπορικών τραπεζών σε αυτήν, όχι μόνο δεν απέφεραν πλέον κέρδη αλλά, αντίθετα, προκαλούσαν ζημίες - λόγω του αρνητικού επιτοκίου.

Ουσιαστικά λοιπόν για να αποφύγει το κράτος την αύξηση κεφαλαίου της κεντρικής του τράπεζας, αποφάσισε να φορολογήσει κατά κάποιον τρόπο τις εμπορικές τράπεζες, όσον αφορά τις ρεζέρβες τους στην κεντρική. Παράλληλα, η κυβέρνηση ήθελε να υποχρεώσει τις εμπορικές τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία - αφού δεν θα είχαν κανένα λόγο να τοποθετούν τα χρήματα τους στην κεντρική, πληρώνοντας για αυτά.

Δυστυχώς όμως, η ενέργεια αυτή πυροδότησε περαιτέρω τη φούσκα ακινήτων, η οποία υπήρχε στη χώρα - επειδή οι δανειολήπτες των τραπεζών επέλεξαν να επενδύσουν στα ακίνητα και όχι στην πραγματική (μεταποίηση) οικονομία. Σαν αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού, αυξήθηκαν δυσανάλογα οι τιμές των ακινήτων - οπότε έχουν μεγεθυνθεί σε μεγάλο βαθμό τόσο οι κίνδυνοι τόσο των τραπεζών, όσο και της οικονομίας της χώρας.

Ας μην ξεχνάμε ότι, δύο δεκαετίες πριν, η Σουηδία αντιμετώπισε μία τεράστια κρίση τραπεζών - από την οποία πολύ δύσκολα θα είχε ξεφύγει, εάν δεν λειτουργούσε μερκαντιλιστικά (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών κλπ), λύνοντας τα προβλήματα της εις βάρος των άλλων. Εάν τυχόν δε υποκύψει στην κρίση η Σουηδία, δεν θα μείνουν αλώβητες οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες - κυρίως η Φιλανδία.   

Περαιτέρω, η κρίση ακινήτων της Ολλανδίας (άρθρο μας), τείνει να ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης - μεταλλασσόμενη σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη τραπεζική κρίση, η οποία ενδεχομένως θα πυροδοτήσει την χρηματοπιστωτική βόμβα μεγατόνων (ανάλυση), η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρώπης.

Την ίδια στιγμή το γεωπολιτικό πόκερ στην Κύπρο (άρθρο μας) συνεχίζεται - με τη Γερμανία (δήθεν) να θεωρεί ότι, είναι προτιμότερη η χρεοκοπία της, αφού δεν αποτελεί συστημικό ρίσκο - ενώ την ακριβώς αντίθετη άποψη έχει η Κομισιόν (το σύνηθες παιχνίδι του καλού και του κακού). Η έξοδος όμως των καταθέσεων από τις τράπεζες του νησιού, ιδιαίτερα από τους Ρώσους, καθώς επίσης από τους Έλληνες, παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις - επιδεινώνοντας τα μέγιστα το τραπεζικό πρόβλημα της Κύπρου, το οποίο είναι αντίστοιχο της Ισλανδίας του 2008.

Από την άλλη πλευρά, η λεηλασία της δύστυχης Πορτογαλίας φτάνει στο τέλος της - με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της, καθώς επίσης τη δήμευση της ιδιωτικής, να έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Παρά τις διαδηλώσεις των Πορτογάλων τα Σαββατοκύριακα, λόγω της κατάρρευσης του βιοτικού τους επιπέδου κυρίως, η κατάσταση δεν φαίνεται ανατρέψιμη.

Η Ισπανία (άρθρο μας), ευρίσκεται επίσης σε πορεία λεηλασίας και κατάρρευσης - με τα σκάνδαλα διαφθοράς του κυβερνώντος κόμματος να έχουν επισκιάσει τα αντίστοιχα σε πολλές άλλες χώρες. Η κυβέρνηση εύλογα παραπαίει, οπότε η τεράστια κρίση που μαίνεται στη χώρα, είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί.

Όλα όσα συμβαίνουν τώρα στο υπερχρεωμένο, ακυβέρνητο ουσιαστικά Βέλγιο, καθώς επίσης στην, επικίνδυνα εκτεθειμένη στην Α. Ευρώπη, Αυστρία, φαίνεται να αποσιωπούνται - αφού δεν προάγουν τα συμφέροντα της ηγετικής δύναμης της Ευρώπης.

 

Όσον αφορά την Ελλάδα, οι πολίτες της οποίας μάλλον αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τόσο τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, όσο και την υποδούλωση τους, (αφού έχουν σταματήσει ακόμη και οι χλιαρές διαδηλώσεις),  η κατάρρευση συνεχίζεται με γεωμετρικό ρυθμό - με ασήμαντες προοπτικές αντιστροφής της τάσης.

Όπως διαπιστώνεται, κανένας δεν θέλει να καταλάβει ότι, η ελευθερία προσφέρεται μόνο σε όσους την δικαιούνται - ακόμη καλύτερα, σε αυτούς που μπορούν να τη διαχειρισθούν με υπευθυνότητα. Από την άλλη πλευρά, αφού κερδίσει κανείς την ελευθερία του, πρέπει να την προστατεύει και να αγωνίζεται για να τη διατηρήσει - ειδικά όταν είναι πολίτης μίας τόσο πλούσιας χώρας, όπως η Ελλάδα, την οποία εποφθαλμιούν όλοι.    

Συνεχίζοντας, η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, το δημόσιο χρέος της οποίας είναι της τάξης του 128% του ΑΕΠ της (εάν ελεγχόταν από το ΔΝΤ είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα αποδεικνυόταν πολλαπλάσιο), σε συνδυασμό με την ύφεση και τα δίδυμα ελλείμματα της (-30,9 δις $ έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, άνω του 3% έλλειμμα προϋπολογισμού), συνθέτουν μία εκρηκτική εικόνα - η οποία μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης, αφού πολλοί Ιταλοί δεν είναι φανατικοί υποστηρικτές του Ευρώ.

Ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρωζώνης όμως είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από όσο φαίνεται - επειδή ο κυριότερος δανειστής της Ιταλίας (εξωτερικό χρέος περί τα 2 τρις $) είναι η Γαλλία, στην οποία οφείλει πάνω από 500 δις €. Εάν λοιπόν χρεοκοπούσε η Ιταλία ή/και ζητούσε διαγραφή μέρους των χρεών της (όπως φαίνεται να προτείνει η «αντιπολίτευση»), η Γαλλία θα βρισκόταν στην κυριολεξία με «την πλάτη στον τοίχο».

Παραδόξως όμως, παρά το ότι οι εισαγωγές όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών από τη Γερμανία περιορίζονται, λόγω της ύφεσης, καθώς επίσης της αδυναμίας δανεισμού τους, στη Γαλλία συμβαίνει το αντίθετο. Ειδικότερα, οι Γάλλοι συνεχίζουν να αγοράζουν όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, καθώς επίσης μηχανήματα από τη Γερμανία, κυρίως με δανεικά γερμανικά χρήματα - σαν να μην υπήρξε ποτέ κρίση στην Ευρωζώνη.

Αναρωτιούνται λοιπόν πολλοί τι ακριβώς συμβαίνει - για ποιό λόγο δηλαδή η Γερμανία συνεχίζει να δανειοδοτεί τη Γαλλία, όταν έχει σταματήσει να το κάνει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη;

Μήπως επειδή η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα που αντιδράει στη δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, κατά τις επιταγές και τα σχέδια της Γερμανίας; Μήπως η Γαλλία, οδηγείται σε μία ύπουλη, τευτονική παγίδα;

Ειδικότερα, εάν τυχόν κάποια στιγμή στο μέλλον αυξανόταν τα επιτόκια δανεισμού της Γαλλίας, σαν επακόλουθο μίας πιθανής υποτίμησης της από κάποια εταιρεία αξιολόγησης, δεν θα υποχρεωνόταν να υποταχθεί αμαχητί στη Γερμανία;   

Κατ' επέκταση, μήπως πλησιάζει η ώρα του τελευταίου ταγκό, με καβαλιέρο τη Γερμανία και πειθήνια ντάμα τη Γαλλία; Πιθανότατα στο Παρίσι, το οποίο ακόμη μία φορά στη σύγχρονη ιστορία του θα είχε υπερτιμήσει την αμυντική γραμμή Μαζινό του;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση