Η ανεπάρκεια του κράτους και των θεσμών είναι η πηγή της ανομίας
Ας γυρίσουμε πάλι στο θέμα της Κερατέας. Να διευκρινίσω ότι δεν εξετάζω ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Γνωρίζοντας όμως το πώς σκέφτεται και πως νομοθετεί η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση, οι πιθανότητες είναι οι κάτοικοι της Κερατέας να έχουν δίκιο και το κράτος άδικο.
Αλλά δεν με ενδιαφέρει αν οι της Κερατέας έχουν το δίκιο με το μέρους τους ή όχι. Αυτό που εγώ παρατηρώ μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι το πόσο άχρηστο είναι το κράτος.
Εξηγούμεθα:
Όταν η κρατική μηχανή δεν μπορεί να επιβληθεί σε έναν δήμο ή σε μια ομάδα ανθρώπων για τον όποιο λόγο, τότε αυτό μας δείχνει το πόσο αδύναμο είναι (το κράτος). Όταν δηλαδή οι θεσμοί είναι τέτοιοι που δεν μπορεί το κράτος να επιβληθεί εντός της επικράτειας του κράτους, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Διότι αν δεν μπορεί το κράτος να επιβληθεί στην Κερατέα, πώς να επιβληθεί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ευρύτερες αλλαγές και αναδιάρθρωση της κρατικής μηχανής, αν το κράτος και οι θεσμοί αυτού δεν μπορούν να διευθετήσουν ένα απλό θέμα σαν την Κερατέα;
Και αν είναι έτσι τα πράγματα, τι νόημα έχει να συζητάμε για γενικότερες αλλαγές; Μήπως θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις; Μήπως θα πρέπει πρώτα να αναδιαρθρώσουμε τους θεσμούς αυτού του κράτους και μετά να μιλήσουμε για ένα reboot όσον αφορά τα υπόλοιπα;
Κάτι άλλο που δείχνει το πόσο ανεπαρκές είναι το σημερινό πολιτικό σύστημα, είναι η σύγκριση που γίνεται κατά καιρούς με την περίοδο της Χούντας.
Όταν ακούω κουβέντες σχετικά με το πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας και ότι, επί χούντας φτιάχτηκε η μισή Ελλάδα κτλ, τότε αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο έχουν ξεφύγει τα πράγματα.
Το γεγονός δηλαδή και μόνο ότι γίνεται καν αυτή η σύγκριση, μας δείχνει το πόσο έχει καταπέσει η σημερινή Ελληνική δημοκρατία, το κράτος και οι θεσμοί αυτού στα μάτια του μέσου πολίτη.
Έχοντας πει αυτό, ας θυμηθούμε τα λόγια του Thomas Jeffers στο άρθρο με τίτλο "Δράση και αντίδραση":
Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.
Τα κινήματα ανομίας θα πρέπει δηλαδή να τα δούμε μέσα από το πρίσμα της δυνατότητας παρέμβασης του μέσου πολίτη ή όχι. Όταν η παρέμβαση των πολιτών σταματά στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια, πως μπορούν οι πολίτες να θέσουν τους προβληματισμούς τους, σε ένα διεφθαρμένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρέμβασης;
Και εδώ τώρα είναι το όλο ζήτημα...
Μήπως δηλαδή τα φαινόμενα ανομίας που βλέπουμε (και όχι μόνο) είναι συνάρτηση της μη δημοκρατικότητας των θεσμών μας; Προσωπική μου εκτίμηση είναι ναι. Διότι ναι μεν δεν είμαι υπέρ της ανομίας, αλλά επίσης δεν είμαι και υπέρ ενός ληστρικού και άδικου κράτους που κάνει ό,τι θέλει.
Η αδυναμία επιβολής της κρατικής θέλησης είναι το αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των θεσμών (κυρίως όσον αφορά την επιβολή της δικαιοσύνης). Η ανεπάρκεια αυτή όμως δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά, αλλά είναι ένα διαχρονικό γεγονός.
Η μόνη διαφορά προ εικοσαετίας με σήμερα, είναι ότι σήμερα ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι πολιτικά και οικονομικά, ενώ πριν 25 χρόνια, είχαμε ακόμα μπόσικα για αθρόα κρατική σπατάλη, για μεγέθυνση του κράτους και για άναρχη και αναποτελεσματική διαχείριση.
Για να μπορούν όμως οι πολίτες να σέβονται τις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας, θα πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις που τους αφορούν και θα πρέπει η δυνατότητα παρέμβασης των πολιτών να διευρυνθεί και όχι να σταματά στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα μεταβίβαζε ένα μέρος της ευθύνης από τον μεγάλο αδελφό (το κράτος) στους πολίτες.
Αυτές οι διαδικασίες μεταξύ άλλων είναι η δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων, τόσο σε εθνικό αλλά και σε δημοτικό επίπεδο. Επίσης, η ανεξαρτητοποίηση της νομοθετικής εξουσίας και η δυνατότητα παρέμβασης των πολιτών προς αυτή μέσω θεσμοθετημένων και ξεκάθαρων διαδικασιών (λόμπι κτλ).
Σε διαφορετική περίπτωση, οι πολίτες θα συνεχίσουν να διεκδικούν διότι θα νιώθουν αδικημένοι, άσχετα αν έχουν δίκιο ή όχι. Και λαμβάνοντας υπόψη του πόσο έχει μειωθεί ο σεβασμός του κράτους στα μάτια του μέσου πολίτη, το κράτος δεν θα έχει την δυνατότητα να κάνει το οτιδήποτε (έχει δεν έχει δίκιο). Άρα η ανομία που βλέπουμε αυτές τις μέρες, εν μέρει, έχει να κάνει με το ότι οι πολίτες δεν έχουν έναν θεσμικό τρόπο να αντιδράσουν και καταφεύγουν σε τακτικές όχλου.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα μειώσει τα διόδια από 25-50%, μάλλον δείχνει ότι η ανομία και οι παρεμβάσεις των πολιτών - έστω έτσι όπως έχουν γίνει - μάλλον έχουν αποτέλεσμα.
Όχι αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι αυτό ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιου αναρχικού πολιτικού φορέα. Αυτή είναι η φιλελεύθερη άποψη, που, πάνω από όλα λέει ότι θα πρέπει το κράτος να είναι δίκαιο και θα πρέπει οι πολίτες να έχουν τρόπο παρέμβαση στα τεκταινόμενα (αλλά και στο νομοθετικό έργο) για να σέβονται τους νόμους και να τους τηρούν.
Και μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, δυστυχώς τόσο οι πολίτες όσο και το ίδιο κράτος θα τρέφουν αυτή την ανομία.
Αλλά δεν με ενδιαφέρει αν οι της Κερατέας έχουν το δίκιο με το μέρους τους ή όχι. Αυτό που εγώ παρατηρώ μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι το πόσο άχρηστο είναι το κράτος.
Εξηγούμεθα:
Όταν η κρατική μηχανή δεν μπορεί να επιβληθεί σε έναν δήμο ή σε μια ομάδα ανθρώπων για τον όποιο λόγο, τότε αυτό μας δείχνει το πόσο αδύναμο είναι (το κράτος). Όταν δηλαδή οι θεσμοί είναι τέτοιοι που δεν μπορεί το κράτος να επιβληθεί εντός της επικράτειας του κράτους, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Διότι αν δεν μπορεί το κράτος να επιβληθεί στην Κερατέα, πώς να επιβληθεί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ευρύτερες αλλαγές και αναδιάρθρωση της κρατικής μηχανής, αν το κράτος και οι θεσμοί αυτού δεν μπορούν να διευθετήσουν ένα απλό θέμα σαν την Κερατέα;
Και αν είναι έτσι τα πράγματα, τι νόημα έχει να συζητάμε για γενικότερες αλλαγές; Μήπως θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις; Μήπως θα πρέπει πρώτα να αναδιαρθρώσουμε τους θεσμούς αυτού του κράτους και μετά να μιλήσουμε για ένα reboot όσον αφορά τα υπόλοιπα;
Κάτι άλλο που δείχνει το πόσο ανεπαρκές είναι το σημερινό πολιτικό σύστημα, είναι η σύγκριση που γίνεται κατά καιρούς με την περίοδο της Χούντας.
Όταν ακούω κουβέντες σχετικά με το πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας και ότι, επί χούντας φτιάχτηκε η μισή Ελλάδα κτλ, τότε αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο έχουν ξεφύγει τα πράγματα.
Το γεγονός δηλαδή και μόνο ότι γίνεται καν αυτή η σύγκριση, μας δείχνει το πόσο έχει καταπέσει η σημερινή Ελληνική δημοκρατία, το κράτος και οι θεσμοί αυτού στα μάτια του μέσου πολίτη.
Έχοντας πει αυτό, ας θυμηθούμε τα λόγια του Thomas Jeffers στο άρθρο με τίτλο "Δράση και αντίδραση":
Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.
Τα κινήματα ανομίας θα πρέπει δηλαδή να τα δούμε μέσα από το πρίσμα της δυνατότητας παρέμβασης του μέσου πολίτη ή όχι. Όταν η παρέμβαση των πολιτών σταματά στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια, πως μπορούν οι πολίτες να θέσουν τους προβληματισμούς τους, σε ένα διεφθαρμένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρέμβασης;
Και εδώ τώρα είναι το όλο ζήτημα...
Μήπως δηλαδή τα φαινόμενα ανομίας που βλέπουμε (και όχι μόνο) είναι συνάρτηση της μη δημοκρατικότητας των θεσμών μας; Προσωπική μου εκτίμηση είναι ναι. Διότι ναι μεν δεν είμαι υπέρ της ανομίας, αλλά επίσης δεν είμαι και υπέρ ενός ληστρικού και άδικου κράτους που κάνει ό,τι θέλει.
Η αδυναμία επιβολής της κρατικής θέλησης είναι το αποτέλεσμα της ανεπάρκειας των θεσμών (κυρίως όσον αφορά την επιβολή της δικαιοσύνης). Η ανεπάρκεια αυτή όμως δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά, αλλά είναι ένα διαχρονικό γεγονός.
Η μόνη διαφορά προ εικοσαετίας με σήμερα, είναι ότι σήμερα ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι πολιτικά και οικονομικά, ενώ πριν 25 χρόνια, είχαμε ακόμα μπόσικα για αθρόα κρατική σπατάλη, για μεγέθυνση του κράτους και για άναρχη και αναποτελεσματική διαχείριση.
Για να μπορούν όμως οι πολίτες να σέβονται τις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας, θα πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις που τους αφορούν και θα πρέπει η δυνατότητα παρέμβασης των πολιτών να διευρυνθεί και όχι να σταματά στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα μεταβίβαζε ένα μέρος της ευθύνης από τον μεγάλο αδελφό (το κράτος) στους πολίτες.
Αυτές οι διαδικασίες μεταξύ άλλων είναι η δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων, τόσο σε εθνικό αλλά και σε δημοτικό επίπεδο. Επίσης, η ανεξαρτητοποίηση της νομοθετικής εξουσίας και η δυνατότητα παρέμβασης των πολιτών προς αυτή μέσω θεσμοθετημένων και ξεκάθαρων διαδικασιών (λόμπι κτλ).
Σε διαφορετική περίπτωση, οι πολίτες θα συνεχίσουν να διεκδικούν διότι θα νιώθουν αδικημένοι, άσχετα αν έχουν δίκιο ή όχι. Και λαμβάνοντας υπόψη του πόσο έχει μειωθεί ο σεβασμός του κράτους στα μάτια του μέσου πολίτη, το κράτος δεν θα έχει την δυνατότητα να κάνει το οτιδήποτε (έχει δεν έχει δίκιο). Άρα η ανομία που βλέπουμε αυτές τις μέρες, εν μέρει, έχει να κάνει με το ότι οι πολίτες δεν έχουν έναν θεσμικό τρόπο να αντιδράσουν και καταφεύγουν σε τακτικές όχλου.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα μειώσει τα διόδια από 25-50%, μάλλον δείχνει ότι η ανομία και οι παρεμβάσεις των πολιτών - έστω έτσι όπως έχουν γίνει - μάλλον έχουν αποτέλεσμα.
Όχι αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι αυτό ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιου αναρχικού πολιτικού φορέα. Αυτή είναι η φιλελεύθερη άποψη, που, πάνω από όλα λέει ότι θα πρέπει το κράτος να είναι δίκαιο και θα πρέπει οι πολίτες να έχουν τρόπο παρέμβαση στα τεκταινόμενα (αλλά και στο νομοθετικό έργο) για να σέβονται τους νόμους και να τους τηρούν.
Και μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, δυστυχώς τόσο οι πολίτες όσο και το ίδιο κράτος θα τρέφουν αυτή την ανομία.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...