Υγεία, φάρμακο; Κάτι ν’ αλλάξει!

• Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ παίζεις με την υγεία και τιμάμε τους γιατρούς. Έστω και με τη ρήση του Μολιέρου πως «οι επιτυχίες τους λάμπουν στο φως του ήλιου, ενώ οι αποτυχίες τους είναι βαθιά χωμένες στο χώμα». Κι αν τα σπας στα μπουζούκια και πληρώνεις, αν αφήνεις πουρμπουάρ στο τραπέζι, είναι επιλογές σου που σχετίζονται με την ελαστικότητα του πορτοφολιού σου. Με την υγεία το πράμα αλλάζει…
ΚΑΤΙ τρέχει με του ΙΚΑ τους γιατρούς και (τους) τρομάξαμε. Οργανωμένους και αποφασισμένους, καταληψίες(!) υπουργείων και «αγνώριστους». Μπροστά οι συνδικαλιστές, ξοπίσω τους ο «στρατός» και οι φαρμακοποιοί στα μετόπισθεν. Και παραπέρα τι; Ο λαός στο πλευρό τους; Λες να’ χουν οι γιατροί τον κόσμο με το μέρος τους και δεν το νιώσαμε;
ΤΕΤΟΙΟ πάθος για «αγώνα», τόση πρεμούρα για τον ασθενή μη κακοπάθει, τώρα με την άμυνα της Πολιτείας να αντισταθεί στην απεργία τους… Και νόμους ανακάλυψαν και κινδυνολόγησαν και την τάξη επικαλέσθηκαν. Με τους συνδικαλιστές αιχμή του δόρατος κι έχοντας ξεχάσει νόμους και κανονισμούς που θα’ πρεπε να σέβονται και να εφαρμόζουν. Δεν το’ κανες εσύ, γιατρέ, το’ κανε ο διπλανός σου ο φακελάκιας, το’ ξερες, τον ξέρεις και καμώθηκες πως δεν το(ν) είδες. Ούτε την εμπορική συμφωνία με τον «πελάτη», ούτε τα χιλιάρικα που του μέτρησαν οι τρομοκρατημένοι συγγενείς.
«ΔΕΝ είδε», λοιπόν, «δεν άκουσε, δεν ξέρει» και η φάμπρικα δούλεψε. Με τον επίορκο (δεν ξέρουμε το ποσοστό τους-δεν κάνουμε στατιστική-ούτε ΕΝΑΣ έπρεπε να χρηματίζεται) ανενόχλητο και το σωματείο τους κάθε βαθμίδας… μάνα στοργική. Με τις ΕΔΕ να κλείνουν βελούδινα και την όρεξη για λάδωμα να ανοίγει. Και, βέβαια, έχουμε και τα εξωτερικά «μαγαζιά». Πουλάνε υγεία και η «παραγωγή είναι… βιομηχανική. Ούτε σου… μιλάνε εκεί μέσα, για να μη χάνουν χρόνο. Με το λογιστήριο να μεριμνά και για τον… μεσίτη που έστειλε τον «πελάτη». Δεν λέμε κάτι καινούριο - φίλος ο γιατρός, πιο φίλος ο έντιμος γιατρός, «φιλτάτη δε η αλήθεια».
ΝΑ πάμε και στο πεντάευρο. Δεν το’ χει ο άπορος και πρέπει να εξαιρεθεί. Το’ χει ο μέσος έλληνας που τσακώνεται να πληρώσει το… ουζάκι και οφείλει να στηρίξει το νοσοκομείο του, με την προϋπόθεση της χριστής διοίκησής του. Ωστόσο, τα 5 ευρώ είναι και... φρένο. Για την κατάχρηση φαρμάκου κι ας μη σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του ο… υπερκαταναλωτής. Ας ομολογήσει και το δίδυμο γιατρός - φαρμακοποιός την όποια συμμετοχή του στη ρεμούλα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση