Το επερχόμενο πολιτικό αδιέξοδο και το απαραίτητο «Σχέδιο Β’»…

Η 18η Ιουνίου του 2012, θα πρέπει να βρει την χώρα μας με κυβέρνηση η οποία όμως να είναι σε θέση να κυβερνήσει, δηλαδή να είναι σε θέση, πέραν της αρχικής «ανακούφισης» στο εσωτερικό και στο εξωτερικό πως στο Μέγαρο Μαξίμου θα κατοικοεδρεύσει κάποιος ο οποίος θα έχει πετύχει νωπή εντολή από τον λαό, να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις σε μία σειρά κορυφαίων θεμάτων τα οποία θα διαμορφώσουν της Ιστορία του τόπου αλλά και της Ευρώπης γενικότερα για τον υπόλοιπο 21ο αιώνα και ίσως περισσότερο.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Ας δούμε λοιπόν πολύ συνοπτικά ποιοι είναι οι πλέον πιθανοί συνδυασμοί, οι οποίοι μάλλον θα προκύψουν από τις εκλογές αυτές, έτσι ώστε να μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα για το που ακριβώς οδηγείται η κατάσταση στη χώρα μας. Το πλέον πιθανό σενάριο, εάν δεν προκύψει κάτι το συνταρακτικό στις εναπομείνασες τρεις εβδομάδες είναι να έχουμε ένα εκλογικό ντέρμπι για την πρωτιά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας. Το πρώτο θέμα το οποίο θα πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι πως είναι αδιάφορο το ποιος από τους δύο θα επικρατήσει και εξηγούμε το γιατί.

Σε περίπτωση που επικρατήσει η Νέα Δημοκρατία με το «αστρονομικό» ποσοστό του 25-30%, θα επιδιώξει να κάνει μία κυβέρνηση η οποία θα περιλαμβάνει σίγουρα το «σάπιο» ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ αλλά ενδεχομένως και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιεστεί να λάβει μέρος στην κυβέρνηση, η οποία θα ονομαστεί μάλλον και «Οικουμενική», θα είναι ακριβώς και αυτός που μας οδήγησε σε δεύτερες εκλογές, δηλαδή πως δεν είναι δυνατόν το δεύτερο κόμμα στη Βουλή να μην αντιπροσωπεύεται στους θώκους του υπουργικού συμβουλίου. Σε τελική ανάλυση μία «Οικουμενική» χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία δεν θα έχει νομιμοποίηση σε επίπεδο κοινωνίας, ενώ θα πρόκειται να βρει τον Αλέξη Τσίπρα μπροστά της τόσο στην ολομέλεια όσο και στο… πεζοδρόμιο. Εάν δε στο σκεπτικό αυτό προσθέσουμε και το γεγονός πως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεχόταν να συμμετάσχει στην κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ θα υπέγραφε το πολιτικό της τέλος, τότε γίνεται κατανοητό πως o Α. Τσίπρας θα πιεστεί να αναλάβει τις ευθύνες του και να συμμετάσχει στο οικουμενικό αυτό σχήμα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά και ότι θα υποκύψει αφού θα μπορούσε να επιλέξει την σαφώς πιο «βολική» υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες αντιπολίτευση…

Σε περίπτωση που επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα ποσοστό μεταξύ 25 και 30% τότε είναι σαφές πως θα υπάρξει κυβέρνηση «Οικουμενική»… της Αριστεράς, με σύμπραξη όμως του Φ. Κουβέλη αλλά και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γιατί είναι εξίσου πιθανότατο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει να δει την συμμετοχή των «μεγάλων» κομμάτων στο σχήμα; Μα διότι, παρά τις «κορώνες» περί αριστερής πλειοψηφίας, μόνο η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα του επιτρέψει να αποκτήσει «πρόσωπο» στο εξωτερικό και να γίνει αποδεκτός ως ένας αξιόπιστος συνομιλητής από τον κύριο Ολανδρέου και τη «μαντάμ» του… Βερολίνου.

Με λίγα λόγια, το να αναλωνόμαστε σε κοκορομαχίες για το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές με 25%… και κάτι, μάλλον χάνουμε το δάσος αφού η ουσία είναι μία. Όποιος και να νικήσει για να σχηματίσει κυβέρνηση θα πρέπει να συμπεριλάβει και τον άλλο στο σχήμα για μία σειρά από λόγους εσωτερικών και εξωτερικών ισορροπιών. Τι διαφορά θα έχει στην πραγματικότητα μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ από μία κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ; «Καμία» στην ουσία της πολιτικής, «μεγάλη» στη κούφια ρητορική των κομμάτων του καταρρέοντος μεταπολιτευτικού μας συστήματος. Πάλι, επισημαίνουμε το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει την αντιπολίτευση που επιτρέπει την άσκηση «κοινωνικώς ορθής» κριτικής με αποφυγή του κόστους των εξ ορισμού δυσάρεστων αποφάσεων…

Με βάση τη παραπάνω επισήμανση, περνάμε και στο δεύτερο θέμα της παρούσας σύντομης ανάλυσης, ίσως και του πλέον σημαντικού το οποίο σχετίζεται με την «ουσία της πολιτικής» της προαναφερόμενης «Οικουμενικής» κυβέρνησης. Όπως και να είναι η τελική σειρά των κομμάτων όπως και να είναι η σύνθεση της κυβέρνησης την 18η Ιουνίου, μία είναι ουσία: Το σχήμα που θα προκύψει θα είναι ένα σχιζοφρενικό (χωρίς εισαγωγικά) υβρίδιο το οποίο στο DNA του θα έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Κόμματα «μνημονιακά» (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) τα οποία θα είναι αναγκασμένα να ακολουθήσουν ένα «πεθαμένο» πρόγραμμα αλλά θα φοβούνται να το πούνε, κόμματα «αντι-μηνονιακά» (ΣΥΡΙΖΑ) τα οποία θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν κάποιου είδους «πρόγραμμα», μέχρι υποτίθεται να διαπραγματευτούν το… επόμενο, αλλά θα φοβούνται να το πούνε και κόμματα… ερμαφρόδιτα (μνημονιακά και αντιμνημονιακά) σαν την ΔΗΜΑΡ η οποία θα θέλει να εμφανιστεί ως σοβαρή πολιτική δύναμη, αλλά θα ανησυχεί μήπως χάσει τη πελατεία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε θα φοβάται και αυτή να το πει. Εάν στην συγκεκριμένη εικόνα προστεθεί και η αφόρητη πίεση Γαλλίας-Γερμανίας για συνέχιση του προγράμματος ενόσω θα «διαπραγματευόμαστε» την… ανάπτυξη, τότε γίνεται σαφές πως το μπάχαλο στην «Οικουμενική» θα επιδεινωθεί.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου σε ρητορικό επίπεδο θα μιλάει αντιμνημονιακά, σε πρακτικό επίπεδο θα προσπαθεί να ακολουθήσει κάποιες προβλέψεις του μνημονίου (μάλλον… α λα καρτ), με τον ελληνικό λαό να περιμένει την «επαναδιαπραγμάτευση» και την Τρόικα να απαιτεί την «εφαρμογή»… Προσοχή! Αυτό πρόκειται να συμβεί όποιο και να είναι το πρώτο κόμμα όποια και να είναι η σύνθεση της κυβέρνησης.

Αποτέλεσμα: Εάν η «Οικουμενική» κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ακολουθήσει το μνημόνιο αποτέλεσμα θα είναι ο λαός να απογοητευθεί να θυμώσει, και με τη πρώτη ευκαιρία μίας νέας σοβαρής εξέλιξης (π.χ. απολύσεις στο Δημόσιο) να ξεσηκωθεί και όποιον πάρει… ο Χάρος. Ας κατανοήσουν οι ταγοί μας πως όταν ο Έλληνας διαπιστώσει πως η αριστερά ΔΕΝ αποτελεί διέξοδο, δεν είναι απαραίτητο να γυρίσει στη… ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, απλά μπορεί και να τα γκρεμίσει όλα. Εάν δε, η «Οικουμενική» κυβέρνηση προσπαθήσει να ακολουθήσει μία αντιμνημονιακή πολιτική (με τον ΣΥΡΙΖΑ στο σχήμα ή στην αντιπολίτευση να είναι τελείως αδιάφορο), τότε είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή, μέσα στους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες θα ακολουθήσει κάποιο «ατύχημα» – κάποιο «credit event» το οποίο θα οδηγήσει στην κατάρρευση την ελληνική οικονομία, στην απόγνωση τον ελληνικό λαό και στην καταστροφή το πολιτικό σύστημα της χώρας μας.

Συμπέρασμα: H κατάσταση που αντιμετωπίζει πλέον το πολιτικό σύστημα και η χώρα μας είναι μηαναστρέψιμη – υπό τη σημερινή της μορφή. Με κάθε δυνατό συνδυασμό κυβέρνησης το μνημόνιο έχει πεθάνει, μαζί του και οι υποστηριχτές αυτού (μόνο που δεν το έχουν καταλάβει ακόμα), μαζί με αυτούς θα μετακομίσει προς τόπο… αναψύξεως τόσο ο «μύθος» της Αριστεράς όσο και της «διαπραγμάτευσης» (οι άνθρωποι ή ψεύδονται ή πετάνε στα σύννεφα), μαζί δε με όλους αυτούς θα περάσει στην αιωνιότητα… και το τωρινό πολιτικό σύστημα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου και των «αριστερών»… επαναστατών. Μένει το ερώτημα ποια θα είναι η συνολικότερη τύχη της Ευρωζώνης και της ΕΕ… Η σχιζοφρενική κυβέρνηση που θα προκύψει την 18η Ιουνίου, θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα ενός συστήματος διαφθοράς και παράφυσης λειτουργίας των τελευταίων 35 ετών.

Το μέγιστο δε ερώτημα που προκύπτει είναι εάν στις οικονομικές εξελίξεις που «τρέχουν» αυτή τη στιγμή στη χώρα προσθέσουμε και τις γεωπολιτικές ζυμώσεις στην περιοχή – οι οποίες δεν περιμένουν – τι πρόκειται να προκύψει. Όπως έχουμε σημειώσει παλαιότερα, η μεταπολίτευση άρχισε με Τούρκους, και είναι πολύ πιθανό να τελειώσει με… Τούρκους.

Πρόταση: Καλό θα ήταν πέραν της πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί με τους «ταγούς» μας οι οποίοι φωνασκούν ως «αθώες παρθένες» στα κανάλια περί «τετραγωνισμού του κύκλου» να ετοιμαζόμαστε για το «περίφημο» ΣΧΕΔΙΟ Β’ διότι όταν θα έρθει η ώρα οι περισσότεροι κύριοι που βγαίνουν στα κανάλια, θα μεταβούν είτε στην… Ελβετία είτε αλλαχού, το «φίδι» όμως από την τρύπα θα το βγάλουν οι Έλληνες που θα παραμείνουν για να παλέψουν για μία νέα πατρίδα και όχι Ελληνόφωνοι δυνάστες οι οποίοι επί 35 έτη λειτούργησαν με «αριστερή ιδεολογία» και «δεξιά τσέπη»…

Έχουμε όμως το σθένος ως έθνος «να σπάσουμε αυγά» και να ετοιμαστούμε για το ΣΧΕΔΙΟ Β’ (ποιο να είναι άραγε αυτό…) ή θα μας έρθει στο κεφάλι από τον… ουρανό, όπως φοβούνται πως θα πάθουν οι «τρελοί Γαλάτες»;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση