Μπορεί ο Παπαδήμος να αποδειχθεί χειρότερος από τον Παπανδρέου;

“Το να εγκαθιστάς “τεχνοκράτες” κάτω από την εξωτερική πίεση σε ανώτατες κυβερνητικές θέσεις υπονομεύει σοβαρά τη δημοκρατία, ακόμη και αν αυτοί οι τεχνοκράτες ίσως είναι καλύτεροι από τους εκλεγμένους πολιτικούς από πολλές απόψεις……Οι τεχνοκράτες δεν ζουν βέβαια στο κενό και έχουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Μπορεί πράγματι να καταλήξουν να εφαρμόζουν μεροληπτικές πολιτικές, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν – αν τοποθετήσεις έναν τραπεζίτη ως πρωθυπουργό, είναι πολύ πιθανό να πραγματοποιήσει φιλοτραπεζικές πολιτικές και να μην καταλάβει ότι ενεργεί με αυτόν τον τρόπο…

…Άνθρωποι σαν τους κ.κ. Παπαδήμο και Μόντι τοποθετήθηκαν για να προωθήσουν πολιτικές που έχουν ήδη αποδειχτεί αναποτελεσματικές, κυρίως στην Ελλάδα. Και αν είσαι πιο ικανός στο να εφαρμόζεις τη λάθος πολιτική, στην πραγματικότητα κάνεις τα πράγματα χειρότερα» …..Κατά έναν τρόπο, η Ελλάδα θα μπορεί καλύτερα να παραμείνει στο ευρώ, αν είναι διατεθειμένη να το εγκαταλείψει και να χρεοκοπήσει, καθώς θα της δώσει την ικανότητα να διαπραγματευτεί διευθετήσεις με καλύτερους όρους. Δυστυχώς, η καινούργια σας κυβέρνηση έχει τοποθετηθεί ακριβώς για να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο».

Ποιός τα λέει αυτά; Όχι κανένας πολιτικάντης της σειράς, ούτε κάποιος του κατά τον διαπλεκόμενο Τύπο “σκληρού πυρήνα της λαϊκής δεξιά”. Πρόκειται για τον διάσημο οικονομολόγο και συγγραφέα Ha-Joon Chang καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας της Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στη δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας» κ. Σωτήρχου.

Οι παρατηρήσεις του Καθηγητή Chang είναι καίριες και βάζουν το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων.

Πρώτον, η τοποθέτηση τεχνοκρατών και μάλιστα υπό εξωτερική πίεση υπονομεύει τη δημοκρατία! Γιατί; Μα γιατί γίνεται ερήμην του λαού! Πολλώ δε μάλλον που στην Ελλάδα το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Και για έναν ακόμα λόγο: ο διορισμένος πρωθυπουργός δεν είναι υποχρεωμένος να λογοδοτήσει στο λαό!

Δεύτερον, οι τεχνοκράτες, από συνήθεια περισσότερο, μπορεί να εφαρμόζουν μεροληπτικές πολιτικές, χωρίς να το συνειδητοποιούν! Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τον τραπεζίτη που γίνεται πρωθυπουργός και ενεργεί ως τραπεζίτης!

Τρίτον, ο κ. Παπαδήμος τοποθετήθηκε για να προωθήσει πολιτικές που στην Ελλάδα απεδείχθησαν αναποτελεσματικές! Η δραματική επιβεβαίωση ήρθε από τον ΟΟΣΑ που ανεβάζει την ύφεση για το 2011 στο 6,1%! Απλώς να υπενθυμίσω, για μια ακόμα φορά, ό,τι τον Φεβρουάριο του 2011, ο τότε υπουργός οικονομικών, από του βήματος της Βουλής μας διαβεβαίωνε ότι «η ύφεση ρηχαίνει»! Και έκτοτε, όλο…βαθαίνει!

Τέταρτον, αν εφαρμόζεις καλύτερα τη λάθος πολιτική, κάνεις τα πράγματα χειρότερα! Οπότε στην περίπτωση αυτή καλύτερα να είχαμε κάποιον όχι και τόσο ικανό! Αυτό σημαίνει ό,τι ο κ. Παπαδήμος (επειδή ακριβώς είναι ικανότερος) μπορεί να αποδειχθεί ….χειρότερος ακόμα και από τον κ. Παπανδρέου!

Πέμπτον, ο κ. Τσάγκ μας λέει οτι ο κ. Παπαδήμος επιβλήθηκε για να μην μπορέσουμε να διαπραγματευθούμε καλύτερους όρους! Δηλαδή, υπήρχαν δυνατότητες να εξασφαλίσουμε καλύτερους όρους και δεν τους διαπραγματευτήκαμε; Αυτό τα αγγίζει τα όρια της απιστίας περί την υπηρεσία και παράβασης καθήκοντος για όσους έπραξαν ή αμέλησαν να πράξουν.

Συμπέρασμα: Στην περίπτωσή μας, απλώς ελπίζω να μην έχει δίκιο ο Καθηγητής Chanq!!!

Κώστας Ροδινός

ΥΓ. Το τελευταίο βιβλίο του Ha Joon Chang, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά, είναι το: «23 αλήθειες που δεν σας λένε για τον Καπιταλισμό»

Εκεί σημειώνει για τους Οικονομολόγους:

«Συµµορία» οικονοµολόγων

Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες πολλοί οικονοµολόγοι έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στη δηµιουργία των συνθηκών που οδήγησαν στην κρίση του 2008 παρέχοντας θεωρητικές δικαιολογίες για την οικονοµική απορρύθµιση και το αχαλίνωτο κυνήγι βραχυπρόθεσµων κερδών εξασθενώντας έτσι τις προοπτικές µιας µακροπρόθεσµης και πιο σταθερής ανάπτυξης.

Η καταστρεπτική συνεισφορά τους, µε αυτόν τον «επικίνδυνο τύπο οικονοµικών», είχε αρχίσει να διαφαίνεται και σε παλαιότερες, µικρότερου βεληνεκούς κρίσεις όπως η χρεωστική του Τρίτου Κόσµου το 1982, η κρίση του µεξικανικού πέσο το 1995, η ασιατική το 1997 και η αντίστοιχη ρωσική το 1998. Υπήρξε, µε άλλα λόγια, µια άτυπη συµµορία οικονοµολόγων που καπηλεύτηκε την επιστηµονική της «αυθεντία» για να βγάλει λεφτά αυτή και οι εργοδότες της.»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση