Από την συνάντηση κορυφής του G20 στη διάσκεψη Durban II: Tο παρασκήνιο και η σημαδεμένη τράπουλα

Με φόντο την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, από το G20 μέχρι και το Durban II, οι συναντήσεις κορυφής και οι διεθνείς διασκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς να μας διαφωτίζουν επαρκώς τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης για το τι διακυβεύεται και τι αποφασίζεται πραγματικά. Η Σίλβια Κατόρι απέσπασε τα αναλυτικά σχόλια του Τιερί Μεϊσάν για την "επαναδόμηση" του κόσμου στον οποίο ζούμε, όπως αυτή συντελείται στις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Μεϊσάν, πίσω από τον Ομπάμα, οι παλιές ομάδες έχουν επιστρέψει στην εξουσία. Αφού έκλεισε την παρένθεση του πολέμου στο Ιράκ, η Ουάσιγκτον επέστρεψε στην πρόταση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και της αναγκαστικής και βεβιασμένης παγκοσμιοποίησης.

• Της Σίλβια Κατόρι

Σίλβια Κατόρι: Ποιοι ήταν οι στόχοι των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την πρόσφατη συνεδρίαση του G20 στο Λονδίνο; Σε ποιο βαθμό είναι πραγματοποιήσιμοι οι στόχοι αυτοί; Και τέλος, έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν την πλειονότητα των πολιτικών ηγετών;

Τιερί Μεϊσάν: Οι δύο σύνοδοι κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του G20 στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο έχουν καθιερώσει την υπεροχή των οικονομιών του αγγλοσαξονικού μπλοκ και έθεσαν τις βάσεις της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης υπό τις αγγλοσαξονικές ηγεσίες.

Η τρίτη σύνοδος κορυφής έχει προγραμματιστεί να γίνει στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Θα είναι ένας τρόπος να υποτιμηθεί η συνεδρίαση αυτή και να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη μιας οικονομικής ατζέντας των 20, αντίστοιχης με την πολιτική ατζέντα του Συμβουλίου Ασφαλείας και ανεξάρτητης από τους θεσμούς των Ηνωμένων Εθνών.

Ωστόσο, παρά τους δημόσιους εναγκαλισμούς, καμμία σημαντική συμφωνία δεν επιτεύχθηκε μεταξύ των μελών του G20. Ο τελικές δηλώσεις απαριθμούν γενικές αρχές, που δεν δεσμεύουν κανένα, δεν περιέχουν συγκεκριμένες προτάσεις για δράση, πάρθηκαν εκτός συνόδου και δεν αφορούν κανένα από τα μέλη του G20 συγκεκριμένα [1]. Η σύνοδος του Λονδίνου θα μπορούσε, επομένως, να χαρακτηριστεί ως σύνοδος κορυφής εντυπώσεων και απατηλών φαινομένων.

Η χρηματοπιστωτική και οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα σχεδιάστηκε από ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα οργανώσεων. Συνάδει πλήρως με εκείνη της κυβέρνησης Μπους και είναι εξέλιξή της [2]. Θα θυμάστε, επίσης, ότι προτού παρουσιαστούν στο συνέδριο, τα σχέδια των Μπους και Πόλσον είχαν υποβληθεί και εγκριθεί από τον ίδιο τον Ομπάμα ενώ ήταν ακόμη υποψήφιος για την προεδρία. Ο υπουργός Οικονομικών Τιμ Γκάιτνερ διαδέχθηκε τον Χένρι Πόλσον με τον οποίο συνεργάστηκε για αρκετούς μήνες. Ο Γκάιτνερ ξεκίνησε την καριέρα του ως "παρατρεχάμενος" του Χένρι Κίσινγκερ, γράφοντάς του τα οικονομικά του κείμενα. Με λίγα λόγια, η "αλλαγή" δεν υφίσταται παρά μόνο στα συνθήματα του Μπαράκ Ομπάμα.

Στο Εθνικό Οικονομικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Πολιτειών προεδρεύει ο Λώρενς Σάμερς, ο οικονομολόγος που οργάνωσε το 1999 την κατάργηση των νόμων που θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1929, έτσι ώστε να αποφευχθεί μια επανάληψη των ίδιων φαινομένων. Την εποχή εκείνη, στόχος του ήταν να ενθαρρύνει την κερδοσκοπία χωρίς όρια, με σκοπό την αποστράγγιση του παγκόσμιου πλούτου και τη διοχέτευσή του στη Wall Street. Η επίτευξη των στόχων που "οραματίζεται" ο Σάμερς πραγματοποιείται πάντα με τις ίδιες μεθόδους: με διάφορα σχέδια διάσωσης, σταθεροποίησης, κλπ.

Το Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων στο Λευκό Οίκο, με επικεφαλής την ιστορικό Κριστίνα Ρόμερ, θεωρεί ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ευθύνεται για την οικονομική κρίση. Η Ρόμερ δεν αναφέρεται στον ρόλο του άξονα των Αγγλοσαξόνων, παρά μόνο όταν δεν παραλείπει να πει ότι τους είναι απείρως ευγνώμων. Σύμφωνα με την Ρόμερ, η οποία τυχαίνει να είναι ειδικός στην κρίση του 1929, ο πόλεμος δεν είναι η λύση για την κρίση, αλλά μία από τις αιτίες της. Αντικρούοντας τη συμβατική ανάλυση των συναδέλφων της καθηγητών ιστορίας των οικονομικών, η Ρόμερ ισχυρίζεται ότι δεν ήταν ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος που επέτρεψε στις ΗΠΑ να βγει από την κρίση του '29, ούτε το "New Deal" του Ρούσβελτ, αλλά η εισροή ευρωπαϊκών κεφαλαίων μετά το 1936, με την εκτίναξη των σπρεντς. Θα πρέπει, κατά συνέπεια, να αναμένουμε παρόμοια φαινόμενα και σήμερα.

Από την πλευρά της, η Επιτροπή του Λευκού Οίκου για την Οικονομική Ανάκαμψη, υπό την προεδρία του Πωλ Φόλκερ και με Βρετανούς στο διοικητικό συμβούλιό της, συσκέπτεται για το πώς θα χρησιμοποιήσει την κρίση για να αναδιαρθρώσει τις πολυεθνικές και να τους επιτρέψει να αγοράσουν όσο γίνεται περισσότερες επιχειρήσεις σε εξευτελιστικές τιμές. Οι Γάλλοι είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν την πικρή γεύση των συστάσεων της επιτροπής με το κλείσιμο του εργοστασίου της Caterpillar στη Γκρενόμπλ. Ο διευθύνων σύμβουλος αυτής της πολυεθνικής έχει θέση στην εν λόγω επιτροπή στον Λευκό Οίκο [3].

Αρχικά, η εφαρμογή αυτών των στρατηγικών θα συντονίζονταν από το Συμβούλιο του Σάμερς. Αλλά τελικά, όλα ήλθαν υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, με επικεφαλής τον στρατηγό Τζέιμς Τζόουνς, όπου ο πανταχού παρών Χένρι Κίσινγκερ και ο πρώην συνεργάτης του Μπρεντ Σκάουκροφτ επιβλέπουν τις αποφάσεις σε καθημερινή βάση. Ενώ τα ΜΜΕ δημιουργούσαν αντιπερισπασμό με τη συζήτηση της διαφοράς στο χρώμα του δέρματος μεταξύ Μπους και Ομπάμα, τα ίδια άτομα εξακολουθούσαν να ασκούν εξουσία, όπως και σήμερα, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Συγκεκριμένα, τους τελευταίους μήνες, οι Αγγλοσάξονες έχουν θέσει ως κύριο γνώμονα της στρατηγικής τους την πολιτική των "πελατών" τους (για να χρησιμοποιήσω έναν όρο της ρωμαϊκής διακυβέρνησης, δηλαδή των προστατευομένων τους), ώστε να διασώσουν το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Τα κράτη, με άλλα λόγια οι λαοί, καλούνται τώρα να πληρώσουν τα σπασμένα των αγγλοσαξονικών τραπεζικών τραστ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα κράτη έχουν κρατικοποιήσει, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, τράπεζες, δημιουργώντας κάτι αντίστοιχο με τα κρατικά επενδυτικά ταμεία των πετρελαιοπαραγωγών κρατών. Έτσι, το σύστημα της κερδοσκοπίας, το οποίο βρίσκεται στην καρδιά αυτής της κρίσης, έχει καταξιωθεί και τα κράτη έχουν γίνει άμεσοι φορείς του.

Προκειμένου να εξασφαλιστεί το υψηλό βιοτικό επίπεδο των αγγλοσαξονικών χωρών, έχουν ληφθεί οι εξής τρεις αποφάσεις:

Πρώτον, αυξήθηκαν τα μέσα με τα οποία ασκείται πίεση στον Τρίτο Κόσμο από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Οι φτωχές χώρες θα είναι τα πρώτα θύματα που θα χρησιμοποιηθούν για να διασωθεί η ελίτ του οικονομικού πλούτου, με την ελπίδα ότι ο πληθυσμός τους δεν θα αποδεκατιστεί από την επερχόμενη επισιτιστική κρίση.

Δεύτερον, έχει εξαπολυθεί μια εκστρατεία ώστε πάση θυσία τα κεφάλαια που επενδύονται σε τράπεζες εκτός των χωρών του G20 να μεταναστεύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τους φορολογικούς παράδεισους [4]. Για να γίνει αυτό, οι Αγγλοσάξονες και ο "χρήσιμος ηλίθιος" τους Νικολά Σαρκοζί διακήρυξαν "το τέλος του τραπεζικού απορρήτου", δηλαδή, το τέλος της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Δεν χρειάζεται να πω ότι όλες οι απάτες και καταχρήσεις θα συνεχιστούν όπως πριν, με την προϋπόθεση ότι λαμβάνουν χώρα μακριά από τις αγγλοσαξονικές τράπεζες, στις Μπαχάμες ή τα νησιά της Μάγχης. Οι Ελβετοί αναμφίβολα θα είναι τα πρώτα θύματα αυτής της μεγάλης κομπίνας.

Τέλος, εάν αυτό δεν είναι αρκετό, οι Αγγλοσάξονες προτίθενται να αποσταθεροποιήσουν τις πλούσιες σε φυσικούς πόρους χώρες ώστε να εξαναγκάσουν τα κεφάλαια που βρίσκονται σε αυτές να μεταναστεύσουν και αυτά. Είδαμε ήδη να διεξάγεται μια δοκιμή σε ευρεία κλίμακα στην Ελλάδα, όπου η CIA και η MI6 έστειλαν με λεωφορεία ομάδες κακοποιών στοιχείων που στρατολογήθηκαν στο Κόσοβο και στην Αλβανία, με αποστολή να ρημάξουν τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα το είδαμε αμέσως μετά, με την φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα προς το εξωτερικό.

Να υπογραμμίσουμε εδώ ότι δεν πρόκειται μόνο για μια πολιτική των ΗΠΑ, αλλά μια πολιτική των Αγγλοσαξόνων γενικά, που αποβλέπει στη διάσωση και της Wall Street και του λονδρέζικου City. Οι ανώτατοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους που είναι υπεύθυνοι για οικονομικά θέματα (Γκάιτνερ, Φόλκερ, κλπ.) είναι μέλη της πολύ διακριτικής Pilgrim’s Society, της οποίας η ετήσια συνεδρίαση στο Λονδίνο, προεδρεύεται από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β' της Αγγλίας και της οποίας το τμήμα των ΗΠΑ έχει ως αντιπρόεδρο τον Χένρι Κίσινγκερ.

Σίλβια Κατόρι: Η εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, θα προκαλέσει, κατά τη γνώμη σας, την ταχεία και σταθερή υποβάθμιση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας δύναμης;

Τιερί Μεϊσάν: Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά πολιτικός αναλυτής. Παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι ένα μειονέκτημα για σας απαντήσω, διότι η οικονομική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών ελέγχεται πλέον από πολιτικούς και στρατιωτικούς, όχι από οικονομολόγους.

Η Ουάσιγκτον επέλεξε τη φυγή προς τα εμπρός. Ο Χένρι Κίσινγκερ δήλωσε ότι η κρίση ήταν μια απρόσμενη ευκαιρία για να ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση, επωφελούμενη από την εξασθένηση όλων εκείνων που ήταν αντίθετοι σε αυτήν. Αυτή η σκέψη είναι, κατά τη γνώμη μου, ακραίο δείγμα ύβρεως, που δείχνει τις αυταπάτες της εξουσίας. Αυτό το είδος της συλλογιστικής έχει ήδη οδηγήσει περισσότερες από μια αυτοκρατορία στην καταστροφή. Η Ουάσινγκτον θέλει να βγει από την κρίση, παράλληλα αναδιαμορφώνοντας τον κόσμο όπως την βολεύει, αλλά αρνείται να αλλάξει η ίδια. Αυτό να είστε βέβαιη ότι θα οδηγήσει σε μια αιφνίδια αυτοανάφλεξη.

Η λογική των αυτοκρατοριών ήθελε πάντα να ξεκινούν όλα με την εξέγερση των υποτελών και την ενεργοποίηση φυγόκεντρων δυνάμεων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε στην συγκεκριμένη περίπτωση να σημαίνει μια οπισθοδρόμηση για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ακολουθούμενη από εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ και αυτονομιστικές αποσχίσεις. Δεν αποτελεί πρόβλεψη αυτό που σας λέω, αλλά μια λογική αφαίρεση που προκύπτει αν εφαρμόσει κανείς ιστορικά μοντέλα στη σημερινή κατάσταση. Περιγράφω απλώς τη φυσική έννοια της ύφεσης, ενώ εξυπακούεται ότι οι λαοί δεν έχουν πάψει να είναι σε θέση να γράφουν τη δική τους ιστορία. Ωστόσο, η λογική αυτή αφαίρεση έχει ακόμα περισσότερες πιθανότητες να επαληθευθεί από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί ηγέτες συνεχίζουν την επιθετική πολιτική τους και αρνούνται πεισματικά να επανεξετάσουν το σύστημα και τις πολιτικές τους.

Ο φίλος μου καθηγητής Ιγκόρ Πανάριν [5], ο οποίος μελετά τα αυτονομιστικά κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και μια δεκαετία, εκτιμά ότι έχουν φθάσει στο στάδιο της ωρίμανσης. Έχει κάνει πρόβλεψη ότι η πρώτη αυτονομιστική απόσχιση από τις ΗΠΑ θα γίνει μέσα στη δεκαετία του 2010, ενώ η διάλυση των Ηνωμένων Πολιτειών, από την οποία θα προκύψουν νέα κράτη, θα γίνει πέντε χρόνια αργότερα. Η σκέψη του έχει ως βάση τόσο το μοντέλο διαμελισμού της ΕΣΣΔ, όσο και τους εθνοτικούς παράγοντες που χαρακτηρίζουν τις ΗΠΑ, καθώς και κάποιες ιστορικές εσωτερικές συγκρούσεις που έχουν διαχρονικά χαρακτηρίσει τις αγγλοσαξονικές κοινωνίες.

Τα καθεστώτα-μαριονέτες που έχει τοποθετήσει η Ουάσιγκτον σε πολλές χώρες δεν θα επιβιώσουν μετά την κατάρρευση των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό σημαίνει ότι θα βιώσουμε μια εκ βαθέων αλλαγή του παγκόσμιου πολιτικού τοπίου, όπως συνέβη και κατά τον διαμελισμό της ΕΣΣΔ.

Αυτά για τα οποία μιλάμε ίσως να ακούγονται τώρα σουρεαλιστικά, αλλά σκεφθείτε ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει στις αρχές του 1989 ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η ΕΣΣΔ θα εξαφανίζονταν στα τέλη του 1991.

Σίλβια Κατόρι: Πώς θα επηρεάσουν αυτές οι ανακατατάξεις, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, τη στρατιωτική υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών, και ποιές θα είναι οι συνέπειες;

Τιερί Μεϊσάν: Προς το παρόν, οι ΗΠΑ υφίστανται ακόμη ως κράτος. Στην άγρια φύση, ένα πληγωμένο ζώο είναι πιο επικίνδυνο από ένα υγιές ζώο. Δεν γνωρίζουμε αν οι ηγέτες των ΗΠΑ θα είναι σε θέση να επιδείξουν την ψυχραιμία που απεδείχθη ότι διέθετε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και το επιτελείο του όταν συνήργησαν για να οδηγηθεί η πατρίδα τους στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Γιος κοινωνιολόγου που εργαζόταν σε προγράμματα καταστολής εξεγέρσεων της ΣΙΑ στην Ινδονησία και αργότερα εκπαιδεύτηκε από τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και πιθανώς την Τριμερή Επιτροπή, ο Μπαράκ Ομπάμα έχει θέσει το ταλέντο του στην υπηρεσία του National Endowment for Democracy (NED), μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε από τους νεοσυντηρητικούς, με σκοπό την ανάθεση σε εξωτερικούς συνεργάτες της CIA αποστολών αποσταθεροποίησης διαφόρων καθεστώτων [6]. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το πιστό επιτελείο του Ομπάμα τον καθοδηγεί αυτόματα να δίνει προτεραιτότητα σε συγκαλυμμένες ενέργειες. Και όλα δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον προετοιμάζει τέτοιες ενέργειες σε όλο τον κόσμο, με εμφανές παράδειγμα τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Επιπλέον, παρατηρούμε ότι, ενώ τα δυτικά μέσα ενημέρωσης φλυαρούν ακατάπαυστα για την επιλογή του σκύλου που χάρισε στον Ομπάμα ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντι και για άλλες "ψυχαγωγικές" ειδήσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες προβαίνουν σε νέες βιαιοπραγίες. Για παράδειγμα, θα αναφέρω και πάλι τις ομάδες από το Κόσοβο, οι οποίες, υπό την εποπτεία της CIA, διέπραξαν βανδαλισμούς σε ελληνικές πόλεις. Ή την ρουμανική μυστική υπηρεσία, που υπό την εποπτεία της CIA επεχείρησε να καταλάβει την εξουσία στη Μολδαβία. Κανείς δεν αντέδρασε, αν και η υπεργολάβος δύναμη που ευθύνεται για την επιχείρηση, δηλαδή η Ρουμανία, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Παρ' όλα αυτά, οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι ο Τζωρτζ Μπους ο νεώτερος ποτέ δεν άσκησε πραγματικά εξουσία, αλλά ότι υπήρχαν άλλοι πίσω του που του υπαγόρευαν τι να κάνει. Δεν βλέπω γιατί η αλλαγή του προέδρου θα είχε αλλάξει κάτι σε αυτήν την πραγματικότητα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εξουσία ανήκει πάνω από όλα στον στρατό. Αυτοί καλούνται να κάνουν το καθήκον τους εν μέσω και της οικονομικής κρίσης. Τους λείπει το 1/4 περίπου των πόρων που απαιτούνται για την εφαρμογή του προϋπολογισμού του 2009 για την άμυνα. Αυτό σημαίνει ότι είναι αναγκασμένοι όχι μόνο να απορρίψουν την αγορά νέων όπλων και την ανανέωση παλαιών, αλλά να κάνουν και τεράστιες περικοπές στον προϋπολογισμό που αφορά άλλους τομείς.

Αρχικά, ο Ρόμπερτ Γκέιτς και οι μέντορές του, Μπρεντ Σκάουκροφτ και Χένρι Κίσινγκερ, επέλεξαν την μη ανανέωση των συμβάσεων των μισθοφόρων στο Ιράκ και την διακοπή των υπέρογκων προγραμμάτων εξοπλισμών. Αργότερα, αποφάσισαν να αναστείλουν τη χρηματοδότηση της υποτιθέμενης "αντιπυραυλικής ασπίδας" και τη διατήρηση της επιχείρησης "Πυρηνική αποτροπή". Όλα αυτά παρουσιάστηκαν ως μια χειρονομία καλής θέλησης προς τη Ρωσία και ως μονομερής πρωτοβουλία για έναν κόσμο χωρίς ατομικές βόμβες. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά θα αποδειχθούν ανεπαρκή εάν συνεχιστεί η οικονομική κρίση.

Από στρατηγική άποψη, ήρθε η ώρα για την απόσυρση. Το Πεντάγωνο αναζητεί τρόπους να αποχωρήσει από το Ιράκ με το κεφάλι ψηλά και προσπαθεί να αναθέσει τις επιχειρήσεις σε Αφγανιστάν και Πακιστάν στους συμμάχους των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είναι παγιδευμένοι μέσα στην βιβλική εικόνα αποσύνθεσης του Πακιστάν. Η χώρα αυτή, με πληθυσμό 173 εκατομμύρια, στην πραγματικότητα είναι μια βόμβα που έχει ήδη εκραγεί. Είναι λοιπόν αδύνατον να μην γίνει κάποια παρέμβαση εκεί, διότι θα πρέπει να ελέγξουν σε ποια χέρια θα επιστρέψει αυτή η πακιστανική βόμβα.

Σίλβια Κατόρι: Πώς θα εξελιχθούν οι σχέσεις των δυτικών χωρών με το Ιράν και η συνεχιζόμενη διαμάχη μεταξύ των μιλιταριστικών δυνάμεων, κυρίως του Ισραήλ, και της ένθερμης υποστήριξης της Γαλλίας στην "πυρηνική απειλή" του Ιράν;

Τιερί Μεϊσάν: Η σχεδιαζόμενη επίθεση κατά του Ιράν ανταποκρίνεται στην απόλυτη ατζέντα αυτών που τάσσονται υπέρ της "Ευρύτερης Μέσης Ανατολής", δηλαδή, του πετρελαϊκού λόμπι και του σιωνιστικού κινήματος. Οι νεοσυντηρητικοί είχαν εφεύρει τον μύθο του ιρανικού "στρατιωτικού πυρηνικού προγράμματος" και τα πρόθυμα ΜΜΕ τον αναπαρήγαγαν, όπως δεν κουράστηκαν να μας επαναλαμβάνουν την ιστορία με τα "όπλα μαζικής καταστροφής" που διέθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Ενώ κάποτε η Γαλλία τάχθηκε υπέρ ενός πυρηνικού βομβαρδισμού του Ιράν, η επιλογή αυτή αποκλείστηκε με τη λεγόμενη "ανταρσία των Αμερικανών στρατηγών" τον Δεκέμβριο του 2007 [7]. Ο Ομπάμα έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία τους το 2008, όπως δήλωσε δημόσια ο στρατηγός Κόλιν Πάουελ, και εκείνοι τον βοήθησαν να εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι μια επίθεση στο Ιράν θα επαναπρογραμματιστεί.

Οι συζητήσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης έχουν διεξαχθεί μέσω διαφόρων διαύλων ταυτόχρονα και έχουν προχωρήσει αρκετά. Το Πεντάγωνο χρειάζεται τη βοήθεια των Ιρανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον πρέπει να κερδίσει την Τεχεράνη και να την απομακρύνει από τη Μόσχα, ώστε να αποτραπεί η επέκταση της ρωσικής επιρροής στη Μέση Ανατολή.

Είναι γελοίο να ακούμε τον Νικολά Σαρκοζί και τον υπουργό Εξωτερικών, τον Μπερνάρ Κουσνέρ, να τσακώνονται ακόμα για το Ιράν, ενώ τα αφεντικά τους οι Αμερικανοί δεν έχουν πια ανάγκη να "γαβγίζουν" για αυτό το θέμα.

Και είναι εξίσου γελοίο να ακούμε τους ηγέτες του Ισραήλ να εξακολουθούν να απειλούν το Ιράν, ακόμη κι αν δεν διαθέτουν τα μέσα. Με την κρυφή στήριξη της κυβέρνησης Μπους, το Τελ Αβίβ είχε προγραμματίσει να βομβαρδίσει το Ιράν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Το Ισραήλ είχε ενοικιάσει δύο αεροπορικές βάσεις στη Γεωργία, όπου είχε σταθμεύσει τα βομβαρδιστικά του. Από τεχνική άποψη, είχε τη δυνατότητα να απογειώνει αεροπλάνα από την Τιφλίδα, να βομβαρδίζει στόχους στο Ιράν και να τα επαναφέρει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αν και, δεδομένης της απόστασης και το εύρους της πτήσης των αεροσκαφών, είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί μια τέτοια επιχείρηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Αλλά η Ρωσία, η οποία υπέγραψε αμυντική συμφωνία με το Ιράν [8], παρενέβη, όντας ανά πάσα στιγμή σε θέση να καταστρέψει τις ισραηλινές εγκαταστάσεις στη Γεωργία, και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντέδρασαν. Για να γίνω ακόμη πιο σαφής, οι ρωσικές αρχές απάντησαν στις ισραηλινές δηλώσεις υπενθυμίζοντας ότι οι τεχνικοί του πυρηνικού σταθμού Μπουσέρ ήταν όλοι Ρώσοι. Με άλλα λόγια, οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων θα ισοδυναμούσαν με φονική επίθεση εναντίον Ρώσων πολιτών, πράγμα που θα σήμαινε casus belli με τη Ρωσία.

Σίλβια Κατόρι: Σε αυτό το γενικό πλαίσιο, ποιος είναι ο ρόλος που οι ΗΠΑ επιδιώκουν να παίξουν στο ΝΑΤΟ και τι είδους εμπόδια θα συναντήσουν ενδεχομένως στα σχέδιά τους;

Τιερί Μεϊσάν: Για να κατανοήσουμε τα τρέχοντα ζητήματα, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ και εννέα χρόνια.

Το 2000, όταν η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ επιδόθηκε σε εκλογονοθεία και εγκατέστησε τον Τζωρτζ Μπους στο Λευκό Οίκο, το σχέδιο ήταν να ανατείλει ένας "Νέος Αμερικανικός Αιώνας". Αυτά τα άτομα πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το στρατιωτικό πλεονέκτημά τους για να αναδειχθούν σε παγκόσμια αυτοκρατορία. Είχαν προγραμματίσει, λοιπόν, ένα νέο επεισόδιο που θα προκαλούσε μαζικό ψυχολογικό σοκ, ένα "νέο Περλ Χάρμπορ", όπως οι ίδιοι το ονόμασαν, προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η μεταστροφή. Εκείνο το επεισόδιο έμελλε να είναι η 11η Σεπτεμβρίου. Εκείνη την ημέρα, ο Χένρι Κίσινγκερ κήρυξε τον "παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" [9]. Εξήγησε ότι στόχος δεν ήταν να τιμωρηθούν οι δράστες, αλλά να καταστραφεί το "σύστημα" που στεκόταν εμπόδιο στην εξουσία των ΗΠΑ, όπως και η απάντηση που δόθηκε στο Περλ Χάρμπορ δεν είχε σκοπό να τιμωρήσει την Ιαπωνία, αλλά να καταστρέψει ό,τι στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιας ηγεμονίας.

Ωστόσο, το 2003, οι Μπους και Τσέινι παρέκλιναν από την εντολή που τους είχε αναθέσει η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ. Αποφάσισαν να αποικίσουν το Ιράκ και να το εκμεταλλευθούν μέσω μιας ιδιωτικής "εταιρείας", της Coalition Provisional Authority, που δημιουργήθηκε κατά το πρότυπο της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών [10]. Ο στρατηγός Μπρεντ Σκάουκροφτ ήταν ο πρώτος "στρατιωτικός ηγέτης" των ΗΠΑ που αντιτάχθηκε σε αυτή την επιχείρηση [11]. Όχι όπως έκανε ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, στο όνομα του διεθνούς δικαίου, αλλά με το σκεπτικό ότι το αναχρονιστικό αυτό εγχείρημα θα εξέτρεπε τον "πόλεμο των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας" από την πραγματική του αποστολή.

Ο Σκάουκροφτ ήταν ο μέντορας των στρατηγών που εξεγέρθηκαν το 2006 εναντίον των σχεδίων επίθεσης κατά του Ιράν. Ο ηλικιωμένος στρατιωτικός ασκούσε μεγάλη επιρροή στην Επιτροπή Μπέικερ-Χάμιλτον μέσω του πνευματικού γιού του, Ρόμπερτ Γκέιτς, που γρήγορα προώθησε στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Επίσης ο Σκάουκροφτ εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να συμβουλεύει τον πρόεδρο Ομπάμα για όλες τις συνερδιάσεις για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική. Και ο στρατηγός Τζέιμς Τζόουνς, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, παραδέχθηκε σε μια συνέντευξη ότι σε καθημερινή βάση οι διαταγές που λάμβανε δεν προέρχονταν από τον Ομπάμα, αλλά τους αιώνιους συνένοχους, τον Μπρεντ Σκάουκροφτ και τον Χένρι Κίσινγερ.

Μετά την τριετή παρένθεση της κατάληψης και του αποικισμού του Ιράκ (2003-06), πήγαμε πίσω ολοταχώς στο τετράγωνο της "11ης Σεπτεμβρίου". Ο στόχος που έχει θέσει η κυβέρνηση Ομπάμα είναι η επανάληψη του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", τον οποίο οι Μπους και Τσέινι ποτέ δεν υποβίβασαν στη δεύτερη θέση των προτεραιοτήτων τους. Το ΝΑΤΟ, που οι Μπους και ο Τσέινι απέτυχαν να επιστρατεύσουν για την απόβαση στο Ιράκ, θα χρησιμοποιηθεί τώρα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, πιθανώς και για την υποτιθέμενη "πρόληψη γενοκτονιών". Αυτό εφαρμόζεται ήδη στο Αφγανιστάν. Ο Ρόμπερτ Γκέιτς και αργότερα ο Μπαράκ Ομπάμα έχουν δηλώσει ότι αν οι Ευρωπαίοι αρνούνταν να συνδράμουν στην επιχείρηση της Κεντρικής Ασίας, θα αντιμετώπιζαν στο έδαφός τους μια άλλη "11η Σεπτεμβρίου". Πιο στυγνός εκβιασμός δεν θα μπορούσε να γίνει. Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται και στον Ινδικό Ωκεανό, όπου οι ΗΠΑ δοκιμάζουν ένα νέο είδος άλλοθι, την πειρατεία. Στην περίπτωση αυτή έχουμε κάτι ρακένδυτους, που έχουν στη διάθεσή τους απόρρητες πληροφορίες και όπλα τελευταίας τεχνολογίας, να κάνουν απόβαση σε κάθε είδους πλοία, από σκάφη αναψυχής της πλάκας μέχρι πλοία που μεταφέρουν όπλα, μόνο και μόνο για να κάνουν καψόνια στους συμμάχους, που έτσι χάνουν τον ύπνο τους. Και σαν να μην έφθανε αυτή η ειρωνεία, ένα χολυγουντιανό σενάριο μεταφέρθηκε πρόσφατα στη μεγάλη οθόνη, για να μας αφηγηθεί την ιστορία του θαρραλέου Κάπταιν Φίλιπς, που ήταν έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για να σώσει το πλήρωμά του, προτού τον σώσουν οι καταδρομείς του αμερικάνικου πολεμικού πλοίου Seal!

Τέλος πάντων, όπως και να έχουν τα πράγματα, ο στόχος παραμένει αμετάβλητος: να βρίσκεται πάντα ένας ευγενής σκοπός που να δικαιολογεί μια στρατιωτική αποστολή που θα καταστρέψει ό,τι στέκεται εμπόδιο στην αμερικανική υπεροχή. Τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ έχουν επίσης κάνει σύγκριση του πολέμου τους εναντίον των "βαρβάρων", που αντιτίθενται στις Ηνωμένες Πολιτείες, με εκείνον που διεξήγαγαν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μέσα σε αυτό το πνεύμα, το ΝΑΤΟ έχει ξεκινήσει από τα μέσα Μαρτίου του 2009 την επιχείρηση "Allied Protector" ("Συμμαχική Προστασία") στα ανοικτά του Κέρατος της Αφρικής. Πρόκειται για μια προέκταση της επιχείρησης "Active Endeavour" (που ελέγχει την περιοχή της Μεσογείου), της οποίας η ενεργοποίηση χρονολογείται από την 11η Σεπτεμβρίου.

Σίλβια Κατόρι: Τι επιπτώσεις θα έχει η παγκόσμια οικονομική κρίση στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή; Τα αραβικά καθεστώτα που συντάσσονται με την Ουάσιγκτον θα συνεχίσουν την πολιτική της εναρμόνισης με την πολιτική της, παρά την δυσαρέσκεια των λαών τους με τις ΗΠΑ;

Τιερί Μεϊσάν: Στην Μέση Ανατολή, όπως και αλλού, η Ουάσιγκτον δεν μπορεί πλέον να αντέξει οικονομικά την πολιτική που εφαρμόζει και οι υπάλληλοί της θα πρέπει ενδεχομένως να σκεφτούν να αλλάξουν σχέδια σταδιοδρομίας.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, η οποία πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, αποφάσισε να παγώσει τη Μέση Ανατολή όσο χρόνο χρειαστεί για να ανακάμψει η δική της οικονομία. Επομένως, οι μουσουλμάνοι ηγέτες που είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ είναι μάλλον βέβαιο ότι θα παραμείνουν στη θέση τους, τουλάχιστον για λίγο ακόμα. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα ανακάμψει και ότι θα τους εγκαταλείψουν όπως η "ασθενής" ΕΣΣΔ εγκατέλειψε τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης. Εξ ου και η επιθυμία ορισμένων παραγόντων να διαπραγματευτούν μια συμβιβαστική λύση με τον άξονα Τεχεράνης-Δαμασκού-Χεζμπολά-Χαμάς, όσο υπάρχει ακόμα καιρός. Αλλά, προς το παρόν, πρόκειται απλά για μια ατομιστική στάση κάποιων οπορτουνιστών ηγετών και όχι για μια ουσιαστική αλλαγή πλεύσεως.

Σίλβια Κατόρι: Ποιές θα είναι, κατά τη γνώμη σας, οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων για το παλαιστινιακό ζήτημα;

Τιερί Μεϊσάν: Προκειμένου να φθάσει μέχρι τον Λευκό Οίκο, ο Ομπάμα δημιούργησε ένα ετερόκλητο συνασπισμό δυνάμεων, που περιλαμβάνει αφενός εθνικιστές στρατηγούς, οι οποίοι αρνούνται να συμμετάσχουν σε πολέμους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Ισραήλ, αφετέρου δε την παράταξη των "ρεαλιστών" του σιωνιστικού κινήματος. Ο συνασπισμός αυτός, ενώ έχει επίγνωση του γεγονότος ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να "φάει τα μούτρα" του λόγω του ισραηλινού ζητήματος, καθένα από τα συστατικά του μέρη είναι υποχρεωμένο να προβαίνει σε παραχωρήσεις προκειμένου να καταλήγουν σε κοινή συμφωνία.

Η συνέχιση του εβραϊκού εποικισμού στην Παλαιστίνη θα παραμείνει ένας σημαντικός στόχος για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά οι Ισραηλινοί δεν μπορούν να ελπίζουν σε περαιτέρω ενισχύσεις. Επομένως, αποκλείεται να επιχειρήσουν οποιαδήποτε στρατιωτική περιπέτεια σε αυτή τη φάση. Άλλωστε τους είδαμε να συμμορφώνονται με τις διαταγές της κυβέρνησης Ομπάμα, όταν η τελευταία είχε απαιτήσει να διακοπούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των κατοίκων της Γάζας πριν από την έναρξη της τελετής εγκαινίων του νέου εβραϊκού οικισμού.

Τώρα θα πρέπει να δούμε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και να αναρωτηθούμε: Πώς θα μπορέσει η Ουάσινγκτον να εξακολουθήσει να προστατεύει το εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης αν κάποιες λαϊκές εξεγέρσεις ανατρέψουν την αιγυπτιακή κυβέρνηση και την παλαιστινιακή αρχή;

Σίλβια Κατόρι: Πώς εκτιμάτε την σύγκρουση που έφερε αντιμέτωπο του Ιράν με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες έδωσαν το παρών χθες στη διάσκεψη του ΟΗΕ στο Durban;

Τιερί Μεϊσάν: Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Διάσκεψης του Durban ήταν ότι έπρεπε να δοθεί ένας ορισμός του σιωνισμού. Το 1975 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα που αναφέρει ότι "ο σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων" [12]. Κατά τη διάσκεψη της Μαδρίτης για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, η Γενική Συνέλευση κατάργησε το ψήφισμα αυτό, για να κάνει ένα άνοιγμα στην νέα στάση του Ισραήλ [13]. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η δολοφονία του Γιτσάκ Ράμπιν από έναν φανατικό Εβραίο έθεσε τέλος σε κάθε ελπίδα για ειρήνη. Από τότε, είναι αναγκαίο να αποκατασταθεί το ψήφισμα του 1975 για να καταπολεμηθεί αυτή η μάστιγα. Αυτή ήταν η πρόκληση του Durban Ι, αλλά και του Durban II.

Ο Γενικός Γραμματέας Μπαν Κι Μουν έχει λάβει εκ των προτέρων ως δεδομένο ότι όλα τα κράτη-μέλη μάχονται τον ρατσισμό και, ως εκ τούτου, κανένα από αυτά δεν είναι ρατσιστικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που δεν ξέχασαν τον τρόπο με τον οποίο ο υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ είχε ταπεινωθεί στο Durban Ι, αποφάσισαν να μποϋκοτάρουν τη διάσκεψη. Η Γαλλία όρισε ειδικό πρέσβη, το σιωνιστή λομπίστα Φρανσουά Ζιμερέ [14], με σκοπό να σαμποτάρει το συνέδριο. Για να μην αναφέρουμε τον Γενικό Γραμματέα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ράμα Γιάντε, ο οποίος αφιέρωσε όλη την ενέργειά του για αυτό το σκοπό. Αρκετές κυβερνήσεις συντονίζονται εκ των προτέρων να εγκαταλείψουν την αίθουσα κατά την ομιλία του Ιρανού προέδρου, πράγμα που οι πρεσβευτές τους έχουν ήδη κάνει στο παρελθόν.

Στη συνέχεια παρακολούθησαμε ένα ανεπανάληπτο σόου προπαγάνδας. Προτού ο Ιρανός πρόεδρος προλάβει να τελειώσει την πρώτη πρότασή του, τρεις ακτιβιστές της Ένωσης των Εβραίων Φοιτητών της Γαλλίας ντυμένοι κλόουν διέκοψαν τη συνεδρίαση. Το σόου συνεχίστηκε με τους πρεσβευτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποχωρούν από την αίθουσα. Όλα αποσκοπούσαν στο να μην πληροφορηθεί η δυτική κοινή γνώμη για τις θέσεις της ιρανικής αντιπροσωπείας.

Υπ' όψιν, ο Αχμαντινετζάντ δεν είχε κάνει τότε έκκληση να εξαφανιστεί το Ισραήλ από το χάρτη και δεν αρνήθηκε την εβραϊκή γενοκτονία. Άλλωστε, ποτέ δεν το έκανε, παρά τις ψευδείς κατηγορίες των φιλονατοϊκών ΜΜΕ για το αντίθετο [15].

Έδωσε απλά τροφή για σκέψη [16]. Είπε ότι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν αποτελεί αποζημίωση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά των Εβραίων της Ευρώπης κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μια συνέχιση της ρατσιστικής ιδεολογίας που χαρακτηρίζει όχι μόνο τους Ναζί, αλλά και την αποικιοκρατία διαχρονικά. Οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν θύματα του ρατσισμού, όπως και οι Παλαιστίνιοι, Αφγανοί και οι Ιρακινοί είναι σήμερα θύματα. Σκοπός του δεν ήταν να εξομοιώσει το σιωνιστικό καθεστώς με το καθεστώς του Χίτλερ - δύο εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες - αλλά να θέσει υπό αμφισβήτηση την δυτική ιδεολογία γενικά.

Ο Αχμαντινετζάντ κατήγγειλε επίσης τον ρόλο του Συμβουλίου Ασφαλείας στην θωράκιση των ρατσιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Και κατέληξε ζητώντας την κατάργηση του βέτο των μεγάλων δυνάμεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Τάχθηκε υπέρ της θέσπισης δημοκρατικών διεθνών θεσμικών οργάνων, όπου κάθε κράτος θα έχει ισότιμη φωνή, συμπεριλαμβανομένου του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα οποία έχουν σήμερα ένα ρόλο απογραφής. Θεωρεί ότι η ρατσιστική ιδεολογία εκφράζεται στον ΟΗΕ μέσα από την ιεραρχία και τις ανισότητες μεταξύ των κρατών-μελών και βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της στην κορυφή, όπου λειτουργούν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Επιπλέον, η στάση των Αγγλοσαξόνων και των Ευρωπαίων, οι οποίοι έκαναν θεαματικό μποϋκοτάζ στη διάσκεψη, διακόπτοντας την ομιλία του και αποχωρώντας από την αίθουσα, απέδειξε την άρνησή τους να αποδεχθούν τους δημοκρατικούς θεσμούς και απλά δικαίωσε τον Ιρανό πρόεδρο.

* H Σίλβια Κατόρι είναι ιταλόφωνη Ελβετίδα δημοσιογράφος. Τα χρόνια που εργάστηκε στο εξωτερικό, κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία και τον Ινδικό ωκεανό, σε στενή επαφή με τις διπλωματικές αντιπροσωπείες και τις επιτροπές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, της έδωσαν την ευκαιρία να εντρυφήσει στον κόσμο της πολιτικής, τους μηχανισμούς της εξουσίας και τις αδικίες του. Το 2002 έγινε μάρτυρας της λειτουργίας της λεγόμενης "ασπίδας προστασίας" από την ισραηλινή Τσαχάλ στη Δυτική Όχθη και επικέντρωσε τις προσπάθειές της στο να επιστήσει την προσοχή του κόσμου στα δεινά που υπέστη ο παλαιστινιακός λαός υπό την ισραηλινή κατοχή. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "Νοτιοανατολική Ασία: η πρόκληση της Ταϊλάνδης" (1979).

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] "Διακήρυξη ηγετών και κυβερνήσεων των κρατών-μελών του G20", "Διακήρυξη των κρατών-μελών του G20 σχετικά με την παροχή πόρων μέσω διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων", "Διακήρυξη των κρατών-μελών του G20 σχετικά με την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος", Réseau Voltaire, 2 Απριλίου 2009.
[2] Από το άρθρο "Économie : Obama choisit ceux qui ont échoué"των Ερίκ Τουσαίν και Νταμιέν Μιγιέ και το άρθρο "Les artisans de la débâcle économique continuent leur besogne au sein du gouvernement Obama", του Μισέλ Σοσιντόφσκι, Réseau Voltaire, 1 και 8 Δεκεμβρίου 2008 αντίστοιχα.
[3] Από το άρθρο "Révolte des ouvriers français de Caterpillar", Réseau Voltaire, 31 Μαρτίου 2009
[4] Από το άρθρο "Le G20 : une hiérarchisation des marchés financiers", του Ζαν-Κλώντ Πεγί, Réseau Voltaire, 9 Απριλίου 2009.
[5] Από την επίσημη ιστοσελίδα του καθηγητή Ιγκόρ Πανάριν.
[6] Από το άρθρο "La NED, nébuleuse de l’ingérence démocratique" του Τιερί Μεϊσάν, Réseau Voltaire, 23 Ιανουαρίου 2004.
[7] Από το άρθρο "Washington décrète un an de trêve globale" του Τιερί Μεϊσάν, Réseau Voltaire, 3 Δεκεμβρίου 2007.
[8] Από το άρθρο "Déclaration finale du deuxième sommet des pays riverains de la mer Caspienne", Réseau Voltaire, 16 Οκτωβρίου 2007.
[9] Από το άρθρο "Destroy The Network" του Χένρι Κίσινγκερ, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Washington Post το βράδυ της 11ης Σεπτέμβρη 2001 και στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας στις 12 Σεπτεμβρίου.
[10] Από το άρθρο "Qui gouverne l’Irak?" του Τιερί Μεϊσάν, Réseau Voltaire, 13 Μαίου 2004.
[11] Από το άρθρο "Don’t Attack Saddam. It Would Undermine our Anti-terror Efforts" του Μπρεντ Σκάουκροφτ, The Wall Street Journal, 15 Αυγούστου 2002.
[12] Ψήφισμα αρ. 3379 της Ολομέλειας του ΟΗΕ (10 Νοεμβρίου 1975).
[13] Ψήφισμα αρ. 46/86 της Ολομέλειας του ΟΗΕ (16 Δεκεμβρίου 1991).
[14] Από το άρθρο "Sarkozy nomme ambassadeur spécial un lobbyiste pro-israélien", Réseau Voltaire, 21 Φεβρουαρίου 2008.
[15] Από το άρθρο "Comment Reuters a participé à une campagne de propagande contre l’Iran", Réseau Voltaire, 14 Νοεμβρίου 2005.
[16] Από την ομιλία του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στην σύνοδο κορυφής Durban II, Réseau Voltaire, 20 Απριλίου 2009.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση