Πού το πάει ο Αλέξης;

Η ευκαιρία που κινδυνεύει να χαθεί στις ψευδαισθήσεις...

Του Γιώργου Χατζηλίδη

Δεν έχω καταλάβει, και πιθανότατα δεν είμαι ο μόνος, τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, εάν ο ελληνικός λαός δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται λιγότερο στη δική μου αδυναμία κατανόησης και περισσότερο στο γεγονός ότι ούτε ο ίδιος έχει λάβει τις οριστικές αποφάσεις του. Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή, ο Α.Τσίπρας ακροβατεί, και μαζί του η χώρα, μεταξύ των δύο βασικών τάσεων που έχουν διαμορφωθεί στους κόλπους του κόμματός του.

Από τη μία είναι η τάση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που καθοδηγείται κυρίως από τον «σκληρό» Παναγιώτη Λαφαζάνη και ζητάει την ευθεία σύγκρουση με την τρόικα: Άμεση καταγγελία του μνημονίου και ακύρωση όλων των μέτρων μέσω της Βουλής, με το επιχείρημα ότι οι εταίροι δεν θα τολμήσουν να μας πετάξουν εκτός ευρώ γιατί θα τους πάρουμε μαζί μας στην κόλαση.

Από την άλλη, υπάρχει η μετριοπαθής τάση που εκφράζεται κυρίως από τον Γιάννη Δραγασάκη, αλλά και τον Γιώργο Σταθάκη: Αποφεύγουν να μιλούν για καταγγελία(πρόσφατα ο πρώτος σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε «πολιτική και όχι νομική καταγγελία»), αποκλείουν μονομερείς ενέργειες και επιμένουν στις λέξεις «διαπραγμάτευση» και «επανεξέταση».

Τα δύο αυτά στελέχη βέβαια έχουν μία μεγάλη διαφορά με όλους τους επίδοξους «Τσε» της Κουμουνδούρου: Γνωρίζουν οικονομικά. Κατανοούν δηλαδή ότι εάν η Ευρώπη σταματήσει τη ροή χρηματοδότησης, ακόμα κι αν δεν προωθηθεί η έξοδος της χώρας από το ευρώ, θα βρεθούν, αμέσως, ενώπιον μαύρης τρύπας περίπου 2-2,5 δισ. ευρώ. Και για αυτό αποφεύγουν τις λεκτικές ακρότητες.

Και πάλι, βέβαια, όταν πιέζονται για να δώσουν μία απάντηση για το πού θα βρεθούν τα λεφτά, αναγκαστικά καταφεύγουν σε προτάσεις που δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χθεσινή πρόταση του κ.Σταθάκη για έκτακτη εισφορά σε 700.000 ελεύθερους επαγγελματίες, με εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ, που φοροδιεύφευγαν τα προηγούμενα 20 χρόνια! Πώς ακριβώς θα εντοπιστούν αυτοί; Η πρόταση θυμίζει τις τελευταίες στιγμές της αβάσταχτης ελληνικής ελαφρότητας, τότε που ο Γ. Παπανδρέου, τον Σεπτέμβριο του 2009, είχε εξαγγείλει τη δυνατότητα είσπραξης ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο ύψους 30 δισ. ευρώ!

Η ευκαιρία που κινδυνεύει να χαθεί στις ψευδαισθήσεις

Είναι αλήθεια ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, άλλαξαν την ατζέντα στο «ελληνικό πρόβλημα». Εάν το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου ήταν το παραδοσιακό της Μεταπολίτευσης, σήμερα θα συζητούσαμε για τα νέα μέτρα που έρχονται τον Ιούνιο. Επειδή δεν ήταν τέτοιο, συζητάμε, και οι Ευρωπαίοι μας ακούνε, για το ποια μέτρα μπορούμε να γλυτώσουμε. Οι Ευρωπαίοι όμως δεν μας ακούν μόνο αλλά συζητούν πλέον ανοιχτά το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και ετοιμάζονται για αυτό.

Στη μάχη των τάσεων δείχνει να κερδίζει προεκλογικά ο Λαφαζάνης αλλά εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να κυβερνήσει, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να τα καταφέρει, έστω σε πρώτη φάση, χωρίς να κινδυνεύει η ευρωπαϊκή θέση της χώρας: Ο Λαφαζάνης να γίνει... Δραγασάκης και ο Δραγασάκης να γίνει Κουβέλης. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να αξιοποιήσει το ευρωπαϊκό momentum, να αποτελέσει τον καλύτερο διαπραγματευτή για τη χώρα μας και να κερδίσει σημαντικές τροποποιήσεις στο μνημόνιο. Τόσο σε ό,τι αφορά τις ρυθμίσεις για τα εργασιακά(κατώτατος μισθός, μετενέργεια) όσο και για τη σταδιακή επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας προκειμένου να μπει ένα φρένο στον εφιάλτη της ανεργίας(ευρωομόλογα έργων, αύξηση χρηματοδότησης από ΕΤΕπ, εκμηδενισμός ελληνικής συμμετοχής στο ΕΣΠΑ).

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά αυτό θα είναι το εύκολο κομμάτι της διαπραγμάτευσης από μία «ρεαλιστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί παράλληλα θα κληθεί να αναμετρηθεί με το τέρας του δημοσίου(συρρίκνωση δημοσίου τομέα, αποκρατικοποιήσεις) που σήμερα θωπεύει, είτε από αφέλεια είτε από ιδεοληψία είτε από προεκλογική σκοπιμότητα(όπως δηλαδή συνέβη από το 2000 και εντεύθεν με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα...).

Θα έλθει δηλαδή γρήγορα το τέλος ψευδαισθήσεων. Οι δυνατότητες των σχετικά ανώδυνων μετατοπίσεων θα έχουν εξαντληθεί και των ανώδυνων λύσεων θα έχουν παρέλθει. Και τα ιδεολογήματα θα επιχειρούν, μάταια, ξανά, να υποκαταστήσουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Δηλαδή, σύντομα, ξανά εκλογές… Και η χώρα; Πού θα είναι τότε η χώρα;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση