Ο φασιστικός χαρακτήρας της τουρκικής «δημοκρατίας»

Η Τουρκία και η Αρμενία βρίσκονται σε μια μακροχρόνια κόντρα, το τέλος της οποίας είναι ακόμη μακρινό. Για αυτό και χρειάζεται μια σωστή εκτίμηση του πολιτικού συστήματος και της ιδεολογίας της Τουρκίας, έτσι ώστε η Αρμενία να μπορεί να χαράξει μια ικανή και κατάλληλη εξωτερική πολιτική.

Η Δύση παραδοσιακά παρουσιάζει τη Τουρκία, όπως προέκυψε από τα συντρίμμια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως μια κοσμική δημοκρατική ισλαμική χώρα. Αυτό το κλισέ κυκλοφορεί και αναμεταδίδεται από τα ΜΜΕ και τις ηγεσίες της Δύσης, αλλά απέχει πολύ από την αλήθεια.

Στη πραγματικότητα, μια από τις συνέπειες της γενοκτονίας των Αρμενίων ήταν η δημιουργία της πρώτης φασιστικής χώρας στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η δημοκρατία της Τουρκίας έχει όλα τα εγγενή χαρακτηριστικά του φασισμού και του ναζισμού, που αργότερα εμφανίστηκαν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Ακολουθούν 6 κύρια χαρακτηριστικά αυτού του τουρκικού φασισμού:

- Ο τουρκικός σωβινισμός και οι πολιτικές γενοκτονίας. Ο Ataturk ήταν μέλος των Νεότουρκων. Μόλις κέρδισε την εξουσία, ο ίδιος και οι υπόλοιποι κεμαλιστές συνέχισαν την γενοκτονία των Αρμενίων εις βάρος των Ελλήνων και άλλων εθνικών μειονοτήτων. Στην ανατολική Αρμενία εξόντωσαν 200.000 Αρμένιους (1920-21), στη Σμύρνη 100.000 Έλληνες και Αρμένιους (1922), και στη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας 300.000 Έλληνες Πόντιους (1912-23). Επίσης εξόντωσαν Ασσύριους (500.00), και Κούρδους, η εξόντωση των οποίων συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Κάθε απόπειρα των Κούρδων να προστατεύσουν τα βασικά ανθρώπινα και εθνικά τους δικαιώματα αντιμετωπίστηκε από βίαιη καταστολή. Στις δεκαετίες του `80 και του `90, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Κούρδοι μετακινήθηκαν δια της βίας σε μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ 2-3.000 χωριά τους καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Ο τουρκικός σωβινισμός αναγνωρίστηκε νομοθετικά στο Σύνταγμα του 1937, υπό τον όρο «εθνικισμός» (Milliyetçilik ), που έχει ως στόχο την πλήρη ενσωμάτωση των μη τουρκικών εθνικών ομάδων, και τη ταυτοποίησή τους ως Τούρκους.

Η «δημοκρατική» Τουρκία διαρκώς χρησιμοποιεί το καταχθόνιο άρθρο 301 του ποινικού κώδικα που αφορά σε προσβολή της «Τουρκικότητας», που το 2008 μετατράπηκε σε προσβολή του τουρκικού Έθνους. Ο συγκεκριμένος νόμος χαρακτηρίζει ως αδίκημα την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ήδη έχουν γίνει περίπου 50 δίκες με βάση το νόμο αυτό.

- Ολοκληρωτισμός. Μέχρι τα τέλη του 1940, η Τουρκία ήταν μονοκομματικό κράτος. Ακόμη και σήμερα, κάθε τόσο κάποιο κόμμα, μεταξύ αυτών και όσα εκλέγονται στο κοινοβούλιο, τίθεται εκτός νόμου και η ηγεσία του φυλακίζεται με στημένες κατηγορίες. Τη τελευταία φορά αντέδρασε ακόμη και η ΕΕ, η οποία όμως κλείνει τα μάτια στις φυλετικές διώξεις εναντίον των 20 εκατομμυρίων Κούρδων, λέγοντας πως η κήρυξη ενός κόμματος εκτός νόμου , θα πρέπει να γίνεται «με μεγαλύτερη φειδώ και προσοχή».

Η Τουρκία έχει καταφέρει μια πλύση εγκεφάλου στο πληθυσμό της μέσα από την αλλοίωση της ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία, και τα κρατικώς ενισχυμένα διάφορα ταμπού, όπως επίσης τον περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης στη πληροφόρηση, τον περιορισμό της έκφρασης, κλπ.

- Κρατισμός. Βάσει του Συντάγματος του 1937, ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους είναι πανίσχυρος όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην ιδεολογία.

- Αντικομμουνισμός. Ο Ataturk, παρά τη φιλία του με την ΕΣΣΔ, ήταν φανατικός αντικομμουνιστής. Το ΚΚ της Τουρκίας έχει τεθεί εκτός νόμου από το 1923, και παρέμεινε παράνομο σε ολόκληρη την ιστορία του, υφιστάμενο μια ολόκληρη σειρά κρατικών πολιτικών και μη διώξεων.

- Ηγετισμός και η λατρεία της προσωπικότητας. Στη Τουρκία συνεχίζει να ανθεί η λατρεία του Ataturk. Υπάρχουν μνημεία και αγάλματά του σε κάθε πόλη. Η εικόνα του βρίσκεται αναρτημένη σε όλα τα κρατικά κτίρια, καθώς και στα σχολεία, ενώ τη βλέπουμε στα χαρτονομίσματα και στα κέρματα κάθε αξίας. Η κριτική της ζωής του, των δραστηριοτήτων του, και της βιογραφίας του απαγορεύεται δια νόμου, όπως απαγορεύεται να έχει κάποιος το Ataturk ως επίθετο.

- Μιλιταρισμός και επιθετικότητα. Η Τουρκία είναι μια από τις πλέον στρατιωτικοποιημένες χώρες της γης, με τον 8^ο μεγαλύτερο στρατό στο κόσμο, και 2^ο μετά τις ΗΠΑ μέσα στο ΝΑΤΟ. Ο ρόλος του στρατού είναι καθοριστικός στη πολιτική, και έχουν πραγματοποιηθεί 3 πραξικοπήματα τα τελευταία 50 χρόνια. Το 1960, το 1971, και το 1980. Το 1997 εκδιώχθηκε από την εξουσία ο ισλαμιστής πρωθυπουργός Erbakan, ενώ τέθηκε εκτός νόμου το κόμμα του.

Η Τουρκία έχει καταφύγει στη χρήση στρατιωτικής βίας πολλές φορές, καθώς και στην απειλή χρήσης της. Θύματά της υπήρξαν οι γειτονικές Συρία, Κύπρος, Ελλάδα, το Ιράκ, και η Αρμενία. Η βόρειος Κύπρος, η δυτική Αρμενία, και η Αλεξανδρέττα της Συρίας παραμένουν υπό τουρκική κατοχή. Ο στρατός της Τουρκίας εισβάλλει κατά καιρούς στο βόρειο Ιράκ.

Η ανάδυση και η μετέπειτα μεταμόρφωση του φασισμού στη Τουρκία δεν εκτιμήθηκε σωστά ούτε από τη σοβιετική ούτε από τη δυτική ιστοριογραφία. Επίσης, δεν απεικονίστηκε στα διεθνή πολιτικά και νομικά έγγραφα. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας ξεγελάει. Υπάρχει μια γενική τουρκοφιλία στους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους της Δύσης, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα προς συζήτηση.

Μια (ανεπαρκής) εξήγηση είναι ότι η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να αποκαλέσει φασίστα τον Ataturk, αφού μαζί με τον Λένιν υπέγραψαν τη Συνθήκη Φιλίας και Αδελφοσύνης στη Μόσχα το 1921.

Το ίδιο δεν μπορούσε και η Δύση να τον χαρακτηρίσει φασίστα, αφού η χώρα του θεωρούνταν ως το φράγμα εναντίον της ΕΣΣΔ, και στρατηγικός σύμμαχος της. Το 1952, η σχέση αυτή επισημοποιήθηκε με την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.

Του ARMEN AYVAZYAN

Times.am – Armenian news

Απόδοση: S.A.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση