Ο γερμανικός φονταμενταλισμός και το πολιτικό σχέδιο γερμανοποίησης της Ευρώπης

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η σπουδή της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ για πολιτική ένωση της ΕΕ με βάση ένα γερμανικό «σχέδιο εργασίας» αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός στόχου και ενός μέχρι πρότινος κρυφού πολιτικού σχεδιασμού, που οδηγεί –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- στην καθυπόταξη της Ευρώπης στο γερμανικό imperium.

Όσοι καλοπροαίρετοι πίστευαν μέχρι πρόσφατα, όπως ο Monde, τα περί «παιδικής χαράς», ότι δηλαδή η απειρία της κας Μέρκελ μετέτρεψε το πρόβλημα χρέους μιας μικρής χώρας σε κρίση δανεισμού της ευρωζώνης, οφείλουν να συνέλθουν και να δουν την πραγματικότητα.

Η Γερμανία έχει εξελιχθεί σε «γεωοικονομική δύναμη», όπως πολύ επιτυχώς το έχει εξηγήσει ο Hans Kundnani στο άρθρο του “Germany as a Geo-economic Power” και ασκεί αυτή την ισχύ με τον ίδιο αυτοκαταστροφικό τρόπο που πάντοτε έκανε. Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις της Γερμανίας έχουν μεγάλο ιστορικό βάθος. Όμως, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, αλλά και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πίστευαν ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί άλλαξαν. Δυστυχώς, αυτό ήταν μια ακόμη ψευδαίσθηση των Δυτικών, ανάλογη με εκείνες που έτρεφαν το 1936. Ήδη, από το 1975 ο Γερμανός πολιτικός Φραντς Γιόζεφ Στράους ομολογούσε πως «έχουμε γίνει το οικονομικά ισχυρότερο κράτος της Κεντρικής Ευρώπης. Μπροστά στα ταμεία μας περιμένουν στην ουρά οι πρώην νικητές. Όλοι είναι χρεωμένοι σε μας» μας θυμίζει ο Γκέρχαρντ Κάντε στο αποκαλυπτικό για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του γερμανικού κεφαλαίου βιβλίο του «Η γερμανική πρόκληση» (εκδ. Λιβάνης 1981).

Οι σχεδιασμοί αυτοί έλαβαν μια νέα δυναμική με την απρόσμενη γερμανική ενοποίηση που ανέτρεψε την «ισορροπία» του περίφημου γαλλογερμανικού άξονα, έτσι όπως αυτός είχε κατασκευαστεί με την Συνθήκη των Ηλυσίων. Από το Μάαστριχτ και μετά η ανάδυση της γεωοικονομικής δύναμης της Γερμανίας λαμβάνει εκθετική μορφή, έως που φθάσαμε στην ορατή πλέον προοπτική της οικονομικής καθυπόταξης της ευρωζώνης και όχι μόνο.

Η συνειδητοποίηση αυτής της ανατριχιαστικής προοπτικής, τόσο από τους Ευρωπαίους, όσο και από τους Αμερικανούς, ήρθε στο παρά πέντε της ενεργοποίησης τεσσάρων κυρίως σημαντικών γερμανικών «εργαλείων»: της ελληνικής έξωσης, του δημοσιονομικού συμφώνου, της εσχάτως προβαλλόμενης τραπεζικής ενοποίησης και της «απειλής» της πολιτικής ενοποίησης! Τα τέσσερα αυτά εργαλεία αποτελούν εκφάνσεις της κατάστασης που εδώ θα ονομάσουμε «γερμανικό φονταμενταλισμό». Μια κατάσταση που διολισθαίνει σε μη δημοκρατικές επιλογές και συμπεριφορές, όπως θα καταδείξουμε στη συνέχεια.

Στο πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του «Η μετανεωτερικότητα και τα δεινά της» (εκδ. Ψυχογιός, 2002) ο Zygmunt Bauman εξηγεί ότι «ο φονταμενταλισμός είναι ένα εντελώς σύγχρονο, μετανεωτερικό φαινόμενο που ασπάζεται πλήρως τις ‘‘εξορθολογιστικές’’ μεταρρυθμίσεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις της νεωτερικότητας, και δεν επιχειρεί τόσο ένα ‘‘ξανακύλισμα’’ στο παρελθόν, όσο το ‘‘ να κάνεις το κομμάτι σου και να μη σε νοιάζει’’, το να σου είναι εφικτή μια πλήρης απόλαυση των νεωτερικών δελεασμών δίχως να πληρώσεις το τίμημα που απαιτούν. Το εν λόγω τίμημα είναι η αγωνία του ατόμου του καταδικασμένου στην αυτάρκεια, την αυτοδυναμία στη ζωή της ουδέποτε πλήρως ικανοποιούμενης και ουδέποτε πλήρως ασφαλούς επιλογής» (σελ.334).

Οι συνειδητότητες αυτές είναι ιδιαίτερα έντονες στην γερμανική ελίτ, η οποία έχει πλήρως προσχωρήσει στην «θρησκείατου εσχατολογικού ορθολογισμού» δηλαδή, της απόλυτης και τυφλής πειθαρχίας στα κελεύσματα των ειδικών και της τεχνοκρατίας, κατάσταση την οποία θεωρεί αυτονόητο καθήκον της να επιβάλλει και σε κοινωνίες που έχουν άλλες δομές λειτουργίας, χωρίς αυτές να τις καθιστούν λιγότερο ευρωπαϊκές, όπως για παράδειγμα η Βρετανία.

Όπως εξηγεί ο Μπάουμαν «το πλαίσιο της ζωής που προσφέρει ο φονταμενταλισμός απλώς οδηγεί στην ακραία κατάληξη την λατρεία των ειδικών, στην ‘‘αίρεση’’ των συμβούλων και καθοδηγητών, και στην απασχόληση με την αυτοεκπαίδευση και άσκηση υπό την επίβλεψη των ειδημόνων, που η μοντέρνα καταναλωτική κουλτούρα προωθεί καθημερινώς. …Η έλξη που ασκεί ο φονταμενταλισμός απορρέει από την υπόσχεσή του να απελευθερώσει τους προσήλυτους από τις αγωνίες της επιλογής» (ο.π. σελ. 337). Δεν γνωρίζω αν ο Μπάουμαν όταν έγραφε αυτή την περικοπή είχε μπροστά του την κα Μέρκελ -και μάλλον δεν την είχε-, αλλά έχω την πεποίθηση ότι η κόρη του πάστορα που μεγάλωσε στο αυστηρό καθεστώς της DDR οδηγήθηκε ως νεοφώτιστη του νεοφιλελευθερισμού (είναι η μορφή του καπιταλισμού που γνώρισε) στην αίρεση των καθοδηγητών, όπως ο Σόιμπλε ή ο οικονομολόγος Ζινν….

Και αυτό είναι έως ένα βαθμό κατανοητό, καθώς καταλήγει ο Μπάουμαν: «Ο φονταμενταλισμός υπόσχεται να αναπτύξει όλες τις άνευ ορίων δυνάμεις της ομάδας – όταν αναπτυχθούν πλήρως – θα αποτελούν αντιστάθμισμα της αθεράπευτης ανεπάρκειας των μεμονωμένων μελών, και συνεπώς δικαιολογεί τη δίχως ερωτήματα και αμφισβητήσεις υποταγή των ατομικών επιλογών στους κανόνες οι οποίοι διακηρύσσονται υπέρ της ομάδας» (ο.π. σελ. 338). Μα αυτή είναι η ενωμένη Γερμανία που αναπτύσσει τις άνευ ορίων δυνάμεις της. Αυτό είναι το ψυχικό υπόβαθρο του γερμανικού φονταμενταλισμού, που επιχειρεί την επέκτασή του σε ολόκληρη την Ευρώπη χρησιμοποιώντας είτε «εργαλεία» του καπιταλισμού της καταστροφής, είτε νομοτεχνικά μέσα καθυπόταξης, είτε την ευρωρευστότητα που συσσωρεύει μέσα από το μηχανισμό του ευρώ.

Τα εργαλεία του γερμανικού φονταμενταλισμού

1. Η διαπόμπευση της Ελλάδας: Είναι πια ξεκάθαρο μετά από δύο χρόνια συστηματικής διαπόμπευσης των Ελλήνων από τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι εξ αρχής υπήρχε γερμανικό σχέδιο. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα εκδοχή των πογκρόμ κατά των Εβραίων, με στόχο την τελική εξόντωση ή την έξωση. Αν και ο σχεδιασμός της «οικειοθελούς» αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη (και ίσως και από την ΕΕ) είναι ντυμένος με την «επιλογή» του ελληνικού λαού, στην ουσία είναι μια «επιβολή» με την πλέον ακραία μορφή βίας για τη δημοκρατική Ευρώπη. Η βία αυτή συνίσταται όχι μόνο στην υπαγόρευση της εσωτερικής πολιτικής διαδικασίας, όχι μόνο στην υπαγόρευση της συνταγματικής αναθεώρησης, αλλά και στην άρνηση της ίδιας της εθνικής θεωρίας των νεοελλήνων. Υπήρξε συστηματική προσβολή των συμβόλων του ελληνικού πολιτισμού. Αυτό σημαίνει κατ΄ αρχήν ότι η διαπόμπευση και η έξωση αποτελεί το σκιάχτρο για όλες τις χώρες της ευρωζώνης που δεν ακολουθούν τον γερμανικό κανόνα. Όμως, πίσω από αυτό κρύβεται το βαθύτερο πλέγμα έναντι του ελληνικού πνεύματος (αρχαίου και νέου) και της δύναμης της ελληνικής ψυχής (η οποία προκάλεσε οδυνηρή εμπειρία για τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και η οποία ήταν από τους κύριους παράγοντες που η Γερμανία έχασε τον πόλεμο).

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, όπως αναφέρουν τα σχετικά διεθνή ρεπορτάζ ότι τα σενάρια μιας ελληνικής έξωσης τελούν σε γνώση της ρωσικής ηγεσίας, που με τη σειρά της έχει εκφράσει δημόσια τη στήριξή της στην «ευρωπαϊκή ταυτότητα» της Ελλάδας. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται…

2. Το θανατηφόρο σφίξιμο της ζώνης του ευρώ: Ο καθηγητής Βαρουφάκης έχει επισημάνει την ύποπτη βλακεία της Τρόικας η οποία προκειμένου «να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις, αλλά το μικρό υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!.. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε …»

Θυμίζουμε ότι η Λούκα Κατσέλη σε συνέντευξή της στην ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα» είχε εξηγήσει ότι «το νέο δάνειο (Μνημόνιο 2) θα δώσει μια κάποια ανάσα, χάρη, ιδίως, στη συνεισφορά των ιδιωτών πιστωτών. Δεν λύνεται, όμως, το πρόβλημα, στη ρίζα του. Η κρίση θα επιστρέψει, με τρόπο ακόμη πιο δραματικό». Και επεσήμανε ότι «για πρώτη φορά το κράτος κατήργησε όλα τα δικαιώματα, ακόμη και τα συνταγματικά» για να καταλήξει πως «αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της και συσσωρεύσει καθυστερήσεις, τα υπόλοιπα κράτη θα μπορούν να διεκδικήσουν και μέρος της δημόσιας περιουσίας, να πάρουν και μέρος των αποθεμάτων σε χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος».

Στις 25 Μαΐου 2012 στο Bloomberg View δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Πώς τα πακέταδιάσωσης σώζουν τους… Γερμανούς» όπου επισημαίνεται ότι στην τρέχουσα φιλολογία «η Γερμανία παρουσιάζεται συνήθως ως ο υπεύθυνος ενήλικας και η Ελλάδα ως το σκανδαλιάρικο παιδί. Σύμφωνα με αυτή την κλασική αφήγηση της κρίσης, η συνετή Γερμανία είναι απρόθυμη να διασώσει τον επαίτη της Ευρώπης, την Ελλάδα, η οποία δανείστηκε περισσότερα από όσα μπορούσε και τώρα πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες». Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού «δεν υπάρχουν ανεύθυνοι δανειολήπτες χωρίς ανεύθυνους πιστωτές, σημειώνουν». Οι γερμανικές τράπεζες ήταν το «μέσο διευκόλυνσης» της Ελλάδας. Εξηγεί το σχετικό ρεπορτάζ ότι «σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, ως το Δεκέμβριο του 2009 η έκθεση των τραπεζών στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία έφτανε στα 704 δισ. δολάρια.

Ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό άθροισμα των κεφαλαίων τους. … Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έσπευσαν να διασώσουν τις χειμαζόμενες από την κρίση χώρες, προσέφεραν στις γερμανικές τράπεζες της δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, σημειώνει το πρακτορείο.

…Να πως έγινε αυτό: Όταν οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν χρήματα από την Ελλάδα, οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης αντιστάθμισαν συλλογικά τις συγκεκριμένες εκροές με δάνεια προς την Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας. Τα δάνεια αυτά εγγράφτηκαν στον ισολογισμό της Bundesbank, την κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, ως απαιτήσεις στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Ο μηχανισμός αυτός, σχεδιασμένος για να κρατά σε ισορροπία τους ισολογισμούς της ευρωζώνης, έκανε πιο εύκολη την απόσυρση των γερμανικών τραπεζών από τις θέσεις τους. Σε αντίθεση με τις απαιτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών, οι απαιτήσεις της Bundesbank αποτελούσαν μόνο εν μέρει ευθύνη της Γερμανίας. Αν η Ελλάδα αποκήρυσσε το χρέος της, οι απώλειες θα κατανέμονταν μεταξύ όλων των κρατών μελών της ευρωζώνης, ανάλογα με τη συμμετοχή τους στην ΕΚΤ. Το μερίδιο της Γερμανίας θα ήταν στο 28%, σημειώνουν οι συντάκτες. Με λίγα λόγια, τα τελευταία δύο χρόνια, μεγάλο μέρος του ρίσκου που βρισκόταν στους ισολογισμούς γερμανικών τραπεζών μεταφέρθηκε στους φορολογούμενους όλης της ευρωζώνης».

Η γερμανική διαχείριση της κρίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, επέτρεψε στις γερμανικές τράπεζες να τραβήξουν 353 δισ. δολάρια σε 13 μήνες από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, ενώ μέσα σε 17 μήνες οι απαιτήσεις της Budensbank ανήλθαν σε 466 δισ. ευρώ. Με δυο λόγια η αναταραχή έχει αποφέρει πολλά στην συγκέντρωση κεφαλαίων στη Γερμανία που δανείζεται πλέον με ελάχιστο επιτόκιο.

Την ίδια περίοδο οι New York Times σε ανάλυση με τίτλο «Η τρόικα δανείζει τηνΕλλάδα για να πληρώνει τον εαυτό της - Τα δανεικά εξυπηρετούν μόνο τους τόκους ενώ η οικονομία πασχίζει» επισημαίνουν: «Τη στιγμή που η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση είναι αβέβαιη, η Ελλάδα συνεχίζει να λαμβάνει δισεκατομμύρια ευρώ ως έκτακτη βοήθεια από μία αποκαλούμενη τρόικα δανειστών που επιβλέπει τη διάσωσή της. Αλλά σχεδόν καθόλου από αυτά τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πληρώσει για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αντίθετα, διοχετεύονται κατευθείαν πίσω στη τσέπη της τρόικα» αναφέρει το άρθρο. «Το ευρωπαϊκό πακέτο διάσωσης των 130 δισ. ευρώ που υποτίθεται θα αγόραζε χρόνο για την Ελλάδα, εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο μόνο τους τόκους του χρέους της χώρας - ενώ η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να πασχίζει» και όπως εξηγεί στους New York Times ο Τόμας Μάγιερ, σύμβουλος της Deutsche Bank στη Φρανκφούρτη «η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών απέναντι στη τρόικα, αφού η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της».

Είναι προφανές ότι τα πράγματα έφτασαν εδώ που έφτασαν γιατί το σύστημα του ευρώ έχει ένα βασικό «κατασκευαστικό λάθος», όπως πιστεύει ο Όσκαρ Λαφοντέν: «Δεν προβλέπεται διαδικασία άρσης των ανισορροπιών, όταν ορισμένα κράτη ζουν πάνω και ορισμένα κάτω από τις δυνατότητές τους. Η Γερμανία ζει επί σειρά ετών κάτω από τις δυνατότητές της παράγοντας περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στην Ελλάδα. Ο μηχανισμός συναλλαγματικής ισοτιμίας θα διόρθωνε τα πράγματα, αλλά με το ευρώ δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, διαπιστώνει. Άρα, θα πρέπει να επιτευχθεί η άρση των ανισορροπιών μέσω των μισθών: Οι μισθοί στη Γερμανία πρέπει να αυξηθούν, ενώ στην Ελλάδα να μην αυξηθούν τόσο δραστικά».

3. Το δημοσιονομικό σύμφωνο: Με μια εντυπωσιακή παρέκκλιση της ευρωπαϊκής ομοφωνίας, η Γερμανία πέτυχε να περάσει από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το σχέδιό της για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που είναι κομμένο και ραμμένο στις δυνατότητες των πλεονασματικών χωρών του Βορρά και το οποίο θα οδηγήσει τις υπόλοιπες χώρες στην εκχώρηση κυριαρχίας και στην υποτέλεια. Η Βρετανία μαζί με την Τσεχία είναι οι μόνες χώρες της ΕΕ που μένουν εκτός του Δημοσιονομικού Συμφώνου, ενώ ήδη το έχουν ψηφίσει η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Σλοβενία και η Ρουμανία.

4. Η τραπεζική ενοποίηση: Η Ισπανική κρίση διευκόλυνε να πέσει στο τραπέζι ένα άλλο σχέδιο ποδηγέτησης των χωρών της ευρωζώνης, η περιβόητη τραπεζική ενοποίηση. Περισσότερα από 100 δις ευρώ έφυγαν από τις ισπανικές τράπεζες με κατεύθυνση κυρίως την Γερμανία. Το σχέδιο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια μέσα από ένα «μηχανισμό εξυγίανσης» στον έλεγχο όλου του ευρωπαϊκού πιστωτικού συστήματος από τα γερμανικά κεφάλαια, και έμμεσα και όλη την ακίνητη περιουσία που έχει υποθηκευθεί σε αυτό. Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια η Γερμανία θα είναι και ιδιοκτήτης της ευρωπαϊκής γης.

5. Η αναστολή της δημοκρατίας: Σε ένα άρθρο του στη γερμανική έκδοση των Financial Times με τίτλο «Επιβίωση ή δημοκρατία, το δίλημμα για Ελλάδα» ο Wolfgang Munchau επισημαίνει ότι οι απαιτήσεις που διαμορφώνει το Βερολίνο έναντι της Ελλάδας «έρχονται σε αντίθεση και με την ‘‘κατηγορική προστακτική’’ του Immanuel Kant. Πρόκειται δε για απαιτήσεις που θα ήταν αντισυνταγματικές ακόμη και στη Γερμανία» και επισημαίνει: «Προσφάτως, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας έκρινε ότι η κυριαρχία του κοινοβουλίου είναι απόλυτη, ότι η βουλή δεν πρέπει να μεταβιβάσει εθνική κυριαρχία σε ξένους θεσμούς και πως το κάθε κοινοβούλιο δεν μπορεί να περιορίζει τις ελευθερίες της επόμενης κοινοβουλευτικής σύνθεσης. Με άλλα λόγια, οι προτάσεις έρχονται σε αντίθεση και με το ίδιο το Σύνταγμα της Γερμανίας. Με λίγα λόγια, οι προτάσεις αυτές (που αφορούν την Ελλάδα) είναι ανήθικες».

Ο καθηγητής Βαρουφάκης έχει επισημάνει ότι μετά την επικείμενη αποτυχία των στόχων του Μνημονίου 2 θα ενεργοποιηθούν οι όροι που λένε: «Το Eurogroup χαιρετίζει την πρόθεση της Ελλάδας να θέσει σε λειτουργία μηχανισμό ο οποίος… θα προωθεί κονδύλια που έχουν παραχθεί στο εσωτερικό για εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους πληρώνοντας, υπό την εποπτεία της τρόικας, ένα ποσόν που αντιστοιχεί στα χρέη του τριμήνου απ’ ευθείας σε ειδικό (ξεχωριστό) λογαριασμό του εντολοδόχου της Ελλάδας… Το Eurogroup χαιρετίζει την πρόθεση της Ελλάδας να εισάγει στους επόμενους δύο μήνες στο ελληνικό δίκαιο πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία οι αποπληρωμές των δανειστών έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Η πρόβλεψη αυτή θα συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα της Ελλάδας το ταχύτερο δυνατόν».

Υπενθυμίζουμε ότι με τον γνωστό μειλίχιο τρόπο του, ο Wolfgang Schaeuble έχει πει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αναβάλει τις εκλογές ως προϋπόθεση για περισσότερη βοήθεια, καθώς και ότι πρέπει να αποφύγει μία εσφαλμένη δημοκρατική επιλογή και διάφορα άλλα που αποτελούν ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.

6. Η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ: Στην ανταπόκρισή του από το Βερολίνο με τίτλο «Ευρώπη δύο ταχυτήτων και σε όποιον αρέσει» ο Γιώργος Παππάς αναφέρει ότι η κα. Μέρκελ δήλωσε ότι «Χρειαζόμαστε όχι μόνον μία νομισματική ένωση, αλλά και τη λεγόμενη δημοσιονομική ένωση. Και χρειαζόμαστε κυρίως μια πολιτική ένωση» γεγονός που ερμηνεύεται πως είναι αποφασισμένη να προχωρήσει με τους πρόθυμους και να αφήσει πίσω όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ακολουθήσουν… «Πρέπει βήμα βήμα να εκχωρήσουμε δικαιώματα» στην ΕΕ λέει η κα Μέρκελ που διαβεβαιώνει ότι «η Γερμανία είναι έτοιμη να εργαστεί με αυτά τα εργαλεία εάν χρειαστεί».

…Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον θα πρέπει επίσης να παραχωρηθούν εξουσίες στην Ευρώπη βήμα-βήμα και να δοθούν στην Ευρώπη ευκαιρίες για έλεγχο», δήλωσε η γερμανίδα καγκελάριος. Θέλει επίσης να υπάρξει συντονισμένη ευρωπαϊκή προσέγγιση σε ότι αφορά την μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και των φορολογικών πολιτικών. Μέχρις ότου τα κράτη συμφωνήσουν σε αυτά τα «βήματα» το Βερολίνο θα αρνηθεί να εξετάσει άλλες πρωτοβουλίες όπως τα ευρωομόλογα ή μια «τραπεζική ένωση» με εγγυήσεις διασυνοριακών καταθέσεων – βήματα τα οποία το Βερολίνο λέει ότι θα μπορούσαν να γίνουν σε δεύτερη φράση.

Η μέθη της οικονομικής ισχύος έχει, χωρίς αμφιβολία, ζαλίσει την γερμανική δεξιά ελίτ που βλέπει το γεωπολιτικό όραμα της επικυριαρχίας στην Ευρώπη ότι είναι απτό. Το σχέδιο τους βγαίνει και βιάζονται να το καταστήσουν δεσμευτικό πριν από την επανεκλογή Ομπάμα. Ο πολιτικός βολονταρισμός του Βερολίνου όμως αντιμετωπίζει ξαφνικά μια σειρά από προβλήματα:

Όσο η ευρωζώνη βυθίζεται, τόσο θα λυγίζει και θα γίνεται δεκτική στη γερμανική βούληση. Όμως, ταυτόχρονα η γερμανική οικονομία θα υφίσταται κι αυτή τις συνέπειες αυτής της καταβύθισης στην ύφεση.Με ένα χρέος που ξεπέρασε τα 2 τρισ. Ευρώ και το οποίο αποτελεί το 81,2%, του γερμανικού ΑΕΠ, η Γερμανία δεν είναι άτρωτη. Ο μηδενικός ρυθμός αύξησης του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ για το α' τρίμηνο του 2012 προμηνύει ύφεση που θα επηρεάσει ευθέως και τη γερμανική παραγωγή.

Η συνειδητοποίηση από τους ευρωπαϊκούς λαούς της προοπτικής της μετατροπής του ευρωπαϊκού νότου σε ζώνη φθηνών εργατικών χεριών του γερμανικού κεφαλαίου, έχει αρχίσει να οδηγεί σε πολιτικές ανατροπές (Γαλλία, Ελλάδα και έπεται συνέχεια). Ο γαλλογερμανικός άξονας θα δοκιμαστεί.

Οι ΗΠΑ αφυπνίστηκαν και κατάλαβαν ότι πίσω από την αντιπαλότητα ευρώ-δολαρίου κρύβεται κάτι πολύ πιο κρίσιμο, η γερμανοποίηση της Ευρώπης. Και αντιδρούν πλέον με σχέδιο. Ο Ραχόι δεν αρνείται τυχαία να βάλει την Ισπανία στον μηχανισμό.
ü Η «συνεννόηση» Ολάντ – Μόντι δημιουργεί συνθήκες αντισυσπείρωσης, «le cauchemar des coalitions» που έλεγε ο μεγάλος Μπίσμαρκ και αυτό άρχισε να το αισθάνεται πια η κα Μέρκελ.

Ανεξάρτητα όμως από το πως θα παιχτούν οι επόμενες παρτίδες, δηλαδή το πότε, πώς και πόσο πολύ θα χάσει η Γερμανία, το κρίσιμο είναι εάν ο γερμανικός φονταμενταλισμός θα εξαφανισθεί η θα λάβει μια άλλη μορφή στον επόμενο ιστορικό κύκλο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση