Άνθρωποι έσωζαν ανθρώπους και γελούσαν...

Του Παναγιώτη Λιάκου

Κυριακή, 25 Μαΐου 1941. Οι Γερμανοί τραυματίες καταφθάνουν σε τέτοιο ρυθμό που η γερμανική διοίκηση υποχρεώθηκε να καλέσει Ελληνίδες νοσοκόμες. Οι περισσότερες, όμως, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν. Η Μαρία Μεσολωρά, επικεφαλής του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού, συνελήφθη επειδή αρνήθηκε να διατάξει τις δικές της να ανταποκριθούν. Σε μια δραματική σκηνή, όπου όλο το σώμα των νοσοκόμων της συγκεντρώθηκε μπροστά σε Γερμανούς στρατιωτικούς ιατρούς για να ακούσει τις απαιτήσεις τους, η Μαρία είπε: "Κύριοι, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε ότι πενήντα δύο γιατροί μας και νοσοκόμες μας σκοτώθηκαν τότε που βομβαρδίσατε τα νοσοκομεία μας και τα πλωτά μας μέσα…" Ημερολόγιο Κατοχής 1941-1942, εκδόσεις Μέτρον, σελ. 46.

Η παροχή υπηρεσιών υγείας σε συνθήκες Κατοχής πάντοτε ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Τα μέσα λιγοστά, το ανθρώπινο δυναμικό αποκαμωμένο, το ηθικό χαμηλό και το μίσος για τον εισβολέα υπαρκτό. Το περιστατικό που παρατίθεται σ' αυτή τη συλλεκτική έκδοση είναι ενδεικτικό του ήθους και της φιλοπατρίας των Ελλήνων, που τους ορίστηκε να υπερασπίζονται πάντα τις αξίες του Ανθρωπισμού και της Ελευθερίας.

Οι εποχές περνούν και οι καταστάσεις αλλάζουν ταμπέλες. Όμως, μένει ίδιος και απαράλλαχτος ο πυρήνας των προκλήσεων, των προβλημάτων και των υπερβάσεων που κάνουν οι εν κυριολεξία σωτήρες των ζωών μας. Οι γιατροί, οι νοσοκόμες, ακόμα και το προσωπικό που μεριμνά για την καθαριότητα των νοσοκομειακών μονάδων και στις μέρες μας λειτουργούν σε συνθήκες Κατοχής.

Την ίδια στιγμή οι συνεργάτες του εχθρού και η συμμαχία των προθύμων φωνάζει πάνω από τα κρεβάτια του πόνου ότι "έχουμε δημοκρατία" και πως "προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της συγκυρίας".

Ένα έμφραγμα (συνοδευόμενο από πνευματικό οίδημα) που υπέστη στενό συγγενικό πρόσωπο υποχρέωσε τον υπογράφοντα να σπεύσει - μεταμφιέζοντας τον πανικό σε αποφασιστικότητα και ψυχραιμία - στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν. Εφημέρευε και οι χώροι του ήταν πλημμυρισμένοι με ανθρώπινο πόνο και αγωνία. Λεφούσια αρρώστων πολιορκούσαν από παντού γιατρούς και νοσοκόμες, που προσπαθούσαν να αντιγράψουν το θαύμα του Χριστού με τα ψάρια. Να καλύψουν οι ελάχιστοι (σε αριθμό, αλλά σπουδαίοι σε αξία) το πρόβλημα των πολλών. Να προσπαθήσουν να μένουν απερίσπαστοι στο μείζον, που είναι η ανθρώπινη ζωή, και να αγνοήσουν το έλασσον: τις φωνές, τις απειλές τρομοκρατημένων συγγενών, τις περικοπές στους μισθούς τους.

Οποιοσδήποτε κάνει τον κόπο να παρατηρήσει νηφάλια τη δουλειά αυτών των ανθρώπων θα μπορέσει να κάνει τον παραλληλισμό: ακροβάτες αποπειρώνται να ισορροπήσουν σε σχοινί, δίχως δίχτυ ασφαλείας εν μέσω θυέλλης.

Μαρασμός

Η τάξη μέσα στο χάος είναι εφικτή από ανθρώπους που εξαθλιώνονται με νομοθετήματα, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και υπουργικές αποφάσεις. Έξω από το νοσοκομείο υπήρχαν πανό για τις επερχόμενες κινητοποιήσεις. Η τρόικα δεν θέλει καλώς λειτουργούντα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Μεγάλη πολυτέλεια η υγεία για κατεχομένους ιθαγενείς. Οι καλοί γιατροί (έχουμε πληθώρα εδώ στη γη του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού) πρέπει να προσφέρουν υπηρεσίες στους ισχυρούς δανειστές μας. Οπότε, μια καλή μνημονιακή λύση είναι να οδηγήσουμε νοσοκομεία σαν το Αττικόν στον μαρασμό, για να επέλθει και το λουκέτο κάποια στιγμή.

Η κατάσταση του συγγενή μου, όπως με ενημέρωσαν στην είσοδο, ήταν επισφαλής (για να το θέσω κομψά). Αμέσως εισήχθη στην εντατική. Έπρεπε να ακολουθήσει στεφανιογραφία και - αν υπήρχε τύχη - να μπορεί να γίνει στεντ. Η ώρα είχε προχωρήσει και, όπως ενημερώθηκα, υπερωρίες δεν επρόκειτο να καταγραφούν - πολλώ δε μάλλον να πληρωθούν. Νοσοκόμος, που είχαν γκριζάρει τα μαλλιά του και τα γένια του μέσα στα έτη της υπηρεσίας του στους Έλληνες, μου είπε το εξής: "Έχω 23 χρόνια υπηρεσίας, δύο παιδιά και έπαιρνα περίπου 1.530 ευρώ. Τώρα μου ήρθε το εκκαθαριστικό του δεκαπενθήμερου και ήταν 350 ευρώ. Πώς να ζήσω τα παιδιά μου;" Δεν είχα απαντήσεις να του δώσω. Μόνο ευχές κι ένα βλέμμα συμπαράστασης. Οι άνθρωποι των έκτακτων περιστατικών δεν είχαν λαμβάνειν αύξηση μισθού. Μόνο σασπένς και χειρουργεία μέχρι τελικής πτώσεως.

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά. Ο χρόνος σταματημένος. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα από την αίθουσα όπου έγιναν η στεφανιογραφία και το στεντ του δικού μου. Χωρίς να μου πουν τίποτα, κατάλαβα ότι όλα πήγαν καλά. Η ομάδα χαμογελούσε και έκανε αστεία. Τα πρόσωπά τους άστραφταν από ικανοποίηση λες και μερίμνησαν για συγγενή τους.

Άνθρωποι έσωζαν ανθρώπους και γελούσαν…
Σ' αυτούς κόβουν χρήματα, όνειρα και προοπτικές ανθρωπάκια σαν τον κάθε Λοβέρδο.
Από εμένα, ένα απέραντο ευχαριστώ.

Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία, 4/03/2012

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση