Ο Γιώργος και το ψευδο-ΠΑΣΟΚ

Όταν οι “Τόμσεν” ήρθαν στην Ελλάδα και έφεραν το Μνημόνιο, αν στα ψιλά γράμματα έγραφε για τις παρενέργειες της μη τήρησή του, δεν το είδε κανείς. Τότε η συζήτηση αφορούσε την απώλεια του “ιστορικού κεκτημένου” στην σπατάλη, που οι Έλληνες θεωρούν κάτι σαν κληρονομικό δικαίωμα. Την ευχέρεια, δηλαδή, να “φεσώνουν” ο ένας τον άλλον με άνεση.

Πριν τη δεκαετία του 1980, τα πράγματα ήταν μετρημένα και πιο φτωχικά. Ίσως για τους σημερινούς 60άρηδες ήταν και κάπως ξενέρωτα. Η πολιτική και κοινωνική ορθότητα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων συνοδευόταν από όσες αρχές και αξίες δεν εξευτέλισε η Χούντα. Σχεδόν καμμία από αυτές που είχαν απομείνει δεν άντεξε στην επιδρομή του “ψευτο-σοσιαλισμού”, την επέλαση των πρασίνων, η οποία τότε – Γιώργο – εξέφρασε με ετυμολογική γνησιότητα το “κράτος-λάφυρο”. Ήταν η εποχή του μπαλκονιού, των κολ ρουλέ, γνωστών ως “ζιβάγκο”, της Επάρατης Δεξιάς με την μαγαρισμένη ιδεολογία, ήταν η εποχή του Αντρέα (με “τ”). Ήταν η δεκαετία του 1980, κατά την οποία τα ιμάτια μοιράστηκαν και η δημοσιονομική λογιστική πήγε περίπατο. Θεσμοθετήθηκε η “ζωή με δανεικά” και τα πακέτα των Βρυξελλών μετέτρεψαν τα ταγάρια σε Μυκονιάτικα παρεό.

Το επικοινωνιακό ταλέντο του Αντρέα – θαυμαστής του οποίου δήλωνε ο Κώστας Καραμανλής δύο δεκαετίες αργότερα – επιτάχυνε τις εξελίξεις και εξέθρεψε την ηγεμονία του πράσινου κατεστημένου με το θυμικό και την τσέπη του νεοέλληνα. Γιατί από τεχνικές διακυβέρνησης και εθνικές επενδύσεις, ας μην το σκεφτόμαστε καλύτερα.

Τα χρόνια πέρασαν, χρειάστηκε ένα σκάνδαλο που συντάραξε – σε live σύνδεση – ολόκληρη την Ελλάδα (βέβαια τα δισ. του Κοσκωτά ήταν μάλλον πολιτικό χαρτζιλίκι, σε σχέση με όσα ακολούθησαν) προκειμένου η κεντροδεξιά να τεθεί σε τροχιά διακυβέρνησης. Με τα χίλια ζόρια. Τα χαρακτηριστικά της παρένθεσης 1990-1993 γνωστά σε όλους. Το νεο-ΠΑΣΟΚ επέστρεψε δριμύτερο γιατί οι λογαριασμοί ήταν ανοικτοί, ορίστηκε ο διάδοχος-διαχειριστής, επήλθε το συμμάζεμα και κουτσά-στραβά ξεκίνησε η πορεία προς τον εξευρωπαϊσμό.

Αργότερα, στην καρδιά της προηγούμενης – χαμένης για την Ελλάδα – δεκαετίας του 2000, η κεντροδεξιά σπατάλησε τη σύγχρονη ευκαιρία της να συμβάλει στον εκσυγχρονισμό της χώρας, και άνοιξε την πόρτα στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία με όχημα ένα κόμμα, που ήδη είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του. Σήμερα, στην εποχή του ψευδο-ΠΑΣΟΚ, ο σοσιαλισμός αντικαταστάθηκε από την κοινωνική ευθύνη, οι συγκεντρώσεις από τις τηλεδιασκέψεις και τα καφενεία από τα wi-fi spots.

Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ένας από τους λόγους που ο ΓΑΠ αποκλείει τις πρόωρες εκλογές είναι γιατί δεν γουστάρει να τεθεί και πάλι μπροστάρης του κόμματος που τυπικά ηγείται. Αναλογιστείτε πόσες φορές από τον Οκτώβριο 2009 έχει πει τη λέξη “ΠΑΣΟΚ”. Ελάχιστες. Είναι μάλλον απίθανο το 2013 να κατέβει στις εκλογές ως αρχηγός των παλαιο-πρασίνων, όπως εξίσου απίθανο είναι στις επόμενες εκλογές η έννοια “κόμμα εξουσίας” να έχει καταφέρει να διατηρήσει το νόημά της. Το ΠΑΣΟΚ και ο «πράσινος ήλιος» θα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και στη θέση τους θα έχει αναπτυχθεί μία νέα, πολυσυλλεκτική, κεντρογενής, ουμανιστική θεώρηση, με σήμα την ελιά, το στάρι, ή ακόμη και δύο πουλιά που πετάνε… Πάνω εκεί στα όρια του απολιτίκ προοδευτισμού θα αναπτυχθεί η νέα Παπανδρεϊκή παντοδυναμία. Αριστερότερα θα βρίσκονται φίλιες δυνάμεις (του παλαιού ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου), δημοκρατικές δυνάμεις και άρματα πολιτών, ενώ από την άλλη μεριά, όλο και κάποια συμμαχία θα βρεθεί.

Πριν απ’ όλα όμως, θα πρέπει να μην ξεχάσει να σώσει τη χώρα. Αυτό απαιτεί two steps back από το πιο πάνω πολιτικό όνειρο, πίσω στην πεζή πραγματικότητα των ελλειμμάτων, του χρέους και των αποκρατικοποιήσεων που δεν προχωρούν.

Προς το παρόν ταξίδεψε στο Οσλο στο συνέδριο με θέμα “προοδευτική διακυβέρνηση” (έκανε και κάτι συζητήσεις για πετρέλαια, που “έσκασαν” στα site κατά τη διάρκεια της ημέρας), προετοιμάζοντας τα επόμενα βήματα. Πάντα σκέπτεται καλύτερα εκτός των τειχών. Ήθελε να αφήσει και το πεδίο ελεύθερο στον roomie να χαρεί τη δημοσιότητα. Γιατί από Δευτέρα, τα κεφάλια μέσα… Και αυτή τη φορά οι “Τόμσεν” δεν αστειεύονται…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση