Τα μέτρα οδηγούν σε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού

Έχουμε γράψει κι άλλη φορά ότι η διαδικασία ψήφισης των νέων μέτρων θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια νέα ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, όπως  άλλωστε συνέβη και την προηγούμενη φορά με την ψήφιση της “δανειακής” που είδαμε τη ΝΔ να χάνει το ένα τρίτο σχεδόν της κοινοβουλευτικής της ομάδας, να δημιουργούνται από το πουθενά οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες”  και άλλα διάφορα.

Εδώ μπαίνουμε πάλι στα χωρικά ύδατα του επιδέξιου άρθρου του Αδέξιου Δεξιού σχετικά με το φημολογούμενο «νέο κόμμα» που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ετοιμάζει ο Α. Σαμαράς.

Το ερώτημα είναι πάντοτε, αν ένα «νέο κόμμα» φιλοδοξεί πραγματικά να γίνει το πολιτικό υποκείμενο μιας Νέας Μεταπολίτευσης (κάτι που έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο) ή να επιχειρήσει την επιβίωση της καθεστηκυίας καταστάσεως με νέα λεοντή.

Αυτό περίπου συμβαίνει ούτως ή άλλως τώρα. Ο τρικομματικός συνασπισμός εξουσίας λειτουργεί και ως όχημα διάσωσης αυτού που αποκαλείται “σύστημα”, το οποίο προσφέρει αφειδώς την στήριξη του στο κυβερνητικό εγχείρημα, προσπαθώντας να διασώσει την προνομιακή και παρασιτική θέση τους, μετακυλώντας το κόστος στα κορόιδα (βλ. πχ τις απαιτήσεις για τα εργασιακά που υπαγορεύθηκαν στην Τρόικα από συγκεκριμένα μεγαλοσυμφέροντα).

Μια μετεξέλιξη αυτής της προσπάθειας σε «κόμμα εθνικής σωτηρίας» με ατέλειωτες πατριωτικές σάλτσες θα ήταν no big news. Η πλάκα είναι, πως νομίζουν ότι δεν το διαπιστώνουμε. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, αλλά κάποιος πρέπει να του πει ότι το βλέπουν: ελάχιστο παράδειγμα, το άρθρο του Spiegel «Διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο» καταδεικνύει το πόσο εύκολο είναι να διαπιστωθούν οι προθέσεις της πολιτικής τάξης, συγκρίνοντας απλώς τα μέτρα που λαμβάνονται για τους «χαμένους της μεταπολίτευσης» και την μακαρία απραξία σχετικά με λίστες τεκμαίρουσες ακραία εισοδήματα πολιτικών και άλλων προσώπων – με το συνακόλουθο κρυφτό.

Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται «νέα τράπουλα». Όχι ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας, δήθεν «ριζοσπαστικό». Νέα πρόσωπα, με άλλη νοοτροπία (η καινότητα από μόνη της δεν σηματοδοτεί τίποτα). Όχι ένα μείγμα από τα γνωστά πρόσωπα ως πυλώνες, τα δοκιμασμένα στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων του τόπου, και μερικούς καινοφανείς «χρήσιμους ηλιθίους» για γαρνιτούρα – γιατί κανενός μας το όνειρο δεν είναι να γίνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ενός νέου κεντροδεξιού ΠΑΣΟΚ. Αν ένα συνονθύλευμα αποτελείται από ασυνείδητους, καλύτερα οι «φωνές της συνείδησης» να μην νομιμοποιούν με την παρουσία τους.

Για τους παραπάνω λόγους, πολλά θα κρινόντουσαν από τα πρόσωπα και από το πόσο συγκεκριμένος θα ήταν ο λόγος ενός νέου κόμματος. Θα μίλαγε για «αξιοκρατία», για «πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής» έτσι γενικά, όπως όλοι σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης; Ή θα υπεδείκνυε τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους θα πραγματοποιούνταν τα προηγούμενα, περιγράφοντας το ποια ακριβώς αυγά θα σπάσει και πώς;

Θα ήταν πολυσυλλεκτικής ιδεολογίας, «ελάτε μέσα, μέσες-άκρες τα ίδια πιστεύουμε»; Ή θα ξεκαθάριζε το πάνω σε ποιες ιδεολογικές αρχές (και αρχές γενικώς) θα έχτιζε την πολιτική του; Γιατί περίπου εκατό χρόνια τώρα, η Δεξιά παράταξη μας… δουλεύει! Έχει μεταπρατική-‘φιλελεύθερη’ κορυφή και συντηρητική-παραδοσιοκεντρική βάση…

Ένα τέτοιο κόμμα θα ιδρύετο με πολύ συγκεκριμένη αυτοτοποθέτηση στο συνεχές «εθνική κυριαρχία-ευρωπαϊκός φεντεραλισμός» και στα άλλα επίκαιρα και κρίσιμα «συνεχή» ή… βλέποντας και κάνοντας, καλή θέληση να υπάρχει, έχετε εμπιστοσύνη στις καλές μας προθέσεις;

Αρκετά ενδεικτικό «θερμόμετρο» είναι το ποια θα εμφανιστεί ως η κάπως νεώτερη γενιά που θα εισάγετο στο ενδεχόμενο κομματικό μόρφωμα: π.χ., η Αριστερά έχει αξιολογότατους εκτεταμένους μηχανισμούς παραγωγής πολιτικοποιημένων στελεχών από τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους, με αποτέλεσμα το στελεχιακό δυναμικό της (δηλαδή, άνθρωποι που «μπορούν να σταθούν» σε μια πολιτική συζήτηση και επιδίωξη) να είναι ποσοτικά ασύμμετρα μεγαλύτερο  από το μέχρι πρότινος σμικρό ποσοστό της. Η Δεξιά έχει επιλέξει συνειδητά να μην διαθέτει κανέναν σοβαρό μηχανισμό παραγωγής πολιτικοποιημένων στελεχών, αφού το ζητούμενο και το κριτήριο για μελλοντικούς πολιτευτές είναι οι «έτοιμες δεξαμενές ψήφων», όχι η ρώμη της ιδεολογικής συγκρότησης ή έστω οι πολιτικές ικανότητες πέραν της ψηφοθηρίας – άρα, οι μηχανισμοί επιλογής-απόρριψης φροντίζουν γι’ αυτό κυρίως το κριτήριο, τις «έτοιμες δεξαμενές ψήφων».

Αν, λοιπόν, οι φερέλπιδες νέοι (δηλαδή, μέχρι 35-40 ετών) ενός ενδεχόμενου νέου κεντροδεξιού κόμματος θα προέλθουν από τις κομματικές νεολαίες της κεντροδεξιάς ή –φρίξον ήλιε, στέναξον η γή- και του ΠΑΣΟΚ, το εγχείρημα είναι θνησιγενές. Αυτοί οι μηχανισμοί έχουν ως στόχο την παραγωγή στελεχών ικανών να αναπαραγάγουν τα τρέχοντα σχήματα εξουσίας, είναι ένας από τους τρόπους αναπαραγωγής της καθεστηκυίας καταστάσεως: τα εκβλαστήματά τους, οι νέοι των παρατάξεων, εξ ορισμού και εξ αντικειμένου δεν μπορούν να εμφυσήσουν το καινούργιο – δημιουργήθηκαν για να μπορέσουν να αναπαλαιώσουν το παλιό.

Όλα αυτά μας δείχνουν το… προφανές: ότι σε τέτοιες καταστάσεις και αποφάσεις, είτε με νέο κόμμα είτε χωρίς νέο κόμμα, το σύνθημα πρέπει να είναι «ή όλα ή τίποτα». Η πολιτική μετεξέλιξη του «ολίγον έγκυος», δηλαδή και κάποια μεταρρύθμιση και κάποια διατήρηση του status quo, και κάποια ανανέωση και κάποιο μοίρασμα της τράπουλας, είναι μια κυβέρνηση Κερένσκι – και, κυρίως, η μοιραία κατάληξή της.

Σωτήρης Μητραλέξης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση