H σταθεροποίηση έχει ημερομηνία λήξης

Ένας πόλεμος στο Ιράν θα δημιουργήσει νέα δεδομένα και θα αλλάξει τις ισορροπίες

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η όποια αισιοδοξία προβάλλουν τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών και του Βερολίνου για τυχόν σημάδια σταθεροποίησης της οικονομίας στην ευρωζώνη έχει ημερομηνία λήξης.

Η κρίση στη Μέση Ανατολή, που στην παρούσα φάση εξελίσσεται στην Συρία, θα γίνει καταλυτική στην περίπτωση θερμής σύγκρουσης των δυτικών δυνάμεων με το Ιράν. Η διψασμένη για ενέργεια Ευρώπη και ειδικά η γερμανική υπερδομή, που προσπαθεί στην παρούσα φάση να επιβληθεί, θα δει τους ήδη και σήμερα προβληματικούς δείκτες της ευρωζώνης να γίνονται πολύ βαθιά κόκκινοι. Η καλπάζουσα ανεργία και ύφεση, που χαρακτηρίζουν τη μια μετά την άλλη χώρες του ευρώ, πλην μιας μικρής ομάδας του "Berlin Club", σε μια τέτοια αρνητική συγκυρία, που θα θυμίζει τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του '70, θα κορυφωθούν.

Σε συνθήκες πανικού πλέον ο Νότος, με κύριο εκπρόσωπο την Ιταλία, στηριζόμενος από τη Βρετανία, θα ανεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης απέναντι στον δογματισμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου. Τα περιθώρια για αέναες συζητήσεις στα "υπερώα" των Βρυξελλών σχετικά με τη γερμανική Ευρώπη θα διακοπούν και θα τεθούν τα ζητήματα στην πραγματική τους διάσταση για την κάθε εθνική οικονομία.

Σε αντίθεση με το παρελθόν, οι ενεργειακές πηγές τροφοδοσίας είναι περισσότερες, αλλά και ο διεθνής συσχετισμός υπό διαμόρφωση πολύ διαφορετικός από την ακαμψία του κόσμου του Ψυχρού Πολέμου. Η Ευρώπη μπορεί να προστατευθεί από το ισχυρό της νόμισμα, αλλά δεν θα μπορέσει να συντονισθεί σε συνθήκες γενικευμένης ρευστότητας με διάρκεια.

Ένας πόλεμος στο Ιράν, είτε διεξαχθεί με όρους ΝΑΤΟ είτε με αφετηρία επίθεση από το Ισραήλ, που θα συμπαρασύρει τις ΗΠΑ και μια μεγάλη μερίδα των δυνάμεων της Δύσης, θα έχει διάρκεια και θα δημιουργήσει - σε όλες τις περιπτώσεις - νέα δεδομένα για διεθνείς συσχετισμούς και ισορροπίες. Η ζώνη που ξεκινάει από την Παλαιστίνη και φθάνει στην Τουρκία, μέσα από μια διαδικασία κρίσεων, θερμών επεισοδίων και έντονων διαπραγματεύσεων, θα οδηγήσει όχι μόνο στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της Εγγύς Ανατολής στην κατεύθυνση της Αραβικής Άνοιξης και της συγκρότησης μιας ευρωμεσογειακής γειτονιάς πολύ πέραν του "Berlin Club" και των σχεδίων του ευρωπαϊκού Βορρά, αλλά θα μετατοπίσει τη "χωροταξία" της μεταπολεμικής Γιάλτας ανατολικά, προκειμένου να υπάρξουν γεωπολιτικά δεδομένα σύγχρονα, που θα καλύπτουν την έξοδο από την μακροχρόνια απομόνωση της Κίνας, για την οποία η Ανατολή είναι Δύση και η δική μας Μέση Ανατολή είναι Δυτική Ασία, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ταυτόχρονα, η πάγια τακτική της Ρωσίας να βρίσκει διεξόδους προς νότο μετακινείται από την κλασικού τύπου διαδρομή των Βαλκανίων προς τη Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή, που σημαίνει πολύ διαφορετικές δυναμικές ως προς τις σφαίρες επιρροής ή τις διακρατικές σχέσεις ένθεν και ένθεν των ακτών της Μεσογείου. Ο άξονας Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα, που ξεκινά και μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τους ίδιους ενεργειακούς πόρους, θα εξελιχθεί σε στρατηγικό, αποτυπώνοντας σε μια πρώτη εφαρμογή τους ανατρεπτικούς συσχετισμούς της επερχόμενης εποχής και απευθείας σχέσης μεταξύ των θαλάσσιων πόλων της Μεσογείου.

Στην παρούσα φάση, η Ευρώπη μοιάζει ακόμη με Ένωση οργανωμένη στη βάση του βορρά της και μιας ισχυρής Συνομοσπονδίας του Ρήνου, με δύο πρωτεύουσες, το Βερολίνο και το Παρίσι. Μάλιστα, ακόμη και η Ρωσία δείχνει ότι εξελίσσει τη σχέση της με την Ευρώπη στη βάση του ενεργειακού αγωγού της, Νοrth Stream, που τη συνδέει με τη Γερμανία.

Το σχέδιο, όμως, μιας τέτοιας Ευρώπης δεν μπορεί, πέραν όλων των άλλων, να χρηματοδοτηθεί από κανέναν, αφού ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν προτίθενται να ρισκάρουν χρηματοδοτώντας τον μεγαλοϊδεατισμό τους, αφού θα καταρρεύσει μέσα σε λίγους μήνες.

Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία, 4/03/2012

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση