Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ο «μπαμπούλας» της Μεσογείου και η Παγκόσμια Κυβέρνηση

«Γερμανοί ενωθείτε! – Η έκκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δεν είναι πια φαντασία, αλλά η μοναδική διέξοδος από την κρίση». Αυτά ανέφερε πριν μερικές μέρες σε ανάλυσή της η γερμανική έκδοση των Financial Times (A. Theyssen): "Οι χώρες της ΕΕ χρειάζονται κοινή οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά το ευρώ". Αυτό το δήλωσαν πρόσφατα και οι Μέρκελ και Σαρκοζί.

«…είναι πια καιρός το ευρώ να χάσει τον ειδικό καθεστώς που έχει και να γίνει αυτό που είναι όλα τα νομίσματα στο κόσμο: η νομισματική μονάδα ενός κράτους.»

«Η ΕΕ πρέπει να εξελιχθεί σε ενιαίο κράτος, σε ένα κράτος που θα λειτουργεί σαν ομοσπονδία, όπου η Γερμανία ή το Βέλγιο θα είναι απλά ομόσπονδα κρατίδια με τη βουλή τους, την κυβέρνησή τους, τις φορολογίες τους, τους νόμους τους.

Θα υπάρχει κεντρική κυβέρνηση που θα ελέγχεται από το ευρωκοινοβούλιο, το οποίο θα έχει τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα, εξουσίες και δυνατότητες που έχει σήμερα η γερμανική βουλή».

Ο αναλυτής καταλήγει ότι η σύσταση ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους είναι ρεαλιστική, αρκεί να τολμήσουν οι Γερμανοί:

«Η ιδέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δεν είναι καινούργια, αλλά δεν είναι πια ουτοπία. Τώρα συνιστά αναγκαιότητα. Ήδη μια σειρά Γερμανών πολιτικών αρχίζουν να το συζητούν. Η κ. Μέρκελ οφείλει να τολμήσει την υλοποίηση αυτής της ιδέας… Η ευρωκρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα χωρίς τις ΗΠ της Ευρώπης. Κυρία Μέρκελ ταχθείτε επικεφαλής του κινήματος της σύστασης των ευρωπαϊκών ΗΠ. Τολμείστε και εσείς και οι Γερμανοί.»

Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Γερμανίας και η σύνδεσή της με τον άξονα του κακού -όπως τον αποκάλεσε πρόσφατα το Ισραήλ αναφερόμενο στην Τουρκία και υπονοώντας καθεστώτα όπως της Συρίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας- δεν αποτελούν πλέον μυστικό. Ο «άξονας» βέβαια αυτός περιλαμβάνει και άλλες δυνάμεις, οι οποίες δεν έχουν κρύψει τις διαθέσεις τους και τους στόχους τους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα κράτη που απαρτίζουν την επονομαζόμενη BRIC.

Το αξιοσημείωτο είναι, πως η μέχρι πρότινος υπόγεια διασύνδεση αυτών των δυνάμεων βγήκε καθαρά στην επιφάνεια, με αφορμή τον πόλεμο στην Λιβύη (βλέπε εδώ). Αυτή η κατά κάποιο τρόπο αιφνιδιαστική κίνηση από πλευράς των δυτικών δυνάμεων αποκάλυψε τους συμμάχους του «Άξονα», και τους στέρησε έτσι το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτοί που πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο ήταν οι Γερμανοί και ο δορυφόρος τους, η Τουρκία, διότι απέδειξαν πως κινούνται σε αντίθετη τροχιά από αυτή των δυτικών δυνάμεων. Οι εκ των υστέρων τροποποιήσεις και διπλωματικές προσαρμογές ήταν άνευ σημασίας, διότι δεν μπορούσαν πλέον να πείσουν κανέναν. Οι μάσκες είχαν πέσει οριστικά.

Ποιες είναι όμως οι συνέπειες;

Οι συνέπειες είναι, πως στερούμενες πλέον οι δυνάμεις αυτές το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και της μυστικότητας γενικά, έπρεπε τώρα να παίξουν με ανοικτά χαρτιά και αυτό δεν είναι όμως σήμερα εφικτό. Οι διεθνείς συγκυρίες δεν επιτρέπουν λεονταρισμούς αλά Κάιζερ ή Χίτλερ, γι αυτό η στρατηγική δείχνει να άλλαξε και οι δυνάμεις αυτές φανερώνουν αδυναμίες και αμφιταλαντεύσεις. Οι εξυπνάδες της Μέρκελ για έλεγχο της Ευρωζώνης, οι προτάσεις της Ρωσίας για ένωση με την Ε.Ε και οι δονκιχωτισμοί της Τουρκίας στο Αιγαίο, είναι απλά για γέλια.

Η προσωπική μου γνώμη είναι, πως το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά γι αυτούς και πως οι καταστάσεις οδηγούνται σε πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις, από τις οποίες δεν βλέπω να μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε παρέκκλιση. Προσωπικά διακρίνω μια διεθνή συσπείρωση των δυνάμεων εξουσίας, διότι έχει διαπιστωθεί ένας κοινός εχθρικός παράγοντας, ο οποίος θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία τους και αυτός ο παράγοντας όλο και ενισχύεται, σε διεθνές επίπεδο, και γίνεται μάλιστα όλο και ποιο απειλητικός.

Ο παράγοντας αυτός είναι: Οι λαϊκές μάζες. Ο απλός λαός!

Αντιμέτωποι οι εξουσιαστές όλων των εθνών με αυτόν τον γίγαντα που βρυχάται, δεν τους παίρνει να αναλωθούν στις μεταξύ τους αψιμαχίες. Η συσπείρωση και η κοινή αντιμετώπιση τους εχθρού είναι φυσική συνέπεια. Κάθε παρέκκλιση είναι άκρως παράλογη και επικίνδυνη και οι Γερμανοί, ο ιθύνων νους του «άξονα», που έχουν σημαία τους τον ορθολογισμό, το έχουν καταλάβει σήμερα αυτό.

Τι έχουμε άρα να περιμένουμε;

Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από κινήσεις παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης.

Κινήσεις αντιπερισπασμού, με τελικό στόχο την «απονεύρωση» ή το «μάντρωμα» του «θεριού»!

Δύο είναι άρα τα στρατόπεδα σήμερα: Από την μια ο λαός και από την άλλη οι διεθνής εξουσιαστές.

Όταν όμως μιλάμε για εξουσιαστές, να εξηγούμαστε. Δεν αποτελεί αυτό μια αφηρημένη έννοια η οποία ίσως αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο αυτοί να είναι κάποιοι τυχοδιώκτες, όπως είναι οι διεθνής κερδοσκόποι, οι τράπεζες ή οι Σιωνιστές. Εδώ μιλάμε για μάχη, άρα οι εξουσιαστές πρέπει να διαθέτουν συσπειρωμένες δυνάμεις καταστολής, δηλαδή στρατό.

Ποιά είναι η δύναμη αυτή, η οποία μπορεί να αντιπροσωπεύσει έναν διεθνή συνασπισμό κρατών;

Είναι η ίδια δύναμη που έδωσε την εντολή για επίθεση στην Λιβύη: Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Πρόκειται για την εικονική Παγκόσμια Κυβέρνηση, που έχει γίνει αποδεκτή από όλες τις μεγάλες δυνάμεις ως παράγοντας –υποτίθεται- προώθησης της Ειρήνης και της Ασφάλειας.

Αυτή η δύναμη, με την ίδια ευκολία που πήρε την απόφαση για την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης στη Λιβύη, με την ίδια ευκολία θα κηρύξει και την ανατροπή όλων των εθνικών κυβερνήσεων, προκειμένου να προχωρήσει η ανθρωπότητα σε μια ενιαία πολιτικοοικονομική διακυβέρνηση, με σκοπό την αντιμετώπιση της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, σημαίνει όμως αυτόματα και ενιαίο νόμισμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και τι θα γίνει με τους «εχθρούς»;

Αφού οι υποτιθέμενοι στόχοι θα επιδιώκουν την Ειρήνη και την Ασφάλεια, όποιος αρνηθεί την συμμόρφωση με τους διεθνής κανόνες που θα θεσπιστούν, τότε θα θεωρείτε αυτόματα «τρομοκράτης» και θα τυχαίνει της ανάλογης «μεταχείρισης». Τα στρατόπεδα …υποδοχής, για τους αντιφρονούντες, είναι ήδη έτοιμα.

Πως ακούγεται αυτό το σενάριο;

Για όσους το …ψάχνουν κάπως ποιο βαθιά, δεν αποτελεί σενάριο, αλλά ΡΕΠΟΡΤΑΖ!

Ενδεικτικά μόνο αναφέρω, πως πριν λίγους μήνες, στο ξενοδοχείο «Mount Washington», στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάιρ, στον ίδιο χώρο όπου το 1944 γεννήθηκε η μεταπολεμική παγκόσμια οικονομική τάξη, διεξήχθη το δεύτερο ετήσιο συνέδριο του «Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη». Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «Κρίση και ανανέωση: Η διεθνής πολιτική οικονομία σε σταυροδρόμι».

Στο συνέδριο συμμετείχαν πάνω από 200 οικονομολόγοι και ηγέτες από τον διεθνή επιχειρηματικό, χρηματοοικονομικό και κυβερνητικό χώρο. Προσκεκλημένοι ομιλητές ήταν οικονομολόγοι παγκόσμιας κλάσης (Phillipe Aghion, George Akerlof, Barry Eichengreen, Niall Ferguson, Jean-Paul Fitoussi, Richard Frydman, Carmen Reinhart, Kenneth Rogoff, Jeffrey Sachs, Robert Skidelsky, Joseph Stiglitz, Larry Summers), καθώς και κορυφαίοι οικονομικοί συντάκτες και αναλυτές των «Financial Times», της «Wall Street Journal», των «Times» του Λονδίνου, του «New Yorker» κ.ά.

Παρευρέθησαν ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Paul Volcker, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Gordon Brown, ο επικεφαλής της Βρετανικής Αρχής Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών Adair Turner, ο εκτελεστικός διευθυντής για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα της Τράπεζας της Αγγλίας Andy Haldane, εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Τράπεζας και κυβερνητικοί παράγοντες από την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση