Λύσεις υπάρχουν. Απλά δεν τις θέλουν οι κρατούντες...

Κάθε ημέρα και χειρότερα. Οι ειδήσεις που αφορούν την Ελλάδα, είτε προέρχονται από το εσωτερικό, είτε από το εξωτερικό, είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Ο δρόμος προς την «Ιθάκη» που επέλεξε ο Γιώργος Παπανδρέου, αποδεικνύεται ο χείριστος, αφού –σύμφωνα με τις εξελίξεις- αποδεικνύεται πως ούτε χάρτη είχε, ούτε σχέδιο για να φτάσει, αλλά δεν ήξερε ούτε από «ναυτικά» ταξίδια, ο κατά τα άλλα πολυταξιδεμένος, βραβευμένος κ.λ.π. και επιτυχημένος (αλλά υπό παραίτηση) πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Η έξοδος άρχισε να γίνεται αδιέξοδος και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας συζητιέται πλέον ως κάτι αναπόφευκτο και δεδομένο, ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση των πολιτών αποτελεί προαπαιτούμενο προκειμένου να διασωθεί… ποιος άραγε; Η πατρίδα ή το πολιτικό σύστημα που φέρει ακέραιη την ευθύνη των όσων σήμερα βιώνουν οι πολίτες και βλέπουν από απόσταση οι “yes men» πολιτικοί;

Μέσα σε αυτό το άρρωστο κλίμα, η Ελλάδα καλείται να αποφασίσει, όπως πολύ σωστά το έθεσε η κυρία Κανέλλη, ανάμεσα σε αργό θάνατο ή σε… εκτέλεση! Δεν τίθεται, φυσικά, κανένα θέμα περί δημοκρατίας -ούτε καν προσχηματικής-, από τη στιγμή που ο σημερινός πρωθυπουργός παρέδωσε τις (από το Σύνταγμα προκύπτουσες) ευθύνες του σε ηγέτες άλλων χωρών, οι οποίοι φροντίζουν για το συμφέρον των χωρών τους και όχι της Ελλάδας. Εξάλλου, το είπαν ξεκάθαρα: Ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ευρώ, προτιμούμε την διάσωση του Ευρώ! Και από αυτούς τους «διασώστες» περιμένουμε να μας σώσουν; Όποιος το πιστεύει αυτό ή είναι ηλίθιος ή έχει παίξει στοίχημα υπέρ της πτώχευσης της Ελλάδας. Άλλη απάντηση δεν υπάρχει…

Και τι κάνουμε τώρα; Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη; Πώς θα μπορέσουμε σαν χώρα να ανοίξουμε έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει στην ασφάλεια; Αυτά τα ερωτήματα μας απασχολούν όλους. Όλους, εκτός από το παρόν πολιτικό σύστημα (συμπεριλαμβανομένων όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης που με την παρουσία τους συνέδραμαν στην επισημοποίηση αποφάσεων του Ελληνικού Κοινοβουλίου κατά της χώρας), που ασχολείται μόνο με την διάσωσή του. Εξάλλου, εάν παρατηρήσουμε τον λόγο ενός πολιτικού, αναφέρεται πρώτα στο κόμμα κι έπειτα στην πατρίδα. Είναι γνωστό τοις πάσι, πως για τους πολιτικούς το κόμμα αποτελεί πρώτιστο μέλημα, ενώ η πατρίδα αναφέρεται ως επιχείρημα που στηρίζει το κόμμα…

Για να ξεκαθαρίσουμε την σκόνη, για να μπορέσουμε να δούμε τον σωστό δρόμο, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως το πρώτο που οφείλουμε να πράξουμε ως πολίτες είναι να αποφύγουμε την κυβερνητική προπαγάνδα. Να σταματήσουμε να ακούμε και να διαβάζουμε τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια (πολλοί είναι εκπαιδευμένοι για χειρισμό του πλήθους) που νυχθημερόν εργάζονται αφειδώς προς την κατεύθυνση του δικού μας αποπροσανατολισμού. Αφού το κάνουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να δούμε όχι μία, αλλά πολλές λύσεις. Και όλες οι λύσεις κρατούν ακέραιη την πατρίδα μας και μεταστρέφουν τους ρόλους ισχυρού και ανίσχυρου.

Έτσι, ίσως θα έπρεπε άμεσα να προχωρήσουμε σε συζητήσεις με την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, για την δημιουργία ενός μπλοκ αντίστασης και αντίδρασης κατά των «αγορών», κατά των Γερμανικών τραπεζών και των άλλων γλοιωδών υποκειμένων που μέσα από τα γραφεία της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αριθμούς και τους λαούς ως εμπόδιο στον ισοπεδωτισμό που θέλουν να επιβάλουν. Μπορούμε, άραγε, να κάνουμε συνδυασμένα κάτι τέτοιο; Αν ναι, τότε το πρόβλημα θα λυθεί ως δια μαγείας, εντός μερικών ημερών. Αν όχι, τότε ας κοιτάξουμε για άλλες λύσεις, περισσότερο Ελληνικές, περισσότερο «ατομικές»…

Μία τέτοια λύση θα μπορούσε να είναι η ανακοίνωση άμεσης παύσης – στάσης πληρωμών προς το εξωτερικό. Ταυτόχρονη ανακοίνωση – πρόσκληση προς οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο να αγοράσει ένα Ελληνικό ομόλογο ύψους 2 τρισ. Ευρώ, που θα αντιστοιχεί στην εκμετάλλευση του Ελληνικού υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου. Με τη βοήθεια ενός ισχυρού οικονομικού εκπροσώπου (λέτε να μην βρεθεί κάποια ισχυρή τράπεζα να ενδιαφερθεί να εκδώσει το ομόλογο;) θα απαιτήσουμε το συγκεκριμένο ποσό, με άμεση πληρωμή και με όρους (περιβαλλοντικούς, εθνικούς και άλλους) που θα θέσουμε εμείς και όχι οι πιθανοί αγοραστές. Ως πιθανοί αγοραστές μπορούν να είναι ΟΛΟΙ όσοι διαθέτουν αυτό το ποσό (Ρώσοι, Κινέζοι, Αμερικάνοι, Ινδοί, Άραβες κ.α.) εκτός των βορείων ευρωπαϊκών χωρών, τους οποίους θα αποκλείσουμε για λόγους παραδειγματισμού από την εις βάρος μας εχθρική συμπεριφορά που έχουν επιδείξει. Την ίδια στιγμή θα εγγράψουμε στον Ελληνικό προϋπολογισμό το χρέος της Γερμανίας στην χώρα μας (από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) τοκισμένο με τους τόκους δανεισμού που επέβαλε η Γερμανία στην χώρα μας για να μας δανείσει μέσα από την ΕΚΤ.

Παιχνίδι ίσων όρων, λοιπόν. Παιχνίδι στα ίσια απέναντι σε εκείνους που εργάστηκαν με σχέδιο (όπως αποδεικνύεται) προκειμένου να υποδουλώσουν μία ελεύθερη χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Φυσικά, θα αποχωρήσουμε ΑΜΕΣΑ από το Ευρώ (απορώ γιατί υπάρχει η δαιμονοποίηση της δραχμής και όλοι οι «ειδικοί» επικαλούνται τα χειρότερα… μήπως όταν είχαμε την δραχμή δεν υπήρχαμε σαν κράτος; μήπως όταν είχαμε την δραχμή αποκτήσαμε μεγαλύτερα χρέη από τότε που μπήκαμε στο ευρώ; μήπως όταν είχαμε την δραχμή πεινούσαμε και δεν το καταλάβαμε; μήπως όταν είχαμε την δραχμή δεν υπήρχε ανάπτυξη;) και διαχειριζόμαστε την οικονομία μας ανεξάρτητα μέσα από τους νέους «κανόνες» που πλέον θα ισχύουν. Κανόνες ενός ανεξάρτητου και αυτοκυρίαρχου κράτους. Κανόνες ισότητας και ισονομίας μεταξύ των λαών. Κανόνες ίσων όρων…

Και τί είναι άραγε η σημερινή Ευρώπη; Το έχουμε σκεφτεί; Τον όρο τον έδωσε πολύ εύστοχα ο γνωστός σε όλους Βασίλης Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν) λέγοντας χαρακτηριστικά:

Ευρώπη... Ένας λογιστής στη Γερμανία κάνει λάθος λογιστικής εγγραφής 50 δις (!) και το πληρώνει ένας λαός με 10 χρόνια σκλαβιάς και εξαθλίωσης!!!

Έτσι κι αλλιώς σήμερα είμαστε καταδικασμένοι (από "συμμάχους", "φίλους" και "εταίρους") σε αργό θάνατο (μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις). Μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσουμε κάποιο άλλο «φάρμακο» και κάποιον άλλο «γιατρό», αφού οι «συνταγές» των «ειδικών» μας καταστρέφουν και μας οδηγούν στον όλεθρο; Λέω, μήπως…;

Κωνσταντίνος

ΥΓ1: Υπάρχουν και άλλες λύσεις πλην των παραπάνω. Δεν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Σε κελί που μας έκλεισαν ως χώρα βρισκόμαστε. Το δυστύχημα είναι πως προσπαθούν να μας επιβάλουν την ιδρυματοποίησή μας σε αυτό το κελί και ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε ελεύθεροι, μέσα σε μία δημοκρατική χώρα, μέσα σε μία δημοκρατική Ευρώπη. Το βλέπετε λογικό να δεχτούμε τις… παραινέσεις των δεσμοφυλάκων μας; Μήπως θα ήταν λογικότερο να αποδείξουμε πως οι Έλληνες διαθέτουν και κοχόνες και όχι μόνο πρωθυπουργικά... κανό;

ΥΓ2: Οι παραπάνω θέσεις συμπεριλαμβάνονται στις προτεινόμενες λύσεις της "Νέας Ελλάδας" και δεν αποτελούν αποκύημα φαντασίας του γράφοντα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση