Η USB και το κακό το ριζικό μας

Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος 

Αν η επικαιρότητα των προηγούμενων ημερών γινόταν ταινία, μάλλον θα είχε τον παραπάνω τίτλο, και σίγουρα θα ήταν κωμωδία! Η περιβόητη «λίστα Λαγκάρντ» κατάφερε, μέσα σε λίγες μέρες, να γελοιοποιήσει το πολιτικό μας σύστημα και να αποδείξει, για ακόμη μια φορά, πως το ελληνικό κράτος δεν είναι ικανό να δράσει έγκαιρα, αλλά ούτε αποτελεσματικά, έστω και την ύστατη ώρα.

Μέσα σε ένα κλίμα αλληλοκατηγοριών για το ποιος τελικά ευθύνεται για το ότι δεν αξιοποιήθηκε αυτή η λίστα με τους μεγαλοκαταθέτες που έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, κανείς δεν μπορεί να πειστεί πως αυτή η χώρα θέλει να αλλάξει. Τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών έχει δεχθεί -και δέχεται- τεράστιο πλήγμα, το ελάχιστο που περιμένει κανείς από την πολιτική ηγεσία είναι να δρα τάχιστα σε θέματα που αφορούν οικονομική διαφθορά ή παράνομες οικονομικές δραστηριότητες. Αντιθέτως, το μόνο που διαπιστώσαμε, τουλάχιστον για τις δύο προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες που είχαν τις ευθύνες των συγκεκριμένων χειρισμών, είναι η ανικανότητά τους να ενεργήσουν αποτελεσματικά και προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης που υπήρξαν ανάλογες λίστες μεγαλοκαταθετών, η έρευνα έγινε, χωρίς να εφευρίσκονται δικαιολογίες περί μη νόμιμης χρήσης τους, και, μάλιστα, αυτή οδήγησε σε αποτελέσματα, αποφέροντας στα συγκεκριμένα κράτη μεγάλα χρηματικά ποσά. Στην Ελλάδα της στασιμότητας και της αδράνειας, οι αρμόδιοι επιρρίπτουν κατηγορίες ο ένας στον άλλον μέχρι να βεβαιωθούν πως οι ευθύνες δε θα χρεωθούν σε αυτούς. Αυτό είναι το ζητούμενο εν Ελλάδι, μόνο ο καταμερισμός των ευθυνών.

Σε μια τέτοια προσπάθεια, βγήκε και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών, Ε. Βενιζέλος, στο κεντρικό δελτίο του MEGA, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να αποποιηθεί των δικών του ευθυνών. Αργότερα, ίσως, κατάλαβε πως η παρουσία του ήταν απογοητευτική, χωρίς παραδοχή, έστω, κάποιου σφάλματος εκ μέρους του. Ο εγωισμός που εξέπνεε στις δηλώσεις του, και αυτή η ασυγκράτητη εγωπάθεια που τον εξουσιάζει, έχει αποδυναμώσει πλέον τον ίδιο και έχει μικρύνει στο ελάχιστο την δημοφιλία του κόμματός του.

Σε οιαδήποτε χώρα του κόσμου που λειτουργεί αξιοπρεπώς, μια αντίστοιχη «λίστα Λαγκάρντ» θα είχε αξιοποιηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί αυτό επιβάλλει η κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον. Στην Ελλάδα της παρακμής και της ρεμούλας, όμως, είναι ουτοπικό να μιλάμε για κοινή λογική και για δημόσιο συμφέρον. Αυτονόητα δεν υπάρχουν, θα πρέπει να τα θέσουμε από την αρχή, και αυτό, από ότι φαίνεται, δεν πρόκειται να γίνει σταδιακά, προσαρμοστικά και χωρίς θυσίες, αλλά απότομα, έντονα και χωρίς δισταγμούς. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε ένα αξιοπρεπές κράτος που θα σέβεται τον πολίτη και θα σταματήσει να λειτουργεί με όρους. κωμωδίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση