Ο σοσιαλισμός που δεν είναι σοσιαλισμός

Η Νέα Τάξη, η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία της ζούγκλας των “ελεύθερων αγορών”, το multi-culti, η υπονόμευση του έθνους κράτους, η ελεύθερη διακίνηση του διεθνούς πειρατικού και τοκοκλυφικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η ενοποίηση των νομισμάτων, είναι σχεδιασμοί ενός φιλελεύθερου και νοε-φιλελεύθερου καπιταλιστικού στρατηγικού πυρήνα με παγκόσμιο κέντρο.

Ο πυρήνας αυτός, για να εφαρμόσει τα μέτρα που θέλει στις χώρες τις περιφέρειας, όπως η δική μας ή η Τυνησία, προωθεί στην εξουσία ομάδες “σοσιαλιστών” και “εργατικών” πολιτικών, ώστε αυτοί οι πολιτικοί και τα συνήθως αρχηγικά κόμματά τους, να γίνουν ΑΝΑΧΩΜΑ στις λαϊκές διεκδικήσεις.

Διότι αν ο παγκόσμιος στρατηγικός πυρήνας της Νέας Ταξης ανέθετε το ίδιο έργο σε ντόπια φιλελεύθερα δεξιά κόμματα, γνωρίζει πως δεν θα είχαν τα σχέδιά του μεγάλη τύχη, χωρίς φυσικά αυτό να είναι κανόνας. Για πολλούς λόγους, κυριώτερος από τους οποίους είναι η εχθρικώτερη στάση των ντόπιων πληθυσμών προς τις δεξιές κυβερνήσεις αλλά και η αντίπαλη δυναμική που μπορεί να αναπτύξει στην κοινωνία και στα συνδικάτα η “σοσιαλιστική” κομματική ηγετική μερίδα, που θέλει και αυτή την εξουσία.

Ο παγκόσμιος στρατηγικός πυρήνας της Νέας Τάξης λοιπόν, ρυθμίζει έτσι την “εσωτερική αντιπαλότητα” του ντόπιου πολιτικού συστήματος μέσα σε κάθε χώρα, ώστε οι “σοσιαλιστές” αντιπρόσωποί τους να μην βρίσκουν μεγάλη αντίσταση από τις δεξιές παρατάξεις, αλλά και τον συνδικαλισμό, και σχετικά ανεμπόδιστα να παραδίνουν τις χώρες στα ξενόδουλα σχέδια.

Η μειωμένη αντίσταση που πρέπει να συναντήσουν τα σχέδια της Νέας Τάξης είναι και ο λόγος που νομιμοποιήθηκαν, όπου νομιμοποιήθηκαν, και τα κομμουνιστικά κόμματα. Η ήπια αντιπαλότητα που δρα ως το τέλειο άλλοθι. Φαντάζεται κανείς πως ένιωσαν οι έλληνες κομμουνιστές όταν είδαν μετά την νομιμοποίηση του κόμματός τους, τους βουλευτές τους, πάνω στις εξέδρες των παρελάσεων, μαζί με τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Και τι επίπτωση είχε αυτό.

Ποιος σοσιαλισμός και ποιοι σοσιαλιστές;

Μόνο ο απλός άνθρωπος δεν έχει ακόμη απωλέσει την ικανότητα να συμπονεί τον συνάνθρωπό του και να οργίζεται με την αδικία την οποιαδήποτε. Εκείνοι που έχουν μακρά σχέση με την εξουσία έχουν προ πολλού χάσει τέτοιες ευαισθησίες.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση