Τι χρείαν έχουμε, άλλων αποδείξεων;

Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης 

Αν όχι ανεξήγητη, τότε με κάποιο άλλο τρόπο θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε την εμμονή των συνεταίρων στην κυβέρνηση της χώρας, στους μνημονιακούς στόχους της τρόϊκας εξωτερικού.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί με λογικούς συνειρμούς και ορθή πολιτική σκέψη, που θα έχει ως πρώτιστο καθήκον της την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση, το γιατί ενώ όλοι οι στόχοι του 1ου μνημονίου έχουν, όχι απλά διαψευσθεί αλλά, δημιουργήσει στην ουσία τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στην μετατροπή της κρίσης, μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας και 3ων μνημονίων, από οικονομική σε καθαρά ανθρωπιστική. 

Τα στοιχεία (όπως δημοσιεύθηκαν στο Έθνος της Κυριακής 3 Μαρτίου) «μιλούν» από μόνα τους.
Ενώ το 1ο μνημόνιο προέβλεπε για το ΑΕΠ της χώρας μείωση 4%, 2,6% και αύξηση 1,1% και 2,1% για τα έτη 2010, 2011, 2012 και 2013 αντίστοιχα, η πραγματικότητα είναι ότι το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4,9%, 7,1%, 6,5% για τα ίδια χρόνια, και προβλέπεται να μειωθεί άλλο ένα 4,5% το 2013!
Αυτό σημαίνει, σε απόλυτα νούμερα, ότι από τα 230,8 δις € ΑΕΠ, που προέβλεπε το μνημόνιο για το 2010, και 234,9 δις € το 2013, το πραγματικό ΑΕΠ διαμορφώθηκε στα 222,15 δις για το 2010 και θα κλείσει στα 183 δις το 2013!
Έπεσαν έξω κατά 53,8 δις €, φέρνοντας το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2004!

Κι αυτό, παρά την αύξηση κατά 33,2 δις € των επιπλέον μέτρων που «πείσθηκαν» να πάρουν οι κυβερνήσεις που μεσολάβησαν από το 2010 μέχρι και σήμερα. Τα 25,3 δις σε μέτρα δημοσιονομικής ή άλλης προσαρμογής, που προέβλεπε το 1ο μνημόνιο, έγιναν 58,5 δις € με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Οι ίδιες «αστοχίες» συνεχίζονται και στις προβλέψεις για την ιδιωτική κατανάλωση, η οποία έχασε αυτή την τετραετία 38,9 δις €, έσοδα που λείπουν τόσο από την αγορά, όσο και από το δημόσιο ταμείο και το σύστημα ασφάλισης.

Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα με το ΕΣΥ να καταρρέει, με τις 147 από τις 518 κλίνες εντατικής θεραπείας του ΕΚΑΒ να παραμένουν κλειστές, με τις νοσηλευτικές και χειρουργικές κλίνες να μειώνονται λόγω σοβαρής έλλειψης προσωπικού, αλλά την προσέλευση στα δημόσια νοσοκομεία να έχει αυξηθεί κατά 28% και τον ΕΟΠΥΥ να χαρακτηρίζεται πλέον ως γίγαντας με πήλινα πόδια.

Την ίδια ώρα, στα μονόστηλα των εφημερίδων παιρνούν οι ειδήσεις για τις περιπτώσεις ηλικιωμένων και στα όρια της ανέχειας συνανθρώπων, μας που το σπίτι τους πήρε φωτιά από αναμένες θερμάστρες γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης.
Κι έρχονται περιστατικά όπως αυτό της Μεσορόπης Καβάλας και των φοιτητών στη Λάρισα, να ταράξουν τις συνειδήσεις μας.
Όχι όμως των κυβερνώντων.

Εκείνοι, συναντώνται με τους επικεφαλής 11 μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, οι οποίοι καταλαβαίνοντας πλήρως το κλίμα της εποχής και εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τόσο της κυβέρνησης να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, με το 27% της ανεργίας να δείχνει ανοδικές τάσεις και πάνω από το 60% των νέων να μην βρίσκουν δουλειά , όσο και των ανέργων που λόγω της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται, θα ήταν πολύ πιθανό να δεχθούν την πρότασή τους για την «επέκταση των επενδύσεών τους, εάν η Ελλάδα ήταν φιλικότερη», εννοώντας φυσικά την «πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας» αφού «δεν αντιλαμβάνονται γιατί πρέπει να υπάρχει δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου», για να καταλήξουν στην βουλγαροποίηση των μισθών της τάξης των 200 και 300 €.

Εκείνοι, βάζουν ως στόχο τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας ώστε να πλησιάσουμε τον Μέσο Όρο των Ευρωπαϊκών κρατών, αλλά δεν κάνουν λόγο για το ότι ξοδεύουμε μόλις το 2,16% του ΑΕΠ μας για την Δημόσια Παιδεία, όταν ο Μέσος Όρος των Ευρωπαίων είναι στο 5%!

Καθένας λοιπόν θα μπορούσε να αναρωτηθεί.
Σε πόσο χειρότερη κατάσταση θα βρισκόταν η χώρα σήμερα, εάν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν είχε βάλει την υπογραφή της στο 1ο μνημόνιο;
Τι θα ήταν διαφορετικό εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου, που δημιουργήθηκε με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, δεν είχε υπογράψει το το 2ο μνημόνιο και το PSI+ με το οποίο κατακρεούργησαν τα αποθεματικά των νοσοκομείων, των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, αλλά και της αποτεμιεύσεις των μικροομολογιούχων;
Πώς μπορεί σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση των Σαμαρά –Βενιζέλου – Κουβέλη, να μην βλέπει την ανθρωπιστική (πλέον) κρίση στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα;

Και τέλος, τι κάνουμε εμείς; 
Εμείς για τους οποίους το Σύνταγμα (αρ.1 παρ.3)αναφέρει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως –αυτό – ορίζει»;
Εμείς που «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας μας, αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» (αρ.2 παρ.1);

Για πόσο ακόμη ΕΜΕΙΣ, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι κάποιος «από μηχανής Θεός» θα σώσει εμάς και τις επόμενες γενιές στις οποίες έχουμε την απόλυτη υποχρέωση διαμόρφωσης του μέλλοντός τους;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση