Το πολιτικό σύστημα φοβάται και τρέμει κάθε προσπάθεια συλλογικής αυτο-οργάνωσης του λαού σε εθνικό επίπεδο

Υπάρχει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ λαϊκή αντίθεση στο Μνημόνιο και τα μέτρα. Κι όμως κανένα από τα κόμματα δεν φαίνεται, από τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, να αποκομίζει κάποιο ΣΟΒΑΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ, από αυτή την θεόρατη λαϊκή αντίθεση. Ούτε καν τα αριστερά κόμματα κατάφεραν να βγάλουν κάποιο τέτοιο υπολογίσιμο κέρδος από την λαϊκή οργή και την αντίθεση αυτή. Και πάνω σ’ αυτό το σημαντικώτατο “φαινόμενο” δεν είδαμε μέχρι τώρα καμμιά σοβαρή τοποθέτηση από την πολιτική μας ηγεσία.

Υπάρχει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ καθίζηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα έχουν αναγνωρίσει και έχουν παραδεχτεί το “φαινόμενο”. Και εν μέρει και την ευθύνη τους γι’ αυτό. Δεν έχουν βέβαια ούτε συζητήσει, ούτε εξηγήσει επαρκώς, τα αίτια αυτής της καταβαράθρωσης. Τα πως και τα γιατί. Ούτε άνοιξαν κάποια συζήτηση για το πως θα αναστυλωθεί αυτή η γκρεμισμένη αναξιοπιστία. Η δική τους αξιοπιστία ουσιαστικά. Ούτε βέβαια κάποιο κόμμα μπορεί να ισχυριστεί ότι κατάφερε να ανακόψει, ακόμη και τώρα, αυτή την αχαλίνωτη πτώση. Να μην τα πολυλογώ, και πάνω σ’ αυτό το “φαινόμενο” δεν είδαμε μέχρι τώρα καμμιά σοβαρή τοποθέτηση από την πολιτική μας ηγεσία.

Υπάρχει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ομολογημένη διαφθορά. Ομολογημένη από τα πιο αρμόδια πολιτικά πρόσωπα (πχ οι δηλώσεις του κ. Πάγκαλου “μαζί τα φάγαμε”, οι διεθνείς δηλώσεις του κ. πρωθυπουργού περί “διεφθαρμένης χώρας”). Κι ενώ τα έχουμε όλα αυτά, κι ενώ η οργή της ελληνικής κοινωνίας εναντίον των διεφθαρμένων πολιτικών και λειτουργών του δημοσίου, καθώς και εναντίον εκείνων που θα έπρεπε, λόγω θέσεως, αποστολής και όρκου, να αναχαιτίσουν την διαφθορά ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, έχει ξεπεράσει το όριο λήψης έκτακτων μέτρων, δεν ακούμε τίποτε επισήμως για κάποιο ΣΟΒΑΡΟ μέτρο επιβολής της νομιμότητας. Ούτε βέβαια και καμμιά συζήτηση για την διερεύνηση και αντιμετώπισή του έχει γίνει σοβαρή. Δηλαδή, και πάνω σ’ αυτό το “φαινόμενο” δεν είδαμε μέχρι τώρα καμμιά σοβαρή τοποθέτηση από την πολιτική μας ηγεσία.

Και εν τέλει, αφού αυτά τα σοβαρώτατα θέματα ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ από την πολιτική ηγεσία του τόπου μας, με τι άραγε ασχολούνται οι πολιτικοί μας ηγέτες και τα επιτελεία τους; Τι τους απασχολεί; Τι κρίνουν, αντίθετα με τον λαό, πως είναι σοβαρώτερο από αυτά τα θέματα; Ποια είναι εκείνα τα άλλα καυτά θέματα που εκείνοι βρίσκουν σημαντικώτερα; Και που αγνοούν αυτά που ο λαός θεωρεί ως τα σπουδαιότερα και τα πιο επείγοντα; Ποιο είναι το επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντός τους;

Τα συνήθη πατριώτες. Τα γνωστά. Αυτά που ξέρετε τόσα χρόνια. Με τι ασχολούνται τα κόμματα και οι πολιτικές ηγεσίες τόσα χρόνια;

Με τον συνήθισμένο πολιτικό αγώνα φθοράς, το ένα κόμμα εναντίον του άλλου. Αντε και με την εκλογική τους θέση στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, καμμιά ανακοίνωση εν είδει πολέμου χαρακωμάτων εναντίον των “αντιπάλων”, καμμιά συνέντευξη στα κανάλια και στις εφημερίδες κάποιου πρωτοκλασάτου, εφ’ όλης της ύλης, με την εσωκομματική τους φαγωμάρα πολύ, που τους εξαντλεί εντελώς, διότι ο εσωκομματικός σκοτωμός είναι σε 24-ωρη βάση, καθώς και οι εσωτερικές δολοπλοκίες και ίντριγκες. Ε, αυτά. Και πολλά είναι.

Και γιατί δηλαδή κάνουν ότι δεν άκουσαν οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα, τι συζητάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ ο λαός; Και γιατί ασχολούνται με β’ κατηγορίας θέματα;

Μα γιατί έχουν ΑΛΛΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΘΕΜΑΤΩΝ. Και αυτά τα θέματα θέλουν να επιβάλλουν σαν αντικείμενο πολιτικής συζήτησης μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Και γιατί να θέλουν να επιβάλλουν άλλα θέματα συζήτησης οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα από αυτά που συζητάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ ο λαός;

Για να μην χάσουν τον έλεγχο, πατριώτες. Τον έλεγχο. Τον έλεγχο που ασκούν απάνω μας.

Το διεφθαρμένο, κατά δική του ομολογία, πολιτικό μας σύστημα, το υπέρτατα υποκριτικό, προσπαθεί να διασωθεί. Να σωθούνε προσπαθούνε οι άνθρωποι. Να ανακτήσουν τον έλεγχο επί της κοινωνίας, μεγάλο μέρους του οποίου ελέγχου, έχουν χάσει. Αν χάσουν τον έλεγχο χάθηκαν.

Γι’ αυτό πολεμήσαν και την αποχή στις εκλογές, γι’ αυτό ξεχάσαν να αναφερθούν και να συζητήσουν και να ενδιαφερθούν σοβαρά και για την αποχή. Η αποχή τους στερεί τον έλεγχό τους απάνω μας. Η αποχή είναι ένα από αυτά που τους στερεί τον έλεγχό τους απάνω μας. Ο μισός λαός δεν πήγε να ψηφίσει, κι αυτοί ούτε καν ενδιαφέρθηκαν να το συζητήσουν σοβαρά.

Να σωθούνε προσπαθούνε οι άνθρωποι. Ο μεγάλος τους τρόμος είναι ότι χάνουν τον έλεγχο. Γι’ αυτό στην, καλύτερη περίπτωση, δεν στηρίζουν, και στην χειρότερη, περιγελάνε ως ατελέσφορη και ως λανθασμένη ή και ύποπτη, ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ σε εθνικό επίπεδο.

Φοβούνται και τρέμουν κάθε προσπάθεια συλλογικής αυτο-οργάνωσης του λαού σε εθνικό επίπεδο.

Και προσπαθούν με κάθε μέσο που έχουν στην διάθεσή τους, με εφημερίδες, με κανάλια, ακόμη και με φιλικά τους blogs, να υποβιβάσουν, να περιορίσουν, ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ κάθε προσπάθεια που κάνει ο λαός, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ, να οργανωθεί πολιτικά και να απαιτήσει να γίνει σεβαστή η θέλησή του. Ετσι είτε καλούν τον λαό στο κομματικό μαντρί και στην ψήφο ανά τετραετία, ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΤΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ, είτε αντιμετωπίζουν ως περιθωριακή ή άχρηστη, ή επιζήμια ή και ύποπτη, κάθε κίνηση αυτοοργάνωσης λαϊκής. Να στρέψουν τον λαό στο κομματικό μαντρί του ο καθένας θέλει, εκεί που έχει τον πλήρη έλεγχο. Γι’ αυτό τονίζουν και τον διαχωρισμό, τον διχασμό καλύτερα, αριστερός-δεξιός. ΤΟ εργαλείο. (ε, ναι, πάλιωσε πια και δεν αποδίδει τόσο όπως παλιά…)

Για θυμηθείτε: Τι υποστήριξη είχαν (όχι κι ότι την ήθελαν δηλαδή) προσπάθειες και κινήσεις σαν

• το GetGreeceBack,
• του Συντονιστή,
• της Ελεύθερης Κυριακής,
• της μήνυσης του κ. Αντωνίου,
• της πρότασης της κ. Σακοράφα για Λογιστική Επιτροπή Ελέγχου του χρέους,
• του No money no debt
• και τι άλλο ξεχνάω

Καμμία.
Ακούσατε τίποτε στα κανάλια για τα παραπάνω; Οχι. Τι ακούσατε; Για “σπίθες”.

Τοχω ξαναπεί: μόνοι μας είμαστε.
Και πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε οι έλληνες πολίτες, από μόνοι μας.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση