Οι «παραθεσμικοί μηχανισμοί» της ελληνικής διπλωματίας, οι νέο – οθωμανοί και τα 200 εκατ. ευρώ

• Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την δημοσίευση του αποκαλύπτικού ρεπορτάζ με τίτλο «Αυτό είναι το άτυπο διευθυντήριο, το οποίο συγκροτεί την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας» και στην επιστολή – βόμβα την οποία έστειλε ο πρόεδρος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων Πρέσβης Θεόδωρος Δασκαρόλης, επισημαίνει την εξουσιοδότηση σε εξωθεσμικά κέντρα και «παραθεσμικούς μηχανισμούς», ώστε να ασκούν τη εξωτερική πολιτική της χώρας.

Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε ο κ. Δασκαρόλης η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών «επέλεξε την οδό των ανομολόγητων χειρισμών σε καίρια εθνικά θέματα από παραθεσμικούς μηχανισμούς, προφανώς όχι με το αζημίωτο». Το ερώτημα, το οποίο αυτόματα προκύπτει είναι ποιοι είναι αυτοί οι «παραθεσμικοί μηχανισμοί» και τι εννοεί ο κ. Δασκαρόλης όταν αναφέρεται στο «αζημίωτο»;
Ο μηχανισμός

Ο πρόεδρος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων αναφέρεται στον παραγκωνισμό των διπλωματών, οι οποίοι ως θεσμικά εξουσιοδοτημένοι υπάλληλοι είναι εκείνοι, οι οποίοι πρέπει να ασκούν την εξωτερική πολιτική. Εδώ και πολύ καιρό είναι γνωστό ότι τόσο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, όσο και το Μέγαρο Μαξίμου έχουν επιλέξει συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία δραστηριοποιούνται στο πεδίο της άσκησης της ελληνικής διπλωματίας, ενώ παράλληλα έχει επισημανθεί πολλές φορές ότι αρμόδιοι διπλωματικοί υπάλληλοι δεν είναι ενημερωμένοι για τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης στο κρίσιμο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Παράλληλα ντοκουμέντα και πληροφορίες που έχουν έρθει στο φως αποτελούν ενδεικτικά στοιχεία της άσκησης μυστικής διπλωματίας, η οποία όλο και πιο συχνά καθίσταται αντικείμενο καταγγελίας.

Συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται με το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχουν αναλάβει τις τύχες της ελληνικής διπλωματίας, είτε πρόκειται για τον Αλέξ Ρόντο, είτε για την άτυπη σύμβουλο του πρωθυπουργού κα Πωλίνα Λάμψα, η οποία όπως αποκαλύφθηκε από τα αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα το περιεχόμενο των οποίων διέρρευσε μέσω του Wikileaks, έσπευδε να ενημερώνει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα για τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης σε μία σειρά από θέματα, τα οποία άπτονται της εξωτερικής πολιτικής.

Σύμφωνα με το περιεχόμενο εκείνων των εγγράφων η κα Λάμψα ενημέρωνε τους Αμερικανούς ότι ο κ. Ρόντος είναι άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού.

Στον άτυπο μηχανισμό ή άλλως στο άτυπο διευθυντήριο της συγκρότησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής εξαιρετικά σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο όπως αναφέρουν απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες διαχειρίζεται όλους τους φακέλους της ελληνικής διπλωματίας, εν γνώσει του ίδιου του πρωθυπουργού. (Βλέπε επίσης: Όταν o Economist, η «Καθημερινή» και το ΕΛΙΑΜΕΠ ανακάλυψαν την Τουρκία).

Το ΕΛΙΑΜΕΠ με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο επηρεάζει τα τελευταία χρόνια τις πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Εξωτερικών παρέχοντας τις κατευθυντήριες γραμμές της εξωτερικής πολιτικής.

Ένα ακόμη πρόσωπο, το οποίο, επίσης, λειτουργεί ως άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού είναι ο Γρηγόρης Μανιάτης, την δραστηριότητα του οποίου πριν από μερικούς μήνες είχε αποκαλύψει το newscode.gr (Βλέπε: Gregory Maniatis : Ο (άγνωστος) μυστικοσύμβουλος του πρωθυπουργού).

Το Οκτώβριο του 2010 ο κ. Δασκαρόλης ήταν ο ίδιος, ο οποίος καταγγείλει την ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών για «έλλειμμα διπλωματίας» και είχε θέσει το ερώτημα «σε ποιον είναι υπόλογος ο Άλεξ Ρόντος».

Στην επιστολή του εξάλλου ο κ. Δασκαρόλης επισημαίνει ότι «οι ελληνικές πρεσβείες και τα προξενεία αντιμετωπίζονται σαν σχολάζουσες “αντιπαραγωγικές” ΔΕΚΟ.

Οι εκάστοτε πολιτικοί μας προϊστάμενοι είναι αυτοί που απαξίωσαν την παραγωγή εξωτερικής πολιτικής από τη διπλωματική υπηρεσία. Εμφανίστηκαν παντογνώστες και με προκατασκευασμένες θέσεις, ενεθάρρυναν την αυτολογοκρισία στα τηλεγραφήματα και τις αναφορές μας».

Εκτός από τους συμβούλους του πρωθυπουργού, οι οποίοι ασκούν καθήκοντα άτυπων συμβούλων και όπως αναφέρουν αξιόπιστες πληροφορίες, εδώ και πολύ καιρό, «κρατούν στα χέρια τους» τις τύχες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ο «παραθεσμικός μηχανισμός» συνιστά ολόκληρο σύμπλεγμα επιχειρηματικών συμφερόντων, διπλωματών και δημοσιογράφων.

Σήμερα αυτό το σύμπλεγμα, αυτός ο εξωθεσμικός μηχανισμός, έχει αναλάβει την εξής αποστολή τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις ελληνοτουρκικές υποθέσεις:

Να διαμορφώσει ένα εγχώριο διπλωματικό περιβάλλον τουλάχιστον φιλικό απέναντι στο νέο – οθωμανικό δόγμα του υπουργού Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου, να πείσει ότι ο καθορισμός των ελληνικών Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών δεν είναι πανάκεια, να υπογραμμίσει, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της τουρκικής οικονομίας, της προσφυγής της Τουρκίας στο ΔΝΤ και της θετικής εξέλιξης των αναπτυξιακών δεικτών στη γειτονική χώρα τα τελευταία χρόνια, ότι η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης μπορεί (και) να έχει θετικά αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα και τέλος να παρουσιάσει την απεμπόληση αυτονόητων κυριαρχικών δικαιωμάτων ως ορθολογική προσέγγιση της άσκησης της διπλωματίας στο πλαίσιο της αποδοχής του «δίκαιου του ισχυρού», που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Τουρκία.

Επίσης αυτός ο μηχανισμός έχει επιφορτιστεί με την διαδικασία απορρόφησης των κραδασμών που προκαλούν ορισμένες κινήσεις τόσο του πρωθυπουργού, όσο και της ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών σε θέματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής.
Στην επιστολή του ο πρόεδρος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων επισημαίνει όλα όσα είναι οφθαλμοφανή, ότι δηλαδή:

• Οι Έλληνες διπλωμάτες είναι κατά παραγγελία απόντες από τις εξελίξεις
• Οι Έλληνες διπλωμάτες δεν αξιοποιούνται «ως εναργείς φορείς εθνικού αντιλόγου στη διεθνή διαπόμπευση και δαιμονοποίηση της χώρας»
• Ότι κάποιοι εξωθεσμικοί παράγοντες χρηματοδοτούνται για να ασκούν μυστική διπλωματία, χωρίς να γνωστοποιούνται οι κατευθύνσεις και οι στρατηγικές στο πεδίο της άσκησης εξωτερικής πολιτικής, αλλά και σε ποιους είναι υπόλογοι
• Ότι σιγά – σιγά η Ελλάδα προσχωρεί «στη νέο – οθωμανική αυτοκρατορία»
• Ότι η διπλωματική υπηρεσία οδηγείται σε διάλυση όχι λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά εξαιτίας των συγκεκριμένων κατευθύνσεων, οι οποίες δίνονται στην εξωτερική πολιτική, ώστε να μην δυσαρεστηθεί η Άγκυρα και να μην επιβαρυνθεί η τουρκική διπλωματία
• Ότι η Ελλάδα βιώνει τις επιπτώσεις της διαπραγματευτικής ανικανότητας στην εξωτερική της πολιτική

Έωλα επιχειρήματα

Στην επιστολή του ο πρόεδρος των Ελλήνων Διπλωματικών Υπαλλήλων έχει συμπεριλάβει σαφώς την πρόσφατη απεμπόληση του αυτονόητου δικαιώματος της Ελλάδας σε ότι έχει να κάνει με τη χάραξη Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών από τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Δημήτρη Δρούτσα.

Στην κριτική, την οποία εύλογα δέχθηκε από την πρώτη στιγμή ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών για την σαφή τοποθέτησή του ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει στον καθορισμό Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, ώστε να μην επιβαρυνθούν οι διερευνητικές επαφές με την Τουρκία, άμεση υπήρξε για λογαριασμό του η απάντηση από τμήματα του συμπλέγματος που συγκροτεί την ελληνική διπλωματία, τα οποία έβαλλαν εναντίον όσων είναι υποστηρικτές της αυτονόητης διαδικασίας χάραξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Ποια είναι τα επιχειρήματά τους; Ότι η εξόρυξη ορυκτού πλούτου εξαρτάται από τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, (το οποίο είναι σωστό, αλλά δεν μπορεί να οδηγεί ως επιχείρημα στην απεμπόληση τους δικαιώματος στη χάραξη ΑΟΖ δεδομένου ότι η ΑΟΖ συνιστά ευρύτερο νομικό δικαίωμα ενός κράτους), ότι (άκουσον, άκουσον) δεν γνωρίζει κανείς την ποσότητα και την ποιότητα του πετρελαίου στο Αιγαίο (άρα ας δαιμονοποιηθεί η συζήτηση), ότι η Ελλάδα πρέπει να υποκύψει στις απειλές της Τουρκίας ότι θα εκτροχιάσει τις διαπραγματεύσεις με τη χώρα μας και τέλος ότι όσοι ανοίγουν συζήτηση αναφορικά με την ΑΟΖ ή εν πάσει περιπτώσει, όσοι ασκούν κριτική στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών τα τελευταία χρόνια, πάσχουν από κάποιο είδος φαντασιοπληξίας.

Αυτές οι απόψεις διακινούνται με ευκολία και με τον ίδιο κραυγαλέα άτεχνο τρόπο, από εργαζόμενους σε δημοσιογραφικούς οργανισμούς, από ακαδημαϊκούς κύκλους, από «προφέσορες» αναλυτές των διεθνών σχέσεων, ακόμη και από στελέχη των Ελληνικών Πετρελαίων, τα οποία είναι λαλίστατα σε ημερίδες για το θέμα των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Η απάντηση και τα κονδύλια

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη απάντηση στου διπλωματικό – δημοσιογραφικό σύμπλεγμα, το οποίο διασυνδέεται άμεσα με συγκεκριμένες εγχώριες δεξαμενές σκέψης, οι οποίες επενδύουν σε κακέκτυπα του ευρωατλαντισμού από την επιστολή του προέδρου της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, ο οποίος επισήμανε ότι τα «παραθεσμικά» κέντρα λειτουργούν με το αζημίωτο.

Το χρονικό διάστημα από το 2006 μέχρι σήμερα έχουν μοιραστεί υπό τη μορφή μυστικών κονδυλίων περισσότερα από 200 εκατομμύρια ευρώ, ενώ τα ετήσια ποσά εκτοξεύτηκαν, στην κυριολεξία, το 2006. Ενώ λοιπόν μέχρι το 2006 τα χρήματα, τα οποία σε ετήσια βάση προορίζονταν για τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, υπολογίζονταν σε 18 εκατ. ευρώ, το έτος 2006 το ποσό αυτό άγγιξε τα 45 εκατ ευρώ, το 2007 τα 43 εκατ. ευρώ και το 2008 τα 44 εκατ. ευρώ.

Εύλογα λοιπόν ο καθένας διερωτάται πως μπορεί να διαπιστώνονται περικοπές στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Εξωτερικών, περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες των πρεσβειών λαο υπερφορολόγηση των επιδομάτων των διπλωματών όταν τα χρήματα για τα μυστικά κονδύλια αυξάνονται και πάλι, όταν δηλαδή πακτωλός χρημάτων μοιράζεται, χωρίς να εκδίδονται παραστατικά, σε εξωθεσμικούς μηχανισμούς, οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την άσκηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Το ποσό των μυστικών κονδυλίων, το οποίο αντιστοιχεί στο 2011 είναι περίπου 34 εκατ. ευρώ κατόπιν κοινής υπουργικής απόφασης ανάμεσα στον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωσταντίνου και στον υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα.

Τα χρηματικά αυτά ποσά καταλήγουν σε συγκεκριμένους κύκλους, σε συγκεκριμένα ιδρύματα, think tanks, σε αυλικούς πολιτικών προσώπων, σε επίδοξους «μυστικούς πράκτορες», σε άτυπους συμβούλους, σε δημοσιογράφους, σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και σε καμιά 30αριά διπλωματικούς υπαλλήλους, οι οποίοι έχουν συγκροτήσει ένα είδος κλειστής κάστας.

Δικαίως λοιπόν ο κ. Δασκαρόλης επισημαίνει στην επιστολή του ότι «η κατάργηση ελληνικών διπλωματικών και προξενικών αρχών θα εξοικονομήσει ελάχιστα σε σύγκριση με όσα θα μπορούσε να εισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό και έχει τεράστιο κόστος, διπλωματικό και πολιτικό. Τη διεθνή απομόνωση της χώρας».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση