Τα μνημόνια της δουλείας και η Ελλάδα που τα έθρεψε

Τα μνημόνια πλήρους υποδούλωσης που υπέγραψε η χώρα αποτελούν κομβικά στοιχεία μιας πολιτικής. Στην ουσία των επισημάνσεων που έχουν γίνει στο παρελθόν από πολλά μέλη του κινήματος δεν μπορεί εύκολα να διαφωνήσει κανείς.

Ακόμα και η ίδια η κυβέρνηση που τα ψήφισε έχει πάρει αποστάσεις από αυτά, λέγοντας ότι είναι αναγκαίο κακό και επικαλούμενη κατά την προσφιλή τακτική των κυβερνήσεων τον ΦΟΒΟ, τον φόβο χρεοκοπίας και αδυναμίας πληρωμής μισθών, συντάξεων και ιδιωτών προμηθευτών. Ο ΦΟΒΟΣ έχει ένα περιεχόμενο και επακόλουθο: την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.

Το πόσο βάσιμα και κυρίως πόσο άδολα είναι όσα επικαλείται η κυβέρνηση θα κριθούν από τον ελληνικό λαό και την ιστορία.

Το ζήτημα είναι ότι τα «ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ» προχωρούν και επεκτείνονται, στρεφόμενα ουσιαστικά κατά των πολιτών, των ανθρώπων, του λαού αυτής της χώρας.

Για μένα (και το έχω γράψει και πολύ πριν τα «μνημόνια της δουλείας») η Ελλάδα και η οικονομία της, μαζί με αυτή και η κοινωνία της όπως αναγκαστικά χτίστηκε είναι συνολικά και πολύπλευρα χρεοκοπημένη.

Είτε με μνημόνια, είτε χωρίς μνημόνια η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι ένα πραγματικό γεγονός και αιτία δεν είναι τα μνημόνια της δουλείας. Τα μνημόνια της δουλείας είναι το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας που βλέπουμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας, όπου και εάν κοιτάξουμε γύρω μας.

Η χρεοκοπία και τα μνημόνια της δουλείας δεν είναι απότοκο της ιδιοσυγκρασίας του ελληνικού λαού, αλλά απότοκο του συστήματος και των αρχών οργάνωσης της κοινωνίας. Το ίδιο το σύστημα και οι αρχές οργάνωσης της κοινωνίας καλλιέργησαν όλα τα σφαλερά φαινόμενα του ατομισμού που συναντούσαμε και συναντάμε γύρω μας και τους έδωσαν θεσμική διάσταση. Διδάχθηκε πολλά ο ελληνικός λαός από αυτό το σύστημα και τα όργανά του και δημιούργησε μια κουλτούρα μέσα από τις αντιφάσεις του. Είδε για παράδειγμα καλά πως οι θεσμοί και οι διακηρύξεις, πως οι ίδιοι οι νόμοι, είναι απλά φραγμός για τους πολλούς και πόρτα για τους λίγους. Πως υπάρχουν και γράφονται, όχι για όλους, αλλά για να είναι ισχυροί οι λίγοι. Στην αντίφαση αυτή ο ελληνικός λαός απάντησε είτε συλλογικά με οικτρά αποτελέσματα και ήττες είτε ατομικά, προσαρμόζοντας την κουλτούρα του στην κουλτούρα της εξουσίας για να επιβιώσει μέσα από το πραγματικό θεσμικό καθεστώς. Μέσα από όσα ίσχυαν στην πραγματικότητα και όχι μέσα από τα θεσμισμένα επίσημα.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι συνολικό και συστημικό και το ίδιο εκτεταμένη είναι η χρεοκοπία της.

Είπα σε μία συγκέντρωση πως ακόμα και εάν ο «Θεός» μας έστελνε 600 δις Ευρώ, το ελληνικό παρόν, αυτό το παρόν, σε ελάχιστα χρόνια θα ξαναείχε δημιουργήσει χρέη.
Το δε ζήτημα των χρεών και της χρέωση των λαών δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι φαινόμενο παγκόσμιο, άμεσο απότοκο του απάνθρωπου παγκόσμιου συστήματος της χρεοκρατίας. Στο σύστημα αυτό όλοι χρωστάνε στους τραπεζίτες και αυτοί δανείζουν σε όλους τους λαούς τα ίδια τα χρήματα των λαών. Οποιος δεν δανείζεται και όποιος δεν καταναλώνει είναι εκ προοιμίου εκτός παιχνιδιού. Στο παιχνίδι αυτό τα μνημόνια της δουλείας είναι απλά μια φάση, ένα επόμενο κομμάτι του παιχνιδιού, ένα πείραμα περαιτέρω υποδούλωσης. Στην εξέλιξή του το πείραμα – παιχνίδι περιλαμβάνει μάλλον την δημιουργία αυτοκρατοριών – υπηκόων και πραγματικών νομικά δούλων («παγκόσμια διακυβέρνηση»).

Η καταγγελία των «μνημονίων της δουλείας» είναι σαφές έργο και ανάγκη για τον ελληνικό λαό. Νομικά συμφωνώ με την άποψη ότι το ίδιο το πλαίσιο και οι συμβατικές δεσμεύσεις οδηγούν στο συμπέρασμα που γράφτηκε από τον Δ. Καραμήτσα: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, αλλιώς το παιχνίδι της δουλείας και της υποτέλειας θα συνεχιστεί.

Το πρόβλημα όμως παραμένει: Η χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίζεται όσο εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια κατάσταση, όσο θα υπάρχουν οι μίζες, η έλλειψη παραγωγής, η ξενοδουλεία, ο ατομισμός, τα δανεικά, η υπερδιόγκωση του εμπορίου, η λάθος παιδεία και άλλα πολλά.

Εάν έφευγαν τα μνημόνια από την μέση και πάλι χρεοκοπημένοι θα είμαστε και πάλι προς δανεικά και μνημόνια θα οδεύαμε και πάλι η κοινωνία θα κινείτο με τα λάθη της, τις καχεξίες και την κουλτούρα του ατομισμού της.

Για αυτό συμφωνώ με το Κινημά σας που είναι και Κίνημά μας, χρειαζόμαστε πέρα και πάνω από όλα ένα νέο κοινωνικό παναθρώπινο λογισμικό οργάνωσης της κοινωνίας. Ένα λογισμικό που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και θα τον υπηρετεί. Θα υπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Στον αντίποδα, ούτε οι κρατικές τράπεζες, ούτε η «καπιταλιστική κοινωνική δικαιοσύνη» απέδωσαν για να τις επαναφέρουμε ως αξίες και ως έννοιες.
Ολες κινούνται στα αξιολογικά πλαίσια του ίδιου συστήματος και στις δικές του αξίες, δηλαδή στην ανισότητα και στις διακρίσεις.

Τα «μνημόνια της δουλείας» πρέπει σίγουρα να καταγγελθούν και να τελειώσουν, το ίδιο όμως πρέπει να τελειώσει και η εικόνα της Ελλάδας που μας γέννησε, η εικόνα και η πραγματικότητα της Ελλάδας που τα προκάλεσε.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση