Δημοψήφισμα. Άλλο ένα όπλο εξαπάτησης...

• Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Καμία έκπληξη. Καμία πρωτοτυπία. Το μενού κρύο. Και διαρκώς το ίδιο και το ίδιο.

Ετσι κι αλλιώς, ήταν η σειρά του «δημοψηφίσματος» να ανασυρθεί από το σκονισμένο ράφι της επικοινωνιακής αλχημείας. Και ο κ. Παπανδρέου, απλώς το ανέσυρε.

Προηγουμένως, το χαρτί του ανασχηματισμού είχε καεί. Η δε χύτρα της συναίνεσης μπορεί να μπήκε στη φωτιά, αλλά θέλει το χρόνο της, για να «δέσει» και να σερβιριστεί.

Προς το παρόν, λοιπόν, πάρε λαέ ό,τι έχει απομείνει στο συρτάρι του «ποπουλισμού» και πορεύσου για τα «μπάνια» σου με ολίγον από «συμμετοχικο - δημοκρατική» φτήνια.

Η σκοπιμότητα προφανής: Αγορά πολιτικού χρόνου.

Ο ελιγμός προεξοφλημένος.

Πρόδηλος και ο επερχόμενος εκβιασμός των κάλπικων «διλημμάτων», που δεν αποκλείεται - το αντίθετο μάλιστα - να υπηρετηθεί με τη δημοψηφισματική παραπλάνηση.

Παρεμπιπτόντως: Πάππου προς πάππου τα καλύτερα δημοψηφίσματα για τους «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» είναι εκείνα που ξεκινούν με το «τρία πουλάκια κάθονταν» και τελειώνουν, φερ' ειπείν,

με το «οι βουλευτές ψηφίζουν μνημόνια - πόσες θητείες θέλεις να έχουν οι βουλευτές»!

Είναι, άλλωστε, παγκοίνως γνωστόν: Το φλέγον στη «Δημοκρατία» που κόβει μισθούς και συντάξεις δεν είναι αν ένας βουλευτής ψηφίζει μνημόνια. Το φλέγον είναι επί πόσες θητείες ένας βουλευτής θα ψηφίζει μνημόνια...

Η γελοιότητα, πάντως, δεν επιτρέπει επανάπαυση. Αφ' ενός, διότι ουδέποτε η γελοιότητα υπήρξε «κακός αγωγός» της επικινδυνότητας. Αφ' ετέρου, διότι με το «πες πες» και τη διαρκή πλύση εγκεφάλου η γελοιότητα ενίοτε κατισχύει.

Που σημαίνει ότι με το «δημοψήφισμα», παρότι πρόκειται για προέκταση των ΠΑΣΟΚισμών της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», παρότι είναι μια αστειότητα, εφόσον τελικά το ΠΑΣΟΚ προκάνει να παίξει το χαρτί του «στρίβειν διά του δημοψηφίσματος», δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα επιδιώξει να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια:

Πρώτον, να πετάξει την μπάλα εκτός γηπέδου.

Δεύτερον, να εμφανίσει την αναπαλαίωση της σαπίλας και την περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος (π.χ. φακέλωμα πολιτικών φρονημάτων με πρόσχημα «τα οικονομικά των κομμάτων» κ.λπ.) σαν «εκσυγχρονισμό».

Μόλις, δε, θα έχει ψηφίσει το «μεσοπρόθεσμο», αφού δηλαδή θα έχει εκπληρώσει αυτό το βασικό του «χρέος» απέναντι στην ολιγαρχία, όταν τα «μπαλκονάτα» περί δημοψηφίσματος θα έχουν ολοκληρώσει το συστημικό τους ρόλο, σύμφωνα με τις εξελίξεις που θα επικρατούν, θα αρχίσει και η αντίστροφη μέτρηση:

Τότε το ΠΑΣΟΚ, που οι πρόθυμοι «παπαγάλοι» του θα το εξυμνούν για τη «δημοκρατική του διάθεση να απευθυνθεί στο λαό» (σ.σ.: αλλά, ει δυνατόν, όχι με εκλογές!), μαζί με τις υπόλοιπες «εφευρέσεις» της στιγμής θα ξαναπιάσει τη στρακαστρούκα του δημοψηφίσματος.

Εφόσον, μάλιστα, θα έχει καταφέρει να εκπληρώσει το ταξικό του καθήκον, ο σχεδιασμός είναι να έχει παράλληλα εξασφαλίσει την άδεια της πλουτοκρατίας για να «παίξει» με τα παραπειστικά όσο και τρομοκρατικά «διακυβεύματα» προς ίδιον όφελος.

Στόχος, φυσικά, η διατήρησή του στην «αντιεξουσιαστική» καρέκλα της πρωτοκαθεδρίας των μνημονίων. Είτε πρόκειται για τη μονοκομματική, είτε για την «οικουμενική» πρωτοκαθεδρία.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, σε τούτη τη φάση, στην παρούσα χρονική στιγμή, το ΠΑΣΟΚ ως εντολοδόχος του κεφαλαίου έχει μία και βασική αποστολή: Να περάσει το «μεσοπρόθεσμο».

Επ' αυτού, «όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, (που) εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου» - όπως μας πληροφορούσε το «Βήμα», στις 11/9/2009, παραμονές των εκλογών δηλαδή -

δε σηκώνουν κουβέντα.

Τα υπόλοιπα είναι για «μεσοπρόθεσμη» εξαπάτηση...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση